Σχετικά Άρθρα
Το «διαβολικό» Νο3 του Ντράζεν και το κλάμα του Βράνκοβιτς!
Το ‘πε και το ‘κάνε: Όταν ο Βράνκοβιτς τάπωσε τον Ρέμπρατσα και υποσχέθηκε «μία ακόμα στο Παρίσι» (video)
Το επώνυμο Γιαννακόπουλος έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Πρώτος στο μυαλό των περισσοτέρων έρχεται ο Παύλος, ο μεγαλύτερος των τεσσάρων αδερφών, η ήρεμη δύναμη. Όμως, ο Θανάσης ήταν ένας πραγματικός τυφώνας, όπως φανέρωνε και το παρατσούκλι του.
Αγαπούσε την ομάδα και δε φοβόταν να το δείξει με κάθε τρόπο. Τα όσα έδωσε στο κλαμπ, μέχρι να αποβιώσει, δικαιολογούν στο έπακρο την αγάπη των οπαδών στο πρόσωπό του.
Κόντεψε να τρελαθεί για μια... ψήφο
Εκτός από την εμπλοκή του με την ΚΑΕ και την ΠΑΕ, υπήρξε και πρόεδρος στον Ερασιτέχνη από το 2001 μέχρι και το 2009, έχοντας μεγάλη αγάπη για όλα τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου.
Όταν κατέβηκε, λοιπόν, στις εκλογές περίμενε να εκλεγεί παμψηφεί, παίρνοντας το απόλυτο: 316 ψήφους. Δεν τα κατάφερε όμως λόγω ενός… δάκτυλου τον οποίο τελικά γνώριζε πολύ καλά. Ο αδερφός του ο Κώστας του χάλασε τα σχέδια, έχοντας πάει στην ψηφοφορία μόνο και μόνο ακριβώς για τον λόγο αυτό. Μόλις είδε ότι κάποιος δεν τον ψήφισε, έψαχνε μετά μανίας να τον βρει, μέχρι που κατάλαβε πως ο Κώστας ήταν η «αντίσταση». Ο θυμός μετετράπη σε γέλιο φυσικά, αλλά και πάλι ήθελε τον… μαγικό αριθμό που δεν ήρθε.
Το άγχος του Θανάση Γιαννακόπουλου ήταν μόνιμο. Τρεις ήταν οι μεγάλες του αγάπες, ο Παναθηναϊκός, η οικογένειά του και οι γυναίκες, εν γένει, όντας πάντα θαυμαστής του ωραίου φύλου. Δύο, όμως, ήταν οι μόνιμες έννοιες του: να πάει καλά η ομάδα και να αποκατασταθεί η κόρη του Κατερίνα. «Το Κατερινάκι» όπως το αποκαλούσε σε συζητήσεις με γνωστούς και φίλους του.
Το 2000 ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο Ζάγκρεμπ εναντίον της Τσιμπόνα σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, όταν ο Γιαννακόπουλος υπέστη ισχαιμικό επεισόδιο και μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο. Όταν ξύπνησε το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν: «Πόσο ήρθαμε ρε παιδιά; Κερδίσαμε;». Τελικά και κέρδισε η ομάδα και παντρεύτηκε η Κατερίνα, χρόνια μετά, χαρίζοντάς του κι εγγονάκι.
Δεν δίστασε να τα βάλει με κανέναν
Πάντα ήθελε το καλό του Παναθηναϊκού και δεν υπολόγιζε ποιον είχε απέναντί του. Ένα καλοκαίρι είχε ανοίξει μια μικρή κόντρα με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Εκείνος ήθελε να φέρει παίκτη που… κάρφωνε από το κέντρο κι ο Σέρβος ήταν κάθετος. Τότε είχε πει το εξής:
«Εδώ, ρε, έχω την υπογραφή ενός Αµερικανού που καρφώνει από το κέντρο. Θα προκαλέσει πάταγο, αλλά εκείνος δεν τον θέλει». Ο παίκτης αυτός ήταν ο Μπακ Τζόνσον το 2002, παίκτης τότε της Δάφνης τον οποίο ο Παναθηναϊκός είχε «καπαρώσει» λίγους μήνες πριν το φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκα στη Μπολόνια. Ο Τζόνσον, τότε, ζήτησε παραπάνω μέρες άδεια πριν ενσωματωθεί και ο Ομπράντοβιτς εκνευρίστηκε, κόβοντας κάθε πιθανότητα συνεργασίας. Εκείνη τη χρονιά ο Γιάννης Γιαννούλης βρέθηκε θετικός στην απαγορευμένη ουσία ναδρολόνη και του επιβλήθηκε διετής αποκλεισμός, γι' αυτό και το «Τριφύλλι» αναζητούσε παίκτη.
Ακόμα και με τον Ζόρντι Μπερτομέου δεν δίστασε να τα βάλει τότε. Ο Παναθηναϊκός είχε μετακομίσει στη EuroLeague, που ήταν πλέον ενωμένη, αφήνοντας τη Suproleague, έχασε όμως πολλά χρήματα από τα τηλεοπτικά και συγκεκριμένα από το (πάλαι ποτέ) TEMPO. Παραλίγο ο Παναθηναϊκός να αποχωρήσει χωρίς να παίξει στον τελικό της 5ης Μαίου 2002 στη Μπολόνια, με τον Θανάση, αλλά και τον Παύλο την προηγούμενη μέρα, Μεγάλο Σάββατο μάλιστα, να καλούν σε συνέντευξη Τύπου τους δημοσιογράφους και να κάνουν λόγο για απώλειες πέντε εκατομμυρίων ευρώ εξαιτίας της Ευρωλίγκα. «Είστε κλέφτες, δε δίνετε σε όλες τις ομάδες ίσες ευκαιρίες» φώναζε μπροστά σε ανθρώπους τόσο του NBA, όσο και της Formula 1, με τον Ισπανό παράγοντα της Ευρωλίγκα να προσπαθεί να το παίξει αδιάφορος και να γελάει.
Το 2007 στις εκλογές του Ερασιτέχνη τα έβαλε με όσους είναι Παναθηναϊκοί μόνο στα λόγια. «Έχω μια πικρία μεγάλη κι ένα παράπονο. Αυτοί που λέγονται ''Παναθηναϊκάρες'' δεν έχουν προσφέρει τίποτα. Κρατάω μόνος μου τον Ερασιτέχνη εγώ. Οι φαεινές ιδέες καλές είναι, αλλά ακόμα καλύτερο να βάλουν και κανένα ευρώ».
Δύο χρόνια μετά ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε στο Βερολίνο, όταν αγανάκτησε με τις αποφάσεις ενός εκ των διαιτητών του τελικού κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Χοσέ Αρτεάγκα. Είχε δει τον Ισπανό ρέφερι να «καταλογίζει» φάουλ (το οποίο ποτέ δεν δόθηκε) υπέρ του Λόρμπεκ, εκτός φάσης, στο σουτ τριών πόντων του Σισκάουσκας και… μπούκαρε στο παρκέ την ώρα που οι υπόλοιποι πανηγύριζαν και άρχισε να του πετά χαρτονομίσματα! Όταν ο Παύλος τον πήρε τηλέφωνο μετά να του κάνει παρατήρηση, του απάντησε ορθά κοφτά «άσε με Παύλο, πήρα το Κύπελλο».
«Μάγκας ατόφιος, ο πιο ρομαντικός»
Η οικογένειά του ασχολήθηκε αρχικά με τις μπανάνες και αργότερα δραστηριοποιήθηκε στα φάρμακα. Παρότι φοβήθηκαν τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, συνέχισαν να επεκτείνονται αγοράζοντας μικρές φαρμακοβιομηχανίες, με των οποίων τη συγχώνευση δημιουργήθηκε η «ΒΙΑΝΕΞ» που κυριάρχησε στον κλάδο και συνεχίζει ως και σήμερα.
Όταν ήταν παιδί κρατούσε το λίγο χαρτζιλίκι που έπαιρνε για να πάει γήπεδο με τους όρθιους. Δυόμισι δραχμές και μια γκαζόζα ήταν η ζωή του όλη για να βλέπει την πράσινη φανέλα. Όταν λοιπόν έχτισε μαζί με τον Παύλο την «αυτοκρατορία» επί 15 και πλέον χρόνια, δεν ξέχασε τους οπαδούς. Κάθε μεταγραφή… βόμβα, όπως ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο Ντομινίκ Γουίλκινς, ο Νίκολα Πέκοβιτς, ο Τόνι Ντελκ, ο Ντέγιαν Μποντίρογκα, ο Ζέλικο Ρέμπρατσα, ο Τζον Σάλεϊ, που δεν έκατσε πολύ και τόσοι άλλοι, όλοι ήταν για τον κόσμο.
Ο Παναθηναϊκός για εκείνον δεν ήταν μια απλή επιχειρηματική δραστηριότητα. Ήταν ιδέα, όραμα, ζωντανός οργανισμός που μεγάλωνε και γινόταν δυνατότερος μέρα με τη μέρα και η λάμψη του ήταν για χρόνια η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, κόντρα σε ανταγωνισμό πολύ ισχυρό. Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Κίντερ Μπολόνια, Μακάμπι Τελ Αβίβ, Μπενετόν Τρεβίζο, είναι μόνο μερικά από τα «θηρία» που υποκλίθηκαν στην ανωτερότητά του.
Έκανε τα πάντα γι’ αυτό το κλαμπ, γιατί ήξερε ότι χρόνια πριν, ως παιδί, εκείνος ονειρευόταν από τις κερκίδες τις στιγμές μεγαλείου, οι οποίες αργότερα ήρθαν με εκείνον και τον Παύλο στο γενικό πρόσταγμα της ΚΑΕ. Ήταν λοιπόν ένας απ’ όλους εκείνους που είτε γέμιζαν το γήπεδο είτε παρακολουθούσαν τα παιχνίδια από τις τηλεοράσεις και αγαπούσαν και σέβονταν την «Παναθηναϊκή ιδέα», όπως ο ίδιος έλεγε. Από το 1996 μέχρι και το 2011, σε κάθε ευρωπαϊκή κορυφή έσπευδε να ευχαριστήσει τον κόσμο.
Σιχαινόταν τα επεισόδια και τους επανέφερε όλους σε τάξη με λίγες και καθαρές κουβέντες. «Σας μιλά ο Θανάσης, ο δικός σας Θανάσης, ένας από εσάς» τους έλεγε κι όλοι τον κοιτούσαν με προσοχή. Δεν ήταν λοιπόν παράξενο που ζήτησε δακρυσμένος κάποια χρόνια πριν πεθάνει, να ταφεί με τη σημαία του Παναθηναϊκού όταν ερχόταν αυτή η στιγμή.
Όσο αγαπούσε τον Παναθηναϊκό, ακόμα περισσότερο μισούσε τον Ολυμπιακό. Το είχε πει πολλές φορές και δεν το έκρυβε. Μάλιστα, μετά από μια την κατάκτηση του τίτλου τη σεζόν 2012-2013, φρόντισε να ρίξει «καρφί» στον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, έναν εκ των ιδιοκτητών της κόκκινης ΚΑΕ.
«Είμαι ο Θανάσης, ο δικός σας Θανάσης! Συγχαρητήρια στην ομάδα και στον προπονητή κ. Αργύρη (Πεδουλάκη). Ευχαριστούμε πολύ τον Τσαρτσαρή για τα 10 χρόνια που βρέθηκε στην ομάδα. Πέρσι ο κ. Αγγελόπουλος έλεγε στη φιέστα του Ολυμπιακού, “που σαι Θανάση”; Μετά από ένα χρόνο του απαντώ σήμερα ότι είμαι εδώ μαζί με την οικογένειά μου! Με την ευκαιρία να δώσω μία υπόσχεση... Ότι θα είμαστε κοντά στον Παναθηναϊκό για τα επόμενα 10 χρόνια. Ο Παναγιώτης πού θα είναι;»
Όταν ανέβηκε το λάβαρο με τη μορφή του στον ουρανό του ΟΑΚΑ, δίπλα σε αυτό του Παύλου, η ατμόσφαιρα ήταν αναμενόμενα φορτισμένη. Εννέα μήνες μετά τον μεγάλο του αδερφό κι έντεκα μετά τον Κώστα, ήταν η σειρά του να αφήσει τα επίγεια.
Ανέβηκε όμως ψηλά πολύ ψηλά, εκεί που δε φτάνει ανθρώπου νους, παρέα με τον πατριάρχη της οικογένειας, όπως έλεγε. Ευτυχώς πρόλαβε να «ποτιστεί» με αρκετό Παναθηναϊκό αίσθημα κι από άνθρωπος να γίνει μια ιδέα άφθαρτη που θα τα βλέπει όλα από εκεί πάνω. Σωματικά μπορεί να έφυγε πνευματικά παραμένει και σίγουρα θα αγωνιά για το αν, το πώς και το πότε θα μπορέσει να βρει ο σύλλογος την παλιά ευρωπαϊκή του αίγλη και δύναμη.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένει «ατόφιος μάγκας, ο πιο ρομαντικός, Θανάσης Γιαννακόπουλος Παναθηναϊκός», όπως ακριβώς λέει το σύνθημα.
