Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Η Εθνική Ελλάδας, που το 1968 είχε «υποτάξει» την Πορτογαλία του Εουσέμπιο με 4-2, έχει να επιδείξει μερικούς εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Δομάζος, ο Οικονομόπουλος, ο Δεληκάρης και ο Ιωσηφίδης μεταξύ άλλων, το επίπεδο της όμως είναι χαμηλό.
Η χώρα μας βρέθηκε «μια ανάσα» από το Μουντιάλ του 1970, η οποία θα ήταν η πρώτη της συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση, δεν τολμούσε όμως ακόμα να κοιτάξει στα μάτια ποδοσφαιρικούς «γίγαντες».
Το όραμα και η επιμονή του Αλκέτα Παναγούλια
Η πίστη της Εθνικής στον εαυτό της ήθελε τόνωση. Το 1973 ο Αλκέτας Παναγούλιας θα «καθόταν» στον πάγκο της, με στόχο να δείξει σε όλους, αλλά κυρίως στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του, πως μπορούν να κερδίσουν τους πάντες. Ήθελε αμέσως να εδραιώσει την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό «χάρτη», να την γεμίσει με εμπειρίες και να την ανεβάσει επίπεδο. Ο τρόπος; Όπως ο ίδιος επανέλαβε πολλές φορές στον δημοσιογράφο Κώστα Κυριαζή, «οι διεθνείς συναντήσεις».
«Είμαι της γνώμης πως η Εθνική ομάδα θέλει πάρα πολλές διεθνείς συναντήσεις. Μια λύση στο πρόβλημα της Εθνικής ομάδας είναι οι πολλές διεθνείς συναντήσεις. Αυτό φυσικά καταλαβαίνω ότι είναι κάπως δύσκολο λόγω των πρωταθλημάτων και των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Η λύση στην Εθνική ομάδα όμως δεν είναι ο απομονωτισμός, είναι οι διεθνείς συναντήσεις. Πρέπει η Ελλάδα τουλάχιστον μια φορά τον μήνα να δίνει μια διεθνή συνάντηση».
Ο θρυλικός προπονητής της Εθνικής αιτήθηκε άμεσα την διεξαγωγή φιλικού αγώνα με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία. Η «Σελεσάο» δεν είχε πλέον στις τάξεις της τον Πελέ, αλλά με ποδοσφαιριστές όπως ο Ριβελίνο, ο Ζαϊρζίνιο και ο Σέζαρ δεν ζήλευε τίποτα από κανέναν.
Η αντίδραση της ΕΠΟ, όπως και των περισσότερων διεθνών, ήταν αρνητική. Πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να σταθεί επάξια απέναντι σε μια τόσο σπουδαία ομάδα; Οτιδήποτε πέρα από διασυρμό έμοιαζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Ο Παναγούλιας όμως δεν ήθελε να ακούσει δικαιολογίες. «Γιατί παίζουμε με την Βραζιλία; Γιατί να μην παίξουμε», ήταν η ξεκάθαρη απάντηση του στον Κυριαζή. «Είναι ένας αγώνας, είναι ένας τίτλος τιμής να κληθεί η Εθνική ομάδα να παίξει μέσα στο Μαρακανά και θα λυπόμουν εγώ προσωπικά αν η ομοσπονδία απαντούσε αρνητικά. “Όχι δεν δεχόμαστε, διότι είμαστε αδύναμοι ή πολύ μικροί”. Δεν το δέχομαι το πράγμα έτσι.
«Έχω μιλήσει για έναν πυρήνα 25 περίπου ποδοσφαιριστών, οι οποίοι θα πρέπει να αποτελούν έναν μόνιμο πυρήνα της Εθνικής ομάδας. Η ομάδα αυτή τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα θα πρέπει να δίνει δύο φιλικούς αγώνες εντός της χώρας και αν μπορεί έναν διεθνή αγώνα. Με τον τρόπο αυτό, η ομάδα αρχίζει να γίνεται ομάδα, δηλαδή σύνολο ανθρώπων με κοινά προδιαγεγραμμένα σχέδια. Οπότε πλέον το θέμα της προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας έχει λυθεί».
Τα σαφή επιχειρήματα αλλά και ο δυναμικός χαρακτήρας του Παναγούλια έπεισαν τελικά την ΕΠΟ. Ο φιλικός αγώνας ανάμεσα σε Ελλάδα και Βραζιλία ορίστηκε για τις 28 Απριλίου του 1974!
Ο Παναγούλιας δικαιώνεται, το γεμάτο Μαρακανά σαστίζει
Η Εθνική ομάδα ετοιμάζεται να αναχωρήσει για την Βραζιλία, με την πίστη για μια καλή εμφάνιση να έχει αρχίσει σιγά σιγά να εμφανίζεται. Πρώτος φυσικά ο Παναγούλιας υποστηρίζει πως «σημασία έχει να κάνουμε μια καλή εμφάνιση. Παίζουμε με τα μεγαθήρια που λέγονται Βραζιλιάνοι, αλλά πιστεύω πως θα κάνουμε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση στην Βραζιλία. Είναι και ένα μεγάλο τεστ για να δείξουμε πράγματι πως το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει κάνει μια κάποια πρόοδο». Η πρόβλεψή του θα έβγαινε αληθινή.
Στον Κυριαζή, ο Συνετόπουλος υποστηρίζει πως «είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, αλλά θα προσπαθήσουμε να τα πάμε καλά», ενώ ο Ιωσηφίδης, στην πρώτη του κλήση στην Εθνική, δηλώνει: «Θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο να δικαιώσω αυτούς που με κάλεσαν με την εμφάνισή μου». Παρών στην αναχώρηση είναι και ο Γενικός Γραμματέας της ΕΠΟ, Καλλιφατίδης, του οποίου τα λόγια είναι: «Καταρχήν, θεωρώ ότι η πρόσκληση της Εθνικής ομάδας στην Βραζιλία είναι πολύ τιμητική και η αποστολή θα προσπαθήσει να φέρει ένα όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα, το οποίο θα τιμά τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος». Τέλος, ο τερματοφύλακας της ομάδας, Τάκης Οικονομόπουλος, αναφέρεται στην δυσκολία του αγώνα, υπογραμμίζοντας πως «ένα παιχνίδι με την Βραζιλία είναι πάντα πολύ δύσκολο, όλοι οι παίκτες είναι επικίνδυνοι και θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή για ένα καλό αποτέλεσμα».
Μετά από 22 ώρες ταξιδιού, οι διεθνείς θα φτάσουν τελικά στην Βραζιλία στις 25 Απριλίου. Τρεις ημέρες μετά, ένα γεμάτο Μαρακανά είναι έτοιμο να τους υποδεχτεί. Μπορεί να είναι ένας απλός φιλικός αγώνας, οι Βραζιλιάνοι οπαδοί όμως δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία να δουν την ομάδα τους να «διαλύει» την άσημη Ελλάδα. Οι προσδοκίες τους φυσικά δεν θα πραγματοποιηθούν.
.
Με μια εξαιρετική εμφάνιση του Τάκη Οικονομόπουλου, που σταματούσε κάθε προσπάθεια των ποδοσφαιριστών της «Σελεσάο», αλλά και όλης της Εθνικής, η Ελλάδα θα αποσπάσει από την παγκόσμια πρωταθλήτρια μια σπουδαία ισοπαλία με 0-0. Ο Μάριο Ζαγκάλο και η ομάδα του βλέπουν τους Έλληνες ποδοσφαιριστές να τους «κοιτούν στα μάτια», χωρίς ίχνος φόβου. Η διαφορά δυναμικότητας είχε εξαφανιστεί, ο Παναγούλιας έδειξε σε όλους αυτό ακριβώς που ήθελε: πως η Ελλάδα μπορεί να πάρει αποτέλεσμα απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο.
Τα εύσημα στην Εθνική και το 13αρι του ΠΡΟ-ΠΟ που… δεν είχε νικητή
Το αναπάντεχο της έκβασης της αναμέτρησης μάλιστα «υπογραμμίστηκε» από το βραζιλιάνικο ΠΡΟ-ΠΟ της εποχής. Η βεβαιότητα για την επικράτηση της Βραζιλίας ήταν τόσο διαδεδομένη, που δεν υπήρξε κανείς που προέβλεψε σωστά τα αποτελέσματα και των 13ων αγώνων του ΠΡΟ-ΠΟ της χώρας! Ποιος θα σημείωνε άλλωστε «Χ» στο Βραζιλία-Ελλάδα;
Η χώρα μας καλωσόρισε το αποτέλεσμα ως θρίαμβο, με τον άθλο της ομάδα να κυριαρχεί στα πρωτοσέλιδα. Οι ποδοσφαιριστές μας είχαν πετύχει πράγματι κάτι το μοναδικό, που μνημονεύεται ακόμα και σήμερα. Ο Αλκέτας Παναγούλιας δικαιώθηκε για την επιμονή του, οδηγώντας την Εθνική σε ένα αποτέλεσμα-ορόσημο, που έδειξε σε όλους τα πράγματα για τα οποία ήταν ικανή.
Μετά από 48 χρόνια, ένας εκ των πρωταγωνιστών της αναμέτρησης, ο Τάκης Οικονομόπουλος, θυμάται στο BN Sports την σπουδαία εκείνη ημέρα:
«Ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία, να παίζεις σε ένα τέτοιο γήπεδο ιστορικής σημασίας. Ήταν άλλωστε η ομάδα του Πελέ. Εκείνη την εποχή είχε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Έντου, ο Ζαϊρζίνιο, ο Λεάο. Εγώ όμως πίστευα πως μπορώ να αντεπεξέλθω, είχα άλλωστε ξαναπαίξει στο Μαρακανά. Το γήπεδο βέβαια ήταν γεμάτο, υπήρχε μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Μόνο από τον θόρυβο νόμιζες πως είσαι σε ζούγκλα. Αυτό όμως μας έδινε όρεξη να παίξουμε.
Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για την εμφάνισή μου. Το πανηγυρίσαμε πολύ. Όλοι μου έδιναν συγχαρητήρια. Ο Ζαγκάλο είχε πει: “Πώς να κερδίζαμε, αυτός ήταν μάγος κάτω από το τέρμα”. Αυτή η μέρα, το Γουέμπλεϊ και το Μπερναμπέου είναι οι τρεις μεγαλύτερες εμπειρίες της καριέρας μου. Είχαμε πολύ καλή ομάδα τότε, αλλά ήμασταν άτυχοι. Θα μπορούσαμε να πάμε σε μεγάλη διοργάνωση και να διακριθούμε».
www.bnsports.gr
