Πως θα σας φαινόταν αν αυτές τις γιορτινές μέρες ερχόταν στην Αθήνα η Ρεάλ Μαδρίτης και η ομάδα που αγωνίζεται ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη (ο οποίος όμως δεν θα είχε λάμψει στη «γηραιά ήπειρο» ακόμα) για να δώσουν φιλικά, σε μορφή τουρνουά, με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό; Και όλα αυτά ενώ στις εξέδρες ενός ολοκαίνουργιου και ουδέτερου (χωρίς να ανήκει σε κάποιον σύλλογο) γηπέδου, θα συνυπήρχαν οπαδοί χωρίς επεισόδια και περιορισμούς; Όχι δεν αποτελεί ταινία φαντασίας αλλά σκηνές από το παρελθόν.
Σαν σήμερα το 1983, το νεότευκτο τότε «Σπύρος Λούης» φόρεσε τα… γιορτινά του φιλοξένησε ένα πρωτόγνωρο και μοναδικό, πιθανότατα, τουρνουά. Ο Ολυμπιακός, όντας πρωταθλητής Ελλάδας και η ΑΕΚ, ούσα κάτοχος του Κυπέλλου, υποδέχθηκαν λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα το Αμβούργο και την Ουντινέζε. Κι’ αν τα ονόματα των προσκεκλημένων δεν κάνουν πλέον ιδιαίτερο γκελ, τότε αποτελούσαν «πόλο έλξης» για οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό κοινό. Διότι οι μεν Γερμανοί ήταν οι κάτοχοι του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (προάγγελος του Champions League) και οι δε Ιταλοί είχαν στις τάξεις τους τον πρωτοεμφανιζόμενο στα ευρωπαϊκά εδάφη και κορυφαίο παίκτη της εποχής, Ζίκο.
Αμβούργο: Επιστροφή στον… τόπο του εγκλήματος
Το Αμβούργο του σπουδαίου Ερνστ Χάπελ ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος του τουρνουά. Η ομάδα του μεγάλου λιμανιού της Γερμανίας, λίγους μήνες αφότου ο Χορστ Χρούμπες σήκωσε στον αθηναϊκό ουρανό το «Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά», επέστρεψε στον τόπο που έχει ζήσει μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της ένδοξης ιστορίας του. Δεν είναι διόλου τυχαία μάλιστα η παραδοχή του ποδοσφαιριστή τότε Φέλιξ Μάγκατ, που τον περασμένο Μάιο «πίκρανε» τη μεγάλη του αγάπη ως προπονητής της Χέρτα, πως η πρωτεύουσα της Ελλάδας ήταν η αγαπημένη του πόλη.
Ο «δικτάτορας», όπως αρκετοί ποδοσφαιριστές του τον έχουν χαρακτηρίσει για τις τακτικές που ακολουθεί βρισκόμενος πλέον στον πάγκο, υπήρξε κάποτε (δεκαετίες του 70ς και του 80ς) σταρ για το Αμβούργο. Χάρις εκείνον η γερμανική ομάδα κοσμεί στην τροπαιοθήκη της τόσο το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1977 όσο και αυτό των Πρωταθλητριών το 1983, στην Αθήνα. Χάρις εκείνον, ο Ερνστ Χάπελ εξιλεώθηκε για τους χαμένους τελικούς στις κορυφαίες διασυλλογικές διοργανώσεις με τη Μπριζ και το Αμβούργο, νωρίτερα. Ήταν ο άνθρωπος που την 25η Μαΐου του 1983, νίκησε τον Ντίνο Τζοφ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας στο 9’ και άφησε στα… κρύα του λουτρού περί τις 45 χιλιάδες Ιταλούς, φίλους της Γιουβέντους, που είχαν κατακλείσει την αθηναϊκή πρωτεύουσα. Η παρουσία λοιπόν η δική του καθώς και του μάνατζερ του στην πρωτεύουσα για το χριστουγεννιάτικο τουρνουά, «έπλασε» μια φημολογία περί μεταγραφής του σε ελληνικό σύλλογο. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας βέβαια αποδείχθηκε κάτι τέτοιο με τον Μάγκατ να μην καταλήγει ποτέ σε κάποιον εν Ελλάδι σύλλογο.
Ουντινέζε: Προσκλήθηκαν οι «μπιανκονέρι» λόγω… Ζίκο
Και μπορεί ο Μάγκατ να μην υπήρξε ποτέ μέλος κάποιας ελληνικής ομάδας, ωστόσο κάτι τέτοιο συνέβη με έναν άλλο τεράστιο αθλητή της εποχής, η φήμη του οποίου τον έκανε να τοποθετηθεί το όνομά του δίπλα σε εκείνο του Πελέ. Φυσικά πρόκειται για τον Αρτούρ Αντούνες Κοίμπρα ή απλώς Ζίκο ο οποίος υπήρξε προπονητής του Ολυμπιακού για κάποιους μήνες το φθινόπωρο-χειμώνα του 2009/10.
Κάποια χρόνια νωρίτερα βέβαια είχαν ξανασυναντηθεί οι… δρόμοι τους. Σε εκείνο το διεθνές χριστουγεννιάτικο τουρνουά του ΟΑΚΑ, όταν στον ημιτελικό ο Ολυμπιακός έπαιξε με την Ουντινέζε. Οι «ζέβρες» είχαν ξοδέψει ένα… καράβι λεφτά το καλοκαίρι του 1983 για να πείσουν τον Ζίκο να αφήσει την πατρίδα του για πρώτη φορά και να «θαμπώσει» και την ευρωπαϊκή ήπειρο με τα ταλέντα του. Το μέγεθος του ονόματός του και η φήμη που αυτό… έσερνε, υπήρξαν ο λόγος που προσεκλήθη η Ουντινέζε και που χιλιάδες κόσμου, συνέρρευσαν στο ΟΑΚΑ για να δουν από κοντά το Βραζιλιάνο αστέρα και κατά πολλούς, κορυφαίο παίκτη της υφηλίου εκείνη την περίοδο.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό διαβάζοντας πρωτοσέλιδα της εποχής, η έλευση του «μάγου» στην Αθήνα, αποτέλεσε τεράστιο γεγονός από μόνο του. Βέβαια, και παρότι αρκετοί έσπευδαν να τον χαρακτηρίσουν ως «Λευκό Πελέ» (μέχρι και ο ίδιος ο «βασιλιάς» είχε πει ότι: «ο Ζίκο είναι ο μόνος παίκτης που μου θυμίζει στο στυλ τον εαυτό μου»), εκείνος δεν ήθελε συγκρίσεις. «Είμαι ο Ζίκο, όχι ο Πελέ» απάντησε μάλιστα κάπως εκνευρισμένος σε ερώτηση που του είχε γίνει στο πλαίσιο του τουρνουά. Ενώ παραδεχόταν την περίοδο εκείνη πως ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, δεν ήθελε να θεωρείτο ο διάδοχος του Πελέ.
Νικητής και πάλι το Αμβούργο αλλά οι Έλληνες του έβγαλαν το… λάδι
Η κληρωτίδα έφερε την Κυπελλούχο Ελλάδας, ΑΕΚ, αντιμέτωπη με το Αμβούργο και τον Ολυμπιακό με την Ουντινέζε του τρανού, Ζίκο. Και οι δύο ημιτελικοί έλαβαν χώρα σαν σήμερα, στις 28 Δεκεμβρίου του 1983, ο ένας πίσω από τον άλλο, χρονικά.
Η «Ένωση», η οποία είχε συμμετάσχει στο τουρνουά χάρις τη νίκη επί του ΠΑΟΚ (2-0) στα τέλη του Ιούνη εκείνου του χρόνου, σε έναν επεισοδιακό τελικό Κυπέλλου (τον πρώτο αγώνα που πραγματοποιήθηκε στο ΟΑΚΑ ανάμεσα σε ελληνικές ομάδες), πάλεψε αρκετά κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ωστόσο, η «μάχη» των αυστριακών πάγκων (Σενέκοβιτς για την ΑΕΚ και Χάπελ για το Αμβούργο), βάφτηκε σε… γερμανικό φόντο (3-2, με ισόπαλο σκορ ημιχρόνου 1-1).
Μάλιστα, η καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου του Αμβούργου για το τουρνουά, κράτησε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο αφού ο τζένεραλ μάνατζερ και άλλοτε σταρ της Εθνικής Γερμανίας, Γκίντερ Νέτσερ, ήταν στα… μαχαίρια με δημοσιογράφους της πατρίδας του και μιλούσε για τα προβλήματα αυτά. Οι κακές τους σχέσεις είχαν… οξυνθεί λίγες μέρες πριν και πιο συγκεκριμένα στο Ζαΐρ που βρισκόταν η ομάδα για μία σειρά παιχνιδιών.
Το άλλο εισιτήριο για τον τελικό της 30ης Δεκεμβρίου εξασφάλισε ο Ολυμπιακός, κερδίζοντας με 1-0 την Ουντινέζε. Εκείνη ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν τους Γερμανούς μιας και στο 2ο γύρο της σεζόν 1982-83, το Αμβούργο είχε αποκλείσει με δύο νίκες τους Πειραιώτες, στο δρόμο για την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Στο πλαίσιο του τελικού λοιπόν του χριστουγεννιάτικου εκείνου τουρνουά, ο Ολυμπιακός του Νίκου Αλέφαντου είχε παρουσιαστεί πολύ πιο ανταγωνιστικός από την τελευταία φορά που είχαν βρεθεί οι δύο ομάδας, στο ίδιο μάλιστα γήπεδο που εντυπωσίαζε τον Χάπελ για το μέγεθός του (καθαρή ήττα με 4-0). Και μπορεί να μην κατάφερε να επικρατήσει ξανά (έχασε 6-5 στα πέναλτι, 0-0 η κανονική διάρκεια), ωστόσο αποκόμισε τα σχεδόν… διθυραμβικά σχόλια του προπονητή των Γερμανών. «Βγάζω το καπέλο μου στο φίλο μου Αλέφαντο. Ο Ολυμπιακός, ήταν μια ομάδα-μηχανή άψογα στημένη στο γήπεδο. Δεν είχε καμία σχέση με εκείνον του 4-0» ανέφερε χαρακτηριστικά ο εμβληματικός Αυστριακός, Έρνστ Χάπελ, μετά το πέρας του τουρνουά, θέλοντας να εξυμνήσει τους «ερυθρολεύκους» για την προσπάθειά τους και τη βελτίωσή τους.
