Σχετικά Άρθρα
Arcane: Η animated σειρά του League of Legends έρχεται στο Netflix!
«Gone mom»: Η εξαφάνιση που οδήγησε τον επιχειρηματία και πρώην αθλητή του ΝΟΒ, Φώτη Ντούλο, στην αυτοκτονία! (video)
The English game: μήπως τα χρήματα χάλασαν τελικά το ποδόσφαιρο από τον 19ο αιώνα; (video)
Don’t f**k with cats: Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία του Netflix που πρέπει (επιτέλους) να δεις!
Η άρνηση της Βασίλισσας Ελισάβετ για το ολόχρυσο Nintendo Wii και η ανάγκη για ένα... σπίτι, μέσω eBay
Ντουράντ - Κόνλεϊ: Η ταινία-γροθιά των Όσκαρ κατά του ρατσισμού (video)
Αν προσπαθήσετε να εξηγήσετε σε κάποιον γιατί πρέπει να παρακολουθήσει το «The Queen's Gambit», δεν είναι εύκολο να το πουλήσετε. Μια παράσταση για ένα θηλυκό θαύμα σκακιού από το Λέξινγκτον του Κεντάκι στη δεκαετία του 1950 και του 1960 σίγουρα δεν ακούγεται σαγηνευτική, ούτε και συναρπαστική. Μπορεί να φανεί ακόμη και βαρετή, μιας και δεν βασίζεται καν σε μια πραγματική ιστορία - προέρχεται από ένα μυθιστόρημα του 1983 που γράφτηκε από τον Walter Tevis.
Ωστόσο, οι θεατές απορροφήθηκαν από τη μίνι σειρά - ακόμα κι αν δεν μπορούν οι περισσότεροι να εξηγήσουν τη διαφορά μεταξύ ενός πύργου και ενός ιππότη. Το Queen's Gambit είναι μια παράσταση για το σκάκι που δεν αφορά το σκάκι. Γιατί λοιπόν αυτή η σειρά μας συνεπήρε και παρέμεινε για εβδομάδες το Top1 στο Netflix; Η απάντηση είναι πολυεπίπεδη και σίγουρα όχι τόσο σκοτεινή και φωτεινή όσο τα τετράγωνα στο ταμπλό.
5 +1 λόγοι που κάνουν γοητευτικό το «The Queen’s Gambit»
1) Η γιορτή της ευφυίας
Το Queen's Gambit λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο που μοιάζει αντίθετος από τον δικό μας: έναν κόσμο όπου η διάνοια είναι λαμπερή, όπου τα μαθηματικά και η επιστήμη είναι γεγονός και όπου οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με τιμή και σεβασμό, ακόμα και όταν χάνουν. Οι ανταγωνιστές της Harmon ήταν στιβαροί και επιθετικοί (όπως άλλωστε φημίζονται οι σκακιστές), αλλά όταν ένας από αυτούς τελικά παραιτήθηκε, επέκτειναν μια χειραψία και λόγια θαυμασμού.
2) Αφιερωμένο στη vintage εποχή
Όλη η σειρά είναι μια vintage, νοσταλγική φωτογραφία που ζωντανεύει. Από την ενδυμασία των χαρακτήρων, τα έπιπλα ή τους χώρους που διαδραματίζονται οι σκηνές, όλα είναι προσεγμένα με κάθε λεπτομέρεια και θυμίζουν πίνακα ζωγραφικής.
3) Το πάθος της λογικής
Η Beth Harmon δεν αγαπά απλά το σκάκι, είναι εμμονική με το σκάκι. Τρώει, πίνει, κοιμάται και παραισθητοποιεί το παιχνίδι σε επίπεδο που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα βιώσουμε ποτέ για τίποτα - ή για κανέναν. Μια τέτοια εστιασμένη, υποχρεωτική επιθυμία καταναλώνει τη ζωή της - δίνοντάς της βαθιά σημασία και λογική - και την οδηγεί σε μαγευτικά και ενθουσιώδη μέρη (Λας Βέγκας τη δεκαετία του '60, Παρίσι). Φέρνει επίσης την οικονομική της επιτυχία που της επιτρέπει να αγοράσει πανέμορφα ρούχα που ντρεπόταν μέχρι και να κοιτάξει στα νεανικά της χρόνια, καθώς και να διακοσμήσει το σπίτι της όπως θέλει, απολαμβάνοντας παράλληλα τη φήμη της.
4) Η «μάχη» με τους δαίμονες
Το «Gambit» είναι μια ιστορία για μια γυναίκα που ξεπερνά κάθε αντιξοότητα και αναμετριέται στα ίσα με τις πιθανότητες, παρότι δεν είναι με το μέρος της. Η Harmon είναι λαμπρή και προσηλωμένη, αλλά αγωνίζεται επίσης με τον εθισμό - στα χάπια, το αλκοόλ και τη νίκη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, την βλέπουμε να βρίσκει και να χάνει τον έλεγχο της ζωής της, αλλά πάντα επανέρχεται με τρόπο αναζωογονητικό. Η Harmon κρέμεται από την άκρη, αλλά δεν πέφτει ποτέ, και στο τέλος, κερδίζει - με περισσότερους από έναν τρόπους.
5) Μακριά από στερεότυπα
Οι δαίμονες της Harmon γεννήθηκαν από το σκοτάδι της παιδικής της ηλικίας. Ο θάνατος της μητέρας της την αναγκάζει να ζήσει σε ένα καταπιεστικό ορφανοτροφείο όπου τα νεαρά κορίτσια χωρίς γονείς τρέφονται με ηρεμιστικά για να τα κρατήσουν «ευχάριστα». Ανακαλύπτει το σκάκι από τον επιστάτη του σχολείου στο υπόγειο του ορφανοτροφείου, ίσως ο μόνος άντρας που πραγματικά την πιστεύει, αλλά στη συνέχεια μπαίνει στην ανταγωνιστική σκηνή του σκακιού η οποία κυριαρχείται από τα αρσενικά που είναι σκεπτικά για τα ταλέντα της (αν και ποτέ δεν προσπαθούν να κυριαρχήσουν σωματικά ή συναισθηματικά πάνω της, δεν υπάρχουν #metoo στιγμές στο «Gambit»). Και όμως, η Harmon είναι εκεί με τα μεγάλα της μάτια και το ιλαρό δέρμα, έχοντας λεπτή εμφάνιση, αλλά ποτέ αδύναμη.
Η σχέση της Harmon με τη μητέρα της, Alma κερδίζει κάθε στερεότυπο μητέρας-κόρης. Η Alma υιοθετεί την Harmon όταν είναι έφηβη, αφού χάσει ένα βιολογικό παιδί. Ο σύζυγός της την εγκαταλείπει λίγο μετά και εκείνη ξεκινάει να καταρρέει. Όπως πολλές νοικοκυρές της δεκαετίας του 1950, η Alma είναι μια λειτουργική αλκοολική με μίζερη ζωή. Αρχικά, έχει οράματα για τη νέα της κόρη επιθυμώντας να προσχωρήσει σε σχολικά κλαμπ σχεδιασμένα για κορίτσια.
Όταν η Alma μαθαίνει για τις ικανότητες του σκακιού της Harmon και ότι μπορεί να κερδίσει μεγάλα χρηματικά ποσά σε διαγωνισμούς, μας οδηγεί να πιστέψουμε ότι θα εκμεταλλευτεί την υιοθετημένη κόρη της ως μάνατζερ της. Αλλά δεν το κάνει, αντ’ αυτού, οι δύο τους ξεκινούν περιπέτειες μαζί και μεγαλώνουν με πραγματικό και διαφορετικό τρόπο. Η σχέση μεταξύ των δύο είναι στοργική και αξιοθαύμαστη. Δεν αψηφά μόνο το κοινό στερεότυπο που τα έφηβα κορίτσια δεν ταιριάζουν με τις μητέρες τους, αλλά και ότι οι θετές μητέρες δεν είναι «πραγματικές» μητέρες.
Επιπλέον η ομορφιά και η χάρη της ηθοποιού αποτελούν μέρος της ελκυστικότητας της σειράς και δεν είναι απλά η επιλογή μιας ωραίας πρωταγωνίστριας. Η ομοιότητά της με μια κούκλα από πορσελάνη σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα μιας ισχυρής, απροσδιόριστης γυναίκας προκαλεί μια ιδιαίτερη «σύγκρουση», ενώ αντιτίθεται στο στερεότυπο όπου οι παίκτες σκακιού μοιάζουν με nerd.
Ακόμη και οι σκηνές όπου φοράει μόνο τα εσώρουχα της, έχουν ως σκοπό την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα που είναι τόσο θηλυκός και εύθραυστος όσο και ανεξάρτητος, σίγουρος και σκληρός. Η ομορφιά της παράστασης όμως ξεπερνά το πρόσωπο και το σώμα της Harmon, με τα μακριά δάχτυλά της να επιπλέουν πάνω από τη σκακιέρα πριν μας καθηλώσει με τις κινήσεις της.
Υ.Γ. Απόδραση για όλους – Spoil Alert
Το «The Queen's Gambit» μας δίνει κυριολεκτική απόδραση, κάτι που πολλοί από εμάς χρειαζόμαστε απεγνωσμένα εν καιρώ πανδημίας. Τόσο η οπτική όσο και η αφήγηση προτείνουν ένα παραμύθι μέσα σε ένα παραμύθι, ενώ είναι επίσης εξαιρετικά σχετικό και διαχρονικό σε θέμα. Το «happily ever after» τέλος είναι σίγουρα προβλέψιμο αλλά και προτιμώμενο, τόσο στο παιχνίδι του σκακιού όσο και στους δαίμονες της Harmon. Μετά από επτά επεισόδια που μας ταξιδεύουν, δημιουργείται μια αίσθηση καλής πραγματικότητας στην οποία θέλουμε και έχουμε ανάγκη να μείνουμε.
Ευτυχία Γιαπουτζή
