Η Μπάγερν γίνεται μεγάλη, αυτή που ξέρουμε όλοι σήμερα με τον Μπεκεμπάουερ στην δίοικηση, να σηκώνει τότε τον πρώτο μεγάλο ευρωπαϊκό τίτλο του συλλόγου.
Θα ακολουθήσουν άλλοι δύο. ΤΟ 1975 με την «σφαγή» της Leeds στο περίφημο 2-0, ακυρωθέν γκολ του μακαρίτη πλέον Λόριμερ στο 0-0 και δύο γκολ από τον Κάπελμαν και τον Μύλερ στο τελευταίο 10λεπο.
Και το 1976 η αυλαία κλείνει για την τριετή επικράτηση των Βαυαρών με το 1-0 επί της Σαιντ Ετιέν με ένα μακρινό σουτ του Ροτ.
Η ανάδυση της Μπάγερν στην κορυφή της Ευρώπης ήταν μια απάντηση του γερμανικού ποδοσφαίρου που με την ουσία του και την συστηματικότητά του κυριάρχησε στην δεκαετία του 70. Η Εθνική τα πήρε όλα και η Μπάγερν έγινε κορυφή σε επίπεδο συλλόγων.
Ήταν μια «προσγείωση» για τους ποδοσφαιρόφιλους της εποχής, που είχαν ξεκινήσει με τον μεγάλο Άγιαξ και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.
Η διαφορά ήταν ότι οι Ολλανδοί μπορεί να είχαν ανανεώσει το ποδόσφαιρο, αλλά δεν ήσαν Γερμανοί. Ο Άγιαξ εμφανίζεται και εξαφανίζεται για χρόνια από την κορυφή. Και η Ολλανδία δεν ήταν Γερμανία, γιατί δεν μπορούσε να κατακτήσει τρόπαιο, πράγμα που το κατάφερε αργότερα στην δεκαετία του 80, παίρνοντας το ευρωπαϊκό.
Το 1973, έναν χρόνο πριν η Μπάγερν πάρει το πρώτο Πρωταθλητριών είχε συντριβεί στην διοργάνωση από τον Άγιαξ με 4-0.
Η αυτοκρατορία της Λίβερπουλ
Καθώς τα χρόνια περνούσαν όμως η μηχανή του Άνφιλντ τελειοποιούνταν και ωρίμαζε. Η Λίβερπουλ, μια ομάδα τότε δεύτερη στις προτιμήσεις των ποδοσφαιρόφιλων της εποχής, πίσω από την Άρσεναλ, την Μάνσεστερ Γιουνάιτεντ, την Tσέλσυ, σάρωνε τον ένα τίτλο μετά τον άλλο στην Αγγλία και είχε κατακτήσει και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, κάτι σαν το σημερινό Europa League.
Η ανάδυσή της στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν θέμα χρόνου. Για πολλούς το χτίσιμο εκείνης της ομάδας, η ενδεκάδα της οποίας ανανεώθηκε 3 φορές μέσα στην δεκαετία του 70 αποτελεί το πιο πετυχημένο δημιούργημα στην ιστορία του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Με δημιουργό τον ακούραστο Mπιλ Σάνκλυ από την δεκαετία του 60, έναν άνθρωπο που ζούσε για το ποδόσφαιρο και την Λίβερπουλ και βοηθό τον μετέπειτα ισάξιο διάδοχό του Μπόμπ Πέϊσλυ η Λίβερπουλ απέκτησε μεγαλύτερη διάρκεια και συνοχή από τον Άγιαξ και το 1977 είχε το ραντεβού με την ιστορία της στην Ρώμη απέναντι στην Γκλάντμπαχ του Άλαν Σίμονσεν.
Αν και βρέθηκε πίσω στο σκορ η Λίβερπουλ ήταν αδύνατο να χάσει. Το τελικό 3-1 οδηγούσε στην αυγή της αυτοκρατορίας της που έμελλε να διαρκέσει μια δεκαετία και να κλείσει τόσο άδοξα στο Χέυζελ.
Για μεγάλες ομάδες της εποχής που έχασαν αυτούς τους τελικούς η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι, όπως συνέβη με την Γκλάντμπαχ και την Ληντς που έχασαν τους τελικούς το 77 και το 75. Υποβιβασμοί ακολούθησαν και έξοδος από την κορυφή, στοιχείο που δείχνει πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός του σημερινού Champions League και τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Η μεγάλη Λίβερπουλ συνεχίζοντας με τον Νταλγκλίς στην θέση του Κήγκαν, που έφυγε για το Αμβούργο το καλοκαίρι του 1977, κλείνοντας έτσι μια ολόκληρη εποχή της παγκόσμιας αυτής δύναμης, συνέχισε και το 1978 και επανήλθε το 1981 και το 1984 παίρνοντας 4 τίτλους σε 7 χρόνια!
Παράλληλα άνοιξε τον δρόμο για την πλήρη επικράτηση των αγγλικών ομάδων με την Νόττιγχαμ Φόρεστ το 1979 και 1980 και την Άστον Βίλλα στον αλησμόνητο τελικό με την Μπάγερν το 1982, να κλειδώσουν το τρόπαιο για 8 χρόνια στο νησί!
Οι δύο βασίλισσες
Οι τελικοί του Champions League όπως και τότε του Πρωταθλητριών είναι οι σημαντικότεροι για τις ομάδες αυτές που κεφαλαιοποιούν την ιστορία, το εκτόπισμά τους και την ποδοσφαιρική τους οντότητα.
Η Λίβερπουλ και η Μπάγερν έγιναν κολοσσοί τότε κατακτώντας τα τρόπαια και εκθρονίζοντας Ισπανούς και Ιταλούς που στην ιστορική εκείνη δεκαετία του 70 δεν είχαν στον ήλιο μοίρα.
Ένα αγγλοσαξωνικό ποδόσφαιρο με ελάχιστους ξένους πριν την υπόθεση Μπόσμαν αποδείκνυε τι σήμαινε πάθος δουλειά και καινοτομία στην περίπτωση της Λίβερπουλ, πάθος, δουλειά και πειθαρχία στην περίπτωση της Μπάγερν.
