Η Γερμανία είναι πάντα ένας σηματωρός στις μεγάλες διοργανώσεις, με κορύφωση τον τίτλο του 2014 και το 7-1 επί της Βραζιλίας.
Η Γερμανία που μεταπολεμικά εδραιώθηκε σταδιακά σε μια παγκόσμια ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κορύφωσε την δυναμική της στην δεκαετία του '70, όταν και τα πήρε όλα μέσα σε 3 χρόνια. Ήταν η εποχή της μαυρόασπρης ακόμα τηλεόρασης, που η Γερμανία δεν φορούσε Adidas εμφάνιση και δίδασκε το «ουσιαστικό» ποδόσφαιρο.
Μια ομάδα με αδυναμίες μεν, αλλά και νοοτροπία νικητή με παίκτες προσωπικότητας όπως ο «αυτοκράτορας» Φραντς, που ήταν και η ηγετική της φυσιογνωμία. Η Γερμανία των τίτλων δεν είχε πέραν του Γκερντ Μίλερ ενός σέντερ φορ, από τους μεγαλυτέρους στην ιστορία του ποδοσφαίρου και του τερματοφύλακα Ζεπ Μάγερ, τα πολύ μεγάλα αστέρια. Είχε όμως έναν μεγάλο προπονητή.
Ο Χέλμουντ Σεν με το τριαγιασκάκι του μπορεί να μην είχε στην ομάδα του τον Κρόιφ ή τον Μπεστ, ήξερε όμως το άθλημα. Και μια ομάδα που έπαιζε ένα flat στυλ με την μπάλα χαμηλά, σφιχτές άμυνες και άριστη φυσική κατάσταση, άρχισε να σαρώνει τους τίτλους. Ο Σεν υπήρξε ο θεμελιωτής της Εθνικής Γερμανίας, όπως την ξέρουμε σήμερα και ας έχασε στον όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Ανατολική Γερμανία 1-0 το 1974, αποτέλεσμα που δεν τον εμπόδισε να πάρει τελικά το τρόπαιο.
Η γερμανική σχολή
Αυτή η Γερμανία με ένα ποδόσφαιρο δικό της, η μητέρα του κεντροευρωπαϊκού στυλ έφτιαξε την σχολή, που μεσουράνησε και εξελίχτηκε σε αυτό που βαφτίστηκε μοντέρνο ποδόσφαιρο. Χωρίς την θεαματικότητα των Ολλανδών, τις εξάρσεις των Ιταλών και τις συμμετρίες των Ανατολικών Χωρών που ήταν οι δυνάμεις της εποχής, η Γερμανία υπερτερούσε στην τακτική. Η σημερινή Γερμανία, όπως παρουσιάστηκε κατά της Γαλλίας ήταν μια ομάδα – φάντασμα, κάτι το οποίο δεν μας συνηθίζουν οι Γερμανοί.
Χωρίς δομές, χωρίς αποτελεσματικότητα, χωρίς ρυθμό και παλμό. Δεν αποκλείεται βέβαια οι Γερμανοί να ξυπνήσουν στην συνέχεια, άλλωστε το συνηθίζουν, αλλά το πάθος προς το παρόν τους λείπει. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αγγλία, η Πορτογαλία και η Ιταλία φτάνει να την δούμε με κάποιον ισχυρό αντίπαλο, δείχνουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την ομάδα του Loeb, ο οποίος έχει «αδειάσει». Το τουρνουά όλα δείχνουν ότι θα είναι ποδοσφαιρικά μια καλή διοργάνωση και θα δώσει παιχνίδια με ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου.
Τι λείπει από την Γερμανία, ο ηγέτης, το drive, η διάθεση; Αυτό μένει να το δούμε. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα άφηνε ποτέ να γίνει ο μεγάλος Σεν. Ακόμα και στους τελικούς του ευρωπαϊκού της τότε Τσεχοσλοβακίας το 1976 γύρισε το 0-2 με την Γιουγκοσλαβία στον ημιτελικό και ισοφάρισε με τον Χολτζεμπάιν στο 89΄ στον τελικό 2-2 τους Τσέχους. Για να χάσει στα πέναλτυ με την ιστορική εκτέλεση Πανένκα. Εκείνη η Γερμανία μαχόταν μέχρι το τέλος. Θα το ξαναδούμε ή θα βγουν γρήγορα από την μάχη αυτή την φορά;
Μια ομάδα με αδυναμίες μεν, αλλά και νοοτροπία νικητή με παίκτες προσωπικότητας όπως ο «αυτοκράτορας» Φραντς, που ήταν και η ηγετική της φυσιογνωμία. Η Γερμανία των τίτλων δεν είχε πέραν του Γκερντ Μίλερ ενός σέντερ φορ, από τους μεγαλυτέρους στην ιστορία του ποδοσφαίρου και του τερματοφύλακα Ζεπ Μάγερ, τα πολύ μεγάλα αστέρια. Είχε όμως έναν μεγάλο προπονητή.
Ο Χέλμουντ Σεν με το τριαγιασκάκι του μπορεί να μην είχε στην ομάδα του τον Κρόιφ ή τον Μπεστ, ήξερε όμως το άθλημα. Και μια ομάδα που έπαιζε ένα flat στυλ με την μπάλα χαμηλά, σφιχτές άμυνες και άριστη φυσική κατάσταση, άρχισε να σαρώνει τους τίτλους. Ο Σεν υπήρξε ο θεμελιωτής της Εθνικής Γερμανίας, όπως την ξέρουμε σήμερα και ας έχασε στον όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Ανατολική Γερμανία 1-0 το 1974, αποτέλεσμα που δεν τον εμπόδισε να πάρει τελικά το τρόπαιο.
Η γερμανική σχολή
Αυτή η Γερμανία με ένα ποδόσφαιρο δικό της, η μητέρα του κεντροευρωπαϊκού στυλ έφτιαξε την σχολή, που μεσουράνησε και εξελίχτηκε σε αυτό που βαφτίστηκε μοντέρνο ποδόσφαιρο. Χωρίς την θεαματικότητα των Ολλανδών, τις εξάρσεις των Ιταλών και τις συμμετρίες των Ανατολικών Χωρών που ήταν οι δυνάμεις της εποχής, η Γερμανία υπερτερούσε στην τακτική. Η σημερινή Γερμανία, όπως παρουσιάστηκε κατά της Γαλλίας ήταν μια ομάδα – φάντασμα, κάτι το οποίο δεν μας συνηθίζουν οι Γερμανοί.
Χωρίς δομές, χωρίς αποτελεσματικότητα, χωρίς ρυθμό και παλμό. Δεν αποκλείεται βέβαια οι Γερμανοί να ξυπνήσουν στην συνέχεια, άλλωστε το συνηθίζουν, αλλά το πάθος προς το παρόν τους λείπει. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αγγλία, η Πορτογαλία και η Ιταλία φτάνει να την δούμε με κάποιον ισχυρό αντίπαλο, δείχνουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την ομάδα του Loeb, ο οποίος έχει «αδειάσει». Το τουρνουά όλα δείχνουν ότι θα είναι ποδοσφαιρικά μια καλή διοργάνωση και θα δώσει παιχνίδια με ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου.
Τι λείπει από την Γερμανία, ο ηγέτης, το drive, η διάθεση; Αυτό μένει να το δούμε. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα άφηνε ποτέ να γίνει ο μεγάλος Σεν. Ακόμα και στους τελικούς του ευρωπαϊκού της τότε Τσεχοσλοβακίας το 1976 γύρισε το 0-2 με την Γιουγκοσλαβία στον ημιτελικό και ισοφάρισε με τον Χολτζεμπάιν στο 89΄ στον τελικό 2-2 τους Τσέχους. Για να χάσει στα πέναλτυ με την ιστορική εκτέλεση Πανένκα. Εκείνη η Γερμανία μαχόταν μέχρι το τέλος. Θα το ξαναδούμε ή θα βγουν γρήγορα από την μάχη αυτή την φορά;
