Μία μέρα μετά τις ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, τις καταγγελίες, το σούσουρο γύρω από τη διαιτησία σε Βικελίδης και Αγιά Σοφιά, έρχεται η παγκόσμια ημέρα ευτυχίας και οι νοητές εικόνες του μικρού Λέανδρου και εκείνου του μαχητή της ζωής και θαυμαστή του Γιώργου Σαμαρά, Τζέι, αναδύονται. Και το BN Sports αναρωτιέται. Τελικά, ποιο προϊόν προτιμάμε και τι επιζητάμε μέσα από το ποδόσφαιρο;
Γράφει ο Μάνος Φυρογένης
«Έτσι οι μέρες περνούν, τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς. Όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς, μα κάπου κρύβεται η αγάπη και εσύ την ακούς» έχει συνθέσει το 2010 ο Δημήτρης Καρράς και ούτε που φανταζόταν δεκατρία χρόνια μετά πως το ποδόσφαιρο θα έβρισκε… έδαφος στους στίχους του. Αλήθεια όμως, αν ένας ρομαντικός και συνάμα ρεαλιστής της «στρογγυλής θεάς», όπως την ονομάζουν, κλείσει τα μάτια και τους ακούσει, δεν θα ταυτιστεί η σκοπιά του με αυτούς;
Η πρεμιέρα των πιο συναρπαστικών κατά τα άλλα (μέσα στο παραλληλόγραμμο) play off ανήκει πλέον στο παρελθόν και δεν μας έκανε σοφότερους. Ναι, μπορεί τα τέσσερα… άλογα που τρέχουν προς τον τερματισμό να πλησίασαν μεταξύ τους και η διαφορά που τα χωρίζει πλέον στην κούρσα να μίκρυνε, ωστόσο ποιος μπορεί να σταθεί μόνο σε αυτό;
Ο αγώνας στο «Κλεάνθης Βικελίδης», ειδικά στο δεύτερο ημίχρονό του, θύμιζε μία αυθεντική «κοκορομαχία» για το ποιος θα κρατήσει το… κοτέτσι (χωρίς την παραμικρή διάθεση υποτίμησης του πετεινού και της πανέμορφης Θεσσαλονίκης. Άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο αυτό). Οι διακοπές ήταν σαφώς πιο συχνές από τον καθαρό χρόνο που η μπάλα στριφογυρνούσε και οι διαμαρτυρίες και τα μικροσπρωξίματα στο Άρης-ΠΑΟΚ, αν τα συγκέντρωνε κάποιος θα μπορούσε να κάλλιστα να τα μοντάρει και να πλαισιώσει ταινίες επί ταινιών. Το… κερασάκι στην τούρτα δε, αποτέλεσε η οκτάλεπτη διακοπή με τους πάγκους να γίνονται ένα… μπουλούκι και άπαντες να ξεχνούν το λόγο που πήγαν στο γήπεδο αν όχι την αιτία που έγιναν ποδοσφαιριστές ή ασχολήθηκαν με το σπορ.
Λίγη ώρα αργότερα, στις ομάδες των Αθηνών που λέει και ο Λουτσέσκου, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός έπαιζαν με φόντο το… ρετιρέ. Το σκηνικό ελαφρώς πιο light όμως στην ουσία του ίδιο. Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, το χέρι του Άμπραμπατ, το πέναλτι στον Αραούχο, η δεύτερη κίτρινη που ξέχασε στο Μαυροβούνιο ο Νταμπάνοβιτς, ο ρέφερι το ένα, ο ρέφερι το άλλο. Ένα κλίμα που «τρέφεται» και δυναμιτίζεται συνεχώς και ανυπερθέτως από πολλούς που θέλουν με περηφάνια να λένε πως αγαπάνε το άθλημα αυτό.
Όχι βέβαια πως δεν συμβαίνουν και αλλού τέτοια. Αν έστρεφε κανείς το μεσημέρι της Κυριακής το βλέμμα του προς τη Δύση και μπορούσε να περάσει νοητά τη Μεσόγειο θάλασσα, το πρώτο κομμάτι στεριάς που θα έβρισκε είχε και εκείνο τα θέματά του. Πριν γεμίσει το Στάδιο Ολίμπικο για το μεγάλο ντέρμπι της πόλης, οι αυτοβούλως επονομαζόμενοι ως φίλοι των δύο ομάδων, είπαν να δώσουν μία πρώτη μάχη σε δρόμους και πλατείες για να δείξουν οι μεν στους δε, ποιοι είναι τα αφεντικά της Ρώμης.
Φυσικά όπως γίνεται αντιληπτό με όλα τα παραπάνω, οι αγώνες είχαν και έχουν τα τρίτα τους ημίχρονα με την κατάσταση να παραμένει τεταμένη. Κάλεσμα υπό τον Μπένετ, ΕΠΟ, καταγγελίες, ύβρεις, Μπαλτάκος, ΚΕΔ, Μαρινάκης. Όλα αυτά ακούγονται και… ανακυκλώνονται από βράδυ της Κυριακής ξανά και ξανά, την ίδια ώρα που η 20η του Μάρτη είθισται να μας υπενθυμίζει την ευτυχία και τη χαρά (Παγκόσμια Ημέρα). Αυτή για την οποία δημιουργήθηκαν τα σπορ και στην πορεία τους έχουν… λοξοδρομήσει για τα καλά. Ειρωνεία; Γιατί η πρώτη ή η τελευταία θα είναι;
Και στο σημείο αυτό, το μυαλό «ξέθαψε» πρόσωπα χαμογελαστά. Εκείνα που μπορεί να άκουσαν, αν ακόμα δεν έχουν νικηθεί από κάτι πολύ μεγαλύτερο που υπερβαίνει την ίδια τη ζωή, όλα τα παραπάνω αλλά να μη στάθηκαν. Εκείνα που εξακολουθούν να βλέπουν το ποδόσφαιρο ως «στρογγυλή θεά» και γεμίζουν από ευτυχία απλά και μόνο επειδή μπόρεσαν να κλωτσήσουν μια μπάλα ή βρέθηκαν δίπλα σε αυτούς που θαυμάζουν. Επειδή ο Γιώργος ο Σαμαράς τους πήρε αγκαλιά και τους έδειξε το Σέλτικ Παρκ, ή ο Τάσος ο Μπακασέτας τους έστειλε μια υπογεγραμμένη φανέλα και ένα ειδικά αφιερωμένο σύντομο βίντεο ή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τους χάρισε μια φανέλα και μια κοινή φωτογραφία ως ενθύμιο.
Για κάθε Λέανδρο λοιπόν, κάθε Χένρι, κάθε Τζέι, κάθε Μυρτώ, ο αθλητισμός είναι το… καταφύγιο. Το μέσο από το οποίο θα βρει τη δύναμη και θα αναμετρηθεί με όλα αυτά που στην ουσία, του κάνουν τη ζωή πραγματικά δύσκολη. Το γήπεδο είναι το μέρος εκείνο που θα ξεχαστεί, που θα αγαλλιάσει αυτή η υπέροχη ψυχή που κρύβει μέσα του.
Και τα δικά τους αθώα μάτια είδαν και άκουσαν τα πεπραγμένα το βράδυ της Κυριακής (19/3). Δεν έμειναν όμως σε αυτά, ούτε που τα συγκράτησαν. Και δεν το έκαναν όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν θέλουν. Διότι το ποδόσφαιρο και εν γένει ο αθλητισμός για αυτούς είναι έννοιες πολύ πιο σημαντικές από τους περισσότερους που βρίσκονται και υπηρετούν αυτό το χώρο.
Ας χαμογελούν λοιπόν εκείνα τα πρόσωπα και ας γεμίζουν εκείνα τα μάτια με ευχαρίστηση και ευτυχία για τον «βασιλιά των σπορ». Μήπως κάποια μέρα ξυπνήσουν και όσοι έχασαν κάπου στην πορεία το πραγματικό νόημα. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη σε αυτούς. Σε κανέναν πρόεδρο της ΕΠΟ ούτε ισχυρό άνδρα ΠΑΕ. Σε κανένα μεγάλο… κεφάλι της ΚΕΔ και διαιτητή, ανίκανο ή μη, επικίνδυνο ή όχι, αναμέτρησης. Μόνο σε εκείνα τα χαμογελαστά πρόσωπα.
