28/04/1999: Η Μπαρτσελόνα γιόρτασε την επέτειο 100 χρόνων από την ίδρυσή της με έναν… ξεχωριστό αγώνα. Φιλοξένησε την Εθνική Βραζιλίας στο «Καμπ Νου», με μεγάλους αστέρες της τότε ποδοσφαιρικής σκηνής να... παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια χιλιάδων φίλων της ομάδας, αλλά και του αθλήματος. Άλλωστε, τέτοιος αγώνας δύσκολα θα επαναληφθεί.
Ένας αγώνας βγαλμένος από τη φαντασία κάθε ποδοσφαιρόφιλου, θα μπορούσες να τον συναντήσεις μόνο στα παιχνίδια της FIFA. Κι όμως, η Μπαρτσελόνα «χάρισε» ένα υπερθέαμα στους οπαδούς του αθλήματος 25 χρόνια πριν, όταν φιλοξένησε την Εθνική Βραζιλίας με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου.
Η Σελεσάο δέχθηκε την πρόσκληση των Καταλανών και εμφανίστηκε ως επίτημη καλεσμένη τους. Όσοι παρευρέθηκαν στο «Καμπ Νου» ήταν... προνομιούχοι. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα θα περίμεναν να δουν όλους τους «τιτάνες» εκείνης της εποχής σε έναν μόνο αγώνα. Παίκτες, οι οποίοι πλέον θεωρούνται αδιαμφισβήτητα θρύλοι του ποδοσφαίρου.
Προπονητής των «μπλαουγκράνα» ο Λουίς Φαν Χάαλ και μερικά από τα ονόματα που ξεκίνησαν βασικοί ήταν ο Λουίς Ενρίκε, ο αρχηγός Πεπ Γκουαρδιόλα, ο Μπόλο Ζέντεν, ο Πάτρικ Κλάιφερτ, καθώς και ο μετέπειτα... προδότης για τους φιλάθλους της καταλανικής ομάδας, Λουίς Φίγκο, ο οποίος προτίμησε την Ρεάλ Μαδρίτης. Ένας νεαρός Τσάβι περίμενε υπομονετικά στον πάγκο τη σειρά του μέχρι το ημίχρονο, όταν αντικατέστησε τον αρχηγό.
Την dream team της Μπαρτσελόνα συμπλήρωνε εκείνη τη περίοδο ο Ριβάλντο, ο οποίος όμως αποφάσισε να αγωνιστεί εκείνη την ημέρα με την χώρα του. Μια ομάδα υπερδύναμη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, της οποίας το ρόστερ «στόλιζαν» μεταξύ άλλων οι Ρομπέρτο Κάρλος, Ροζέριο Σένι, Έμερσον και φυσικά το... φαινόμενο, Ρονάλντο.
Η Σελεσάο ήταν ξεκάθαρα το φαβορί, όμως η Μπαρτσελόνα ήθελε να κερδίσει πάση θυσία στην έδρα της. Ο τρόμος και ο φόβος των Καταλανών ήταν το πασίγνωστο «Triple R», δηλαδή Ronaldo, Rivaldo, Romario, ακόμη ένας παίκτης-ορόσημο για τον ισπανικό σύλλογο, ο οποίος τον αποχαιρέτησε τέσσερα χρόνια νωρίτερα.
Οι γρήγορες πάσες-φαντάσματα του Ριβάλντο σε συνδυασμό με τα αποτελεσματικά τρεξίματα του Ρονάλντο «έσπασαν» την αποτελεσματική άμυνα της οικοδέσποινας, με το «φαινόμενο» να ανοίγει το σκορ απέναντι στην πρώην του ομάδα. Η Μπαρτσελόνα δεν άργησε να απαντήσει με τον Λουίς Ενρίκε, ο οποίος ισοφάρισε μόλις λίγα λεπτά αργότερα.
Η... ατσάλινη βραζιλιάνικη ομάδα, όμως ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά με τον νικητή του Ballon d’Or εκείνη τη χρονιά και ακόμη έναν αριστεροπόδαρο, τον Ριβάλντο, ο οποίος «πλήγωσε» τον σύλλογό του. Οι «μπλαουγκράνα» δεν τα παράτησαν και ο Φιλίπ Κοκού έφερε και πάλι το παιχνίδι στα ίσα.
Το παιχνίδι έληξε 2-2 και χαρακτηριστική εικόνα στο τέλος του εκείνη του Ρονάλντο, ο οποίος αγωνιζόταν εκείνη τη περίοδο στην Ίντερ, και του Φίγκο να ανταλάσσουν φανέλες και αγκαλιές, μην γνωρίζοντας πως λίγο καιρό αργότερα θα ήταν συμπαίκτες στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Επίσης, εκείνη την περίοδο ο Ρομπέρτο Κάρλος αγωνιζόταν στην «βασίλισσα», όμως με τα χρώματα της Σελεσάο, οι Καταλανοί τον αποθέωναν κάθε φορά που η μπάλα βρισκόταν στα πόδια του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που διοργανώνεται φιλικό μεταξύ συλλόγου και εθνικής ομάδας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνο μεταξύ Άρσεναλ και Γαλλίας το 1989, με τους «κανονιέριδες» να επικρατούν με 2-0. Προηγήθηκαν επίσης, τα ματς Αϊλέσμπερυ – Aγγλία (0-7) το 1988 και Marine FC – Νιγηρία (2-5) το 1949, ενώ ακολούθησαν τα Νέτγουορκ Ρέιλ – Μοντσερά (4-4) το 2012 και το κακόφημο ΚΠΡ – Κίνα το 2007, όπου ο αμυντικός Ζανγκ Τάο έπεσε αναίσθητος για πέντε λεπτά με σπασμένο σαγόνι, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν και οι δύο ομάδες τον αγώνα.
Ο αγώνας του 1999, όμως, ήταν μια... παρέλαση αστέρων, γι’ αυτό και ξεχωρίζει με διαφορά. Αστέρες άλλωστε, δεν βρέθηκαν μόνο εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά και εκτός, με τους Γιόχαν Κρόιφ, Χρίστο Στόιτσκοφ, Μίκαελ Λάουντρουπ, Μαραντόνα, Γιόχαν Νέσκενς, Μαρκ Χιους, Σερ Μπόμπι Ρόμπσον, Στιβ Άρτσιμπαλντ, Γκάρι Λίνεκερ και Τέρι Βέναμπλς να δίνουν το «παρών».
Εκεί βρισκόταν και ένας μελλοντικός προπονητής, αντισυμβατικός, αλλά αγαπητός, ο οποίος εκτελούσε χρέη μεταφραστή για την Μπαρτσελόνα εκείνη την περίοδο. Το όνομά του; Ζοσέ Μουρίνιο.
Νικητής δεν υπήρξε αγωνιστικά, όμως στο τέλος και οι δύο ομάδες βγήκαν κερδισμένες από αυτή την εμπειρία. Ο μεγαλύτερος νικητής, παρόλα αυτά, ήταν το κοινό, που είχε την ευκαιρία να απολαύσει παίκτες που «μάγευαν» τον κόσμο με τις ικανότητες και το ταλέντο τους, τα ονόματα των οποίων δικαίως έμειναν... ανεξίτηλα στην ιστορία.
Σουζάννα Μποντίνη
