Σύμπτωση ή παιχνίδι της μοίρας; Ο Τιτανικός βυθίζεται τα ξημερώματα της 15ης Απριλίου του 1912. Ανάμεσα στους διασωθέντες, δύο τενίστες που επέζησαν από το ναυάγιο και μόλις τρεις μήνες μετά έπιασαν… ρακέτες αντιμετωπίζοντας ο ένας τον άλλο σε έναν συναρπαστικό αγώνα.
Στις 18 Ιουλίου 1912, περίπου 1.500 φίλοι του τένις συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν τον τέταρτο γύρο του τουρνουά τένις Longwood Bowl, στη Βοστώνη.
Η αναμέτρηση άφησε άπαντες ικανοποιημένους. Κρίθηκε στα πέντε σετ και επιφύλασσε μία τρομερή ανατροπή. Ο ανερχόμενος Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, 21 ετών τότε, πήρε τα πρώτα δύο σετ και μαζί ένα ισχυρό προβάδισμα για να προκριθεί.
Σε μία από τις επικότερες μάχες στο court της Βοστώνης, ο 27χρονος Καρλ Μπερ επέστρεψε στο ματς, πήρε τρία διαδοχικά σετ και ολοκλήρωσε την ανατροπή.
Αμφότεροι είχαν δώσει έναν μεγάλο αγώνα, όχι όμως μεγαλύτερο από εκείνον που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μόλις δώδεκα εβδομάδες πριν. Τότε, «νίκησαν» και οι δύο έναν κοινό αντίπαλο, τον θάνατο, που πήρε μαζί του περίπου 2.000 ανθρώπους, στο θρυλικό ναυάγιο του Τιτανικού.
Το ημερολόγιο έγραφε 14 Απριλίου 1912, όταν λίγο από τα μεσάνυχτα ο Τιτανικός προσέκρουσε σε παγόβουνο στα ανοιχτά του Ατλαντικού Ωκεανού. Οι επιβάτες στο «παρθενικό» -και τελευταίο- ταξίδι του πάνω από 2.000. Άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη, όπως και μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, έπλεαν με προορισμό τη Νέα Υόρκη.
Ανάμεσά τους, ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς και ο Καρλ Μπερ. Επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό στις 10 Απριλίου, όντες άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στο Χεβρούβγο της Γαλλίας και ταξίδευαν ξεχωριστά.
Ο Μπερ είχε ήδη παραστάσεις στο χώρο του τένις. Φιναλίστ στα διπλά του Wimbledon το 1907 και μέλος της ομάδας των ΗΠΑ στο Davis Cup. Ωστόσο, στο μυαλό του εκείνο το διάστημα υπήρχαν άλλες σκέψεις και όχι τόσο το τένις. Ο… ρομαντικός Μπερ, έκοψε εισιτήριο για τον Τιτανικό για να κάνει έκπληξη στη γυναίκα που «κυνηγούσε» και που ήθελε να είναι μαζί της, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της. 
Από την άλλη, ο Γουίλιαμς βρισκόταν μόλις στην αρχή της καριέρας του. Το αρχικό του πλάνο να ταξιδέψει στην Αμερική για να πάρει μέρος σε τουρνουά, ανέβαλε η ασθένειά του λόγω ιλαράς. Για, φαινομενικά, καλή του τύχη, επιβιβάστηκε στον Τιτανικό έχοντας για συντροφιά τον πατέρα του, Κάρολο, απόγονο του Βενιαμίν Φραγκλίνου!
Στιγμές μετά την πρόσκρουση με το παγόβουνο, οι δύο τενίστες βρίσκονταν στο κατάστρωμα βοηθώντας άλλους επιβάτες να μπουν στις σωσίβιες λέμβους. Μόλις τρεις ώρες μετά, ο «αβύθιστος» Τιτανικός άρχισε σιγά-σιγά να βουλιάζει στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.
Ο Γουίλιαμς βρίσκονταν μαζί με τον πατέρα του στη γέφυρα του καπετάνιου, έτοιμοι να βουτήξουν στη θάλασσα. Δυστυχώς, μπροστά στα μάτια του γιού του, ο Κάρολος σκοτώθηκε ακαριαία όταν καταπλακώθηκε από ένα από τα φουγάρα του πλοίου. Ο ίδιος πήδηξε στη θάλασσα, μπήκε σε μία μισοβυθισμένη λέμβο μαζί με ακόμη 30 επιβάτες περνώντας τις επόμενες έξι ώρες μέσα στα παγωμένα νερά.
Όταν το RMS Carpathia κατέφθασε στο σημείο του ναυαγίου και διέδωσε όσους είχαν καταφέρει να παραμείνουν ζωντανοί, ο Γουίλιαμς ήταν μεταξύ αυτών. Εξαντλημένος, έπασχε ήδη από υποθερμία και τα πόδια του, που ήταν όλη αυτή την ώρα μέσα στο νερό, είχαν μπλαβίσει επικίνδυνα. Ένας από τους γιατρούς πρότεινε αμέσως να ακρωτηριαστούν και τα δύο του πόδια για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της γάγγραινας που ήταν κάτι πραπάνω από ορατός.
«Όχι, θα τα χρειαστώ αυτά τα πόδια», φέρεται να απάντησε ο νεαρός τενίστας, αρνούμενος να προβεί στον ακρωτηριασμό. Μάλιστα, μέχρι να φτάσει το Carpathia στη Νέα Υόρκη, ο Γουίλιαμς περπατούσε πάνω-κάτω στο κατάστρωμα για να επαναφέρει την κυκλοφορία του αίματος σε όλο του το σώμα.
Και εκεί, πάνω στο κατάστρωμα, ήταν που συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Μπερ. Ο οποίος, στο μεταξύ, είχε προλάβει να ανέβει σε μία από τις λέμβους μαζί με την αγαπημένη του, γλυτώνοντας από τη βύθιση του Τιτανικού.
Σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, μόλις δώδεκα μήνες μετά, ήρθαν αντιμέτωποι στη Βοστώνη. Και οι δύο έπαιξαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Είχαν επιζήσει από μία ασύλληπτη τραγωδία, φτάνοντας κοντά στο τελευταίο ταξίδι της ζωής τους…
Η ενοχή του επιζώντα καταδίωκε και τους δύο μέχρι το τέλος της ζωής τους. Παρότι έχασε τον πατέρα του, ο Γουίλιαμς κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ και να διαπρέψει στο τένις. Ωστόσο, σπάνια μιλούσε για το ναυάγιο του Τιτανικού ή για τα επιτεύγματά του στο άθλημα. Έζησε σεμνά και ταπεινά, μέχρι το θάνατό του το 1968, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρούνταν από προβλήματα κυκλοφορίας του αίματος.
Για τον Μπερ, οι ενοχές τον βάραιναν σε τέτοιο βαθμό που χρειάστηκε να περάσει ένα σύντομο διάστημα σε σανατόριο. Ένα χρόνο μετά το ναυάγιο, παντρεύτηκε τελικά την αγαπημένη του Έλεν με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Μετά το τένις, έγινε επιχειρηματίας αφιερώνοντας εκεί την υπόλοιπη ζωή του.
Ο Γουίλιαμς εισήχθη στο Διεθνές Hall of Fame του τένις το 1957 και ο Μπερ το 1969, είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του. Πάντως, ο μεγαλύτερός τους «θρίαμβος» είναι ότι επέζησαν από το πιο διάσημο ναυάγιο της ιστορίας έχοντας την ευκαιρία να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, σε αντίθεση με χιλιάδες συνεπιβάτες τους.
Άρτεμις Κλεφτάκη
www.bnsports.gr
