Η 20χρονη Αλία Ίσσα κατάφερε να προκριθεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αφού πρώτα πάλεψε με την ευλογιά, αλλά και τον θάνατο του πατέρα της.
Σχετικά Άρθρα
Εθνική Γυναικών Αφγανιστάν: Οι ποδοσφαιρίστριες που ξέφυγαν από τους Ταλιμπάν και βρίσκουν καταφύγιο στην Αυστραλία!
«Δεν φανταζόμουν ποτέ στη ζωή μου, ότι θα έρθει μια μέρα και θα πάω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες». Και εκείνη η στιγμή που δεν φανταζόταν, αλλά αγωνιζόταν αδιάκοπα τα τελευταία δύο χρόνια, έφτασε. Άλλωστε από την αρχή έδειξε πως έχει όλες τις προδιαγραφές για να το πετύχει.
Ξεκίνησε τις προπονήσεις στο μπότσια, όμως κατέληξε στην κορίνα (Club throw – F32) το 2019. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η απόδοσή της βελτιώθηκε κατακόρυφα. Άρχισε το αγώνισμα πετώντας την κορίνα στα 7 μέτρα και έναν χρόνο αργότερα είχε καταφέρει να πάρει την πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς. Φέτος τον Μάιο, η Αλία έγραψε την πρώτη της διεθνή συμμετοχή στο Παγκόσμιο Grand Prix αθλητών με αναπηρία στην Ελβετία στο οποίο βελτίωσε το προσωπικό ρεκόρ της στα 16,4 μέτρα και έναν μήνα μετά, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πολωνίας κατέκτησε την τέταρτη θέση.
Πριν τις διακρίσεις όμως, έπρεπε να ξεπεράσει δύο πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής της, καθώς ήρθε αντιμέτωπη με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά και τον θάνατο του πατέρα της.
Μόλις στα τέσσερά της χρόνια προσβλήθηκε από ευλογιά και ο επικίνδυνα υψηλός πυρετός της προκάλεσε εγκεφαλική βλάβη, γεγονός που είχε αντίκτυπο στην κίνησή της, αλλά και στην ομιλία της. Βίωσε τον ρατσισμό στο Δημοτικό λόγω των ιδιαίτερων ικανοτήτων της και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «με δυσκόλεψε η προσαρμογή. Δεν είχα παρέα, δεν είχα φίλους, με κορόιδευαν τα παιδιά. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να θέλω να πάω στο σχολείο. Μου άρεσε πολύ το σχολείο».
Και μέσα από το σχολείο, ήρθε και η ενασχόλησή της με τον αθλητισμό. Στο Γυμνάσιο ο καθηγητής φυσικής αγωγής Μιχάλης Νικόπουλος, ο οποίος αργότερα έγινε προπονητής της και είναι υπεύθυνος του αθλητικού συλλόγου ΑΜΕΑ Τυρταίος, εντόπισε το ταλέντο της. «Ο αθλητισμός για εμένα ήταν πολύ σημαντικός. Ένιωθα πιο δυνατή και πιο σίγουρη με το σώμα και την κίνησή μου. Δεν ένιωθα πια διαφορετικά». Άλλωστε και ο προπονητής Διονύσης Κούμπαρης ανέφερε πως ο αθλητισμός την βοήθησε από το περπάτημα, μέχρι το να σηκωθεί το σώμα της πιο όρθιο.
Στα 16 της, ήρθε και η δεύτερη δυσάρεστη εξέλιξη στη ζωή της. Ο πατέρας της έφυγε νικημένος από τον καρκίνο. «Μου πήρε ένα χρόνο για να καταλάβω ότι ο πατέρας μου δεν ήταν εκεί. Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή». Μετά από αυτή την απώλεια η οικογένεια της ζήτησε και έλαβε το καθεστώς του πρόσφυγα για να παραμείνει στην Ελλάδα, καθώς ο πόλεμος ήταν σε εξέλιξη στη χώρα καταγωγής της, τη Συρία. Ο πατέρας της Μοχάμεντ είχε έρθει το 1996 στην Ελλάδα θέλοντας να βρει μια καλύτερη ζωή και έτσι τέσσερα χρόνια αργότερα ήρθε και η γυναίκα του με τα τότε τέσσερα παιδιά τους. Το επόμενο έτος γεννήθηκε και η Αλία.
Φέτος, θα συμμετάσχει στους Παραολυμπιακούς ως η πρώτη γυναίκα στην ομάδα προσφύγων και έχει ως στόχο να πετάξει την κορίνα πάνω από τα 17 μέτρα και να κερδίσει ένα μετάλλιο. «Ο πατέρας μου θα ήταν πολύ περήφανος και πολύ χαρούμενος αν με έβλεπε να αγωνίζομαι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τον σκέφτομαι πολύ και αισθάνομαι ότι μου δίνει δύναμη».
Επίσης, μέσα από τη συμμετοχή της στους Αγώνες θέλει να στείλει και ένα μήνυμα προς όλα τα παιδιά με ειδικές ικανότητες. «Μην μένετε μέσα στα σπίτια σας. Δραστηριοποιηθείτε. Θα σας δώσει την ανεξαρτησία σας και έναν τρόπο να ενταχθείτε στην κοινωνία».
Η Αλία έχει σκοπό να συνεχίσει τον αθλητισμό, να πάρει την ελληνική υπηκοότητα και να αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα. Επίσης, θέλει να σπουδάσει ιατρική. «Ο πατέρας μου με έμαθε να ονειρεύομαι και στην πραγματικότητα το όνειρό του ήταν να γίνω γιατρός».
Φωτεινή Κρεμαστιώτη
