Πόσο μπορεί να «πληγώσει» ένα έθνος μία αποτυχία σε Ολυμπιακούς Αγώνες; Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Όταν πρόκειται για την μπασκετική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής φερ’ ειπείν, το κόστος της απώλειας ενός χρυσού μεταλλίου είναι τεράστιο. Σε τέτοιο βαθμό που στην αμέσως επόμενη διοργάνωση, κρίνεται απαραίτητη η συμμετοχή όλων των μεγάλων αστέρων του κορυφαίου πρωταθλήματος στον πλανήτη.
Μαθημένη στην κορυφή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η Team USA επισκέφθηκε την Αθήνα για τη διοργάνωση του 2004, θεωρώντας πως θα πραγματοποιήσει έναν «περίπατο». Άλλωστε, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν ήταν απαραίτητο να μοχθήσει ιδιαίτερα για να πάρει την πρώτη θέση.
Στη χώρα μας τα πάντα ήταν διαφορετικά. Τα περισσότερα σπουδαία ονόματα της εποχής απουσίαζαν, όπως ο Κόμπι Μπράιαντ και ο Σακίλ Ο’ Νιλ. Στην αποστολή βρίσκονταν αρκετοί παίκτες με μεγάλο ταλέντο. ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Καρμέλο Άντονι και πάει λέγοντας. Ωστόσο, είναι απαραίτητη μία υπενθύμιση σε αυτό το σημείο. Οι παραπάνω είχαν μόλις ολοκληρώσει τη rookie σεζόν τους στο NBA! Την ομάδα καθοδηγούσαν οι Άλεν Άιβερσον και Τιμ Ντάνκαν, αλλά το πρώτο σοκ δεν άργησε να έρθει.
Πρώτος αντίπαλος στη φάση των ομίλων ήταν το Πουέρτο Ρίκο. Η ήττα με 19 (!) πόντους άφησε «μουδιασμένη» σχεδόν ολόκληρη τη χώρα. Οι νίκες απέναντι σε Ελλάδα και Αυστραλία κάπως ηρέμησαν τα πράγματα, αλλά το δεύτερο «στραπάτσο», αυτή τη φορά κόντρα στη Λιθουανία, έδειξε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ως 4η στον όμιλο, η Team USA βρέθηκε στη φάση των προημιτελικών απέναντι στην Ισπανία. Η νίκη ήρθε, αλλά στον ημιτελικό με την Αργεντινή του Μανού Τζινόμπιλι συνέβη το… μοιραίο. Οι Αμερικανοί ηττήθηκαν με 89-81 και περιορίστηκαν στο χάλκινο μετάλλιο, νικώντας τη Λιθουανία στο τελευταίο παιχνίδι. Οι αλλαγές έμοιαζαν επιτακτικές και τα νήματα δεν άργησαν να κινηθούν.
Επικεφαλής του σχεδιασμού για την επιστροφή των ΗΠΑ στη θέση που τους αρμόζει, τέθηκε ο Τζέρι Κολάντζελο, επί χρόνια γενικός διευθυντής των Φοίνιξ Σανς. Για τη θέση του προπονητή επιλέχθηκε ο Μάικ Σιζέφκσι και η πρώτη δοκιμασία θα ερχόταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας. Εκεί, όπου έμελλε να συναντήσουν την Εθνική μας ομάδα στα ημιτελικά, με το… φάντασμά της να κυνηγά ακόμα τους Αμερικανούς!
Η Ελλάδα στέρησε από την Αμερική ακόμα μία διάκριση, είχε έναν… διαστημικό Βασίλη Σπανούλη και έτσι ήταν εκείνη που πανηγύρισε την πρόκριση στον τελικό. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός των ΗΠΑ, μιλώντας στο ντοκιμαντέρ του Netflix «The Redeem Team», θυμάται από εκείνο το παιχνίδι ότι «για μια περίοδο, την 3η, ήμασταν φρικτοί και εκείνοι φοβεροί. Είναι η χειρότερη ήττα που έχω βιώσει».
Πλέον, δεν υπήρχε γυρισμός. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Πεκίνο το 2008 αποτελούσαν μία αποστολή, που έπρεπε πάση θυσία να στεφθεί από επιτυχία. Κάθε «άσος» στο μανίκι έπρεπε να χρησιμοποιηθεί. Μαζί και το σπουδαιότερο «χαρτί» που διέθετε η χώρα. Ο Κόμπι Μπράιαντ.
Ο ηγέτης των Λέικερς θα έδειχνε τον δρόμο και στους υπόλοιπους. Πήγαινε στο γυμναστήριο πριν ακόμα ξημερώσει και έμενε μετά την ολοκλήρωση της προπόνησης, για να «ξεμουδιάσει» με κάποια σουτ. Σταδιακά, ακολούθησαν το ίδιο πρόγραμμα ο Γουέιντ, ο ΛεΜπρόν και όλο το υπόλοιπο ρόστερ των ΗΠΑ.
Δείγμα της σημασίας που απέδιδαν στην επικείμενη διοργάνωση οι άνθρωποι της χώρας, είναι ότι κάλεσαν βετεράνους στρατιωτικούς, ώστε να μιλήσουν στους παίκτες και να τονώσουν το εθνικό τους φρόνημα! Πράγμα που απέδωσε καρπούς, με το εισιτήριο για την τελική φάση του θεσμού να έρχεται με περίσσεια ευκολία.
Ο χλευασμός που βίωσε η ομάδα, μετά την παταγώδη αποτυχία του 2004, είχε πεισμώσει τους πάντες. Ένα ρόστερ, που πέρα από τον Κόμπι και τον ΛεΜπρόν, διέθετε ακόμα παίκτες όπως οι Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Τζέισον Κιντ και Κρις Πολ, αλλά και τους Γουέιντ και Άντονι, που είχαν συμμετάσχει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χώρας μας. Η Super Team των Αμερικανών έμοιαζε ασταμάτητη και οι πέντε νίκες στον όμιλο, όπου βρισκόταν και η Ελλάδα, ήρθαν εύκολα και εμφατικά.
Αξιοσημείωτο από τα παιχνίδια της συγκεκριμένης φάσης, αποτελεί μία… απρόσμενη κίνηση του «Black Mamba» απέναντι στους Ισπανούς. Έπειτα από ένα σκριν, πήγε με μανία πάνω στον -συμπαίκτη του στο LA- Πάου Γκασόλ, ρίχνοντάς τον στο παρκέ! Με τον τρόπο αυτό, ήθελε να δείξει ότι θα έπρεπε να παλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις, προκειμένου να φτάσουν στην κορυφή. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκούσε.
Η ωριμότητα αυτού του τεράστιου παίκτη βοήθησε το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα να ανακάμψει. Προσέδωσε ηρεμία, επέστρεψε τη σταθερότητα και αποτέλεσε τον ηγέτη που χρειαζόταν. Αυστραλία και Αργεντινή ακολούθησαν σε προημιτελικά και ημιτελικά αντίστοιχα, χωρίς να προβάλλουν ιδιαίτερη αντίσταση, με την παρέα του Κόμπι να παίρνει εκδίκηση από τους Λατινοαμερικανούς για όσα έγιναν το 2004.
Ένα παιχνίδι έμενε για το χρυσό και εκεί, η Team USA θα συναντούσε και πάλι τη «φούρια ρόχα». Ο Κόμπι γνώριζε. Το είχε αντιληφθεί. Είχε διαβάσει πίσω από όσα φαίνονταν διά γυμνού οφθαλμού. Στον τελικό τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα. Η Ισπανία είχε «χημεία» και ήταν ομάδα με αξιοζήλευτη ομοιογένεια. Αυτό φρόντισε να το… μεταλαμπαδεύσει σε όλους τους παίκτες της ομάδας του.
Το ματς που διεξήχθη στις 24 Αυγούστου του 2008 στο «Wukesong» ήταν συναρπαστικό και άκρως ανταγωνιστικό. Τα αδέρφια Γκασόλ, o Ρούντι Φερνάντες, ο Ρίκι Ρούμπιο, ο Ναβάρο και όλοι οι υπόλοιποι της… τρελοπαρέας των Ισπανών, κοίταξαν στα μάτια τις ΗΠΑ. Στο τέλος, όμως, λύγισαν.
Μία ημέρα μετά τα 30α του γενέθλια, ο Κόμπι Μπράιαντ τα κατάφερε! Η «Redeem Team», όπως ονομάστηκε η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και εξιλεώθηκε. Έως σήμερα δεν το απώλεσε σε καμία από τις διοργανώσεις που ακολούθησαν. Το πάθημα έγινε μάθημα. Ο «Black Mamba» φρόντισε γι’ αυτό. Ένας γεννημένος νικητής, που δεν μπορούσε ποτέ να συμβιβαστεί με την ιδέα της ήττας.
Τάσος Φαραός
www.bnsports.gr
