14 Οκτωβρίου 2022: Είναι πρωί Παρασκευής και η είδηση ότι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης «έφυγε» αρχίζει και μεταφέρεται αστραπιαία, μακάρι να ήταν ψέμα, δεν ήταν. Το «αντίο» λυγίζει και τον πιο σκληρό. Ο δύο φορές Ολυμπιονίκης του Τάε Κβο Ντο νικήθηκε από τον καρκίνο σε ηλικία μόλις 43 ετών, τόσο άδικα, τόσο γρήγορα. Κατάφερε όμως αυτό που τόσο πολύ ήθελε, να κρατηθεί τόσο ώστε τα παιδιά του να τον θυμούνται μια για πάντα...
Γράφει ο Αντώνης Κεφαλωνίτης
Είναι από τις στιγμές που ο χρόνος σταματά, τα φώτα χαμηλώνουν και μία σιωπή σκεπάζει τα πάντα. «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Με αυτά τα λόγια ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης κλείνει το σπαρακτικό «αντίο» του και αφήνει τόσο άδικα και πρόωρα αυτό τον κόσμο.
Μόλις 43 ετών, ένας πραγματικός μαχητής, που θέλησε να το παλέψει και αυτό, να δώσει την πιο δυνατή κλωτσιά του και να βγει νικητής στον σημαντικότερο αγώνα της ζωής του. Πόσοι όμως το καταφέρνουν; Δυστυχώς ο Αλέξανδρος δεν μπόρεσε, νικήθηκε, πρόλαβε όμως να κάνει πολλά. Κατάφερε να φτάσει ψηλά σε αυτό που τόσο αγαπούσε, να γίνει ένας πραγματικός πρωταθλητής και να τιμήσει όσο λίγοι την χώρα του.
Τόσα μετάλλια, τόσες διακρίσεις, δύο μεγάλες επιτυχίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στην Αθήνα και στο Πεκίνο, η ύψιστη τιμή να είναι ο σημαιοφόρος της Ελλάδας το 2008 και όλα αυτά μόνος του και όλα αυτά από το μηδέν. Δεν είναι υπερβολή όλο αυτό, είναι απλά η αλήθεια.
Πάντα αληθινός και πάντα είχε κάτι να πει. Είχε φωνή, όσο λίγοι, είχε άποψη και την εξέφραζε χωρίς να φοβάται, είτε κάποιος συμφωνούσε είτε διαφωνούσε. Ο κόσμος μας, η κοινωνίας μας, σίγουρα τον είχε ανάγκη όπως και τον κάθε αντίστοιχο Νικολαΐδη. Τον ένοιαζαν τα προβλήματα του τόπου, είχε κοινωνικές ανησυχίες και ποτέ δεν το έκρυψε, αντιθέτως προσπαθούσε να βρει λύσεις.
Το πιο σημαντικό όμως που κατάφερε είναι ότι πέτυχε ως σύζυγος και ως πατέρας. Έφτιαξε μία υπέροχη οικογένεια και κατάφερε να ζήσει λίγο παραπάνω, τόσο ώστε τα παιδιά του να μπορούν να τον έχουν ως ανάμνηση. «Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα».
Το πιο σημαντικό μετάλλιο της ζωής του, το κέρδισε, έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και εάν δεν πρόλαβε να το χαρεί, κατάφερε και το πήρε. Ο Αλέξανδρος έφυγε και ήταν πράγματι «Μέγας». Όχι μόνο θα τον θυμούνται τα παιδιά του αλλά ολόκληρος ο κόσμος. Το μεγαλείο του φαίνεται άλλωστε στις αντιδράσεις των συναθλητών του, οι οποίοι δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους για τον χαμό του. Η τελευταία του επιθυμία αποτυπώνει επακριβώς το ήθος του, τα «πιστεύω» του, το όραμά του, έναν καλύτερο κόσμο.
«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου». Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ένας αυθεντικός πρωταθλητής και έτσι θα τον θυμόμαστε για πάντα...
www.bnsports.gr
