Το «BN Sports» αναψηλαφεί τη μονομαχία των δύο «αιωνίων» από το παρελθόν, στην οποία ο Κελεσίδης αναβαπτίστηκε σε «Γκόρντον Μπανκς της Ελλάδας» από τον διαχρονικά κορυφαίο Έλληνα σπορτκάστερ, Γιάννη Διακογιάννη!
Εκείνο τον Δεκέμβριο του 1972, όταν οι Πειραιώτες «άλωσαν» τη Λεωφόρο με τον γκολκίπερ των θριαμβευτών, Παναγιώτη Κελεσίδη, να «κατεβάζει ρολά» οι δύο σύλλογοι μετρούσαν τις δυνάμεις τους στο πλαίσιο του πρωταθλήματος. Πρώτος στη βαθμολογία ήταν ο ΠΑΟΚ, αλλά Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είχαν λιγότερο παιχνίδι, αυτό δηλαδή που θα έπαιζαν μεταξύ τους στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Προπονητής για τον Ολυμπιακό ήταν ένας άνθρωπος που είχε συνδέσει το όνομα του με τον Παναθηναϊκό, χαρίζοντας του μάλιστα και το πρώτο νταμπλ στην ιστορία των πράσινων το 1969 καθώς και ένα ακόμα πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά: ο Λάκης Πετρόπουλος.
Είχε δημιουργήσει, όμως, τις βάσεις για την μεγάλη ομάδα του Ολυμπιακού που τα επόμενα τρία χρόνια θα κυριαρχούσε πλήρως στον ελληνικό χώρο, με τα χρήματα του αείμνηστου Νίκου Γουλανδρή να αποκτούν τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, αλλά και τις πρωτοποριακές ποδοσφαιρικές ιδέες του Πετρόπουλου να μπορούν να φτιάξουν μία ομάδα που έμελλε να σπάσει όλα τα ρεκόρ. Ο Ολυμπιακός έμεινε 58 παιχνίδια αήττητος από τον Οκτώβριο του 1972 μέχρι τον Απρίλιο του 1974, έχοντας το απόλυτο σερί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά θα σκόραρε 102 φορές, ενώ εκείνη τη σεζόν η άμυνα του θα παραβιαζόταν μόλις 13. Όλα αυτά τα ρεκόρ κρατούν ακόμα μισό αιώνα αργότερα!
Όσον αφορά το αγωνιστικό σκέλος, εκείνου του μεσημεριού ο γκολκίπερ των Πειραιωτών, Παναγιώτης Κελεσίδης (εδώ να σημειώσουμε πως περνάει μία ταλαιπωρία με την υγεία του και του ευχόμαστε το γρηγορότερο να βγει νικητής και από αυτό το πρόβλημα) αφηγείται στην αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Το λιοντάρι του Θρύλου»: «Στα πρώτα λεπτά του αγώνα έκανα μια εντυπωσιακή επέμβαση που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μου. Ο Ολυμπιακός ήταν εκπληκτικός σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στο μυαλό μας υπήρχε μόνο η νίκη και ήμασταν αποφασισμένοι να την κατακτήσουμε με οποιοδήποτε κόστος.
Νωρίς στο πρώτο ημίχρονο, στο 17’, ο Αργυρούδης με πρωτόγνωρο για τα ελληνικά γήπεδα τρόπο πέτυχε γκολ, με ασύλληπτο γυριστό σουτ με το πλαϊνό εξωτερικό μέρος του παπουτσιού. Οι φίλαθλοί μας ‘’τρελάθηκαν’’ και πανηγύρισαν έξαλλα μέσα στη Λεωφόρο. Μετά το γκολ, ο Παναθηναϊκός άρχισε να πιέζει ασφυκτικά. Εμείς παίρναμε κουράγιο ο ένας από τον άλλο. Ο Γκλέζος με τον Σιώκο δεν σταμάτησαν να με ενθαρρύνουν, ‘’μπράβο κεφάλα’’ μου έλεγαν σε κάθε φάση.
{…} Στο ημίχρονο ο προπονητής, αφού μας έδωσε συγχαρητήρια, τόνισε πως στο δεύτερο μέρος έπρεπε να πετύχουμε γρήγορα κι άλλο γκολ, για να μην περάσουμε δύσκολες στιγμές στα τελευταία λεπτά.
- ‘’Κεφάλα’’ βασίζομαι σε σένα, γιατί πήγες πολύ καλά έως τώρα, μου είπε ο Πετρόπουλος με κοφτά λόγια.
- Μην ανησυχείς κύριε Λάκη, σήμερα δεν ‘’τρώω’’ γκολ.
«Δεν βλέπεις τι πιάνει αυτός;»
Ο Παναθηναϊκός άσκησε ακόμη μεγαλύτερη πίεση στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Δομάζος πήρε την κατάσταση στα… πόδια του. Έβγαζε συνεχώς σέντρες για τον Αντωνιάδη που ήταν κίνδυνος θάνατος. Η αμυντική γραμμή μας πάλευε λυσσαλέα, γεγονός που με ενέπνεε εμπιστοσύνη, αλλά και ετοιμότητα σε κάθε φάση. {…} Ο Αντωνιάδης έκανε το παν για να πετύχει γκολ, χωρίς επιτυχία και κάποια στιγμή ακούω τον Δομάζο αγανακτισμένο.
- Ρε ψηλέ, βάλε επιτέλους ένα γκολ…
- Ρε Μίμη, έλα εσύ να το βάλεις κι άσε εμένα να κάνω τις σέντρες… δεν βλέπεις τι πιάνει αυτός;
Ήταν έκδηλος ο εκνευρισμός στις τάξεις του Παναθηναϊκού και εμείς αρχίσαμε να επιστρατεύουμε όποιες δυνάμεις μάς είχαν απομείνει. Το αποκορύφωμα όμως ήταν η φάση που έγινε στην εστία μας περίπου δέκα λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα. Ο Δομάζος κάνει σέντρα διαβήτη από δεξιά. Ο Αντωνιάδης βρήκε την μπάλα στο βηματισμό και εξαπολύει τον «κεραυνό» του. Η μπάλα κατευθυνόταν ψηλά στο αριστερό χέρι μου. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πού ήμουν και τι γινόταν. Πετάχτηκα στη γωνία και έκανα την απόκρουση του αγώνα, η οποία έδωσε το δικαίωμα στον κορυφαίο τηλεσχολιαστή Γιάννη Διακογιάννη να με αποκαλέσει «Μπανκς της Ελλάδας».
«Ξέρεις τι απόκρουση έκανες;»
{…} Ο Αντωνιάδης, όταν αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, με πλησίασε και είπε
- Ξέρεις τι απόκρουση έκανες;
- Άσε με ρε Αντώνη, είμαι Πόντιος δεν καταλαβαίνω τίποτα… απάντησα αστειευόμενος στον Αντωνιάδη, γνωρίζοντας ότι κι αυτός Πόντιος είναι.
- Αφού δεν μπήκε κι αυτό, δεν βάζουμε σήμερα γκολ με τίποτα…
Αργότερα παραδέχτηκα στον Αντωνιάδη, ότι σε εκείνη τη φάση απέκρουσα ενστικτωδώς, με τη βοήθεια της τύχης κι αυτός μου έδωσε συγχαρητήρια. Ήταν πάντως, η καλύτερη απόκρουση της καριέρας μου.
Το ματς κυλούσε υπέρ του Ολυμπιακού κι από την απόκρουση στο σουτ του Αντώνη και έπειτα κοιτούσα συνέχεια το ρολόι του γηπέδου. Τα μάτια μου ήταν κολλημένα στους δείκτες του ρολογιού, οι οποίοι φαίνονταν σταματημένοι. Τα δέκα λεπτά μού φάνηκαν αιώνας από την αγωνία μου.
{…} Μόλις ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, όλοι οι συμπαίκτες μου, ‘’έπεσαν’’ πάνω μου. Η χαρά μας ήταν ανείπωτη και πανηγυρίζαμε σαν μικρά παιδιά. Είχαμε νικήσει τον Παναθηναϊκό και παραμέναμε στην κορυφή της βαθμολογίας. {…}
- Είμαι ο Παναγιώτης Κελεσίδης, φώναξα, Θεέ μου σε ευχαριστώ, ούτε στα όνειρά μου δεν φανταζόμουν το μεγαλείο που ζω…
Στα αποδυτήρια εισέβαλαν οι φωτορεπόρτερ και σε κάθε κίνησή μου, έβγαζαν φωτογραφίες. Ακόμη με ‘’τραβούσαν’’ χωρίς κάλτσες και μόνο με το εσώρουχο.
«Χαλάλι η καρέκλα που έσπασα»
{…} Την επόμενη ημέρα το τηλέφωνό μου χτυπούσε διαρκώς. Φίλοι και γνωστοί ήθελαν να μου δώσουν συγχαρητήρια για την περίτρανη νίκη μας και να εκφράσουν την απεριόριστη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου.
‘’Συγκλονιστικές στιγμές’’ σκέφτηκα και κάποια ώρα το μεσημέρι ντύθηκα, για να πάω στο περίπτερο της γειτονιάς μου να αγοράσω εφημερίδες. Από το θέαμα που αντίκρισα… ψήλωσα λίγους πόντους ακόμη. Παντού υπήρχε η φωτογραφία μου και τα σχόλια ήταν από θετικά έως απροσδόκητα κολακευτικά για την απόδοσή μου, όπως και των υπόλοιπων παιδιών. Στο περίπτερο στέκονταν όρθιοι και πέντε έξι άνθρωποι που διάβαζαν… λαθραία τα πρωτοσέλιδα. Η συζήτηση δεν άργησε να στραφεί γύρω από το ντέρμπι.
Ένας αναγνώστης, φίλαθλος του Παναθηναϊκού όπως αποκάλυψε, φώναξε απορημένος.
- Αυτός ο Κελεσίδης, τι έπιασε ρε παιδιά. Από πού τον φέρανε… Παρακολουθούσα τον αγώνα από την τηλεόραση και μου είχε ‘’σπάσει’’ τα νεύρα.
Δεν ήθελα να προκαλέσω, για αυτό αποφάσισα να φύγω. Όταν όμως εκείνος επέμεινε αγανακτισμένος, κοντοστάθηκα και του είπα:
- Για κοίτα τις εφημερίδες φίλε κι ύστερα κοίτα κι εμένα.
- Τι μου λες ρε φίλε, είσαι ο Κελεσίδης; Έλα να σε αγκαλιάσω, αν και είμαι Παναθηναϊκός, σε παραδέχομαι. Χαλάλι η καρέκλα που έσπασα, βλέποντας την αναμέτρηση».
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
