γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ιστορικά, και με την ευκαιρία των γενεθλίων του Παναθηναϊκού καλό είναι να θυμηθεί κάποιος πως η ομάδα που έχει φέρει διαχρονικά τα μεγαλύτερα ονόματα για να κάτσουν στον πάγκο του ήταν το τριφύλλι! Σχεδόν όλες, όμως, αυτές οι εμπειρίες όπως λέει και το γνωστό άσμα άρχισαν ωραία, αλλά τελείωσαν με πόνο!
Σχετικά Άρθρα
Παναθηναϊκός και Τόμισλαβ Ίβιτς: Η επανάσταση που τελείωσε πριν αρχίσει, η ευκαιρία που έχασε το τριφύλλι να γίνει «Πόρτο» και το λάθος του Γιώργου Βαρδινογιάννη!
Χρόνια πολλά Γιάτσεκ Γκμοχ: Η μισή ζωή του πέρασε τελικά στο… Ελλάντα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Για κάθε ελληνική ομάδα, πάντα κρυφός πόθος ήταν να βρει ένα μεγάλο όνομα και να το φέρει στον πάγκο! Απόλυτα θεμιτός στόχος, ωστόσο, πολλές φορές στην πράξη αποδείχτηκε προβληματικός. Και αφού τελικά μπορούσε να φέρει το μεγάλο όνομα, στη συνέχεια, κατάφερνε κάθε ομάδα να τον απαξιώσει!
Ειδικά στον Παναθηναϊκό αυτό ήταν ένας κανόνας για πάρα πολλά χρόνια. Και όχι μόνο την εποχή της πολυμετοχικότητας πριν μία δωδεκαετία, με την άφιξη του Ολλανδού, Τεν Κάτε, αλλά και πιο πίσω με τον Μαλεζάνι κυρίως όμως ακόμα πιο πίσω!
Είτε με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη στο τιμόνι, αλλά και επί των αείμνηστων Απόστολου Νικολαΐδη, Αντώνη Μαντζαβελάκη, Λουκά Πανουργιά, φτάνοντας στις αρχές της δεκαετίας του '60 από τον πάγκο του τριφυλλιού πέρασαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, και κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι έφυγαν σαν αποτυχημένοι! Ένα από τα άλυτα μυστήρια του ποδοσφαίρου θα παραμένει πως σε αυτό το… τρίγωνο των Βερμούδων άνθρωποι που σάρωσαν τους τίτλους σε πολύ πιο ανταγωνιστικό και σκληρό επίπεδο από το ελληνικό πρωτάθλημα, έφυγαν νύχτα και σαν αποτυχημένοι.
Δυο από τα πιο πετυχημένα ονόματα στην ιστορία του σπορ, από τους «κοσμοπολίτες» προπονητές δηλαδή που πήγαν σε πολλές χώρες και κέρδισαν τίτλους, ο Κροάτης, Τόμισλαβ Ίβιτς και ο Ούγγρος, Μπέλα Γκούτμαν πέρασαν και δεν έμειναν ούτε 100 μέρες στο πάγκο του Παναθηναϊκού!
Ο Μπέλα Γκούτμαν, ήταν από τους πρωτοπόρους του συστήματος 4-2-4 που η Ουγγαρία χρησιμοποιούσε υπό τον Σέμπες με την τεράστια ομάδα του Πούσκας και του Τσίμπορ, και πήρε τίτλους στην χώρα του (Ούιπεστ) την Ιταλία (Μίλαν) την Βραζιλία (Σάο Πάολο) και την Πορτογαλία (Μπενφίκα, Πόρτο), καθώς και την Ουρουγουάη (Πενιαρόλ). Το 1961 και το 1962 έφτασε με την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Έχει μείνει στην ιστορία η περίφημη κατάρα του προς την ομάδα της Λισαβόνας επειδή δεν το πλήρωσε ένα bonus που του είχε υποσχεθεί όταν απομακρύνθηκε! Από τότε η Μπενφίκα έχει παίξει αρκετούς ευρωπαϊκούς τελικούς και δεν έχει κατακτήσει ξανά κάποιον!
Στην Ελλάδα ήρθε στον Παναθηναϊκό, μετά τον Μπόμπεκ το 1967 αλλά κανείς δεν κατάλαβε τι περίμεναν από αυτόν. Σε δύο μήνες , με την ομάδα δεύτερη και μετά από αποκλεισμό από την Μπάγερν στο Κυπελλούχων απολύθηκε μετά την βαριά ήττα 5-0 στο Μόναχο!
Ο Τόμισλαβ Ίβιτς το 1986 ήρθε επί Γιώργου Βαρδινογιάννη για να πάει τον ΠΑΟ μακριά στην Ευρώπη. Ο αποκλεισμός από το Ερυθρό Αστέρα, στον πρώτο γύρο έφερε γκρίνια. Ο Κροάτης που είχε κατακτήσει νταμπλ με την Χάιντουκ, τον Άγιαξ, την Άντερλεχτ και που είχε κρατήσει την Αβελίνο τρία χρόνια στην ιταλική Α’ εθνική έμεινε 99 μέρες στην Παιανία, προσπαθώντας να εφαρμόσει το επαναστατικό 3-5-2. Πήγε μετά στην Πόρτο με την οποία έκανε το σύστημα γνωστό σε όλο τον κόσμο, πήρε σε 18 μήνες ένα νταμπλ, ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό και συνέχισε για άλλες πολιτείες κατακτώντας και το γαλλικό πρωτάθλημα με την Μαρσέιγ και το Κύπελλο με την Παρί Σεν Ζερμέν. Όσοι δούλεψαν μαζί του, τότε στην Παιανία, θυμούνται πόσο σπουδαίος ήταν.
Η λίστα με αυτούς που πέρασαν και βγήκαν… άχρηστοι στον Παναθηναϊκό μοιάζει ατελείωτη. Ο Στέφαν Κόβατς που οδήγησε τον Άγιαξ του Κρόιφ σε δύο κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Διηπειρωτικό και ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης το '72 και το '73, μία δεκαετία μετά δέχτηκε τόσο βρώμικο πόλεμο στην Παιανία από τον ελληνικό Τύπο που έφυγε δακρυσμένος μέσα σε πέντε μήνες!
Ο Αυστριακός Χέλμουτ Σενέκοβιτς, περιζήτητος στην Ευρώπη το 1980, αν και παρέλαβε την ομάδα διαλυμένη τον Οκτώβριο, με τρεις ήττες σε πέντε ματς, την έβγαλε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αλλά ποτέ δεν του απάντησε κανείς αν θα έμενε και την επόμενη σεζόν! Σενάριο που είχε συμβεί και μία χρονιά πριν όταν ο Ιταλός Πεζάολα (πρωταθλητής με την Φιορεντίνα και Κυπελλούχος με Μπολόνια και Νάπολι) , μπόρεσε να καλύψει μέσα σε έξι μήνες διαφορά επτά βαθμών από την κορυφή, αλλά ο ΠΑΟ έχασε στο τέλος τον τίτλο. Μάταια περίμενε στο τηλέφωνο του τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να τον φωνάξει να συζητήσουν για ανανέωση της συνεργασίας. Τελικά έμαθε από τον Τύπο πως ο ΠΑΟ είχε προσλάβει άλλον τεχνικό!
Αλλά και αυτοί που πέτυχαν στο τριφύλλι, ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό. Ο Πούσκας απολύθηκε άκομψα το 1974, μαθαίνοντας από την ...τηλεόραση την απόλυση του, αφού ο αείμνηστος Απόστολος Νικολαΐδης δεν τον φώναξε ποτέ για να του εξηγήσει τους λόγους της απομάκρυνσης του. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ που οδήγησε τον σύλλογο στο πρώτο του τίτλο μετά από επτά χρόνια, το 1984 και ένα χρόνο μετά τον έφτασε μία ανάσα από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, έφυγε επειδή ήταν φανερό πως ενοχλούσε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, η μεγάλη του δημοφιλία ανάμεσα στους οπαδούς! Η περίπτωση επίσης του Κάζιμιρτζ Γκόρσκι είναι χαρακτηριστική. Ήρθε στην Ελλάδα το 1976 λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με τον Παναθηναϊκό αρκετά μακριά από την κορυφή και μέσα σε λίγους μήνες τον οδήγησε σε ένα εντελώς αναπάντεχο Νταμπλ ωστόσο απομακρύνθηκε το 1978 αφού για μεγάλο διάστημα ροκανίστηκε η καρέκλα του! Ο άνθρωπος που είχε διαδεχθεί ο Γκόρσκι, δεν ήταν άλλος από τον περίφημο Βραζιλιάνο Μορέιρα που είχε κατακτήσει το Μουντιάλ του 1962 αλλά φυσικά στην Ελλάδα οπαδοί και Τύπος τον έβγαλαν άχρηστο!
Η ιστορία του Παναθηναϊκού θαρρείς πως είναι γραμμένη με στιγμές παράνοιας σχετικά με την αντιμετώπιση των προπονητών. Εδώ και χρόνια φυσικά έχει σταματήσει η προσπάθεια να έρθει κάποιο μεγάλο όνομα τη στιγμή που γενικότερα ο σύλλογος έχει προτίμηση τον δρόμο τον πιο συγκρατημένων και συγκεκριμένων επιλογών! Ταυτόχρονα ωστόσο έχω την εντύπωση ότι έχει μικρύνει και το μέγεθος των απαιτήσεων!
Με αυτή την αφορμή πάντως των σημερινών γενεθλίων, γίνεται και πάλι επίκαιρο αυτό που κάποτε είχε γράψει με τόσο πολύ μεγάλη επιτυχία στο μυθιστόρημα «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων», ο συγγραφέας Λιούις Κάρολ: «Όταν δεν ξέρεις ποιος είναι ο τελικός προορισμός σου όλοι οι δρόμοι σου μοιάζουν να είναι σωστοί».
