Θέαμα και μπίζνες, αν αυτό δεν είναι η φιλοσοφία του σύγχρονου ποδοσφαίρου, τι άλλο μπορεί να είναι;
Και μένει και ένα ακόμα πράγμα: το μάνατζμεντ. Αυτό που τις τελευταίες δεκαετίες έκαναν τόσο επιτυχημένα ο Sir Alex Ferguson, ο Αrsene Wenger, ο Zidane.
Όπως τίποτε δεν είναι στατικό, έτσι δεν μπορεί να είναι και ο βασιλιάς των σπορ. Και τα clubs με τις επενδύσεις που προσεγγίζουν το 1 δις πλέον σε ορίζοντα χρόνου είναι εκείνα που κυριαρχούν, μοιράζονται τα μεγάλα κονδύλια και εισπράττουν τις επιτυχίες.
Είμαστε σε μια περίοδο, που οι Αγγλοσάξωνες έχουν ξαναπάρει τα ηνία με την προσθήκη των Γάλλων. Αν ξεκινήσει κανείς από την Bayern που είναι το πιο επιτυχημένο club της τελευταίας δεκαετίας με βάση τα κεφάλαια που επενδύονται και της οικονομικής υγείας, θα προσθέσει την Manchester City, την Liverpool, την Chelsea, την Paris St Germain από την Γαλλία με τις υπόλοιπες να ακολουθούν.
Το κριτήριο αυτό αδικεί την Ρεάλ που σάρωσε το Champions League, απλά ο μεγάλος αυτός σύλλογος θα χρειασθεί 1-2 χρονιές για να επανέλθει στο top επίπεδο και με βάση τα οικονομικά του δεδομένα.
Αντίστροφα έχει λειτουργήσει η πτώση της Barcelona και ενδεχόμενα υπάρξει η επιστροφή της Inter σε κορυφαίο επίπεδο, αν καταφέρει να ξαναπάρει το πρωτάθλημα και να προχωρήσει στο Champions League.
Η νέα πραγματικότητα
H εικόνα της Juventus είναι στην παρούσα φάση η εικόνα μιας ομάδας που ψάχνεται και η διαφορά της είναι τόσο μεγάλη από την Manchester City, που λες ότι τις δύο ομάδες χωρίζουν μοντέλα δεκαετιών.
Αυτό που παρουσιάζει η City με τον τρόπο της είναι το μεταμοντέρνο ποδόσφαιρο, που μπόρεσε να φτιάξει ο Pep Guardiola γιατί του δόθηκε χρόνος και χρήμα.
Ταυτόχρονα κατόρθωσε να δημιουργήσει αξίες από το πουθενά (Phil Foden) αλλά και να κερδίσει από τις μεταγραφές (Sane, Torres). Oι Άραβες δεν πέταξαν τελικά τα λεφτά τους, καθώς πριν από 10 χρόνια πλήρωσαν μόνο 25 εκατ. τον Aguero, ή αντίστοιχα ποσά τον David Silva.
Σίγουρα έχουν υπάρξει και οι σπατάλες, αλλά εν πολλοίς δημιούργησαν μια οντότητα με μεγάλη αξία και κυριαρχία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Αντίστοιχη είναι και η επιτυχία της Chelsea με άλλη στρατηγική, πολλές και γρήγορες αλλαγές, αλλά 3 Champions League (!) και σε κάθε περίπτωση ένα ποδόσφαιρο πιο σφιχτό.
Ο Κlop έκανε την επανάσταση της Liverpool, τα πήρε όλα, αλλά δεν έχει την μεγάλη οικονομική στήριξη των Αράβων είτε των Ρώσων.
Η Paris είναι επίσης ένα premium προϊόν και έχει ενδιαφέρον να δει κανείς να θα μπορέσει να υλοποιήσει την κατάκτηση του μεγάλου τροπαίου.
Το τέλος των σταρ;
Με τα δεδομένα αυτά καταλαβαίνει κανείς πόσο πίσω έχουν μείνει πέραν της Juventus, ομάδες όπως η Man United, που από ότι φαίνεται, ο Ronaldο μάλλον την έβλαψε με την επιστροφή του παρά την ωφέλησε.
Χωρίς μάνατζμεντ με τα εκατομμύρια να φεύγουν δεξιά και αριστερά, με τους νέους παίκτες να στολίζουν τον πάγκο και τους «υπερήλικες» να παραδίδουν σόου χωρίς μέλλον.
Αντίστοιχα η Barca πλήρωσε τον Messi, ο οποίος την άφησε στα κρύα του λουτρού για μερικά εκατομμύρια και κυρίως όσο ήταν αυτός δίπλα του δεν μπόρεσε να «φτουρίσει» ούτε ο Coutinho, ούτε o de Yong. Ο ίδιος εξάλλου φρόντισε να σβήσει από την εθνική τον Dybala και σίγουρα κλείνει την καριέρα του έχοντας λύσει τα προβλήματα των επομένων γενεών.
Είναι όμως αυτό το σύγχρονο ποδόσφαιρο ή εκφράζει μια δεκαετία που πέρασε;
Αν δούμε την City, που είναι μια από τις καλύτερες ομάδες παγκοσμίως και το επιτυχημένο μοντέλο θα παρατηρήσουμε:
Τον Kevin de Bruyne, σαν ένα σεμνό και πολύ αφοσιωμένο πρωταγωνιστή.
Τον Bernardo Silva σαν τον σπέσιαλ μπαλαδόρο στον ρόλο του λαϊκού ήρωα.
Τον Foden σαν τον νέο αστέρι που στο μυαλό είναι ακόμα teenager.
Tον Raheem Stelring σαν τον πεπτωκότα άγγελο. Καμία υπεροψία και απόλυτη επαγγελματικότης.
Εκεί όμως υπάρχει ο Pep, όπως αλλού ο Klop , που επαναλαμβάνει πάντα, «ότι σε όποιον δεν αρέσει φεύγει».
Ο Pep που δεν πήρε τον Messi, δεν πήρε ούτε τον Kane και τελικά φαίνεται ότι πολύ καλά έκανε.
Είναι η ώρα των αντι – σταρ; Ή αλλάζει ο προσδιορισμός του σταρ; Μάλλον το δεύτερο, εξάλλου τα καλά σύνολα είναι πολύ δύσκολο να χάσουν πια από τις μεμονωμένες μονάδες.
