Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Άτλαντας ήταν ένας πολύ δυνατός Τιτάνας, ο οποίος ηγήθηκε των ομόσταυλών του στη γνωστή Τιτανομαχία ενάντια στους θεούς του Ολύμπου και η οποία δεν είχε αίσιο τέλος για εκείνους. Μετά την ήττα τους, ο Δίας τον τιμώρησε, υποχρεώνοντας τον να κρατά αέναα τον ουράνιο θόλο.
Στην πόλη των ΗΠΑ λοιπόν, που πήρε το όνομά της από εκείνον, ένας άλλος ήρωας, πραγματικός αυτή τη φορά, τον μιμήθηκε. Όχι, δεν τον ανάγκασε κάποιος να το κάνει. Απλώς τα σηκωμένα χέρια του Πύρρου Δήμα άντεξαν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες όλων των Ελλήνων, τις οποίες εκπλήρωσε στο έπακρο.
Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση
Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουλίου του 1996, όταν η ελληνική άρση βαρών έζησε άλλη μια σπουδαία επιτυχία και μαζί της γιόρτασε όλη η χώρα.
Το «λιοντάρι από τη Χειμάρρας» βρυχήθηκε ξανά, αποδεικνύοντας πως η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου μια τετραετία πίσω, δεν έτυχε αλλά πέτυχε.
Αυτή τη φορά στην Ατλάντα, ο Πύρρος Δήμας δεν ήταν ούτε το αουτσάιντερ ούτε η έκπληξη της διοργάνωσης. Κάθε άλλο μάλιστα. Αν και μόλις 25 ετών, είχε ήδη καταφέρει να ακουστεί το όνομά του παντού, σε όλους τους κύκλους του αθλήματος. Στις ΗΠΑ πήγε να υπερασπιστεί τον τίτλο του αλλά και να δώσει συνέχεια στο σερί των Παγκόσμιων πρωταθλημάτων (1993, 1995).
Όπως συμβαίνει σε όλες τις κοινωνικές και μη εκφάνσεις της ζωής, έτσι και στον αθλητισμό, το δυσκολότερο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή αλλά να διατηρηθείς σε αυτή. Και ο σπουδαίος Έλληνας αρσιβαρίστας το κατάφερε και με το παραπάνω. Ο τίτλος του απόλυτου φαβορί τον βάρυνε μονάχα σε θεωρητικό επίπεδο, διότι ο Πύρρος φρόντισε να τον επιβεβαιώσει.
Μια στιγμή, για πάντα!
Στην κατηγορία των 83 κιλών, η οποία δεν υπάρχει πια, σήκωσε 180 κιλά στο αρασέ και 213 στο επολέ ζετέ, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ και φόρεσε ένα ακόμα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Υπό τις ιαχές παρακίνησης του προπονητή του, Χρήστου Ιακώβου, έκανε πράξη τις αλησμόνητες οδηγίες του.
Έκατσε κάτω από τη λυγισμένη από το βάρος μπάρα και γέμισε με υπερηφάνεια τον ελληνικό λαό που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Σταθερός, στιβαρός, ανίκητος, ακλόνητος. Σου έδινε την εντύπωση όταν τα έφερε πάνω από το κεφάλι του, ότι θα μπορούσε να τα κρατήσει εκεί για ώρα.
Με την ολοκλήρωση της προσπάθειάς του, ένα γεμάτο, από Έλληνες ομογενείς, κλειστό γυμναστήριο ξέσπασε σε αλαλαγμούς. Η συνολική του βαθμολογία (392,5 κιλά) παραμένει μέχρι και σήμερα η κορυφαία όλων των εποχών στην κατηγορία αυτή, μένοντας μια για πάντα στο «πάνθεον» της ιστορίας
Μια εθνική ομάδα συνώνυμο των επιτυχιών!
Πέρα όμως από τη μεγαλειώδη εμφάνιση του Πύρρου Δήμα, εξίσου εντυπωσιακός ήταν και ο απολογισμός της ελληνικής αποστολής, η οποία σάρωσε. Κέρδισε πέντε μετάλλια στο σύνολο (2 χρυσά και 3 ασημένια), ούσα η κορυφαία του αθλήματος στη διοργάνωση των θερινών αγώνων του 1996.
Η δωδεκαετία εκείνη (1992-2004) ήταν η «χρυσή» περίοδος της ελληνικής άρσης βαρών. Μια σπουδαία «φουρνιά» αθλητών, αποτελούμενη από τους Πύρρο Δήμα, Κάχι Καχιασβίλι, Λεωνίδα Σαμπάνη, Βαλέριο Λεωνίδη, Βίκτωρα Μήτρου, Λεωνίδα Κόκκα και Ιωάννα Χατζηϊωάννου, η οποία χάρισε στη χώρα μας 12 ολυμπιακά μετάλλια. Σημαντικότατη συνεισφορά βέβαια στο επίτευγμα αυτό είχε και ο ομοσπονδιακός προπονητής, Χρήστος Ιακώβου.
Η επίδειξη δύναμης όμως από μεριάς του Δήμα, δε σταμάτησε εκεί. Ανέβηκε στο βάθρο και τις δυο επόμενες τετραετίες, γεγονός που τον καθιστά τον πιο πετυχημένο αθλητή στη μακρά ολυμπιακή ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Οι διακρίσεις μάλιστα ξεπέρασαν τα εγχώρια σύνορα αφού με τα τρία χρυσά και το ένα χάλκινο, στην Αθήνα, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Άρσης Βαρών τον ανακήρυξε το 2005, καλύτερο αθλητή του αιώνα.
