Οι ευρωπαϊκοί τελικοί και τα έξι τρόπαια της Ίντερ, σε ένα αφιέρωμα που ξεκινά από τα «χρυσά» '60s του Ελένιο Ερέρα, και φτάνει έως τον Ζοσέ Μουρίνιο.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον μεγάλο τελικό του φετινού Champions League, έχει ξεκινήσει. Μάντσεστερ Σίτι και Ίντερ θα δώσουν τη δική τους «μάχη» (10/06, 22:00). Η πρώτη για να προσθέσει στην τροπαιοθήκη της μόλις το 2ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της. Η δεύτερη για το υπ' αριθμόν επτά!
Παρά τη χαώδη μεταξύ τους απόσταση, η δυναμική τους στο σήμερα αποφασίζει ποιος είναι το φαβορί και ποιος όχι.
Οι υπερηχητικοί «πολίτες» του Πεπ Γκουαρδιόλα δείχνουν να έχουν τον πρώτο λόγο. Έχει αποδειχτεί, όμως, πως στους τελικούς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και δη του Champions League, «παίζει μπάλα» και η ιστορία.
Κι αυτή της Ίντερ στην Ευρώπη, είναι μεγάλη, ξεκινώντας από το 1964, πριν ακόμα το Κύπελλο Πρωταθλητριών «κλείσει» δέκα χρόνια ύπαρξης.
Έχουν περάσει 63 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Ελένιο Ερέρα, έκατσε στον πάγκο της Ίντερ για πρώτη φορά το 1960. Τα επιτεύγματά του ήταν τέτοια, ωστόσο, που έως και σήμερα δεν έχουν ξεπεραστεί, μιας και κανένας προπονητής δεν κατάφερε να «αγγίξει» τους επτά τίτλους του Αργεντίνου κόουτς με τους «νερατζούρι». Πάνω απ' όλα, όμως, πρόκειται για τον άνθρωπο που τους έβαλε στον ευρωπαϊκό χάρτη.
Ηγετικές μορφές, όπως οι Σάντρο Ματσόλα, Λουίς Σουάρες, Μάριο Κόρσο, Ζαΐρ, κατέβαλαν την αντίσταση της θρυλικής Ρεάλ Μαδρίτης, νικώντας με σκορ 3-1 στον τελικό της Βιέννης το 1964. Αυτής των Πούσκας, Ντι Στέφανο, Χέντο, Αμάνθιο και των πέντε (σερί) Κυπέλλων Πρωταθλητριών, σε έναν θεσμό που εκείνη τη χρονιά «έκλεινε» μόλις εννέα χρόνια ύπαρξης.
Ματσόλα (43', 76') και Μιλάνι (61') σημείωσαν τα γκολ της Ίντερ, με τον Φέλο να έχει μειώσει για τη Ρεάλ Μαδρίτης στο 70'.
Έναν χρόνο αργότερα, στο Μιλάνο, σε δικό της έδαφος, η Ίντερ το ξαναέκανε. Με περίπου τους ίδιους πρωταγωνιστές και τον ίδιο άνθρωπο στον πάγκο της, επικράτησε με 1-0 της Μπενφίκα του Εουσέμπιο, που είχε «σπάσει» το 1961 την κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και έκανε το back-to-back το 1962.
Αυτήν τη φορά, ένα γκολ του Ζαΐρ (43') στον τελικό ήταν αρκετό. Αν και για πολλούς, ο πραγματικός... τελικός ήταν απέναντι στη Λίβερπουλ στους «4». Εκεί όπου οι «νερατζούρι» έχασαν με 3-1 στο πρώτο ματς, αλλά στην έδρα τους έκαναν την ολική ανατροπή, επικρατώντας με 3-0.
Έναν χρόνο πριν ο Ελένιο Ερέρα ολοκληρώσει την πρώτη του θητεία σε αυτήν, η Ίντερ έφτασε και σε τρίτο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Το 1967 στη Λισαβόνα, όμως, είχε έρθει η ώρα της πρώτης βρετανικής ομάδας να σηκώσει την «κούπα» με τα μεγάλα... αυτιά.
Παρότι ο Ματσόλα «άνοιξε» το σκορ (7'), Γκέμελ (63') και Τσάλμερς (84') διαμόρφωσαν το 2-1 ως τελικό σκορ, χαρίζοντας το τρόπαιο στη Σέλτικ.
Πριν φύγει, ωστόσο, ο Ερέρα φρόντισε να εξασφαλίσει πως η Ίντερ ήταν απόλυτη κυρίαρχος στον πλανήτη, κατακτώντας το Διηπειρωτικό κόντρα στην Ιντεπεντιέντε το 1965 και το 1966.
Η αλλαγή στον πάγκο, ανέκοψε την «ορμή» της Ίντερ, αλλά το 1972 βρήκε ξανά τον... δρόμο προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Υπό τις οδηγίες του Τζιοβάνι Ινβερνίτσι, οι «νερατζούρι» είχαν την... τύχη που είχε και ο Παναθηναϊκός έναν χρόνο αργότερα κόντρα στον ίδιο αντίπαλο: τον Άγιαξ.
Ηττήθηκαν με σκορ 2-0 στο Ρότερνταμ και χρειάστηκε να περάσουν 38 χρόνια, για να επιστρέψουν στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης, που «λειτουργούσε» υπό νέα ονομασία και φορμάτ.
Ενδιάμεσα, ωστόσο, βρήκαν... παρηγοριά στο Κύπελλο UEFA.
Στη δεκαετία του 1990, η Ίντερ έφτασε τέσσερις φορές σε τελικό του Κυπέλλου UEFA και στις τρεις περιπτώσεις, σήκωσε το τρόπαιο.
Το 1991 «λύγισε» τη Ρόμα μέσω διπλών αναμετρήσεων στον ιταλικό... εμφύλιο. Η ήττα στο Ολίμπικο με 1-0 δεν την «πλήγωσε», μιας και είχε κερδίσει 2-0 στην έδρα της και κάπως έτσι, ο Τζιοβάνι Τραπατόνι την επανέφερε στις ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Τρία χρόνια αργότερα (1994), ήταν η σειρά της Σάλτσμπουργκ να αποδεχθεί την ανωτερότητα των «νερατζούρι», με την αρμάδα του Τζιανπιέρο Μαρίνι να κερδίζει με σκορ 1-0, εντός κι εκτός έδρας, και να κατακτά το δεύτερο Κύπελλο UEFA στην ιστορία του συλλόγου.
Το τρίτο και τελευταίο τρόπαιο στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ήρθε το 1998.
Με το «φαινόμενο» (κατά κόσμον Ρονάλντο) στα καλύτερά του, ο Λουίτζι Σιμόνι είδε το σύνολό του να επικρατεί με 3-0 της Λάτσιο στο Παρκ Ντε Πρενς και να... επουλώνει την πλήγη της απώλειας του τίτλου έναν χρόνο νωρίτερα.
Όταν υπό τις οδηγίες του Ρόι Χότζον, στον τελευταίο διπλό τελικό της ιστορίας του Κυπέλλου UEFA, η Ίντερ ισοφάρισε το 1-0 της Σάλκε από το πρώτο ματς, επικρατώντας με το ίδιο σκορ στη ρεβάνς, αλλά ηττήθηκε στα πέναλτι.
Αρκετά χρόνια αργότερα, εν έτει 2020, σε μία ιδιαίτερη συνθήκη με άδειες εξέδρες στην Κολωνία, λόγω κορονοϊού, η Ίντερ προσπάθησε να κατακτήσει τη... μετεξέλιξη του Κυπέλλου UEFA: το Europa League.
Απέναντι στη Σεβίλλη, όμως, που έχει πάρει... master στον τρόπο κατάκτησης του συγκεκριμένου τροπαίου, το σύνολο του Αντόνιο Κόντε δεν είχε τύχη. Ηττήθηκε, παρότι προηγήθηκε νωρίς με τον Λουκάκου (5').
Ο Ντε Γιόνγκ σκόραρε δις (12', 33'), ο Γοδίν ισοφάρισε (36'), αλλά ο Βέλγος φορ έγινε... μοιραίος στο 74', στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα της δικής του ομάδας, για να διαμορφώσει το 3-2 ως τελικό σκορ, υπέρ των Ανδαλουσιανών.
Φινάλε, με μία χρονιά-ορόσημο για την Ίντερ. Το φημισμένο 2010, το τρεμπλ υπό τις οδηγίες του Special One, Ζοσέ Μουρίνιο.
Η Ίντερ επέστρεψε στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, που πλέον ονομαζόταν Champions League και είχε διαφορετικό τρόπο διεξαγωγής, αφήνοντας εκτός την Τσέλσι στους «16» (φιναλίστ το 2008) και την Μπαρτσελόνα στους «4» (κάτοχο του τροπαίου).
Στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, το προσωπικό σόου του Ντιέγο Μιλίτο έκρινε τα πάντα. Η Ίντερ επικράτησε με σκορ 2-0 της Μπάγερν Μονάχου στον μεγάλο τελικό και πήρε ξανά το βαρύτιμο τρόπαιο, στα χέρια της δίνοντας τέλος στην αναμονή 45 ετών.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
Παρά τη χαώδη μεταξύ τους απόσταση, η δυναμική τους στο σήμερα αποφασίζει ποιος είναι το φαβορί και ποιος όχι.
Οι υπερηχητικοί «πολίτες» του Πεπ Γκουαρδιόλα δείχνουν να έχουν τον πρώτο λόγο. Έχει αποδειχτεί, όμως, πως στους τελικούς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και δη του Champions League, «παίζει μπάλα» και η ιστορία.
Κι αυτή της Ίντερ στην Ευρώπη, είναι μεγάλη, ξεκινώντας από το 1964, πριν ακόμα το Κύπελλο Πρωταθλητριών «κλείσει» δέκα χρόνια ύπαρξης.
Η «χρυσή» εποχή του Ελένιο Ερέρα
Έχουν περάσει 63 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Ελένιο Ερέρα, έκατσε στον πάγκο της Ίντερ για πρώτη φορά το 1960. Τα επιτεύγματά του ήταν τέτοια, ωστόσο, που έως και σήμερα δεν έχουν ξεπεραστεί, μιας και κανένας προπονητής δεν κατάφερε να «αγγίξει» τους επτά τίτλους του Αργεντίνου κόουτς με τους «νερατζούρι». Πάνω απ' όλα, όμως, πρόκειται για τον άνθρωπο που τους έβαλε στον ευρωπαϊκό χάρτη.Ηγετικές μορφές, όπως οι Σάντρο Ματσόλα, Λουίς Σουάρες, Μάριο Κόρσο, Ζαΐρ, κατέβαλαν την αντίσταση της θρυλικής Ρεάλ Μαδρίτης, νικώντας με σκορ 3-1 στον τελικό της Βιέννης το 1964. Αυτής των Πούσκας, Ντι Στέφανο, Χέντο, Αμάνθιο και των πέντε (σερί) Κυπέλλων Πρωταθλητριών, σε έναν θεσμό που εκείνη τη χρονιά «έκλεινε» μόλις εννέα χρόνια ύπαρξης.
Ματσόλα (43', 76') και Μιλάνι (61') σημείωσαν τα γκολ της Ίντερ, με τον Φέλο να έχει μειώσει για τη Ρεάλ Μαδρίτης στο 70'.
Έναν χρόνο αργότερα, στο Μιλάνο, σε δικό της έδαφος, η Ίντερ το ξαναέκανε. Με περίπου τους ίδιους πρωταγωνιστές και τον ίδιο άνθρωπο στον πάγκο της, επικράτησε με 1-0 της Μπενφίκα του Εουσέμπιο, που είχε «σπάσει» το 1961 την κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και έκανε το back-to-back το 1962.
Αυτήν τη φορά, ένα γκολ του Ζαΐρ (43') στον τελικό ήταν αρκετό. Αν και για πολλούς, ο πραγματικός... τελικός ήταν απέναντι στη Λίβερπουλ στους «4». Εκεί όπου οι «νερατζούρι» έχασαν με 3-1 στο πρώτο ματς, αλλά στην έδρα τους έκαναν την ολική ανατροπή, επικρατώντας με 3-0.
Έναν χρόνο πριν ο Ελένιο Ερέρα ολοκληρώσει την πρώτη του θητεία σε αυτήν, η Ίντερ έφτασε και σε τρίτο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Το 1967 στη Λισαβόνα, όμως, είχε έρθει η ώρα της πρώτης βρετανικής ομάδας να σηκώσει την «κούπα» με τα μεγάλα... αυτιά.
Παρότι ο Ματσόλα «άνοιξε» το σκορ (7'), Γκέμελ (63') και Τσάλμερς (84') διαμόρφωσαν το 2-1 ως τελικό σκορ, χαρίζοντας το τρόπαιο στη Σέλτικ.
Πριν φύγει, ωστόσο, ο Ερέρα φρόντισε να εξασφαλίσει πως η Ίντερ ήταν απόλυτη κυρίαρχος στον πλανήτη, κατακτώντας το Διηπειρωτικό κόντρα στην Ιντεπεντιέντε το 1965 και το 1966.
Η αλλαγή στον πάγκο, ανέκοψε την «ορμή» της Ίντερ, αλλά το 1972 βρήκε ξανά τον... δρόμο προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Υπό τις οδηγίες του Τζιοβάνι Ινβερνίτσι, οι «νερατζούρι» είχαν την... τύχη που είχε και ο Παναθηναϊκός έναν χρόνο αργότερα κόντρα στον ίδιο αντίπαλο: τον Άγιαξ.
Ηττήθηκαν με σκορ 2-0 στο Ρότερνταμ και χρειάστηκε να περάσουν 38 χρόνια, για να επιστρέψουν στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης, που «λειτουργούσε» υπό νέα ονομασία και φορμάτ.
Ενδιάμεσα, ωστόσο, βρήκαν... παρηγοριά στο Κύπελλο UEFA.
Τα '90s της... πήγαιναν πολύ!
Στη δεκαετία του 1990, η Ίντερ έφτασε τέσσερις φορές σε τελικό του Κυπέλλου UEFA και στις τρεις περιπτώσεις, σήκωσε το τρόπαιο.Το 1991 «λύγισε» τη Ρόμα μέσω διπλών αναμετρήσεων στον ιταλικό... εμφύλιο. Η ήττα στο Ολίμπικο με 1-0 δεν την «πλήγωσε», μιας και είχε κερδίσει 2-0 στην έδρα της και κάπως έτσι, ο Τζιοβάνι Τραπατόνι την επανέφερε στις ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Τρία χρόνια αργότερα (1994), ήταν η σειρά της Σάλτσμπουργκ να αποδεχθεί την ανωτερότητα των «νερατζούρι», με την αρμάδα του Τζιανπιέρο Μαρίνι να κερδίζει με σκορ 1-0, εντός κι εκτός έδρας, και να κατακτά το δεύτερο Κύπελλο UEFA στην ιστορία του συλλόγου.
Το τρίτο και τελευταίο τρόπαιο στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ήρθε το 1998.
Με το «φαινόμενο» (κατά κόσμον Ρονάλντο) στα καλύτερά του, ο Λουίτζι Σιμόνι είδε το σύνολό του να επικρατεί με 3-0 της Λάτσιο στο Παρκ Ντε Πρενς και να... επουλώνει την πλήγη της απώλειας του τίτλου έναν χρόνο νωρίτερα.
Όταν υπό τις οδηγίες του Ρόι Χότζον, στον τελευταίο διπλό τελικό της ιστορίας του Κυπέλλου UEFA, η Ίντερ ισοφάρισε το 1-0 της Σάλκε από το πρώτο ματς, επικρατώντας με το ίδιο σκορ στη ρεβάνς, αλλά ηττήθηκε στα πέναλτι.
Αρκετά χρόνια αργότερα, εν έτει 2020, σε μία ιδιαίτερη συνθήκη με άδειες εξέδρες στην Κολωνία, λόγω κορονοϊού, η Ίντερ προσπάθησε να κατακτήσει τη... μετεξέλιξη του Κυπέλλου UEFA: το Europa League.
Απέναντι στη Σεβίλλη, όμως, που έχει πάρει... master στον τρόπο κατάκτησης του συγκεκριμένου τροπαίου, το σύνολο του Αντόνιο Κόντε δεν είχε τύχη. Ηττήθηκε, παρότι προηγήθηκε νωρίς με τον Λουκάκου (5').
Ο Ντε Γιόνγκ σκόραρε δις (12', 33'), ο Γοδίν ισοφάρισε (36'), αλλά ο Βέλγος φορ έγινε... μοιραίος στο 74', στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα της δικής του ομάδας, για να διαμορφώσει το 3-2 ως τελικό σκορ, υπέρ των Ανδαλουσιανών.
Το τελευταίο κομμάτι στο παζλ, από τον Ζοσέ Μουρίνιο
Φινάλε, με μία χρονιά-ορόσημο για την Ίντερ. Το φημισμένο 2010, το τρεμπλ υπό τις οδηγίες του Special One, Ζοσέ Μουρίνιο.Η Ίντερ επέστρεψε στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, που πλέον ονομαζόταν Champions League και είχε διαφορετικό τρόπο διεξαγωγής, αφήνοντας εκτός την Τσέλσι στους «16» (φιναλίστ το 2008) και την Μπαρτσελόνα στους «4» (κάτοχο του τροπαίου).
Στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, το προσωπικό σόου του Ντιέγο Μιλίτο έκρινε τα πάντα. Η Ίντερ επικράτησε με σκορ 2-0 της Μπάγερν Μονάχου στον μεγάλο τελικό και πήρε ξανά το βαρύτιμο τρόπαιο, στα χέρια της δίνοντας τέλος στην αναμονή 45 ετών.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
