Η τελευταία συνάντηση της Πολωνίας με την Αργεντινή σε Παγκόσμιο Κύπελλο, σε μία διοργάνωση γεμάτη «σκιές», που άφησε μία γενιά γεμάτη ταλέντο, ξανά με άδεια χέρια.
Η φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ, «ρίχνει» την αυλαία της. Οι λεπτές ισορροπίες σε κάθε γκρουπ φέρνουν σπουδαίες «μάχες» στο φως, με ή χωρίς παράδοση. Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσεται κι αυτή της Πολωνίας με την Αργεντινή.
Τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δύο εθνικές ομάδες σε Παγκόσμιο Κύπελλο; Το 1978, με τους Πολωνούς να έχουν στον πάγκο τους μία προσωπικότητα που έμελλε να σημαδέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο: τον Γιάτσεκ Γκμοχ, ο οποίος 1,5 χρόνο αργότερα, ανέλαβε τον ΠΑΣ Γιάννινα, αρχίζοντας ένα μεγάλο προπονητικό «ταξίδι» στην Ελλάδα.
Επιστρέφοντας, όμως, στο Μουντιάλ του 1978, όσο μακρινό κι αν μοιάζει, αμφότερες έχουν λόγους για να θυμούνται καλά το εν λόγω παιχνίδι. Έστω κι αν είναι ολότελα διαφορετικοί.
Η Αργεντινή, διοργανώτρια χώρα εκείνου του γεμάτου «σκιές» Μουντιάλ, είχε περάσει από έναν δύσκολο όμιλο, κόντρα σε Ιταλία, Γαλλία και Ουγγαρία, δίχως σοβαρά προβλήματα. Κάτι ανάλογο έπραξε και η Πολωνία, κόντρα στην κάτοχο, Δυτική Γερμανία, το Μεξικό και την Τυνησία.
Στην πρεμιέρα της 2ης φάσης, ξανά σε γκρουπ, διασταυρώθηκαν με «έπαθλο» για τον πρώτο στη βαθμολογία, μία παρουσία στον τελικό. Τα δύο γκολ του Μάριο Κέμπες και το χαμένο πέναλτι του Ντέινα -ή η απόκρουση του Φιγιόλ αν προτιμάτε- κρίνουν την αναμέτρηση. Η Αργεντινή επικρατεί με σκορ 2-0, ακολουθεί το 0-0 με τη Βραζιλία και «κλείνει» εισιτήριο για τον τελικό με την Ολλανδία, μέσω εκείνης της σκιώδους -έως σήμερα- νίκης με σκορ 6-0 επί του Περού.
Η συνέχεια γνωστή. Το γκολ του Κέμπες, η ισοφάριση του Νανίνγκα, το δοκάρι του Ρέζενμπρινκ και τα δύο γκολ στην παράταση που χάρισαν στην Αργεντινή, το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της.
Από την άλλη, η Πολωνία έμεινε ξανά με άδεια τα χέρια. Όπως το 1974, που με έναν έτερο «Έλληνα» στον πάγκο, τον Κάζιμιρ Γκόρσκι, και τον Γκμοχ βοηθό του, ήταν καταιγιστική, είχε τον πρώτο (Γκρέγκορζ Λάτο) και τον δεύτερο σκόρερ (Αντρέι Σάρμαχ) της διοργάνωσης, «υπέταξε» τη Βραζιλία των Ριβελίνο και Ζαϊρζίνιο, αλλά αρκέστηκε στην 3η θέση. Όπως και το 1982, που με ηγέτη τον Μπόνιεκ (4 γκολ στο τουρνουά) έφτασε ξανά έως την 3η θέση του κόσμου, κερδίζοντας τη Γαλλία στον μικρό τελικό.
Έκτοτε, αγνοεί τη διάκριση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Εν μέρει λογικό. Από το 1982 κι έπειτα, έχει συμμετάσχει σε μόλις τέσσερα τουρνουά.
Στο φετινό, το πέμπτο της μετά από εκείνες τις σπουδαίες πορείες, δεδομένα, έχει ηγέτη: τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Τον άνθρωπο των ρεκόρ, των αμέτρητων γκολ, που το ένα και μοναδικό σε Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική ομάδα της χώρας του, τον έκανε να κλάψει.
Όπως για τον Λιονέλ Μέσι, τον ηγέτη της «αντίπερα όχθης», έτσι και για τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, ίσως πρόκειται για το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του. Κανένας του δεν θέλει να αποχωρήσει τόσο νωρίς, πληγωμένος.
Σε τελική ανάλυση, ίσως δεν χρειάζεται. Υπό προϋποθέσεις, η ισοπαλία «βολεύει» και τις δύο ομάδες, για να συνεχίσουν ακάθεκτες την πορεία τους και αν «ξορκίσει» η καθεμιά τους δικούς της δαίμονες.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
Τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δύο εθνικές ομάδες σε Παγκόσμιο Κύπελλο; Το 1978, με τους Πολωνούς να έχουν στον πάγκο τους μία προσωπικότητα που έμελλε να σημαδέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο: τον Γιάτσεκ Γκμοχ, ο οποίος 1,5 χρόνο αργότερα, ανέλαβε τον ΠΑΣ Γιάννινα, αρχίζοντας ένα μεγάλο προπονητικό «ταξίδι» στην Ελλάδα.
Επιστρέφοντας, όμως, στο Μουντιάλ του 1978, όσο μακρινό κι αν μοιάζει, αμφότερες έχουν λόγους για να θυμούνται καλά το εν λόγω παιχνίδι. Έστω κι αν είναι ολότελα διαφορετικοί.
Η Αργεντινή, διοργανώτρια χώρα εκείνου του γεμάτου «σκιές» Μουντιάλ, είχε περάσει από έναν δύσκολο όμιλο, κόντρα σε Ιταλία, Γαλλία και Ουγγαρία, δίχως σοβαρά προβλήματα. Κάτι ανάλογο έπραξε και η Πολωνία, κόντρα στην κάτοχο, Δυτική Γερμανία, το Μεξικό και την Τυνησία.
Στην πρεμιέρα της 2ης φάσης, ξανά σε γκρουπ, διασταυρώθηκαν με «έπαθλο» για τον πρώτο στη βαθμολογία, μία παρουσία στον τελικό. Τα δύο γκολ του Μάριο Κέμπες και το χαμένο πέναλτι του Ντέινα -ή η απόκρουση του Φιγιόλ αν προτιμάτε- κρίνουν την αναμέτρηση. Η Αργεντινή επικρατεί με σκορ 2-0, ακολουθεί το 0-0 με τη Βραζιλία και «κλείνει» εισιτήριο για τον τελικό με την Ολλανδία, μέσω εκείνης της σκιώδους -έως σήμερα- νίκης με σκορ 6-0 επί του Περού.
Η συνέχεια γνωστή. Το γκολ του Κέμπες, η ισοφάριση του Νανίνγκα, το δοκάρι του Ρέζενμπρινκ και τα δύο γκολ στην παράταση που χάρισαν στην Αργεντινή, το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της.
Από την άλλη, η Πολωνία έμεινε ξανά με άδεια τα χέρια. Όπως το 1974, που με έναν έτερο «Έλληνα» στον πάγκο, τον Κάζιμιρ Γκόρσκι, και τον Γκμοχ βοηθό του, ήταν καταιγιστική, είχε τον πρώτο (Γκρέγκορζ Λάτο) και τον δεύτερο σκόρερ (Αντρέι Σάρμαχ) της διοργάνωσης, «υπέταξε» τη Βραζιλία των Ριβελίνο και Ζαϊρζίνιο, αλλά αρκέστηκε στην 3η θέση. Όπως και το 1982, που με ηγέτη τον Μπόνιεκ (4 γκολ στο τουρνουά) έφτασε ξανά έως την 3η θέση του κόσμου, κερδίζοντας τη Γαλλία στον μικρό τελικό.
Έκτοτε, αγνοεί τη διάκριση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Εν μέρει λογικό. Από το 1982 κι έπειτα, έχει συμμετάσχει σε μόλις τέσσερα τουρνουά.
Στο φετινό, το πέμπτο της μετά από εκείνες τις σπουδαίες πορείες, δεδομένα, έχει ηγέτη: τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Τον άνθρωπο των ρεκόρ, των αμέτρητων γκολ, που το ένα και μοναδικό σε Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική ομάδα της χώρας του, τον έκανε να κλάψει.
Όπως για τον Λιονέλ Μέσι, τον ηγέτη της «αντίπερα όχθης», έτσι και για τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, ίσως πρόκειται για το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του. Κανένας του δεν θέλει να αποχωρήσει τόσο νωρίς, πληγωμένος.
Σε τελική ανάλυση, ίσως δεν χρειάζεται. Υπό προϋποθέσεις, η ισοπαλία «βολεύει» και τις δύο ομάδες, για να συνεχίσουν ακάθεκτες την πορεία τους και αν «ξορκίσει» η καθεμιά τους δικούς της δαίμονες.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
