Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Ο Μπιορν Μποργκ έγινε ο πρώτος τενίστας που κατέκτησε 11 Γκραν Σλαμ. Ήταν μάλιστα ο μόνος άντρας που κατάφερε να κερδίσει πέντε Wimbledon, ενώ κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων νικηφόρων ματς στην ιστορία του θεσμού.
Και παρόλο που συχνά οι κορυφαίοι τενίστες αγωνίζονται επαγγελματικά μέχρι και την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, ο Μποργκ «εξαφανίστηκε» από την ενεργό δράση μόλις στα 26 του. Αποφάσισε να σταματήσει. Ένιωθε γεμάτος, τόσο από ηθική ικανοποίηση, όσο και από χρήματα. Τα κέρδισε όλα, χάρισε σε όλους ανεπανάληπτες στιγμές με αντίπαλο τον Μακένρο και αποχώρησε.
Οι παλιοί τον θυμούνται ακόμη και οι νέοι δεδομένα θα ακούσουν για αυτόν. Τα λόγια του Τζόκοβιτς άλλωστε το επιβεβαιώνουν…
«Είναι τιμή μου να βρίσκομαι πάνω στο βάθρο πλάι σε εσάς, που έχετε γράψει ιστορία στο άθλημα», ήταν τα λόγια του Νόβακ Τζόκοβιτς κατά την τελετή απονομής του Ρολάν Γκαρός το 2021.
O πρωταθλητής αναφερόταν στους ανθρώπους που κλήθηκαν από τη διοργάνωση να απονείμουν τα βραβεία: τον Τζιμ Κούριερ και τον Μπιορν Μποργκ.
Για τον Μποργκ, το μέρος ήταν γνώριμο. Ο πρώην επαγγελματίας τενίστας έχει κατακτήσει το τρόπαιο του γαλλικού Όπεν – γνωστού και ως Ρολάν Γκαρός – έξι φορές.
Η πρώτη ήταν το 1974, σε ηλικία 18 ετών, ο νεότερος τότε νικητής στην ιστορία. Η τελευταία ήταν το 1981, δύο χρόνια πριν αποσυρθεί. Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Πραγματικά, τα κέρδισε όλα αλλά πολύ περισσότερο κέρδισε τον σεβασμό του μεγαλύτερού του αντιπάλου εντός των κορτ. Του Τζον Μακένρο. Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της καριέρας του Μπιορν Μποργκ ήταν ο τελικός του Wimbledon το 1980. Ήταν ένας αγώνας ανάμεσα στους δύο «ογκόλιθους» του τένις της εποχής: Μποργκ εναντίον Μάκενρο.
Οι δύο τενίστες ήταν η «μέρα με τη νύχτα». Ο συγκεντρωμένος και ανέκφραστος, Μπιορν Μποργκ, που θύμιζε… παγόβουνο, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την ένταση που απέπνεε ο Τζον Μακ Ένρο μέσα στο γήπεδο.
Η κορυφαία στιγμή τους ήταν ο τελικός του ’80. Με συνολική διάρκεια 3 ώρες και 53 λεπτά, έχει χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος τελικός Wimbledon που έχει λάβει χώρα ποτέ.
Ξεκίνησε με ένα ταπεινωτικό 1-6 για τον 24χρονο Σουηδό. Στα επόμενα σετ, όμως, πήρε το πάνω χέρι με 7-5 και 6-3. Το τέταρτο σετ μετατράπηκε σε... θρίλερ.
Ο Μακ Ένρο κρατήθηκε ζωντανός από 7 ματς-πόιντ, που θα χάριζαν στον Μποργκ τον τίτλο. Ακολούθησε ένα τάι μπρέικ 34 πόντων, το οποίο διήρκησε 22 λεπτά, μόλις 5 λιγότερα από ολόκληρο το πρώτο σετ!
Η καθηλωτική επίδοση των δύο παικτών κατέληξε στην κατάκτηση του σετ από τον Αμερικανό, ο οποίος κατάφερε να ισοφαρίσει. Τελικά, το 8-6 του πέμπτου σετ χάρισε τη νίκη στον Σουηδό πρωταθλητή. Λίγους μήνες αργότερα, ο Μάκενρο πήρε τη ρεβάνς νικώντας τον τελικό του US Open του 1980, έπειτα από μάχη 4 ωρών και 13 λεπτών.
«Ο Μποργκ ήταν ο 'άνθρωπος του πάγου', ένας αδίστακτος παίκτης γραμμής που χρησιμοποιούσε τη ρακέτα του για να ανιχνεύσει τις αδυναμίες των άλλων παικτών. Ο Μάκενρο ήταν το παλιόπαιδο. Μία φρέσκια ιδιοφυΐα στο παλιό στυλ παιχνιδιού. Συχνά έδινε την εντύπωση ότι ο πραγματικός του αντίπαλος ήταν ο διαιτητής ή ο εαυτός του. Ή οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον άνθρωπο που στεκόταν στην άλλη άκρη του φιλέ», έχει γραφτεί πολύ εύστοχα για το δίδυμο «Πάγου-Φωτιάς» από ανθρώπους που τους έζησαν. Μέχρι σήμερα, οι δύο θρυλικοί τενίστες παραμένουν καλοί φίλοι. Όπως έχει δηλώσει ο Μακ Ένρο, «το πιο σημαντικό είναι ότι ο ένας έκανε τον άλλο καλύτερο».
Κι όμως, δύο χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 26 χρόνων και ενώ δεν είχε συμπληρώσει ούτε δεκαετία ως επαγγελματίας τενίστας, ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Πρώτα το είπε στην οικογένεια, τους φίλους και τον προπονητή του, στα τέλη του 1982.
Μάλιστα, ο αιώνιος αντίπαλός του, Τζον Μακ Ένρο, προσπάθησε να τον μεταπείσει. Του ζητά να συνεχίσει και να μην στερήσει από το… τένις το ταλέντο που διέθετε. Να συνεχίζουν να μεγαλώνουν μαζί και να αναγκάζονται να περνούν τρεις και τέσσερις ώρες, κυνηγώντας το πράσινο μπαλάκι.
Μάταια όμως, καθώς η απόφαση είχε παρθεί. Τον Ιανουάριο του 1983 ανακοίνωσε δημόσια ότι σταματά το τένις.
«Όταν βγαίνεις στο γήπεδο, πρέπει να σκέφτεσαι ‘αυτό είναι υπέροχο. Θα χτυπήσω το μπαλάκι, θα προσπαθήσω να κερδίσω κάθε πόντο και θα εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία’. Αν δεν σκέφτεσαι και δεν νιώθεις αυτό, είναι πολύ δύσκολο να παίξεις».
Και ο Μποργκ δεν το ένιωθε πλέον. Ο ενθουσιασμός είχε εκλείψει και η όρεξη να βγει στο γήπεδο και να είναι ανταγωνιστικός δεν υπήρχε πια. Ήθελε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, που μέχρι τότε, λόγω πρωταθλητισμού, δεν μπορούσε. Πλέον, είχε και τον χρόνο και τα χρήματα να το κάνει.
Ποτέ δεν θα μάθουμε που θα έφτανε ο Μπιορν. Κανείς δεν το ξέρει, κανείς δεν θα το μάθει. Το μόνο σίγουρο είναι πως το τένις κάτι έχασε τον Ιανουάριο του 1983. Κάτι που ελπίζουμε να πάρει πίσω από τον γιο του, Λέο, που ασχολείται επαγγελματικά με αυτό που ο πατέρας του άφησε στα 26!
