Πώς μία φυσική καταστροφή στάθηκε η αιτία για να μεταφερθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1908 από τη Ρώμη στο Λονδίνο.
Ανά τα χρόνια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αντιμετώπισαν πολλές προκλήσεις και δυσκολίες στη διεξαγωγή τους. Πιο νωπή από όλες, είναι η περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο.
Το 2020, ο πλανήτης βρέθηκε ενώπιον μίας νέας πρόκλησης, της πανδημίας του κορωνοϊού. Απόρροια αυτού, οι Ολυμπιακοί Αγώνες να αναβληθούν για την αμέσως επόμενη χρονιά, κάτω από αυστηρά μέτρα και υπό πρωτόγνωρες συνθήκες.
Και μπορεί τότε να διεξήχθησαν, έστω με ένα χρόνο «καθυστέρηση», αλλά στο παρελθόν χρειάστηκε να ακυρωθούν τρεις συνολικά φορές. Ο λόγος λίγο-πολύ γνωστός. Τα μαύρα «σύννεφα» που σκέπασαν την Ευρώπη κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων.
Τόσο εκείνοι του 1916 στο Βερολίνο, όσο και αυτοί του 1940 στο Ελσίνκι και του 1944 στο Λονδίνο ματαιώθηκαν εξαιτίας του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αντίστοιχα.
Ίσως ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν ακούσει για την ιστορία του 1908, όταν η διεξαγωγή τους απειλήθηκε, αυτή τη φορά όχι από έναν πόλεμο, αλλά από μία… φυσική καταστροφή.
Ή μάλλον, από ένα ντόμινο εξελίξεων που αυτή προκάλεσε και συνετέλεσε στο να μετατεθούν από τη Ρώμη στο Λονδίνο, σε ένα στάδιο που κατασκευάστηκε μέσα σε… οκτώ μήνες!
Ας πιάσουμε, όμως, την ιστορία από την αρχή. Ήδη από τις 4 Απριλίου του 1906, ο Βεζούβιος, το φημισμένο ηφαίστειο στον κόλπο της Νάπολης, άρχισε να «προειδοποιεί» για την καταστροφή που επρόκειτο να έρθει.
Η μεγάλη έκρηξη σημειώθηκε στις 7 Απριλίου. Από τον κρατήρα του ηφαιστείου εκτοξεύτηκε περισσότερη λάβα από κάθε άλλη έκρηξη μέσα στον 20ό αιώνα, σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές.
Περίπου 200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κυρίως λόγω της τέφρας που κάλυψε τα πάντα. Αναρίθμητες ήταν οι υλικές ζημιές που προκλήθηκαν όχι μόνο στη Νάπολη, αλλά στα περίχωρα της πόλης και στα γύρω χωριά.
Ο κόσμος έμεινε να μετρά τις πληγές του και η χώρα να θρηνεί τα δεκάδες θύματά της.
Η κατάσταση σαφώς έχριζε αντιμετώπισης και το ιταλικό κράτος κινήθηκε άμεσα, σε μια προσπάθεια ανοικοδόμησης των πληγεισών περιοχών, αλλά και περίθαλψης χιλιάδων ανθρώπων που είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται και τους ίδιους να μένουν άστεγοι.
Και κάπως έτσι, εύλογα η κυβέρνηση της Ρώμης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σχέδια της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1908, «λυγίζοντας» από το βάρος των εξόδων,
Με τη σειρά της, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έπρεπε να δράσει άμεσα, αναθέτοντας την ευθύνη σε κάποια άλλη χώρα. Το δύσκολο έργο ανέλαβε η Μεγάλη Βρετανία.
Οι Άγγλοι διοργανωτές έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους και μάλιστα σε χρόνο dt για την εποχή! Για πρώτη φορά στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, χρειάστηκε να κατασκευαστεί ένα στάδιο από την αρχή, αποκλειστικά για τις ανάγκες της διοργάνωσης.
Έτσι, το White City Stadium του Λονδίνου, χωρητικότητας 66.288 θεατών, άνοιξε τις πόρτες του τον Αύγουστο του 1907, μόλις οκτώ μήνες από την έναρξη της κατασκευής του.
Συνολικά 22 χώρες και περίπου 2.000 αθλητές και αθλήτριες πήραν μέρος στους τέταρτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας, όπου για πρώτη φορά όλοι οι αθλητές παρήλαυναν με τις σημαίες των χωρών τους στην Τελετή Έναρξης.
Αν ένα γεγονός ξεχωρίζει, αυτό είναι ο «Μαραθώνιος του Αιώνα», όπως αποκαλέστηκε η αλησμόνητη υπερπροσπάθεια του Ιταλού Ντοράντο Πιέτρι για να φτάσει μέχρι τον τερματισμό.
Τότε ήταν που ορίστηκε για πρώτη φορά η απόσταση των 42.195 μέτρων του Μαραθωνίου που έμελλε να καθιερωθεί στο Παρίσι το 1924. Ένας από τους λόγους, ήταν ακριβώς η θρυλική κούρσα του Πιέτρι.
Πίσω στην Ιταλία, οι πληγές που άφησε πίσω του η έκρηξη του Βεζούβιου άρχισαν σιγά-σιγά να κλείνουν. Η Ιταλία, όμως, χρειάστηκε να περιμένει άλλα 52 χρόνια, μέχρι το 1960, όταν και φιλοξένησε τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα οι μοναδικοί που έχουν γίνει στη χώρα.
Άρτεμις Κλεφτάκη
www.bnsports.gr
