Retro Stories

*Auri sacra fames: «Τελικά, Νεϊμάρ, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;» (video)

*Auri sacra fames: «Τελικά, Νεϊμάρ, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;» (video)

Ποια η τιμή… της τιμής και του χρήματος; Το ρολόι γυρίζει στο καλοκαίρι που η «Θεία Κωμωδία» της ανθρώπινης ματαιοδοξίας μεγαλούργησε, πληρώνοντας το ακριβό της τίμημα, έναντι ποσού ρεκόρ! Το BN Sports… φιλοσοφεί περί Νεϊμάρ, απληστίας και αναπολεί στωικά την επέτειο μίας πολυδιάστατης… θανάσιμης μεταγραφικής αμαρτίας, η οποία θάμπωσε προσωρινά με τα πλούτη της τις χίμαιρες, από τις οποίες στο τέλος κατασπαράχθηκε.

«Τρεις σπίθες: περηφάνια, φθόνος και φιλαργυρία, είναι αναμμένες σε κάθε ανθρώπινη καρδιά». Σάββατο 5 Αυγούστου 2017. Ο Νεϊμάρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στο «Parc de Princes» ως παίκτης της Παρί Σεν Ζερμέν και αποθεώνεται από 48.712 φιλάθλους. Ο ασκός του Αιόλου έχει μόλις ανοίξει και oι άνεμοι που βγαίνουν από αυτόν είναι ισοπεδωτικοί. Τίποτα δεν (θα) είναι ίδιο ξανά. Το πάλαι πότε  «φάρμακο του λαού» μεταμορφώνεται στο απόλυτο παιχνίδι επίδειξης πλούτου, χόμπι των ισχυρών που μπορούν να πάρουν ό,τι επιθυμούν. Κυρίως είναι η συνειδητοποίηση των «φτωχών» για το ριζικό τους, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. 

Άπαντες, και όχι μόνο οι διά ζώσης προνομιούχοι, είναι αυτόπτες μάρτυρες της ιστορίας τη στιγμή που γράφεται, καθώς ο πακτωλός των 222 εκατομμυρίων δείχνει εξωπραγματικός μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σ’ αυτό το οποίο όλοι οι «θεατές» βλέπουν, αλλά και οι ίδιοι οι «πρωταγωνιστές» αρνούνται: το ρεσιτάλ απληστίας εκατέρωθεν. Ως σύγχρονη «Θεία Κωμωδία», έχει τον δικό της Μαμωνά, τον δαίμονα – τιμωρό της αχαριστίας. Τα σημάδια, άλλωστε, είναι πάντα εκεί. 

Πλήρως αληθής στις εικόνες της η πραγματικότητα, απολύτως, ωστόσο, υποκριτική η ερμηνεία ως προς το βαθύτερό της μήνυμα. Tην προηγούμενη μέρα στην παρθενική συνέντευξη Τύπου και παρουσίασής του στους δημοσιογράφους, η επίκληση του Θεού ως καθοδηγητή στην απόφαση και η ανάγκη για μία νέα πρόκληση (όπως και το γράμμα του αποχαιρετισμού στην Μπαρτσελόνα), απέχει... ελάχιστα από την αυθεντική ερμηνεία και δημιουργεί αναπόφευκτα ερώτημα ηθικής φύσεως: γιατί και πώς έχει την προσδοκία να θεωρηθεί ειλικρινής; 

 


Μέσα του αδιαφόρησε πλήρως, «η ωριμότητα των 25 χρόνων του» τον λοξοδρόμησε, διαφορετικά οι ιλιγγιώδεις αμοιβές του ίδιου και του μπαμπά - μάνατζερ δεν θα εισπράτονταν ποτέ. Οι καρποί «του φρούτου της απόφασης», όπως αναφέρει στο μαγνητοσκοπημένο αντίο, αποδεικνύονται πικροί. Ο ρομαντισμός και η αγνότητα της ανθρώπινης προσδοκίας σε κάθε νέο ξεκίνημα είναι τα πιο ταιριαστά προσωπεία της έπαρσης – αμφότεροι Άραβες και Βραζιλιάνος την επιβεβαιώνουν, από διαφορετικό μετερίζι, σε κάθε ευκαιρία της εξαετούς συμπόρευσής τους (2017 - 2023). 

 

Η επιβεβαίωση της διπλωματικής δύναμης της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ, συνδυαστικά με την (επιβλητική και… επιβεβλημένη) real time καθιέρωση της Παρί σαν «κάτι παραπάνω από μία ομάδα» - ναι, σωστή η συσχέτιση – ως ενός οικουμενικού brand πανίσχυρου, το οποίο από μόνιμος (και… μονίμως διψασμένος) διεκδικητής μετατρέπεται σ’ έναν ισόβιο – και εμπορικό πια – πρωταθλητή, ενώνεται με το σύγχρονο «L’etat c’ est moi» ενός γνήσιου ποδοσφαιρικού… γαλαζοαίματου θεόσταλτου Μεσσία στην αντίστροφη μέτρηση για την κατάκτησης της δόξας, που εξελίχθηκε σε πικρή αναμονή και επέφερε, μοιραία, το τέλος. 

«Η αρετή κι ο πλούτος σπάνια πηγαίνουν στον ίδιο άνθρωπο», αποφαίνεται ο Μακιαβέλι, συνεπικουρούμενος τον προλογικό αφορισμό του Ντάντε για την έμφυτη σκοτεινή πλευρά μας.

Η νοηματική τους φιλοσοφική ταύτιση αιτιολογεί την διαχρονική μας άγνοια για τη Ζωή και τον διαχρονικό άγραφο συμπαντικό της νόμο: «κάθαρσις» και «νέμεσις». Η βίαιη συντριβή των προσδοκιών και η ματαίωση του «εγώ» προκαλούνται ουσιαστικά από εμάς τους ίδιους. Αλλιώς, ό,τι σπέρνω, θερίζω. Ο Αργεντίνος κρυπτονίτης της ματαιότητας του υπερέβη την ποδοσφαιρική του ψύχωση και, εν τέλει, δοξάστηκε· ο ίδιος τιμωρήθηκε. Μεσσί - ας δεν υπήρξε ποτέ. Το Κάρμα ήταν εκεί πάντα, όπως και τα σημάδια. Επέλεξε επιδεικτικά να τα αγνοήσει. «Καταραμένη πείνα για χρυσάφι»…

*Η λατινική ρήση του τίτλου μεταφράζεται στην τελευταία φράση του κειμένου, αποδιδόμενη στον Ρωμαίο ποιητή Πόπλιο Βεργίλιο Μάρωνα, ευρύτερα γνωστό στη ευρωπαϊκή λογοτεχνία ως Βιργίλιο (70 π.Χ. – 19 μ.Χ.).  

Νικόλας Κανελλόπουλος

www.bnsports.gr









Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0