Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης από τον Στέφανο Τσιτσιπά, στην κάμερα της COSMOTE TV.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς παραχώρησε μία συνέντευξη-κατάθεση ψυχής στην COSMOTE TV, μιλώντας για την οικογένειά του, τον Ρότζερ Φέντερερ, αλλά και το επεισοδιακό παιχνίδι του κόντρα στον Νικ Κύργιο, στο Wimbledon.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
Για το αν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει:
«Μου έχει περάσει από το μυαλό το να σταματήσω. Είναι ένα απαιτητικό άθλημα σωματικά και ψυχολογικά. Το τένις ζητάει πολλά. Ευτυχώς ήταν σε μικρή ηλικία, στα 16 μο. Δυσκολευόμουν πολύ και σκέφτηκα να σταματήσω. Προσπάθησα μαζί με την ομάδα μου και τον πατέρα μου να επανέλθω. Σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να αφήσω αυτό που ήθελα να κάνω σαν παιδί. Και τι θα κάνω; Δεν έχω μέλλον, αυτό ήταν το μέλλον μου. Με κάνει πιο ολοκληρωμένο ως άνθρωπο».
Για τους γονείς του και τις εντάσεις στο γήπεδο:
«Μπορεί να φαίνεται εξωφρενικό αυτό που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση από το box. Συμφωνώ. Φαίνεται… ψιλοτρελοκομείο. Έμενα με έχει κάνει πιο σκληροτράχηλο. Με έχει κάνει πιο δυνατό, ειδικά από τη μεριά της μητέρας μου, που έχει και τη… σοβιετική ανατροφή. Η πειθαρχία είναι νούμερο ένα. Το βιώνω από μικρή ηλικία και δούλευα πάνω του εντός κι εκτός τένις, ήταν η καθημερινότητά μου. Το έχω δειξει στο γήπεδο, το έχω δείξει με κάποιες συγκρούσεις που είχα, είτε με τον πατέρα μου, είτε γενικώς. Με έχει βοηθήσει να κάνω κάποια βήματα που δεν θα είχα κάνει αν δεν είχα αυτό το στοιχείο στον χαρακτήρα μου».
Για το αν έχει νιώσει σκληρό τον κόσμο απέναντί του:
«Ναι αλλά έχω προπονηθεί να είμαι σε αυτές τις καταστάσεις και να έχω απέναντί μου όχι μόνο τον αντίπαλο, αλλά και τον κόσμο».
Για τις έντονες αντιδράσεις του κόσμου:
«Υπάρχει αντίδραση πολύ συχνά, το έχω νιώσει, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, τι να κάνω; Θα είμαι ο κύριος, ο άψογος που δεν παραπονιέται και δεν κάνει λάθη;»
Για την κόντρα του με τον Νικ Κύργιο:
«Το αποκορύφωμα ήταν στο Wimbledon. Δεν έχω βρεθεί ξανά σε μια τόσο άβολη κατάσταση, να προσπαθεί τόσο έντονα ο αντίπαλός μου να με βγάλει εκτός ρυθμού, xρησιμοποιώντας τα πάντα. Ψυχολογικά, με τους διαιτητές και ό,τι είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει εναντίον μου, κάτι που βρήκα πολύ ανήθικο. Υπήρχε μια αντίδραση μετά, για την οποία δεν είμαι περήφανος, ακόμα και τώρα όταν το σκέφτομαι δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό. Ήταν μια αυτόματη αντίδραση και πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός στο μέλλον για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Μπορεί να βάλει σε κίνδυνο κάποιον θεατή».
Για την βραδιά του αντίο στον Φέντερερ:
«Ήθελα να πάω να κάτσω δίπλα του, αλλά μετά σκέφτηκα πως εκείνη η θέση άνηκε στον Ναδάλ. Δεν μου είπε κανείς τίποτα, αλλά το ένιωσα. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη στιγμή και ταυτοχρόνως θλιβερή, γιατί το τένις έχασε έναν θρύλο. Έκλαιγα για δύο συνεχόμενες μέρες, ακόμα και το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα, μου ήταν δύσκολο να διανοηθώ τι συνέβη. Ο Φέντερερ για μένα σήμαινε τα πάντα. Ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω τένις και να ονειρεύομαι να κερδίζω το Wimbledon και φυσικά ένας απ’ τους λόγους που ξεκίνησα να παίζω με το ένα χέρι backhand. Ήταν μαγική στιγμή. Ήμουν δίπλα στο είδωλό μου, βίωνα αυτή τη στιγμή μαζί του. Δεν πίστευα ότι ήταν αλήθεια και μου πήρε λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ, αλλά φυσικά ήταν μια πολύ ξεχωριστή βραδιά που θα μου μείνει αξέχαστη για το υπόλοιπο της ζωής μου».
Για το αν του είπε κάτι:
«Του είπα αυτό που νιώθω, αυτό που πάντα ένιωθα. Μιλήσαμε και έπρεπε οπωσδήποτε να ζητήσω τη ρακέτα. Τέτοιες στιγμές συμβαίνουν μόνο μια φορά στη ζωή σου».
Για τους χαμένους τελικούς:
«Προσπάθησα να κάνω παραπάνω πράγματα από όσα έκανα πριν. Προσπάθησα να χτυπάω πιο δυνατά, να πηγαίνω για περισσότερα, γιατί ένιωθα ότι ο αντίπαλος που βρίσκεται στον τελικό έχει κάνει κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Και φυσικά, δεν έπαιξα με υπομονή. Όσο περισσότερους τελικούς έχεις θα καταλάβεις τι φταίει και τι πρέπει να αποφύγεις. Είναι καλά μαθήματα. Οι τελικοί είναι δύσκολοι, είναι δύσκολο να μη σκεφτείς τον τίτλο πριν γίνει. Σκέφτεσαι τον εαυτό σου να σηκώνει το τρόπαιο, είναι μέρος του ονείρου. Είχα κάποιους καλούς αντιπάλους σε αυτούς τους τελικούς».
Για τον Μαρκ Φιλιππούση:
«Είναι άνθρωπος που δεν προσπαθεί να μπει ανάμεσα σε εμένα και τον πατέρα μου, γιατί κι αυτός είχε ανάλογη εμπειρία. Το καταλαβαίνει. Βάζει σε προτεραιότητα αυτό που θέλω εγώ. Τον σέβομαι γι’ αυτό που κάνει και έχει πολύ καλές γνώσεις για το άθλημα. Έχει εμπειρίες που λίγοι προπονητές έχουν τενιστικά. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο παιχνίδι πάνω στο φιλέ. Χρειαζόμουν έναν άνθρωπο στην ομάδα μου, να μου πει συγκεκριμένα πράγματα με πιο ήρεμη φωνή. Η διαφορά με τον πατέρα μου είναι ότι ο πατέρας μου θα χρησιμοποιούσε 250 λέξεις να μου το εξηγήσει και ο Μαρκ τρεις».
Για τη Βουλιαγμένη:
«Είναι πολύ σημαντικό να προσφέρω στην κοινότητα που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Μπορεί κάποιοι να μη με βοήθησαν οικονομικά σε αυτό που κάνω, αλλά υπήρξαν άνθρωποι που μου έδωσαν μια ωραία ζωή στο μέρος που γεννήθηκα. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα».
Για το βάρος που κουβαλάει ως role model:
«Αυτό είναι το πιο ωραίο. Δεν είναι μόνο το τένις, αλλά και να εμπνεύσεις ανθρώπους να παίξουν τένις ή να κάνουν κάτι χρήσιμο, να προσφέρουν. Πιστεύω ότι προσφέρω θέαμα στον κόσμο, διασκέδαση, με το τένις, είμαι σε αυτή τη βιομηχανία. Συγκινήσεις, συναισθήματα. Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι Έλληνας και έχω τη δυνατότητα να παίξω για την ελληνική σημαία σε εβδομαδιαία βάση».
Για τον… προπονητή Φέντερερ:
«Με βοήθησε να νικήσω τον Κύργιο στο Laver Cup, όταν ήταν τραυματίας. Ήρθε στα αποδυτήρια και μου έδωσε μια λίστα πέντε λέξεων, το πώς πρέπει να παίξω. Πέντε λέξεις. Τις θυμάμαι γιατί δεν θέλω να τις μοιραστώ. Τις ξέχασα στο Wimbledon, σκεφτόμουν να τον πάρω τηλέφωνο να τον ρωτήσω. Με ενθουσίασε πόσο ακριβείς ήταν οι συμβουλές του, πόσο καλό μάτι έχει. Ήταν περίεργη αίσθηση, με έβλεπε στο ματς και σκεφτόμουν τι θα σκεφτόταν για το παιχνίδι μου. Κέρδισα αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη κατάσταση του Νικ, αλλά η νίκη είναι νίκη.
Για το αν θα τον ήθελε για προπονητή του και για τους Ναδάλ και Τζόκοβιτς:
«Ψιλοακριβούτσικος ο Ρότζερ… Αναρωτιέμαι αν θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο. Γιατί όχι; Για μένα θα ήταν μεγάλη τιμή αν έλεγε ναι. Για το αν θα του έκανα πρόταση να με αναλάβει; Θα του έδινα μερικά χρόνια ακόμη. Και ο Ναδάλ έχει καλό… μάτι. Μια συμβουλή του ήταν να μη χρησιμοποιώ πολλά δάχτυλα στα διπλά. Ο Τζόκοβιτς… δεν πίνουμε καφέ. Δεν μιλούσαμε για τένις, αλλά πάντα με ενδιέφερε τι κάνει με την δίαιτά του».
www.bnsports.gr
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
Για το αν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει:
«Μου έχει περάσει από το μυαλό το να σταματήσω. Είναι ένα απαιτητικό άθλημα σωματικά και ψυχολογικά. Το τένις ζητάει πολλά. Ευτυχώς ήταν σε μικρή ηλικία, στα 16 μο. Δυσκολευόμουν πολύ και σκέφτηκα να σταματήσω. Προσπάθησα μαζί με την ομάδα μου και τον πατέρα μου να επανέλθω. Σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να αφήσω αυτό που ήθελα να κάνω σαν παιδί. Και τι θα κάνω; Δεν έχω μέλλον, αυτό ήταν το μέλλον μου. Με κάνει πιο ολοκληρωμένο ως άνθρωπο».
Για τους γονείς του και τις εντάσεις στο γήπεδο:
«Μπορεί να φαίνεται εξωφρενικό αυτό που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση από το box. Συμφωνώ. Φαίνεται… ψιλοτρελοκομείο. Έμενα με έχει κάνει πιο σκληροτράχηλο. Με έχει κάνει πιο δυνατό, ειδικά από τη μεριά της μητέρας μου, που έχει και τη… σοβιετική ανατροφή. Η πειθαρχία είναι νούμερο ένα. Το βιώνω από μικρή ηλικία και δούλευα πάνω του εντός κι εκτός τένις, ήταν η καθημερινότητά μου. Το έχω δειξει στο γήπεδο, το έχω δείξει με κάποιες συγκρούσεις που είχα, είτε με τον πατέρα μου, είτε γενικώς. Με έχει βοηθήσει να κάνω κάποια βήματα που δεν θα είχα κάνει αν δεν είχα αυτό το στοιχείο στον χαρακτήρα μου».
Για το αν έχει νιώσει σκληρό τον κόσμο απέναντί του:
«Ναι αλλά έχω προπονηθεί να είμαι σε αυτές τις καταστάσεις και να έχω απέναντί μου όχι μόνο τον αντίπαλο, αλλά και τον κόσμο».
Για τις έντονες αντιδράσεις του κόσμου:
«Υπάρχει αντίδραση πολύ συχνά, το έχω νιώσει, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, τι να κάνω; Θα είμαι ο κύριος, ο άψογος που δεν παραπονιέται και δεν κάνει λάθη;»
Για την κόντρα του με τον Νικ Κύργιο:
«Το αποκορύφωμα ήταν στο Wimbledon. Δεν έχω βρεθεί ξανά σε μια τόσο άβολη κατάσταση, να προσπαθεί τόσο έντονα ο αντίπαλός μου να με βγάλει εκτός ρυθμού, xρησιμοποιώντας τα πάντα. Ψυχολογικά, με τους διαιτητές και ό,τι είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει εναντίον μου, κάτι που βρήκα πολύ ανήθικο. Υπήρχε μια αντίδραση μετά, για την οποία δεν είμαι περήφανος, ακόμα και τώρα όταν το σκέφτομαι δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό. Ήταν μια αυτόματη αντίδραση και πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός στο μέλλον για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Μπορεί να βάλει σε κίνδυνο κάποιον θεατή».
Για την βραδιά του αντίο στον Φέντερερ:
«Ήθελα να πάω να κάτσω δίπλα του, αλλά μετά σκέφτηκα πως εκείνη η θέση άνηκε στον Ναδάλ. Δεν μου είπε κανείς τίποτα, αλλά το ένιωσα. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη στιγμή και ταυτοχρόνως θλιβερή, γιατί το τένις έχασε έναν θρύλο. Έκλαιγα για δύο συνεχόμενες μέρες, ακόμα και το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα, μου ήταν δύσκολο να διανοηθώ τι συνέβη. Ο Φέντερερ για μένα σήμαινε τα πάντα. Ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω τένις και να ονειρεύομαι να κερδίζω το Wimbledon και φυσικά ένας απ’ τους λόγους που ξεκίνησα να παίζω με το ένα χέρι backhand. Ήταν μαγική στιγμή. Ήμουν δίπλα στο είδωλό μου, βίωνα αυτή τη στιγμή μαζί του. Δεν πίστευα ότι ήταν αλήθεια και μου πήρε λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ, αλλά φυσικά ήταν μια πολύ ξεχωριστή βραδιά που θα μου μείνει αξέχαστη για το υπόλοιπο της ζωής μου».
Για το αν του είπε κάτι:
«Του είπα αυτό που νιώθω, αυτό που πάντα ένιωθα. Μιλήσαμε και έπρεπε οπωσδήποτε να ζητήσω τη ρακέτα. Τέτοιες στιγμές συμβαίνουν μόνο μια φορά στη ζωή σου».
Για τους χαμένους τελικούς:
«Προσπάθησα να κάνω παραπάνω πράγματα από όσα έκανα πριν. Προσπάθησα να χτυπάω πιο δυνατά, να πηγαίνω για περισσότερα, γιατί ένιωθα ότι ο αντίπαλος που βρίσκεται στον τελικό έχει κάνει κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Και φυσικά, δεν έπαιξα με υπομονή. Όσο περισσότερους τελικούς έχεις θα καταλάβεις τι φταίει και τι πρέπει να αποφύγεις. Είναι καλά μαθήματα. Οι τελικοί είναι δύσκολοι, είναι δύσκολο να μη σκεφτείς τον τίτλο πριν γίνει. Σκέφτεσαι τον εαυτό σου να σηκώνει το τρόπαιο, είναι μέρος του ονείρου. Είχα κάποιους καλούς αντιπάλους σε αυτούς τους τελικούς».
Για τον Μαρκ Φιλιππούση:
«Είναι άνθρωπος που δεν προσπαθεί να μπει ανάμεσα σε εμένα και τον πατέρα μου, γιατί κι αυτός είχε ανάλογη εμπειρία. Το καταλαβαίνει. Βάζει σε προτεραιότητα αυτό που θέλω εγώ. Τον σέβομαι γι’ αυτό που κάνει και έχει πολύ καλές γνώσεις για το άθλημα. Έχει εμπειρίες που λίγοι προπονητές έχουν τενιστικά. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο παιχνίδι πάνω στο φιλέ. Χρειαζόμουν έναν άνθρωπο στην ομάδα μου, να μου πει συγκεκριμένα πράγματα με πιο ήρεμη φωνή. Η διαφορά με τον πατέρα μου είναι ότι ο πατέρας μου θα χρησιμοποιούσε 250 λέξεις να μου το εξηγήσει και ο Μαρκ τρεις».
Για τη Βουλιαγμένη:
«Είναι πολύ σημαντικό να προσφέρω στην κοινότητα που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Μπορεί κάποιοι να μη με βοήθησαν οικονομικά σε αυτό που κάνω, αλλά υπήρξαν άνθρωποι που μου έδωσαν μια ωραία ζωή στο μέρος που γεννήθηκα. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα».
Για το βάρος που κουβαλάει ως role model:
«Αυτό είναι το πιο ωραίο. Δεν είναι μόνο το τένις, αλλά και να εμπνεύσεις ανθρώπους να παίξουν τένις ή να κάνουν κάτι χρήσιμο, να προσφέρουν. Πιστεύω ότι προσφέρω θέαμα στον κόσμο, διασκέδαση, με το τένις, είμαι σε αυτή τη βιομηχανία. Συγκινήσεις, συναισθήματα. Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι Έλληνας και έχω τη δυνατότητα να παίξω για την ελληνική σημαία σε εβδομαδιαία βάση».
Για τον… προπονητή Φέντερερ:
«Με βοήθησε να νικήσω τον Κύργιο στο Laver Cup, όταν ήταν τραυματίας. Ήρθε στα αποδυτήρια και μου έδωσε μια λίστα πέντε λέξεων, το πώς πρέπει να παίξω. Πέντε λέξεις. Τις θυμάμαι γιατί δεν θέλω να τις μοιραστώ. Τις ξέχασα στο Wimbledon, σκεφτόμουν να τον πάρω τηλέφωνο να τον ρωτήσω. Με ενθουσίασε πόσο ακριβείς ήταν οι συμβουλές του, πόσο καλό μάτι έχει. Ήταν περίεργη αίσθηση, με έβλεπε στο ματς και σκεφτόμουν τι θα σκεφτόταν για το παιχνίδι μου. Κέρδισα αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη κατάσταση του Νικ, αλλά η νίκη είναι νίκη.
Για το αν θα τον ήθελε για προπονητή του και για τους Ναδάλ και Τζόκοβιτς:
«Ψιλοακριβούτσικος ο Ρότζερ… Αναρωτιέμαι αν θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο. Γιατί όχι; Για μένα θα ήταν μεγάλη τιμή αν έλεγε ναι. Για το αν θα του έκανα πρόταση να με αναλάβει; Θα του έδινα μερικά χρόνια ακόμη. Και ο Ναδάλ έχει καλό… μάτι. Μια συμβουλή του ήταν να μη χρησιμοποιώ πολλά δάχτυλα στα διπλά. Ο Τζόκοβιτς… δεν πίνουμε καφέ. Δεν μιλούσαμε για τένις, αλλά πάντα με ενδιέφερε τι κάνει με την δίαιτά του».
www.bnsports.gr
