Ο Εθνικός έκλεισε έναν αιώνα… ζωής. Ο πειραϊκός σύλλογος σε μία βραδιά γεμάτη συναίσθημα, γιόρτασε τα 100 χρόνια από την ίδρυση του, με μία γιορτή γεμάτη λαμπερές προσωπικότητες στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Παλαίμαχοι αθλητές, ενεργά μέλη όλων των ομάδων του συλλόγου, αλλά και παιδιά από τις ακαδημίες, έδωσαν το παρών.
Τα βλέμματα όμως «έκλεψε» μία ιστορική φιγούρα της ομάδας. Σε αυτή την εκδήλωση δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Ρομπέρτο Καλκαντέρα. Ο Ουρουγουανός είχε φορέσει την φανέλα του Εθνικού την δεκαετία του ’70 με τα επιτεύγματα του να μένουν… ανεξίτηλα στην πάροδο των χρόνων.
Ο Καλκαντέρα την σεζόν 1974/75, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος μαζί με τον Αντώνη Αντωνιάδη, πετυχαίνοντας και οι δύο από 20 γκολ. Ο Ουρουγουανός όμως είχε γράψει ιστορία καθώς ήταν ο πρώτος ξένος ποδοσφαιριστής που το κατάφερνε αυτό στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Οι δηλώσεις του Καλκαντέρα συγκίνησαν πραγματικά τους πάντες:
«Είμαι χαρούμενος για την γιορτή των 100 χρόνων, για αυτό το λόγο ήρθα. Είναι πολύ δύσκολο να έρθεις από 18 χιλιάδες χιλιόμετρα. Αλλά είναι πάρα πολύ σπουδαίο αυτό που ζήσαμε σήμερα εγώ και η οικογένεια μου. Ήταν πιο πολύ για να κλαίω από συγκίνηση πάρα να μιλάω.
Έχω δει πολλές φορές τον εαυτό μου σε βίντεο, αλλά το μοναδικό για μένα ήταν που το είδαν οι κόρες μου. Γιατί τα παιδιά μου ήταν μικρά όταν αγωνιζόμουνα και δεν θυμόντουσαν τίποτα. Ο Εθνικός είναι η ζωή μου, η γυναίκα μου νιώθει την Ελλάδα ως πατρίδα της».
«Αέρα, αέρα, Ρομπέρτο Καλκαντέρα». Ένα σύνθημα που τη σεζόν 1974/75, δεν σταμάτησε να βγαίνει από τα χείλη των φίλων του Εθνικού. Και πώς να συμβεί, αφού ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έφτασε τον ελληνικό σύλλογο ένα βαθμό μακριά από την έξοδο στην Ευρώπη. Μία καριέρα λαμπρή ήταν έτοιμη να ανθίσει, όταν ένα απλό ματς στις Σέρρες μετατράπηκε στον απόλυτο εφιάλτη.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1975, ο Ρομπέρτο Καλκαντέρα τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο και βλέπει την πορεία που ονειρευόταν να κάνει, να σταματάει άδοξα πριν καν… αρχίσει. Η άφιξή του στην Ελλάδα, η ιστορία που έγραψε στον Εθνικό πριν τον μεγάλο τραυματισμό και ο άδικος επίλογος.
Δεν τον ήξερε κανείς μέχρι να τον… μάθουν!
Το καλοκαίρι του 1974, ο Εθνικός προχωράει στην απόκτηση του Ρομπέρτο Καλκαντέρα. Ένας 24χρονος Ουρουγουανός επιθετικός, ο οποίος είχε μείνει ελεύθερος από την Νασιονάλ του Μοντεβιδέο και έψαχνε ένα νέο ξεκίνημα σε κάποια ομάδα της Ευρώπης. Οι «κυανόλευκοι» του έδωσαν την ευκαιρία να αγωνιστεί στη χώρα μας και εκείνος απλώς το… εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Από την πρώτη στιγμή έδειξε τις απίστευτες εκτελεστικές του ικανότητες, καθώς σάρωνε στα φιλικά προετοιμασίας.
Από την πρώτη αγωνιστική, έδειξε πως πρόκειται για έναν φορ από άλλο… πλανήτη. Η εκτελεστική του ικανότητα, έφτασε στο σημείο να κάνει τους φιλάθλους άλλων ομάδων να γεμίζουν το «Καραϊσκάκη» για να τον δουν. Μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο και να ξελασπώσει τον Εθνικό, φτάνοντας αισίως τα 20 γκολ στη σεζόν.
Πάνω από όλα η ομάδα και ο ανατριχιαστικός επίλογος…
Μπορεί ο 24χρονος Ουρουγουανός να ήταν το απόλυτο «αστέρι» του Εθνικού, όμως αυτό δεν τον έβαζε πάνω από την ομάδα. Κάτι που φρόντισε να αποδείξει στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1974/75. Ο Καλκαντέρα ήταν στα 20 γκολ, με τον Αντωνιάδη να ακολουθεί με 19. Ο Λατινοαμερικάνος είχε την ευκαιρία να διασφαλίσει πως θα βγει μόνος του, πρώτος σκόρερ της κατηγορίας. Στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ο Εθνικός κέρδισε πέναλτι και αμέσως όλοι ζήτησαν να το εκτελέσει εκείνος.
Ωστόσο, επειδή λίγες εβδομάδες πριν είχε αστοχήσει από την άσπρη βούλα, ο ίδιος δεν ένιωθε έτοιμος να πάρει την ευθύνη, δεδομένου πως το σκορ ήταν το 1-1. Έτσι, ο Φυλακούρης ανέλαβε την εκτέλεση και με τον Αντωνιάδη να σκοράρει με πέναλτι στο Χαριλάου, ο Καλκαντέρα έμεινε στην ισοβαθμία με τον Έλληνα επιθετικό. Βέβαια, παρότι βρισκόταν στα καλύτερά του, η μοίρα του επιφύλαξε κάτι τραγικό που σόκαρε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στην πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος για τη σεζόν 1976/77, ο Εθνικός φιλοξενείται στις Σέρρες από τον τοπικό Πανσερραϊκό. Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα, ο Ουρουγουανός φορ βλέπει τον αντίπαλο πορτιέρο να του κάνει ένα σκληρό τάκλιν με αποτέλεσμα να του σπάει, κυριολεκτικά, το πόδι. Ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος που ο Καλκαντέρα δεν μπορούσε να… περπατήσει.
Μάλιστα, ο πρόεδρος του Εθνικού, Δημήτρης Καρέλλας πήγε μαζί του στο Λονδίνο, ώστε να καταφέρουν οι γιατροί να του σώσουν το… πόδι. Φυσικά, αυτός ο τραυματισμός ήταν, αυτόματα και ο επίλογος της καριέρας. Επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους, όμως δεν ήταν ποτέ ο ίδιος ποδοσφαιριστής, με αποτέλεσμα να «κρεμάσει» τα παπούτσια του σε ηλικία 30 ετών (!).
Χρήστος Αρβανίτης: «Εκτός από κορυφαίος ποδοσφαιριστής, ήταν και ένα παιδί-διαμάντι…»
Ένας από τους ποδοσφαιριστές που είδε τον σοβαρό τραυματισμό του Καλκαντέρα αλλά και τον έζησε στα χρώματα του Εθνικού, ήταν ο Χρήστος Αρβανίτης. Ο παλαίμαχος τερματοφύλακας μίλησε αποκλειστικά στο BN Sports για τον εκπληκτικό γκολτζή, αναφέροντας πως εκτός από φοβερός ποδοσφαιριστής, ήταν και εξαιρετικός χαρακτήρας. Η πρώτη του μέρα στον Εθνικό, το σοκ που υπέστη η ομάδα στις Σέρρες και το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού.
- Πως θα σκιαγραφούσατε τον Ρομπέρτο Καλκαντέρα;
«Για την εποχή ήταν από τους κορυφαίους ξένους ποδοσφαιριστές του ελληνικού πρωταθλήματος. Βέβαια, το κυριότερο δεν ήταν πως ήταν καλός εντός γηπέδου, αλλά εκτός. Ήταν ένα πολύ καλό παιδί και ένας εξαιρετικός χαρακτήρας. Έχουν παίξει πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές, όμως λίγοι μένουν στο μυαλό. Ο συγκεκριμένος το κατάφερε και με τον χαρακτήρα του, κάτι που δεν συναντάς συχνά στο άθλημα. Θυμάμαι τη φάση στο τελευταίο ματς του 1974/75. Όταν κερδίσαμε πέναλτι στο 1-1, στα τελευταία λεπτά και με γκολ, ο Καλκαντέρα θα έβγαινε πρώτος σκόρερ μόνος του. Είχαμε πέσει όλοι πάνω του. Ακόμα και εγώ για να τον πείσουμε αλλά εκείνος το αρνήθηκε γιατί έβαλε την ομάδα πάνω από εκείνον. Που μπορείς να συναντήσεις κάτι τέτοιο σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σήμερα»
- Σε μία εποχή που δεν έπαιζαν πολλοί ξένοι στην Ελλάδα, πως ήταν οι πρώτες του μέρες στον Εθνικό;
«Η ιστορία έχει ως εξής. Το καλοκαίρι του 1974, όταν ξεκινήσαμε την προετοιμασία, μας έφεραν δύο Ουρουγουανούς για δοκιμαστικά. Ο ένας ήταν ο Καλκαντέρα. Ένα νέο παιδί, ψηλό, ταλαντούχο αλλά ο άλλος, ήταν το κάτι απίστευτο. Στις προπονήσεις ήταν ένας πραγματικός ζογκλέρ και όλοι είχαμε μείνει άναυδοι από το πόσα έκανε. Ωστόσο, στο πρώτο φιλικό της χρονιάς, φάνηκαν όλα. Το άλλο παιδί ξεκίνησε βασικός και έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Ο Ρομπέρτο μπήκε στο δεύτερο μέρος, με το σκορ στο 0-0. Στο τέλος είχαμε κερδίσει με 3-0 χάρη σε χατ-τρικ δικό του. Εκεί καταλάβαμε πως είχαμε ανάμεσά μας έναν φανταστικό ποδοσφαιριστή που θα έκανε την διαφορά. Φυσικά, τον πήραν αμέσως και εκείνος προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα».
- Τι είδους επιθετικός ήταν και τι θαυμάζατε σε εκείνον;
«Ήταν πολύ καλός επιθετικός. Μπορούσε να σκοράρει με την ίδια ευκολία, με το κεφάλι ή τα δύο πόδια. Πετύχαινε γκολ με κάθε τρόπο και αυτό ήταν το τρομερό. Ξέραμε πως ότι και να γίνει, ο Ρομπέρτο θα σκοράρει. Έτσι, κρατάγαμε το μηδέν στην άμυνα και περιμέναμε από εκείνον να σκοράρει. Εγώ προσωπικά, θαύμαζα τον τρόπο που καταλάβαινε που είναι η εστία. Σαν να έχει μάτια στην πλάτη. Ήταν με πλάτη στην εστία και όμως ήξερε που να κάνει το σουτ ή την κεφαλιά χωρίς να βλέπει για να σκοράρει.»
- Τι εικόνες έχετε από τη μέρα που υπέστη τον σοβαρό τραυματισμό;
«Ήταν σοκαριστική στιγμή. Κινδύνεψε να μην ξαναπαίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Ακόμα και να χάσει το πόδι του. Θυμάμαι την έξοδο του τερματοφύλακα του Πανσερραϊκού. Ήταν πραγματικά εγκληματική. Με όλη τη σημασία της λέξης. Φάνηκε πως δεν βγήκε για να σταματήσει τη μπάλα αλλά για να κάνει φάουλ στον Καλκαντέρα. Μόλις, έγινε, καταλάβαινες το μέγεθος της ζημιάς για το Ρομπέρτο δεν μπορούσε ούτε καν να σηκωθεί όρθιος.»
- Πώς ήταν η επόμενη μέρα για τον ίδιο αλλά και την ομάδα;
«Μας επηρέασε πολύ. Και αγωνιστικά και συναισθηματικά. Ήταν πραγματικά κρίμα γιατί ήταν ένας ποδοσφαιριστής που είχε μπροστά του όλο το μέλλον. Είχε έρθει στην Ελλάδα για να προσαρμοστεί και να εγκατασταθεί σε ένα σταθερό τρόπο ζωής. Παράλληλα, ήταν στο άνθος της ηλικίας του, τόσο στη ζωή, όσο και στο ποδόσφαιρο. Βέβαια, μας έλεγε στην αρχή πως δεν είναι κάτι και θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός. Εμείς, από την άλλη, αρχικά δεν είχαμε μάθει το μέγεθος της ζημιάς, όμως όταν μας το είπαν, ήταν ανατριχιαστικό»
- Μετά τον Εθνικό, είχατε πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Είχατε ακούσει πως οι «ερυθρόλευκοι» ήθελαν να τον αποκτήσουν πριν τραυματιστεί;
«Εγώ ήμουν σίγουρος από τότε που έπαιζα μαζί του, πως θα φύγει για τον Ολυμπιακό. Στο τέλος εκείνης της σεζόν θα του έκαναν πρόταση οι «ερυθρόλευκοι». Όταν πήγα εγώ, είχα ακούσει πάρα πολλά πως ο Ολυμπιακός είχε κάνει πρόταση ή πως κινήθηκε δυναμικά για την απόκτησή του. Αν δεν είχε τραυματιστεί, θεωρώ θα κατέληγε εκεί ή στο εξωτερικό.»
www.bnsports.gr
