Η κοινωνία, συνεπώς και ο αθλητισμός, αλλάζει… δέρμα με ταχύτατους ρυθμούς, ιλιγγιώδεις. Κρατάει το παγιωμένο καλούπι που έφερε ο προηγούμενος και προσαρμόζει τις ανάγκες της, προσθέτοντας στο ήδη υπάρχον οικοδόμημα. Ο πρώτος όμως, ο «εφευρέτης», εκείνος που έφερε την… επανάσταση, ποτέ δεν λησμονείται. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Διότι στο δικό του του δρόμο πάτησαν οι επόμενοι.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα σπορ και δη στο ποδόσφαιρο. Και όπου ο «βασιλιάς των σπορ», και ένα Μουντιάλ. Τα ρεκόρ και οι διακρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη όμως η ιστορία, όσο παλιά και να είναι, έχει γραφτεί στα… βιβλία της διοργάνωσης. Και ως γνωστόν «scripta manent».
Μία τέτοια, λευκή σελίδα πίσω στο 1966 και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας έγινε σκόρπιες αράδες και πήρε μορφή. Ο εμβληματικός τερματοφύλακας του Μεξικό, Αντόνιο Καρμπαχάλ, πήρε θέση κάτω από τα γκολπόστ και αγωνίστηκε σε 5η διαδοχική τελική φάση Μουντιάλ, ανοίγοντας φυσικά το χορό. Ένα επίτευγμα που έπιασε… αράχνες καθώς έπρεπε να περάσουν 32 ολόκληρα χρόνια ώστε ο Λόταρ Ματέους να του κάνει παρέα.
Το ημερολόγιο έδειχνε 19 Ιουλίου του 1966 και η φάση των ομίλων του Μουντιάλ στο Νησί, έριχνε αυλαία. Οι οικοδεσπότες Άγγλοι είχαν ήδη εξασφαλίσει τη συνέχειά τους στη διοργάνωση με το Μεξικό να ψάχνει ένα… θαύμα για να αφήσει εκτός συνέχειας την Ουρουγουάη και να πάρει εκείνο το δεύτερο εισιτήριο του ομίλου. Και μπορεί αυτό να μην ήρθε ποτέ, παρόλα αυτά το παιχνίδι εκείνο μνημονεύεται από τους Αζτέκους ελέω του Αντόνιο Καρμπαχάλ, χομπίστα μπασίστα.
Ο υψηλόσωμος για την εποχή γκολκίπερ των Μεξικανών πήρε φανέλα βασικού κόντρα στη «Σελέστε» (0-0) και ταυτόχρονα έγινε ο πρώτος παίκτης που συμμετείχε σε 5η διαδοχική τελική φάση Μουντιάλ. Η εκκίνηση έγινε το 1950 με μια βαριά ήττα κόντρα στην οικοδέσποινα Βραζιλία στο «Μαρακανά» για να μεσολαβήσουν 16 ολόκληρα χρόνια μέχρι τους τίτλους τέλους ενός ποδοσφαιριστή ορόσημο για το ποδόσφαιρο της χώρας. Μάλιστα, και παρότι ο Αντόνιο Καρμπαχάλ δεν βγήκε ποτέ έξω από τα σύνορα της πατρίδας του σε συλλογικό επίπεδο (Ρεάλ Κλουμπ Εσπάνια και δεκαέξι χρόνια στη Λεόν), ο Αζτέκος κίπερ θεωρείτο ένας εκ των κορυφαίων της εποχής του και από τους σπουδαιότερους που έχει βγάλει το άθλημα.
Μάλιστα, η αγάπη του «El Cinco Copas = Τα πέντε Κύπελλα», όπως ήταν το παρατσούκλι του, για το ποδόσφαιρο του Μεξικό συνεχίστηκε και μετά το πέρας της καριέρας του, παίρνοντας θέση στους πάγκους για πάνω από 25 χρόνια. Η φήμη ωστόσο που… έσερνε, δεν μεταφράστηκε και στην προπονητική του καριέρα, αποφασίζοντας να περάσει τις τελευταίες δεκαετίες της ζωή του (έζησε μέχρι τα 93 του), κοντά στη φύση και τα αγροκτήματά του.
