γράφει : Maverick
Στις 23 Δεκεμβρίου 2011, ο Ντιέγκο Σιμεόνε παρουσιάστηκε ως ο νέος προπονητής της Ατλέτικο Μαδρίτης, διαδεχόμενος τον Γκρεγκόριο Μανθάνο, που είχε απολυθεί μετά την ήττα από την τρίτης κατηγορίας, Αλμπαθέτε, στο Copa del Rey. Τώρα, με τις πληροφορίες να λένε ότι θα ανανεωθεί μέχρι το 2027 το συμβόλαιό του, ας ρίξουμε μία ματιά στο εάν αυτός ο προπονητής ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη, όπως γράφουν στα social media κάποιοι, ή στην κυνική πραγματικότητα, όπως λένε οι υπέρμαχοί του. Δεν έχω δει προπονητή να έχει διχάσει τόσο πολύ, σχετικά με την αξία του!
Γράφει ο Maverick
Είχα διαβάσει πριν από χρόνια στον ΣπορFM, σε ένα κομμάτι του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, για το πόσο κοντά έφτασε ο Σιμεόνε στο να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, μετά την απόλυση του Νίκου Νιόπλια και πριν επιλεγεί ο Ζεσουάλντο Φερέιρα. Θα το πω, όσο σκληρό και αν ακούγεται: σώθηκε ο άνθρωπος από την παλαβομάρα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο! Θα ερχόταν εδώ και το τι θα άκουγε, και το τι θα διάβαζε ή θα του μετέφραζαν ότι γράφεται, θα τον έκανε να αλλάξει επάγγελμα!
Πήγε στην Ατλέτικο διαδεχόμενος τον Μανθάνο, Ισπανό προπονητή της κλασικής σχολής των Ιβήρων, που συνδύαζε μεταξύ 1995 και 2007, την άμυνα, τους μέσους και την επίθεση, αρκετά ισορροπημένα και ορθόδοξα. Έναν προπονητή, που έχει αναδειχθεί κορυφαίος της χρονιάς το 2008, και που τον Ιούνιο του 2011, πίστευαν πως είναι η καλύτερη λύση για την Ατλέτικο. Άντεξε 28 ματς στον πάγκο και με 10 ήττες σε αυτά τα παιχνιδια, είδε την πόρτα της εξόδου.
Μετά από χρόνια, η απόφαση να προχωρήσει η διοίκηση της Ατλέτικο, σε εκείνη τη γρήγορη αλλαγή, αποτιμάται ως εμπνευσμένη. Η ομάδα είχε μείνει πίσω αγωνιστικά και τακτικά σε ιδέες και καινοτομίες και ήταν η στιγμή να δοκιμάσει κάτι νέο, σκληρό και αποτελεσματικό. Κάτι σαν τον Σιμεόνε δηλαδή, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Τότε, όμως, ήταν ρίσκο.
Τα χρήματα τα πολλά για μεταγραφές, τα είχε άλλος κόσμος. Όχι η Ατλέτικο. Η ομάδα ήταν ακριβή, γύρω στα 450 εκατομμύρια, όμως, στο νέο τακτικό και προπονητικό τοπίο που είχε δημιουργήσει πια, ο Πεπ Γκουαρδιόλα, η Ατλέτικο δεν είχε τον ίδιο βηματισμό.
Την σεζόν 2009-10, σε όμιλο με Τσέλσι, Πόρτο, ΑΠΟΕΛ, είχε τερματίσει τρίτη, με τρεις βαθμούς, με καλύτερα αποτελέσματα από την πρωταθλήτρια Κύπρου. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στους διοικούντες. Και ήταν απολύτως λογικό. Προπονητής ήταν ο Κίκε Φλόρες και το 0-3 από την Πόρτο ηταν βαρύ.
Το αστείο της υπόθεσης ήταν που ως επιθετικό δίδυμο είχε τον Αγουέρο και τον Φορλάν, δύο τρομερές προσωπικότητες. Στο τέλος της χρονιάς, πήρε το τρόπαιο στο Europa League, επικρατώντας της Φούλαμ στον τελικό του Αμβούργου, αλλά αυτό δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τον πολύ κακό αγωνιστικό προσανατολισμό, σε μια εποχή που στην Ισπανία, το ποδόσφαιρο ολοένα και άλλαζε.
Την επόμενη σεζόν, σε όμιλο με Λεβερκούζεν, Ρόζενμποργκ και Άρη, παθαίνει τεράστιο κάζο. Ο Άρης του Έκτορ Ραούλ Κούπερ θα κερδίσει δύο φορές τους «ροχιμπλάνκος», με την δεύτερη επικράτηση με 3-2 στη Μαδρίτη, να είναι επική και να αναφέρεται μέχρι και σήμερα. Τρίτη η Ατλέτικο, λοιπόν, με 8 βαθμούς και αποκλεισμός, οπότε τα μυαλά των διοικούντων αποφάσισαν δραστικές αλλαγές, φέρνοντας τον Σιμεόνε.
Το πρώτο του παιχνίδι ως προπονητής της Ατλέτικο, ήταν μια εκτός έδρας ισοπαλία 0–0, εναντίον της Μάλαγα του Μανουέλ Πελεγκρίνι. Η πρώτη του σεζόν τελείωσε με την ομάδα να κατακτά και πάλι το Europa League, νικώντας την Αθλέτικ Μπιλμπάο του Μπιέλσα με 3–0 στο Βουκουρέστι.
Στο εγχώριο πρωτάθλημα, έκανε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα στη σεζόν, ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο στη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από τη Μπαρτσελόνα και πάνω από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τελικά, ο Σιμεόνε οδήγησε την ομάδα στην τρίτη θέση, που εκείνη την εποχή ήταν ο καλύτερος τερματισμός για 17 χρόνια για την Ατλέτικο. Στις 17 Μαΐου 2013, κέρδισε το Copa del Rey, αφού νίκησε 2–1 τη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο Στάδιο, Σαντιάγο Μπερναμπέου.
Στην παρούσα φάση τα social media και ο κόσμος είναι διχασμένος. Οι κορυφαίοι, όμως, Ισπανοί αρθρογράφοι, πιστεύουν ότι αυτό που έχει φτιάξει ο Σιμεόνε από πέρσι, είναι «η πιο ωραία στο μάτι, επιθετική και απελευθερωμένη Ατλέτικο, από το 2011 έως σήμερα».
Ο σκληρός στην ομιλία Σιμεόνε, αναμένεται να υπογράψει έως το 2027 και πια, θα γίνει ένας από τους μακροβιότερους προπονητές συλλόγου που πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη. Θα φτάσει, αν ολοκληρώσει το νέο συμβόλαιο, τα 15 έτη. Μόνο λίγο δεν το λες. Βλέποντας τα εγκλήματα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τις αλλαγές προπονητών, οι διοικούντες στην Ατλέτικο ίσως να φοβήθηκαν.
Ο Σιμεόνε, ιστορικά, έγινε ο δεύτερος προπονητής της Αργεντινής μετά τον Ελένιο Ερέρα, που χάρισε στους Μαδριλένους ένα ισπανικό πρωτάθλημα, και ο δεύτερος, μετά τον Λουίς Αραγονιές, που το κατέκτησε, τόσο ως παίκτης κάποτε, και έπειτα, ως προπονητής της ομάδας.
Υπό τον Σιμεόνε, η Ατλέτικο συγκέντρωσε 90 βαθμούς στη La Liga, ξεπερνώντας τους 87 του 1996, της χρονιάς του νταμπλ υπό τον Άντιτς, με σταρ τον αγαπημένο μου από τον Πανιώνιο, Πάντιτς, να κάνει απίστευτα πράγματα. Φυσικά, η σεζόν 2013–14 ήταν η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του συλλόγου και αν δεν σκόραρε ο Ράμος στο τελευταίο λεπτό στη Λισαβώνα, θα είχε συνδυαστεί το πρωτάθλημα, με κατάκτηση του Champions League.
Το σχήμα που προτιμά ο Σιμεόνε είναι το 4–4–2, το οποίο εφάρμοσε για πρώτη φορά, όταν ήταν προπονητής της Εστουδιάντες το 2006. Σε αυτό το σχήμα, οι δύο εξτρέμ κινούνται μέσα και λειτουργούν σαν επιθετικοί χαφ, δημιουργώντας χώρο για τα μπακ και ρευστότητα στην επίθεση. Ουσιαστικά μοιάζει με 4–2–2–2, όταν η ομάδα βρίσκεται μπροστά.
Λοιπόν, αυτό ειναι πράγματι παράξενο.
Μετά από 12 χρόνια παραμονής και αρκετή γκρίνια από τα social media, που πάντα φωνάζουν, θα περίμενε κάποιος ότι έφτασε ο καιρός για κάποιον άλλον. Όμως, η διοίκηση πριμοδοτεί τη σταθερότητα με επέκταση του συμβολαίου του Σιμεόνε. Αυτό είναι ένα μεγάλο debate, ωστόσο. Δεν το λένε λίγοι.
«Βαρεθήκαμε τον Σιμεόνε στα ίδια και τα ίδια με τους ίδιους παίκτες και πάνω κάτω την ίδια φιλοσοφία. Παίξτε σκληρά, δώστε την ψυχή σας είστε πολεμιστές. Οι αγώνες είναι μάχες». Παιδιά, ηρεμήστε θα έλεγα εγώ. Ο El Cholo είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος προπονητής στην ιστορία της Ατλέτικο. Ο πιο πετυχημένος και ο πιο ακριβοπληρωμένος.
Αν ξαναδεί κάνεις την επιλογή που έγινε τότε, πριν από 12 χρόνια, θα αντιληφθεί πως από τύχη επιλέχθηκε από τους διοικούντες, αλλά ήταν μια εμβληματική κίνηση. Τελικά, μήπως τα σημαντικότερα πράγματα γίνονται τυχαία στη ζωή μας; «Σε 57 έτη ευρωπαϊκών κυπέλλων, είχαμε φτάσει σε έναν τελικό Κυπέλλου Ευρώπης το 1974, και με τον Σιμεόνε φτάσαμε σε άλλους δύο μαζεμένα, σε 11 χρόνια» μου έλεγε ένας μεγάλος πελάτης του γραφείου μου, Ισπανός επιχειρηματίας στα πλακάκια σπιτιού, που έχει ατελείωτα χρήματα.
«Στη Λίγκα πάντα ανάμεσα στις τρεις πρώτες με 2 τίτλους. Είμαστε κλαμπ του G12 με γήπεδο 69 χιλιάδων θέσεων και παγκόσμια αποδοχή και αναγνώριση, καθώς επίσης άριστοι σε έσοδα. Κερδοφόροι και μαζεμένοι στα οικονομικά. Αυτοί που επικρίνουν τον μισθό του, είναι δημαγωγοί.
Σταθεροποίησε πολύ ψηλά τον σύλλογο και στα χρόνια του, κάθε μια από τις λεγόμενες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, έχει μείνει τουλάχιστον μια φορά εκτός στα νοκ-άουτ από την Ατλέτικο. Τι άλλο να κάνει για να αποδείξει ότι αξίζει το νέο του συμβόλαιο; Εμείς στην Ατλέτικο δεν είμαστε αχάριστοι, όπως είναι αυτοί της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα» μου εξηγούσε σε πρόσφατη κουβέντα μας στο Μονακό.
Ως συνήθως, θα γίνω τώρα λίγο σκωπτικός, η αλήθεια κρύβει τα άσχημα και ο Σιμεόνε εχει αρκετά. Το κυριότερο; Το σκληρό παιχνίδι που είναι οριακά αποδεκτό, στο να μην κατηγορηθεί ως αντιαθλητικό.
Όμως, για αυτόν το ποδόσφαιρο είναι μια μάχη και στην λογική αυτή, ο κόσμος έχει αντιρρήσεις. Είναι αυτό που είπαμε στο ξεκίνημα: αν αυτή η τακτική συνάδει με την νέα εποχή ή είναι μια λογική που προσεγγίζει την Παλαιά Διαθήκη!
www.bnsports.gr
Είχα διαβάσει πριν από χρόνια στον ΣπορFM, σε ένα κομμάτι του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, για το πόσο κοντά έφτασε ο Σιμεόνε στο να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, μετά την απόλυση του Νίκου Νιόπλια και πριν επιλεγεί ο Ζεσουάλντο Φερέιρα. Θα το πω, όσο σκληρό και αν ακούγεται: σώθηκε ο άνθρωπος από την παλαβομάρα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο! Θα ερχόταν εδώ και το τι θα άκουγε, και το τι θα διάβαζε ή θα του μετέφραζαν ότι γράφεται, θα τον έκανε να αλλάξει επάγγελμα!
Πήγε στην Ατλέτικο διαδεχόμενος τον Μανθάνο, Ισπανό προπονητή της κλασικής σχολής των Ιβήρων, που συνδύαζε μεταξύ 1995 και 2007, την άμυνα, τους μέσους και την επίθεση, αρκετά ισορροπημένα και ορθόδοξα. Έναν προπονητή, που έχει αναδειχθεί κορυφαίος της χρονιάς το 2008, και που τον Ιούνιο του 2011, πίστευαν πως είναι η καλύτερη λύση για την Ατλέτικο. Άντεξε 28 ματς στον πάγκο και με 10 ήττες σε αυτά τα παιχνιδια, είδε την πόρτα της εξόδου.
Μετά από χρόνια, η απόφαση να προχωρήσει η διοίκηση της Ατλέτικο, σε εκείνη τη γρήγορη αλλαγή, αποτιμάται ως εμπνευσμένη. Η ομάδα είχε μείνει πίσω αγωνιστικά και τακτικά σε ιδέες και καινοτομίες και ήταν η στιγμή να δοκιμάσει κάτι νέο, σκληρό και αποτελεσματικό. Κάτι σαν τον Σιμεόνε δηλαδή, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Τότε, όμως, ήταν ρίσκο.
Τα χρήματα τα πολλά για μεταγραφές, τα είχε άλλος κόσμος. Όχι η Ατλέτικο. Η ομάδα ήταν ακριβή, γύρω στα 450 εκατομμύρια, όμως, στο νέο τακτικό και προπονητικό τοπίο που είχε δημιουργήσει πια, ο Πεπ Γκουαρδιόλα, η Ατλέτικο δεν είχε τον ίδιο βηματισμό.
Την σεζόν 2009-10, σε όμιλο με Τσέλσι, Πόρτο, ΑΠΟΕΛ, είχε τερματίσει τρίτη, με τρεις βαθμούς, με καλύτερα αποτελέσματα από την πρωταθλήτρια Κύπρου. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στους διοικούντες. Και ήταν απολύτως λογικό. Προπονητής ήταν ο Κίκε Φλόρες και το 0-3 από την Πόρτο ηταν βαρύ.
Το αστείο της υπόθεσης ήταν που ως επιθετικό δίδυμο είχε τον Αγουέρο και τον Φορλάν, δύο τρομερές προσωπικότητες. Στο τέλος της χρονιάς, πήρε το τρόπαιο στο Europa League, επικρατώντας της Φούλαμ στον τελικό του Αμβούργου, αλλά αυτό δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τον πολύ κακό αγωνιστικό προσανατολισμό, σε μια εποχή που στην Ισπανία, το ποδόσφαιρο ολοένα και άλλαζε.
Την επόμενη σεζόν, σε όμιλο με Λεβερκούζεν, Ρόζενμποργκ και Άρη, παθαίνει τεράστιο κάζο. Ο Άρης του Έκτορ Ραούλ Κούπερ θα κερδίσει δύο φορές τους «ροχιμπλάνκος», με την δεύτερη επικράτηση με 3-2 στη Μαδρίτη, να είναι επική και να αναφέρεται μέχρι και σήμερα. Τρίτη η Ατλέτικο, λοιπόν, με 8 βαθμούς και αποκλεισμός, οπότε τα μυαλά των διοικούντων αποφάσισαν δραστικές αλλαγές, φέρνοντας τον Σιμεόνε.
Το πρώτο του παιχνίδι ως προπονητής της Ατλέτικο, ήταν μια εκτός έδρας ισοπαλία 0–0, εναντίον της Μάλαγα του Μανουέλ Πελεγκρίνι. Η πρώτη του σεζόν τελείωσε με την ομάδα να κατακτά και πάλι το Europa League, νικώντας την Αθλέτικ Μπιλμπάο του Μπιέλσα με 3–0 στο Βουκουρέστι.
Στο εγχώριο πρωτάθλημα, έκανε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα στη σεζόν, ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο στη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από τη Μπαρτσελόνα και πάνω από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τελικά, ο Σιμεόνε οδήγησε την ομάδα στην τρίτη θέση, που εκείνη την εποχή ήταν ο καλύτερος τερματισμός για 17 χρόνια για την Ατλέτικο. Στις 17 Μαΐου 2013, κέρδισε το Copa del Rey, αφού νίκησε 2–1 τη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο Στάδιο, Σαντιάγο Μπερναμπέου.
Στην παρούσα φάση τα social media και ο κόσμος είναι διχασμένος. Οι κορυφαίοι, όμως, Ισπανοί αρθρογράφοι, πιστεύουν ότι αυτό που έχει φτιάξει ο Σιμεόνε από πέρσι, είναι «η πιο ωραία στο μάτι, επιθετική και απελευθερωμένη Ατλέτικο, από το 2011 έως σήμερα».
Ο σκληρός στην ομιλία Σιμεόνε, αναμένεται να υπογράψει έως το 2027 και πια, θα γίνει ένας από τους μακροβιότερους προπονητές συλλόγου που πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη. Θα φτάσει, αν ολοκληρώσει το νέο συμβόλαιο, τα 15 έτη. Μόνο λίγο δεν το λες. Βλέποντας τα εγκλήματα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τις αλλαγές προπονητών, οι διοικούντες στην Ατλέτικο ίσως να φοβήθηκαν.
Ο Σιμεόνε, ιστορικά, έγινε ο δεύτερος προπονητής της Αργεντινής μετά τον Ελένιο Ερέρα, που χάρισε στους Μαδριλένους ένα ισπανικό πρωτάθλημα, και ο δεύτερος, μετά τον Λουίς Αραγονιές, που το κατέκτησε, τόσο ως παίκτης κάποτε, και έπειτα, ως προπονητής της ομάδας.
Υπό τον Σιμεόνε, η Ατλέτικο συγκέντρωσε 90 βαθμούς στη La Liga, ξεπερνώντας τους 87 του 1996, της χρονιάς του νταμπλ υπό τον Άντιτς, με σταρ τον αγαπημένο μου από τον Πανιώνιο, Πάντιτς, να κάνει απίστευτα πράγματα. Φυσικά, η σεζόν 2013–14 ήταν η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του συλλόγου και αν δεν σκόραρε ο Ράμος στο τελευταίο λεπτό στη Λισαβώνα, θα είχε συνδυαστεί το πρωτάθλημα, με κατάκτηση του Champions League.
Το σχήμα που προτιμά ο Σιμεόνε είναι το 4–4–2, το οποίο εφάρμοσε για πρώτη φορά, όταν ήταν προπονητής της Εστουδιάντες το 2006. Σε αυτό το σχήμα, οι δύο εξτρέμ κινούνται μέσα και λειτουργούν σαν επιθετικοί χαφ, δημιουργώντας χώρο για τα μπακ και ρευστότητα στην επίθεση. Ουσιαστικά μοιάζει με 4–2–2–2, όταν η ομάδα βρίσκεται μπροστά.
Λοιπόν, αυτό ειναι πράγματι παράξενο.
Μετά από 12 χρόνια παραμονής και αρκετή γκρίνια από τα social media, που πάντα φωνάζουν, θα περίμενε κάποιος ότι έφτασε ο καιρός για κάποιον άλλον. Όμως, η διοίκηση πριμοδοτεί τη σταθερότητα με επέκταση του συμβολαίου του Σιμεόνε. Αυτό είναι ένα μεγάλο debate, ωστόσο. Δεν το λένε λίγοι.
«Βαρεθήκαμε τον Σιμεόνε στα ίδια και τα ίδια με τους ίδιους παίκτες και πάνω κάτω την ίδια φιλοσοφία. Παίξτε σκληρά, δώστε την ψυχή σας είστε πολεμιστές. Οι αγώνες είναι μάχες». Παιδιά, ηρεμήστε θα έλεγα εγώ. Ο El Cholo είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος προπονητής στην ιστορία της Ατλέτικο. Ο πιο πετυχημένος και ο πιο ακριβοπληρωμένος.
Αν ξαναδεί κάνεις την επιλογή που έγινε τότε, πριν από 12 χρόνια, θα αντιληφθεί πως από τύχη επιλέχθηκε από τους διοικούντες, αλλά ήταν μια εμβληματική κίνηση. Τελικά, μήπως τα σημαντικότερα πράγματα γίνονται τυχαία στη ζωή μας; «Σε 57 έτη ευρωπαϊκών κυπέλλων, είχαμε φτάσει σε έναν τελικό Κυπέλλου Ευρώπης το 1974, και με τον Σιμεόνε φτάσαμε σε άλλους δύο μαζεμένα, σε 11 χρόνια» μου έλεγε ένας μεγάλος πελάτης του γραφείου μου, Ισπανός επιχειρηματίας στα πλακάκια σπιτιού, που έχει ατελείωτα χρήματα.
«Στη Λίγκα πάντα ανάμεσα στις τρεις πρώτες με 2 τίτλους. Είμαστε κλαμπ του G12 με γήπεδο 69 χιλιάδων θέσεων και παγκόσμια αποδοχή και αναγνώριση, καθώς επίσης άριστοι σε έσοδα. Κερδοφόροι και μαζεμένοι στα οικονομικά. Αυτοί που επικρίνουν τον μισθό του, είναι δημαγωγοί.
Σταθεροποίησε πολύ ψηλά τον σύλλογο και στα χρόνια του, κάθε μια από τις λεγόμενες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, έχει μείνει τουλάχιστον μια φορά εκτός στα νοκ-άουτ από την Ατλέτικο. Τι άλλο να κάνει για να αποδείξει ότι αξίζει το νέο του συμβόλαιο; Εμείς στην Ατλέτικο δεν είμαστε αχάριστοι, όπως είναι αυτοί της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα» μου εξηγούσε σε πρόσφατη κουβέντα μας στο Μονακό.
Ως συνήθως, θα γίνω τώρα λίγο σκωπτικός, η αλήθεια κρύβει τα άσχημα και ο Σιμεόνε εχει αρκετά. Το κυριότερο; Το σκληρό παιχνίδι που είναι οριακά αποδεκτό, στο να μην κατηγορηθεί ως αντιαθλητικό.
Όμως, για αυτόν το ποδόσφαιρο είναι μια μάχη και στην λογική αυτή, ο κόσμος έχει αντιρρήσεις. Είναι αυτό που είπαμε στο ξεκίνημα: αν αυτή η τακτική συνάδει με την νέα εποχή ή είναι μια λογική που προσεγγίζει την Παλαιά Διαθήκη!
www.bnsports.gr
