Τελικά τι συμφέρει περισσότερο, σε οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο έναν παίκτη που κινείται στην... γκρίζα ζώνη μεταξύ Euroleague και NBA; Να είναι πρώτος στο... χωριό (Ευρώπη) ως σταρ της ομάδας του ή... τελευταίος στην πόλη (Αμερική) για να συμπληρώνει το ρόστερ κάποιας ομάδας του «μαγικού κόσμου», χωρίς εξασφαλισμένο χρόνο συμμετοχής;
Σέιν Λάρκιν και Βασίλιε Μίτσιτς: Οι δύο βασικοί γκαρντ της «back to back» Πρωταθλήτριας Ευρώπης, Αναντολού Εφές παρέμειναν κάτοικοι Κωνσταντινούπολης, παρά το ενδιαφέρον από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ειδικά για τον Σέρβο, αυτό ήταν πολύ έντονο και σε αρκετές ομάδες του NBA θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα και θέση βασικού. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την περίπτωση του… δικού μας Σάσα Βεζένκοφ, που παρέμεινε στον Ολυμπιακό, παρά τις πιέσεις των Κινγκς. Αντίθετα ο Ντόρσεϊ αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό του στους Μάβερικς, με μη εξασφαλισμένο συμβόλαιο και πολύ λιγότερα χρήματα (500.000 δολάρια) από όσα θα έπαιρνε στην Ελλάδα.
Αν αφήσουμε όμως έξω από τη συζήτηση τις αγωνιστικές φιλοδοξίες του εκάστοτε παίκτη και επικεντρωθούμε στο καθαρά οικονομικό σκέλος, τι συμφέρει περισσότερο έναν αθλητή; Ας πάρουμε για παράδειγμα τον δικό μας Θανάση Αντετοκούνμπο και τον επίσης πολύ γνωστό στα μέρη μας, Μάικ Τζέιμς. Και οι δύο βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Αμερική, όμως ο Θανάσης προτίμησε να παραμείνει ακόμα και χωρίς ρόλο, ενώ ο Τζέιμς επέστρεψε στην Ευρώπη μετά την τελευταία θητεία του στους Νετς, για να ηγηθεί ως «σταρ» σε ομάδα της Euroleague. Το περσινό καλοκαίρι, ο «Thanasty» υπέγραψε συμβόλαιο 2ετούς διάρκειας με τους Μιλγουόκι Μπακς, συνολικής αξίας 3,6 εκατομμυρίων δολαρίων. Καθόλου άσχημα χρήματα για τους 3,6 πόντους που προσφέρει σε μόλις 10 λεπτά ανά αγώνα…
Σίγουρα η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο παίζει ένα ρόλο βοηθώντας τον μεγάλο του αδερφό να εξασφαλίσει μια συμφέρουσα συμφωνία, όμως πάνω κάτω αυτά είναι τα χρήματα που παίρνουν οι περισσότεροι «παγκίτες» του NBA. Παίκτες δηλαδή που αποτελούν 12η, 13η ή και πιο κάτω επιλογή των προπονητών στο ρόστερ. Το ερώτημα είναι, θα μπορούσαν να βγάλουν περισσότερα στην Ευρώπη; Το μίνιμουμ (εγγυημένο) συμβόλαιο στο NBA κυμαίνεται μεταξύ 1 και 3 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο, ανάλογα με την εμπειρία του παίκτη στη Λίγκα. Η λογική είναι, ότι όσα περισσότερα χρόνια παίζεις, τόσο περισσότερα κερδίζεις. Γι’ αυτό, το μίνιμουμ συμβόλαιο ενός «βετεράνου», είναι διπλάσιο από αυτό ενός ρούκι.
Μία βασική διαφορά με την Ευρώπη, είναι πως στα μέρη μας, τα συμβόλαια των παικτών δεν γίνονται εύκολα γνωστά, τουλάχιστον στο ποσοστό που αυτό συμβαίνει στην Αμερική, όπου μπορείς να βρεις την οποιαδήποτε λεπτομέρεια για το συμβόλαιο κάθε παίκτη με μία απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Επιπλέον πρέπει να έχουμε συνέχεια στο μυαλό μας ότι τα ποσά που δημοσιοποιούν οι ομάδες του ΝΒΑ, είναι πάντα πριν προσμετρηθεί σε αυτά η φορολογία, η οποία διαφέρει ανάλογα με την εκάστοτε Πολιτεία. Χοντρικά, ένας γενικός κανόνας λέει ότι κατά μέσο όρο ένας παίκτης πληρώνει τα μισά από τα χρήματα που κερδίζει, σε φόρους. Αυτό αλλάζει αρκετά την μεγάλη εικόνα και για παράδειγμα ο Στεφ Κάρι που θα πάρει τα περισσότερα χρήματα για τη σεζόν 2022/23, από τα 48 εκατομμύρια δολάρια, θα αναγκαστεί να πληρώσει περίπου τα 24 σε φόρους. Και πάλι βέβαια μιλάμε για αρκετά χρήματα…
Αυτό σημαίνει ότι ένας «παγκίτης» του ΝΒΑ πληρώνεται καθαρά στην… τσέπη του με 0,5 έως 1,5 εκατομμύριο δολάρια το χρόνο. Στην Ευρώπη, με εξαίρεση την περίπτωση του Μίροτιτς που η Μπαρτσελόνα «χρυσοπληρώνει» με κάτι λιγότερο από 5 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, οι περισσότεροι μεγάλοι σταρ παίρνουν από 1,5 μέχρι μάξιμουμ 3 εκατομμύρια ανά σεζόν. Με βάση αυτό, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ένας σταρ στην Ευρωλίγκα, έχει τη δυνατότητα να πάρει τα διπλάσια χρήματα από έναν παγκίτη με μίνιμουμ συμβόλαιο στον «μαγικό κόσμο». Είναι όμως τόσο εύκολο, από «παγκίτης» εκεί, να γίνεις ένας πραγματικός σταρ στην Ευρωλίγκα, γιατί για κάθε Μάικ Τζέιμς και Σέιν Λάρκιν, υπάρχει και ένας Γιόγκι Φέρελ ή Τζέισον Καπόνο και πάει λέγοντας.
Για πολλούς από αυτούς τους παίκτες, χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστούν και να δείξουν ότι αξίζουν να είναι οι σταρ της ομάδας, τόσο αγωνιστικά, όσο και οικονομικά, σε μια Λίγκα, που βασίζεται περισσότερο στο ομαδικό παιχνίδι και το «πινακάκι» του προπονητή. Για παράδειγμα ο Ουέιντ Μπάλντουιν, μετά από μια πολύ μέτρια «ρούκι» χρονιά με τον Ολυμπιακό, έκανε το ξεπέταγμα σε Μπάγερν Μονάχου και Μπασκόνια και καθιερώθηκε ως ένα από τα κορυφαία γκαρντ της διοργάνωσης, παίρνοντας μεταγραφή στην Μακάμπι Τελ Αβίβ με πολύ καλύτερες απολαβές.
Φαίνεται λοιπόν, ότι οικονομικά τουλάχιστον αν κάποιος αθλητής δυσκολεύεται να βρει λεπτά συμμετοχής στο ΝΒΑ, αξίζει να δοκιμάσει στην EuroLeague, για να αυξήσει σχετικά άμεσα το εισόδημά του και ακόμα και αν αποτύχει, υπάρχει η περίπτωση να επιστρέψει στον μαγικό κόσμο, «λέγε με» Νικ Στάουσκας. Αν φυσικά είναι διατεθειμένος να διαφοροποιήσει κάπως το παιχνίδι του για να εναρμονιστεί με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, με την προοπτική να γίνει ηγέτης της ομάδας του… Το αντίθετο δρομολόγιο πάντως, φαίνεται να μην αξίζει και τόσο το ρίσκο, σε οικονομικό τουλάχιστον επίπεδο, αν ένας παίκτης είναι ήδη σταρ της ομάδας του στην Ευρώπη. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί «πανάκεια» και εξαρτάται πολύ από την ηλικία και τις δυνατότητες εξέλιξης του αθλητή αλλά φυσικά και από τον ρόλο που του υπόσχεται η κάθε ομάδα του NBA, ανεξάρτητα από το ποσό του πρώτου συμβολαίου. Το οικονομικό «ταβάνι» του NBA, βέβαια θα παραμένει πάντα σαφώς υψηλότερο, αλλά το «παράθυρο» για να το ακουμπήσει κανείς, μοιάζει περισσότερο με… χαραμάδα για τους περισσότερους και κλείνει πολύ γρηγορότερα ηλικιακά, από ότι στην Ευρώπη. Εκτός βέβαια αν λέγεσαι Πι Τζέι Τάκερ…
Πηγή: BasketNews.com
Έκτορας Σταυρόπουλος
www.bnsports.gr
