γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Κοίταζα τη λίστα των Βρετανών προπονητών που δούλεψαν στην Ισπανία μεταπολεμικά και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο όταν είδα το όνομα του Βικ Μπάκιγχαμ, του ανθρώπου που ανέδειξε τον Κρόιφ στον Άγιαξ, να πηγαίνει το 1970 στην Μπαρτσελόνα απευθείας από πού λέτε; Από τον Εθνικό Πειραιά! Σας ακούγεται ως ανέκδοτο αλλά έτσι ακριβώς συνέβη πριν μισό αιώνα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Μπάκιγχαμ μάλιστα είχε αισθανθεί την ανάγκη να… απολογηθεί μιλώντας στην εμβληματική εφημερίδα της εποχής την ΟΜΑΔΑ εξηγώντας πως δεν εγκατέλειψε τον Εθνικό για τα μάτια της Μπαρτσελόνα αλλά η πρόταση ήταν πολύ καλή και επειδή δεν του είχαν απαντήσει για ανανέωση του συμβολαίου στον Πειραιά έφυγε για την Βαρκελώνη!
Ακόμα ένας που δούλεψε στον Εθνικό στα 70’s με επιτυχία, ο αείμνηστος Τζον Μόρτιμερ, πήγε στην Ιβηρική και δούλεψε με επιτυχία στην Μπέτις στη δεκαετία του ’80 χωρίς η Ελλάδα να αποτελέσει ταφόπλακα στην καριέρα του!
Στην Ελλάδα δεν έρχονται τα μεγάλα ονόματα από προπονητές. Το ακούω συχνά! Και συνήθως ακολουθείται από την ατάκα «και αν έρθουν το κάνουν για τα ένσημα». Δεν είναι λάθος η οπτική γωνία, αν κάποιος στέκεται από την μία πλευρά. Αν είναι από την άλλη όμως διαπιστώνει πως όπως όλα τα νομίσματα έτσι και αυτό έχει δύο όψεις. Ο Ρεχάγκελ για παράδειγμα μας απέδειξε πως δεν ήρθε για τον ήλιο και την θάλασσα στην Ελλάδα. Αντίθετα ο Ιορντανέσκου έφτασε με τυχοδιωκτική νοοτροπία και λογική. Κάποτε ο Στέφαν Κόβατς –δοξασμένος και με πολλά λεφτά- νόμιζε στον Παναθηναϊκό πως θα έχει ένα ρόλο τεχνικού διευθυντή. Τον έβαλαν με την φόρμα μέσα στις λάσπες της Παιανίας να κάνει προπόνηση. Στο τέλος της καριέρας του, ήταν το τελευταίο που επιθυμούσε. Αποτέλεσμα να φθαρεί και να μην προσφέρει αυτά που θα μπορούσε από άλλο πόστο ως τεράστια φυσιογνωμία.
Τον Τόμισλαβ Ίβιτς (που πήρε τίτλους παντού όπου δούλεψε, σε πέντε χώρες πριν και μετά) ο κόσμος και ο Τύπος βάλθηκαν το 1986 να τον βγάλουν άχρηστο σε 100 μέρες μέσα! Τον Αρι Χάαν κάποιοι επιχείρησαν να παρουσιάσουν ως ψυχρό υπολογιστή του τραπεζικού λογαριασμού του.
Τον Χέλμουτ Σενέκοβιτς απόμακρο από τους παίκτες. Τον Ιβιτσα Οσιμ μεθύστακα και χωρίς πυγμή. Τον Κάζιμιρτζ Γκόρσκι, των τριών νταμπλ και των πέντε συνολικά πρωταθλημάτων με ΠΑΟ και Ολυμπιακό (συν τις βάσεις για το απίθανο Κύπελλο της Καστοριάς) θέλησαν να τον παρομοιάσουν με άβουλο γεράκο.
Τον Γκέοργκ Κέσλερ ως ανίκανο να αντιληφθεί την ελληνική νοοτροπία. Τον Τάις Λίμπρεχτς ως μιζαδόρο και κλικαδόρο! Η λίστα ατελείωτη. Η Ελλάδα ήταν είναι και θα είναι νεκροταφείο προπονητών.
Ο Γκουαρντιόλα δεν θα άντεχε μήνα με τους αναλυτές στα social media, ο Κλοπ θα τρελαινόταν με την κριτική στις μεταμεσονύχτιες εκπομπές στο ράδιο! Ο Τούχελ θα άκουγε όλους τους προπονητές της εξέδρας και του Τύπου να του υποδεικνύουν τι να κάνει!
Είμαστε ανυπόμονοι. Σε αυτό είχε απόλυτο δίκιο ο μεγάλος Όλεγκ Μπλαχίν που μας τίμησε με το έργο του και σεβάστηκε το ψωμί που έφαγε στην χώρα μας όσο λίγοι! Ο Κλάουντιο Ρανιέρι βγήκε πρώτος με τη Λέστερ στην Αγγλία ένα χρόνο μετά την ντροπιαστική του παρουσία στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Σαφέστατα στην Ελλάδα έφταιξε πρώτα και κύρια ο ίδιος για αυτό που συνέβη αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση! Ο Χάβι Γκαρθία έφυγε βράδυ από την Κέρκυρα αλλά στην Αγγλία πήγε την Γουότφορντ σε τελικό κυπέλλου Αγγλίας για πρώτη φορά μετά το 1984!
Μήπως τελικά δεν φταίνε αυτοί αλλά εμείς; Το έχω ξαναπεί πως το μεγάλο όνομα όχι μόνο δεν εγγυάται καλή πορεία στη Ευρώπη – όπως ονειρεύονται οι οπαδοί- αλλά ούτε τον τίτλο στην Ελλάδα.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθεί ένας σύλλογος να φέρει ένα καλό όνομα. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τα πάντα γίνονται όπως ακριβώς στην ζωή: γρήγορα. Με τρομερούς ρυθμούς. Έτσι μέσα σε μία χρονιά κάποιος βλέπει το κασέ του να εκτοξεύεται με μία επιτυχία. Κάποτε χρειαζόσουν συνέχεια για να θεωρείσαι όνομα. Τουλάχιστον πέντε με δέκα χρόνια στον χώρο με τίτλους και όσο το δυνατόν λιγότερες ομάδες στο βιογραφικό. Τώρα αυτά είναι... πασέ! Ντεμοντέ! Μία χρονιά, ένας τίτλος, μία καλή πορεία και έκανες όνομα. Αποτέλεσμα; Μία κακή χρονιά να ακολουθήσει και η μπογιά σου αρχίσει να μην περνά. Δύο και ψάχνεις για δουλειά.
Αν μείνεις και ένα χρόνο χωρίς ομάδα η ουρά στο ταμείο ανεργίας μεγάλωσε και έχεις πρόβλημα! Εδώ έχει αρχίσει και έχει πρόβλημα πια ο Μουρίνιο που είναι σε διαρκή πτωτική τροχιά!
Σε ένα ολοταχώς αυξανόμενο ανταγωνιστικό τοπίο στο ποδόσφαιρο το να περιμένεις σπάνια αυξάνει τις πιθανότητες σου. Ο προπονητής είναι το πλέον αναλώσιμο είδος στο ποδοσφαιρικό βασίλειο και πια σε σύγκριση με τρεις δεκαετίες πίσω δεν είναι είδος πολυτελείας για τις λεγόμενες χώρες δεύτερης και τρίτης ταχύτητας. Μόνο πρόβλημα για αρκετούς πως δεν ξέρουν τι να διαλέξουν: να μείνουν άνεργοι ή να τρελαθούν τελείως αν έρθουν να δουλέψουν στην χωρά μας, έχοντας ακούσει ιστορίες από άλλους που προηγήθηκαν; Είναι ένα δίλημμα ακόμη και για προπονητές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!
Για αυτό όταν βρίσκουν οι ομάδες μας έναν προπονητή καλό είναι να τον αφήσουν να δουλέψει! Με αφορμή, όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με κάποια γκρίνια που υπάρχει για τον Μαρτίνς γράφτηκε αυτό το κομμάτι! Και η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις στην Ελλάδα, η διοίκηση του Ολυμπιακού και ειδικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης τον έχουν στηρίξει, μέχρι εκεί που δεν πάει, αντίθετα με ότι γινόταν στο παρελθόν και στον ίδιο το σύλλογο!
www.bnsports.gr
