O Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε αδόκητα από την ζωή νικημένος από τον καρκίνο στα 42 του χρόνια, αλλά η Ελλάδα δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Οι στιγμές που έκανε κάθε Έλληνα υπερήφανο είναι αναρίθμητες, και το BN Sports ξεχωρίζει τις τρεις κορυφαίες του.
Είναι 14 Οκτωβρίου του 2022. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης χάνει τη «μάχη» με τον καρκίνο. Μία μάχη που ήταν άνιση. Μία επιθετική μορφή της δύσκολης αυτής ασθένειας, που θα κέρδιζε τον οποιονδήποτε. Μία ιδιαίτερη περίπτωση, που φημολογείται πως αντιμετωπίστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Όποιος και αν ήταν θα λύγιζε. Ο 42χρονος όμως, Αλέξανδρος Νικολαΐδης άντεξε περισσότερο. Για δύο χρόνια, θύμισε τον εαυτό του στο τάε κβον ντο. Δεν συμβιβαζόταν με την ήττα, όρθωσε το ανάστημά του και έκανε περήφανη για ακόμη μία φορά την οικογένειά του.
Διότι, νωρίτερα, όσον αφορά την καριέρα του, δημιούργησε ένα τεράστιο αίσθημα περηφάνειας σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Ενέπνευσε παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημά του, ανέβηκε στο βάθρο, τίμησε την ελληνική σημαία και άφησε πίσω του μία κληρονομιά, που θα μείνει αλησμόνητη.
Ποιες ήταν οι κορυφαίες του στιγμές; Σαφώς και είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσει κάποιος. Ωστόσο, αν πρέπει να διαλέξουμε τρεις, αυτές είναι το ασημένιο μετάλλιο του 2004, η επανάληψη της ιστορίας, τέσσερα χρόνια αργότερα, με το ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και η είσοδός του ως σημαιοφόρος στην τελετή λήξης στο Πεκίνο.
Οκτώ χρόνια πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Σίδνεϊ. Αλλά εκεί στάθηκε άτυχος, κόντρα στον Κολομβιανό, Μίλτον Κάστρο, καθώς υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, κατέκτησε την 8η θέση και είχε ως συνέπεια να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο έτη.
«Έσπασε, έσπασε» ακούγεται να φωνάζει, όντας στο έδαφος, αλλά ο Νικολαΐδης γνώριζε πως όταν η υγεία του επιστρέψει, η αγωνιστικότητά του είναι τέτοια, που η διάκριση θα αποτελούσε θέμα χρόνου.
Επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στη διοργάνωση αυτή, αγωνίστηκε στην κατηγορία των +80 κιλών και έφθασε μέχρι τον τελικό, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2004. Εκεί ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε-σανγκ με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο, με αποτέλεσμα να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο, λαμβάνοντας την αποθέωση χιλιάδων Ελλήνων που βρίσκονταν στις εξέδρες.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, απέδειξε πως η πορεία του το 2004, μόνο τυχαία δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί. Αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο και κατέκτησε και πάλι το ασημένιο μετάλλιο, κερδίζοντας μία θέση μεταξύ των Ελλήνων αθλητών, με τα περισσότερα μετάλλια στην διοργάνωση.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, έφερνε το δεύτερο μετάλλιο στην Ελλάδα. Και αυτό ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο. Έτσι, ο Αλέξανδρος κατάφερε να βρίσκεται στη λίστα με τους Έλληνες αθλητές με τα περισσότερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, παρά την ήττα του με 5-4 από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ-Μιν.
Στην τελετή λήξης, φυσικά είναι παρών και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να τον τιμήσει και να του δώσει την ευκαιρία να είναι σημαιοφόρος της εληνικής ομάδας. Μία από τις μεγαλύτερες τιμές που θα μπορούσε να έχει ένας αθλητής.
Λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβριο του 2008 μάλιστα ψηφίστηκε με 1.875 ψήφους ως κορυφαίος αθλητής της χρονιάς από τον ΠΣΑΤ.
Μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες αθλητές. Έναν σπουδαίος στο… είδος του και ένας άνθρωπος που άξιζε κάτι περισσότερο από χρυσό μετάλλιο!
Δημήτρης Μανάκος
