γράφει : Maverick
Στην περσινή σεζόν, ο Τσάβι πήρε ένα πρωτάθλημα στην Ισπανία που του έδωσε «ανάσες», αλλά φέτος, έγινε προβλέψιμη η ομάδα του και αυτό το «χαστούκι» από τη Ρεάλ, με τον Βινίσιους να κάνει... πάρτι, οφείλει να του γίνει μάθημα. Πάντα ήταν καλός μαθητής ως παίκτης, αλλά εδώ πρέπει, πλέον, να αποδείξει στην πράξη, πως μπορεί γρήγορα να μαθαίνει και ως προπονητής. Γιατί η ομάδα του χρειάζεται αλλαγές, ειδικά στη νοοτροπία.
Γράφει ο Maverick
Ο Τσάβι περισσότερο μπορεί να πει κάποιος πως ήταν γιος του Λουίς Φαν Χάαλ και του Λουίς Αραγονιές, παρά του Γιόχαν Κρόιφ, πιστεύουν οι Καταλανοί αρθρογράφοι. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία 18 ετών, σε ένα Σούπερ Καπ, με τον Φαν Χάαλ να είναι αυτός που του έδωσε την ευκαιρία!
Το αποτύπωμα που βίωσε από πρώτο χέρι, ήταν αυτό του Ολλανδού και του πρώην παίκτη και προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης, του σοφού Αραγονιές, που τον έβαλε λίγο πιο μπροστά στην Εθνική ομάδα και πήρε πίσω την «αθανασία», αφού οδήγησε την Ισπανία στον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2008 στη Βιέννη.
Ο Τσάβι θεωρείται ένας μέσος-φαινόμενο που εξέλιξε το «τίκι-τάκα»! Χωρίς τον Ινιέστα, πιθανότατα δεν θα γινόταν σπουδαίος, γιατί όπως κάποιοι λένε, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Ξεκάθαρα, ο Τσάβι είναι μέσα στους κορυφαίους μέσους που έχουμε δει, τα τελευταία 30 χρόνια. Αλλά πολλοί στη χώρα του, τον πιστεύουν ως «κρίκο» σε αλυσίδα πολλών σπουδαίων παικταράδων, οπότε δεν τον έβαλαν ποτέ, ως ισάξιο του Πίρλο ή του Ματέους ή του Σκόουλς ή του Τζέραρντ, ακόμα και πίσω από τον Τσάμπι Αλόνσο τον μετράνε μερικοί. Γιατί; Προσωπικά, δεν θεωρώ πως υστερούσε ιδιαίτερα σε κάτι, ίσως δεν σκόραρε πολύ, αλλά οι συρτές μπαλιές του έχουν «γράψει» ιστορία. Ήταν, όμως, ίσως ανάμεσα σε πολλούς, και αν φτιάχναμε έναν παίκτη σαν μίγμα με τον Ινιέστα, θα είχαμε τον απόλυτο χαφ.
Το παιχνίδι με τις πολλές πάσες της Μπαρτσελόνα δεν είναι υπόθεση Ράικαρντ ή Πεπ, ούτε καν Κρόιφ. Κανονικά χρονολογείται από την δεκαετία του ‘50, με την υπέροχη ομάδα του μεγάλου Λαντισλάο Κουμπάλα, που αποδέχθηκε την πρόταση να πάει στη Βαρκελώνη, αφού πιο πριν, από ένα παιχνίδι της μοίρας δεν βρέθηκε στο μοιραίο αεροπλάνο της μεγάλης Τορίνο, που έπεσε στο λόφο της Σουπέργκα το 1949.
Αφού αρχικά είχε αποδεχτεί να πετάξει από και προς το παιχνίδι στη Λισαβόνα, μαζί με τον σύλλογο, παίζοντας στην Πορτογαλία με τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας της Ευρώπης εκείνη την εποχή, που ήταν η Τορίνο, τελικά ο Κουμπάλα επέλεξε να μείνει πίσω με τη γυναίκα και τον γιο του, που είχαν μόλις φτάσει στην Ιταλία.
Τραγικά, στις 4 Μαΐου 1949, η πτήση της επιστροφής από εκείνο το παιχνίδι, συνετρίβη στον λόφο Σουπέργκα, με όλη την ομάδα να χάνεται. Η απώλεια ήταν βαθιά, για όποιον αγαπά το παιχνίδι, και η Τορίνο δεν ανέκαμψε, αλλά ο Κουμπάλα γλύτωσε και άλλαξε την ροή της ιστορίας της Μπαρτσελόνα.
Εκείνη την εποχή, αντίπαλος της ήταν η Αθλέτικ Μπιλμπάο, που αντιμετώπισε την τρομερή ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο ξεκίνημα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στα δύο μυθικά ματς (5-3 στη χώρα των Βάσκων και 0-3 στο Ολντ Τράφορντ). Ήταν μια εποχή, που οι Ισπανοί καμάρωναν, αφού όλοι οι παίκτες ήταν Ισπανοί και εκείνη την εποχή, επί Φράνκο, που υποχρέωνε να αναφέρουν την ομάδα ως Αθλέτικο και όχι Αθλέτικ, δεν γινόταν αναφορά στον Τύπο για Βάσκους ποδοσφαιριστές. Η Μπαρτσελόνα, με «αιχμή του δόρατος» τον Κουμπάλα, πήρε τίτλους εκείνη την εποχή και γιγάντωσε, αλλά ο τελευταίος της ήταν το 1960, μέχρι τον ερχομό του Κρόιφ το 1974.
Ο Βικ Μπάκιγχαμ, ο Άγγλος που έβγαλε τον Κρόιφ στον Άγιαξ, ενθάρρυνε το passing game στα δύο χρόνια που πέρασε από εκεί, και έπειτα, ήρθε ο Ρίνους Μίχελς. Αυτός με τον Κρόιφ ως παίκτη, που έφεραν και τον Γιόχαν Νέεσκενς μαζί από τον Άγιαξ, καινοτόμησαν στην Μπάρτσα με στυλ κατοχής, κυριαρχίας και επίθεσης. Ο Κρόιφ αργότερα, ως προπονητής, το προχώρησε με «απόστολους» σαν τον Γκουαρδιόλα, διασκευάστηκε από τον Φαν Χάαλ και τον Ράικαρντ, και εφαρμόστηκε πλήρως, από τον Γκουαρδιόλα, ενώ εμπλουτίστηκε με τα νέα εργαλεία του Λουίς Ενρίκε.
Το DNA, λοιπόν, πάει πίσω εβδομήντα χρόνια. Σήμερα, ο κόσμος θέλει να δει μια σταθερή Μπαρτσελόνα, που ενώ πήρε ένα πρωτάθλημα, δεν έχει ταυτότητα μέσα στο γήπεδο.
Ήττα, λοιπόν, από τη Ρεάλ με βαρύ σκορ, δεν χωνεύεται ποτέ και μπορεί να είναι μόνο για το Σούπερ Καπ, ωστόσο, η αλήθεια είναι πως πονάει! Το χειρότερο; Ενώ είναι ξεκάθαρο πως με τον Αντσελότι οι Μαδριλένοι έχουν βρει ακριβώς τη συνταγή του «παίζω και κερδίζω», στη Βαρκελώνη ακόμα ψάχνουν αν τους αρέσει αυτό που είδαν πέρσι με τον Τσάβι, το οποίο οδήγησε στο πρωτάθλημα, ή αν θέλουν και καλή μπάλα. Προς το παρόν, και αυτό είναι το χειρότερο φέτος, ούτε για πρωτάθλημα μπορούν να πάνε, ούτε καλή μπάλα, φαίνεται να μπορούν να παίξουν.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Ο Τσάβι έχει το όνομα που θα του δώσει την ευκαιρία να πάρει «αέρα» και «ανάσα», αλλά για πόσο καιρό; Πολλές φορές, τα αγωνιστικά γαλόνια σου δίνουν μία πίστωση χρόνου, στο τέλος, όμως, πάντα υπερισχύει το τι γράφει ο βαθμολογικός πίνακας!
www.bnsports.gr
Ο Τσάβι περισσότερο μπορεί να πει κάποιος πως ήταν γιος του Λουίς Φαν Χάαλ και του Λουίς Αραγονιές, παρά του Γιόχαν Κρόιφ, πιστεύουν οι Καταλανοί αρθρογράφοι. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία 18 ετών, σε ένα Σούπερ Καπ, με τον Φαν Χάαλ να είναι αυτός που του έδωσε την ευκαιρία!
Το αποτύπωμα που βίωσε από πρώτο χέρι, ήταν αυτό του Ολλανδού και του πρώην παίκτη και προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης, του σοφού Αραγονιές, που τον έβαλε λίγο πιο μπροστά στην Εθνική ομάδα και πήρε πίσω την «αθανασία», αφού οδήγησε την Ισπανία στον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2008 στη Βιέννη.
Ο Τσάβι θεωρείται ένας μέσος-φαινόμενο που εξέλιξε το «τίκι-τάκα»! Χωρίς τον Ινιέστα, πιθανότατα δεν θα γινόταν σπουδαίος, γιατί όπως κάποιοι λένε, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Ξεκάθαρα, ο Τσάβι είναι μέσα στους κορυφαίους μέσους που έχουμε δει, τα τελευταία 30 χρόνια. Αλλά πολλοί στη χώρα του, τον πιστεύουν ως «κρίκο» σε αλυσίδα πολλών σπουδαίων παικταράδων, οπότε δεν τον έβαλαν ποτέ, ως ισάξιο του Πίρλο ή του Ματέους ή του Σκόουλς ή του Τζέραρντ, ακόμα και πίσω από τον Τσάμπι Αλόνσο τον μετράνε μερικοί. Γιατί; Προσωπικά, δεν θεωρώ πως υστερούσε ιδιαίτερα σε κάτι, ίσως δεν σκόραρε πολύ, αλλά οι συρτές μπαλιές του έχουν «γράψει» ιστορία. Ήταν, όμως, ίσως ανάμεσα σε πολλούς, και αν φτιάχναμε έναν παίκτη σαν μίγμα με τον Ινιέστα, θα είχαμε τον απόλυτο χαφ.
Το παιχνίδι με τις πολλές πάσες της Μπαρτσελόνα δεν είναι υπόθεση Ράικαρντ ή Πεπ, ούτε καν Κρόιφ. Κανονικά χρονολογείται από την δεκαετία του ‘50, με την υπέροχη ομάδα του μεγάλου Λαντισλάο Κουμπάλα, που αποδέχθηκε την πρόταση να πάει στη Βαρκελώνη, αφού πιο πριν, από ένα παιχνίδι της μοίρας δεν βρέθηκε στο μοιραίο αεροπλάνο της μεγάλης Τορίνο, που έπεσε στο λόφο της Σουπέργκα το 1949.
Αφού αρχικά είχε αποδεχτεί να πετάξει από και προς το παιχνίδι στη Λισαβόνα, μαζί με τον σύλλογο, παίζοντας στην Πορτογαλία με τη φανέλα της μεγαλύτερης ομάδας της Ευρώπης εκείνη την εποχή, που ήταν η Τορίνο, τελικά ο Κουμπάλα επέλεξε να μείνει πίσω με τη γυναίκα και τον γιο του, που είχαν μόλις φτάσει στην Ιταλία.
Τραγικά, στις 4 Μαΐου 1949, η πτήση της επιστροφής από εκείνο το παιχνίδι, συνετρίβη στον λόφο Σουπέργκα, με όλη την ομάδα να χάνεται. Η απώλεια ήταν βαθιά, για όποιον αγαπά το παιχνίδι, και η Τορίνο δεν ανέκαμψε, αλλά ο Κουμπάλα γλύτωσε και άλλαξε την ροή της ιστορίας της Μπαρτσελόνα.
Εκείνη την εποχή, αντίπαλος της ήταν η Αθλέτικ Μπιλμπάο, που αντιμετώπισε την τρομερή ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο ξεκίνημα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στα δύο μυθικά ματς (5-3 στη χώρα των Βάσκων και 0-3 στο Ολντ Τράφορντ). Ήταν μια εποχή, που οι Ισπανοί καμάρωναν, αφού όλοι οι παίκτες ήταν Ισπανοί και εκείνη την εποχή, επί Φράνκο, που υποχρέωνε να αναφέρουν την ομάδα ως Αθλέτικο και όχι Αθλέτικ, δεν γινόταν αναφορά στον Τύπο για Βάσκους ποδοσφαιριστές. Η Μπαρτσελόνα, με «αιχμή του δόρατος» τον Κουμπάλα, πήρε τίτλους εκείνη την εποχή και γιγάντωσε, αλλά ο τελευταίος της ήταν το 1960, μέχρι τον ερχομό του Κρόιφ το 1974.
Ο Βικ Μπάκιγχαμ, ο Άγγλος που έβγαλε τον Κρόιφ στον Άγιαξ, ενθάρρυνε το passing game στα δύο χρόνια που πέρασε από εκεί, και έπειτα, ήρθε ο Ρίνους Μίχελς. Αυτός με τον Κρόιφ ως παίκτη, που έφεραν και τον Γιόχαν Νέεσκενς μαζί από τον Άγιαξ, καινοτόμησαν στην Μπάρτσα με στυλ κατοχής, κυριαρχίας και επίθεσης. Ο Κρόιφ αργότερα, ως προπονητής, το προχώρησε με «απόστολους» σαν τον Γκουαρδιόλα, διασκευάστηκε από τον Φαν Χάαλ και τον Ράικαρντ, και εφαρμόστηκε πλήρως, από τον Γκουαρδιόλα, ενώ εμπλουτίστηκε με τα νέα εργαλεία του Λουίς Ενρίκε.
Το DNA, λοιπόν, πάει πίσω εβδομήντα χρόνια. Σήμερα, ο κόσμος θέλει να δει μια σταθερή Μπαρτσελόνα, που ενώ πήρε ένα πρωτάθλημα, δεν έχει ταυτότητα μέσα στο γήπεδο.
Ήττα, λοιπόν, από τη Ρεάλ με βαρύ σκορ, δεν χωνεύεται ποτέ και μπορεί να είναι μόνο για το Σούπερ Καπ, ωστόσο, η αλήθεια είναι πως πονάει! Το χειρότερο; Ενώ είναι ξεκάθαρο πως με τον Αντσελότι οι Μαδριλένοι έχουν βρει ακριβώς τη συνταγή του «παίζω και κερδίζω», στη Βαρκελώνη ακόμα ψάχνουν αν τους αρέσει αυτό που είδαν πέρσι με τον Τσάβι, το οποίο οδήγησε στο πρωτάθλημα, ή αν θέλουν και καλή μπάλα. Προς το παρόν, και αυτό είναι το χειρότερο φέτος, ούτε για πρωτάθλημα μπορούν να πάνε, ούτε καλή μπάλα, φαίνεται να μπορούν να παίξουν.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Ο Τσάβι έχει το όνομα που θα του δώσει την ευκαιρία να πάρει «αέρα» και «ανάσα», αλλά για πόσο καιρό; Πολλές φορές, τα αγωνιστικά γαλόνια σου δίνουν μία πίστωση χρόνου, στο τέλος, όμως, πάντα υπερισχύει το τι γράφει ο βαθμολογικός πίνακας!
www.bnsports.gr
