Ο Σιμόνε Ιντζάγκι καλείται να ανέβει ένα «βουνό» απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι (10/06, 22:00). Αν τα καταφέρει, όμως, θα πάψει μία και καλή, ειδικά για τις νεότερες γενιές, να είναι ο... άλλος Ιντζάγκι.
Οι τίτλοι δεν έλειψαν από την ποδοσφαιρική καριέρα του Σιμόνε Ιντζάγκι. Η σύγκριση, όμως, ανάμεσα στον «καλό» και τον «μέτριο» Ιντζάγκι, πάντα υπήρχε.
Ίσως το πλήρωμα του χρόνου για να απομακρυνθεί η βαριά σκιά του αδερφού του, έφτασε μέσω του τελικού του Champions League το ερχόμενο Σάββατο (10/06, 22:00) απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι.
Ο Φιλίπο και ο Σιμόνε έχουν μόλις δύο χρόνια διαφορά, αλλά ο μεγαλύτερος αδερφός, ποδοσφαιρικά έζησε τα πάντα.
Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο Champions League, τρία πρωταθλήματα Ιταλίας κι ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία σε κάθε συζήτηση ως προς τα πιο κυνικά σέντερ φορ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Από την άλλη, ο μικρότερος έζησε μία ολόκληρη ποδοσφαιρική καριέρα στη «σκιά» του πρώτου. Ήταν ο... άλλος Ιντζάγκι, ο μέτριος, αυτός των μόλις τριών συμμετοχών με την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Παρά τις 196 συμμετοχές, τα 55 γκολ και την παρουσία του σχεδόν σε όλα τα τρόπαια της Λάτσιο στον 21ο αιώνα, είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής.
«Παρών» στο τελευταίο της πρωτάθλημα (2000), σε τρία Κύπελλα Ιταλίας (2000, 2004, 2009) και στο Σούπερ Καπ Ευρώπης (2000). Ακόμα και οι τρεις πιο πρόσφατες επιτυχίες των «λατσιάλι» (Coppa Italia 2019 και Σούπερ Καπ Ιταλίας 2018, 2020) είχαν αυτόν ως «αρχιτέκτονα» στον πάγκο.
Φορώντας το κοστούμι του προπονητή, έχει την ευκαιρία να ζήσει ό,τι του έλειψε εντός των τεσσάρων γραμμών. Και φαίνεται αποφασισμένος να την αρπάξει από τα μαλλιά!
Η δουλειά του στην Ίντερ επικρίθηκε. Τα back-to-back Κύπελλα Ιταλίας/εγχώρια Σούπερ Καπ το 2022 και 2023 δεν ήταν αρκετά για να του δοθεί «συγχωροχάρτι» στις δύσκολες στιγμές.
Παρά τους «τριγμούς», παρέμεινε στη θέση του και στο φινάλε της φετινής σεζόν, εκτός της ανανέωσης του συμβολαίου του έως το 2025 (που φαίνεται να έρχεται), έχει την ευκαιρία να πάρει στα χέρια του ένα από τα μεγάλα απωθημένα του: το πιο βαρύτιμο τρόπαιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Κάτι που έχουν καταφέρει μόλις δύο άνθρωποι ως προπονητές έως τώρα στην ιστορία των «νερατζούρι»: ο Ελένιο Ερέρα (1964, 1965) και ο Ζοσέ Μουρίνιο (2010).
Έως τώρα, ακόμα και σε ένα δύσκολο «καράβι», όπως η Ίντερ, διαγράφει μία πορεία αντίθετη με αυτήν του αδερφού του, που «παλεύει» στις χαμηλότερες κατηγορίες. Οι επτά τίτλοι σε επτά χρόνια προπονητικής καριέρας, ως πρώτος κόουτς είτε της Λάτσιο, είτε της Ίντερ, το αποδεικνύουν.
Άλλωστε, ακόμα κι αν δεν έχει γίνει αντιληπτό, ο Σιμόνε Ιντζάγκι απέχει μόλις έναν τίτλο από τον αριθμό των επιτυχιών του Ζοσέ Μουρίνιο στην Ίντερ και τρεις από την κορυφή της σχετικής λίστας, για να γίνει ο προπονητής που οδήγησε τους «νερατζούρι» στα περισσότερα τρόπαιο από κάθε άλλον!
Η αναμέτρηση με τη Μάντσεστερ Σίτι στον τελικό του Champions League εκτός από «καρπός» μίας υπερ-προσπάθειας, είναι και μία ευκαιρία εκπλήρωσης των προσδοκιών του και εκτόξευσης των... μετοχών του. Ένας τρόπος για να γίνει στα 47 του χρόνια και με τη... βούλα, αυτός ο «καλός» Ιντζάγκι για τη νέα γενιά ποδοσφαιρόφιλων.
Έστω κι αν η αποστολή του απέναντι στο σύνολο του Πεπ Γκουαρδιόλα, είναι δεδομένα πάρα πολύ δύσκολη.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
Ίσως το πλήρωμα του χρόνου για να απομακρυνθεί η βαριά σκιά του αδερφού του, έφτασε μέσω του τελικού του Champions League το ερχόμενο Σάββατο (10/06, 22:00) απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι.
Ο Φιλίπο και ο Σιμόνε έχουν μόλις δύο χρόνια διαφορά, αλλά ο μεγαλύτερος αδερφός, ποδοσφαιρικά έζησε τα πάντα.
Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο Champions League, τρία πρωταθλήματα Ιταλίας κι ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία σε κάθε συζήτηση ως προς τα πιο κυνικά σέντερ φορ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Από την άλλη, ο μικρότερος έζησε μία ολόκληρη ποδοσφαιρική καριέρα στη «σκιά» του πρώτου. Ήταν ο... άλλος Ιντζάγκι, ο μέτριος, αυτός των μόλις τριών συμμετοχών με την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Παρά τις 196 συμμετοχές, τα 55 γκολ και την παρουσία του σχεδόν σε όλα τα τρόπαια της Λάτσιο στον 21ο αιώνα, είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής.
«Παρών» στο τελευταίο της πρωτάθλημα (2000), σε τρία Κύπελλα Ιταλίας (2000, 2004, 2009) και στο Σούπερ Καπ Ευρώπης (2000). Ακόμα και οι τρεις πιο πρόσφατες επιτυχίες των «λατσιάλι» (Coppa Italia 2019 και Σούπερ Καπ Ιταλίας 2018, 2020) είχαν αυτόν ως «αρχιτέκτονα» στον πάγκο.
Φορώντας το κοστούμι του προπονητή, έχει την ευκαιρία να ζήσει ό,τι του έλειψε εντός των τεσσάρων γραμμών. Και φαίνεται αποφασισμένος να την αρπάξει από τα μαλλιά!
Η δουλειά του στην Ίντερ επικρίθηκε. Τα back-to-back Κύπελλα Ιταλίας/εγχώρια Σούπερ Καπ το 2022 και 2023 δεν ήταν αρκετά για να του δοθεί «συγχωροχάρτι» στις δύσκολες στιγμές.
Παρά τους «τριγμούς», παρέμεινε στη θέση του και στο φινάλε της φετινής σεζόν, εκτός της ανανέωσης του συμβολαίου του έως το 2025 (που φαίνεται να έρχεται), έχει την ευκαιρία να πάρει στα χέρια του ένα από τα μεγάλα απωθημένα του: το πιο βαρύτιμο τρόπαιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Κάτι που έχουν καταφέρει μόλις δύο άνθρωποι ως προπονητές έως τώρα στην ιστορία των «νερατζούρι»: ο Ελένιο Ερέρα (1964, 1965) και ο Ζοσέ Μουρίνιο (2010).
Έως τώρα, ακόμα και σε ένα δύσκολο «καράβι», όπως η Ίντερ, διαγράφει μία πορεία αντίθετη με αυτήν του αδερφού του, που «παλεύει» στις χαμηλότερες κατηγορίες. Οι επτά τίτλοι σε επτά χρόνια προπονητικής καριέρας, ως πρώτος κόουτς είτε της Λάτσιο, είτε της Ίντερ, το αποδεικνύουν.
Άλλωστε, ακόμα κι αν δεν έχει γίνει αντιληπτό, ο Σιμόνε Ιντζάγκι απέχει μόλις έναν τίτλο από τον αριθμό των επιτυχιών του Ζοσέ Μουρίνιο στην Ίντερ και τρεις από την κορυφή της σχετικής λίστας, για να γίνει ο προπονητής που οδήγησε τους «νερατζούρι» στα περισσότερα τρόπαιο από κάθε άλλον!
Trofei vinti da tecnico dell’Inter:
— IM FOMENTATORE NERAZZURRO ??? (@fyoobas) May 30, 2023
Helenio Herrera: 7;
Roberto Mancini: 7;
José Mourinho: 5;
Simone Inzaghi: 4;
Bersellini: 3;
Trapattoni: 3;
Foni: 2;
Benitez: 2;
Conte: 1 pic.twitter.com/oc0DmZ35Gq
Η αναμέτρηση με τη Μάντσεστερ Σίτι στον τελικό του Champions League εκτός από «καρπός» μίας υπερ-προσπάθειας, είναι και μία ευκαιρία εκπλήρωσης των προσδοκιών του και εκτόξευσης των... μετοχών του. Ένας τρόπος για να γίνει στα 47 του χρόνια και με τη... βούλα, αυτός ο «καλός» Ιντζάγκι για τη νέα γενιά ποδοσφαιρόφιλων.
Έστω κι αν η αποστολή του απέναντι στο σύνολο του Πεπ Γκουαρδιόλα, είναι δεδομένα πάρα πολύ δύσκολη.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
