Συνέντευξη στον Γιώργο Ζαχαριάδη
Τι κι αν δεν έπαιξε σε μεγάλη ομάδα του κέντρου; Τι κι αν δεν κατάφερε τελικά να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα; Τι κι αν δεν πήρε τίτλους; Δεν έχει καμία σημασία, για έναν ποδοσφαιριστή από αυτούς, που με το ζόρι σε κάνουν να αγαπήσεις το ποδόσφαιρο…
Ο αδικημένος βασιλιάς του ποδοσφαίρου, ο ποδοσφαιριστής που ανέπτυξε τη μοναδική ερωτική σχέση με την μπάλα, που τη σεβάστηκε ίσως όσο κανείς άλλος και αφιέρωσε στο ποδόσφαιρο, τις καλύτερες στιγμές της ζωής του. Ένας Βασίλης Χατζηπαναγής που αναδείχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της πεντηκονταετίας, με τη συνδρομή των φίλων του αθλήματος (όπως ακριβώς το αξίζει…) και θα έπρεπε να μπει ως… βασικό μάθημα στα σχολεία με την προβολή της καριέρας του. Να βλέπουν οι νεότεροι τη βιντεοκασέτα του και να μαθαίνουν πώς παίζεται το ποδόσφαιρο, από έναν αθλητή που τον αδίκησε η εποχή του, δεν πληρώθηκε για τις θαυμαστές του υπηρεσίες και τις προσέφερε σχεδόν στο τζάμπα.
Θα μπορούσε να ανήκει στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά κάποιοι του έφραξαν το δρόμο προς την εθνική ομάδα της πατρίδας του, της Ελλάδας. Το άστρο του δεν έλαμψε εκτός ελληνικών συνόρων. Θα μπορούσε να είναι απλησίαστος, μένοντας στην κορυφή ως η σημαντικότερη φυσιογνωμία που μάγεψε τον φίλαθλο κόσμο. Για μία δεκαπενταετία περίπου, υποκλίθηκαν όλοι στη μαγική του ντρίμπλα, τις επινοήσεις του, που ακόμη και σήμερα δεν συναντάμε στο Champions League.
Αυτός ο άνθρωπος, γεννήθηκε αποκλειστικά για το ποδόσφαιρο και αν μιλάμε για τον Νίκο Γκάλη, όταν θέλουμε να προσωποποιήσουμε το μπάσκετ με την υπέρτατη δύναμη, τότε σίγουρα κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Βάσια. Κι όμως, αυτός ο γιγαντιαίος θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ο ορισμός του απλού καλοκάγαθου ανθρώπου, που ορισμένες στιγμές μπορεί να αντιμετωπίζει με επιφύλαξη τις προτάσεις και τις ιδέες σου, γιατί βρέθηκαν ορισμένοι να τον κοροϊδέψουν. Κάποτε (κι ακόμη «τρέχει»…), βρέθηκε επιτήδειος να του «φάει» περίπου 80 εκατ. δραχμές, αυτά που είχε μαζέψει μετά από τη λαμπρή του καριέρα με τη φανέλα του Ηρακλή.
Αν σήμερα ένας Χατζηπαναγής βρισκόταν σε δράση, τα πόδια του θα άξιζαν τόσα πολλά, που οι αποδοχές του θα ήταν προκλητικές. Θα γίνονταν αφορμή για επερώτηση στη Βουλή, όπως έγινε παλιότερα για κάποιους άλλους, που δεν τον φτάνουν ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι.
Κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να θυμηθούμε τις στιγμές που μας χάρισε, δίνουμε απάντηση σε αυτούς που θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο προοδεύει. Αυτούς που υποστηρίζουν ότι έχει αλλάξει μορφή, αλλά εμάς δεν μας αρέσει. Γιατί ο Βασίλης Χατζηπαναγής μας λείπει. «Α, ρε Βασίλη, αν έπαιζες τώρα…, Τι θα γινόταν», του λένε συνεχώς, οι τυχεροί που τον θαύμασαν στο γήπεδο για πολλά χρόνια.
Οι παλιότεροι θυμούνται την 22α Νοεμβρίου του 1975, όταν έφτανε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης και ο πρόεδρος του Ηρακλή, Νίκος Ατματζίδης, τον περίμενε με ανθοδέσμες στα χέρια, για να υποδεχθεί τον ποδοσφαιριστή που μπορούσε να ντριπλάρει μέσα σε… τηλεφωνικό θάλαμο. Εφάρμοζε την τακτική του σκιέρ σε κατάβαση σλάλομ, όταν έπαιρνε την μπάλα από το κέντρο για να φτάσει στην αντίπαλη εστία και να σερβίρει έτοιμο γκολ στους συμπαίκτες του.
Για το μόνο που τον κατηγόρησαν ήταν γιατί δεν σκόραρε περισσότερο. Γιατί μοίραζε τις ασίστ με το τσουβάλι και δεν τελείωνε τις φάσεις από μόνος του. Ήταν σίγουρο ότι θα τα κατάφερνε με μεγαλύτερη επιτυχία από τους συμπαίκτες του σέντερ φορ.
Όταν κοίτα πίσω του, αντιμετωπίζει το παρελθόν με μία πικρία. Του έρχεται στο μυαλό η ατυχία (έτσι τουλάχιστον θέλει να την αντιμετωπίζει ο ίδιος) που τον άφησε εκτός Εθνικής ομάδας, τον εμπόδισε να ακουστεί το όνομά του στην Ευρώπη και να πάρει αυτό που πραγματικά του άξιζε. «Δεν μετάνιωσα ποτέ που έπαιξα στον Ηρακλή. Απλά ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, αλλά και στην Εθνική Ελλάδας», αναφέρει. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.
-Υποστηρίζουν, κι όχι άδικα, ότι αν ο «Βάσια» αναζητούσε την τύχη του στο εξωτερικό, τότε θα άφηνε εποχή και στην Ευρώπη. Τι λέτε για αυτό;
«Το παράπονό μου είναι ότι η αξία μου δεν αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε. Εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα υπήρχαν δεσμευτικά συμβόλαια που κρατούσαν τους παίκτες στις ομάδες τους. Αυτή η γενιά πιστεύω ότι είναι τυχερή, διότι τους δίνεται η ευκαιρία να αναδείξουν το ταλέντο τους στο εξωτερικό». Μία ποδοσφαιρική διάνοια όπως ο Βάσια, είναι περίεργο πως δεν έγινε προπονητής. Πώς δεν έμεινε κοντά στην ομάδα που συνέδεσε το όνομα του με τις καλύτερες του εποχές. Ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θα μπορούσα να κάτσει στον πάγκο μιας ομάδας. Δεν του πάει… «Άλλο ποδοσφαιριστής, άλλο προπονητής», αναφέρει. «Πρέπει να έχει σκληρό στομάχι. Έχεις την ευθύνη 20-25 ποδοσφαιριστών και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο», προσθέτει.
-Σας ικανοποιεί αυτό που κάνετε τη συνεργασία σας με την ελληνική ομοσπονδία;
«Αυτό μου αρέσει. Στην επαρχία έχει αρκετούς καλούς παίκτες. Νεαρούς. Κάθε φορά που πηγαίνω, θέλουν να δείξουν ότι αξίζουν και είναι πολύ σημαντικό που προσπαθούν να βελτιωθούν». Με περισσή ειλικρίνεια και χωρίς πολλές… ντρίμπλες, ο Βασίλης Χατζηπαναγής άνοιξε την καρδιά του για να απαντήσει σε ερωτήσεις που απέφευγε συνήθως με ένα νεύμα δυσφορίας.
-Στο γήπεδο για να παρακολουθήσετε κάποιο παιχνίδι του Ηρακλή πηγαίνετε; Επίσης, δημόσια δεν τοποθετείστε και πολύ, αυτό που οφείλεται;
«Στο γήπεδο δεν πήγα φέτος ούτε μία φορά και αυτό γιατί το Καυταντζόγλειο το ένιωθα σαν το σπίτι μου επειδή έχω περάσει πολλά. Το γήπεδο στην Ευκαρπία δεν ξέρω, αλλά δεν με γεμίζει καθόλου. Όσο για το άλλο, έχω χαμηλό προφίλ και έτσι δεν τοποθετούμε πολύ συχνά, ενώ έχω καλές σχέσεις με όλους τους δημοσιογράφους. Πιστεύω πάντως, ότι όποτε έχω να πω κάτι, βγαίνω και το λέω».
Πως κυλά μία μέρα για τον Βασίλη Χατζηπαναγή; Το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ το καλύτερο του… Οι ρυθμοί είναι μάλλον χαλαροί και συντηρητικοί. Η διασκέδαση περιορισμένη και μετρημένη. Η βραδινή έξοδος δεν περιλαμβάνει έντονες στιγμές. Οι καλοί μου φίλοι, πρώτα από όλους ο Τάκης Κόμνος, είναι πάντα κοντά του. Άλλωστε, μιλάμε για ένα πρόσωπο που έχει γίνει απόλυτα αποδεκτό από όλους όσους κινούνται στο χώρο του ποδοσφαίρου. «Δεν είχα πρόβλημα με τους αντιπάλους μου όσο αγωνίστηκα. Με συμπαθούσαν όλοι. Και οι οπαδοί των αντιπάλων ομάδων ποτέ δεν με στρίμωξαν όσο κρίσιμα και αν ήταν τα παιχνίδια που παίζαμε, είτε στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην επαρχία», θυμάται.
Απόλυτης αποδοχής προσωπικότητα που δεν συναντάς συχνά στα γήπεδα και ίσως ακόμη και έξω από αυτά. Χαμηλών τόνων. Μας έλεγε: «Ξέρετε ποιο είναι το πιο σημαντικό από αυτή την ψηφοφορία; Είναι ότι ψήφισε ο κόσμος. Αυτό είναι που με έκανε να χαρώ περισσότερο. Δεν ξεχνά ο κόσμος. Και οι νεότεροι αν δεν γνωρίζουν, μαθαίνουν από τους παλιότερους, είναι μεγάλη υπόθεση».
Ο βασιλιάς του ελληνικού ποδοσφαίρου Βασίλης, (ακολουθώντας απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες), είναι Βασίλης όλων μας. Τη στιγμή που απαθανατίζουν με μερικές από τις προσωπικές του στιγμές (πάντα έτσι είναι…) με τη στρογγυλή θεά παρέα, την επίσημη μπάλα του Champions League, σταματούσαν νέοι αλλά και μεγαλύτεροι, κάτω από τον Λευκό Πύργο, για να τον χαιρετήσουν. Όταν μάλιστα άρχισε να κάνει τα «μαγικά» του με την μπάλα, (φορώντας κουστούμι παρακαλώ), τότε έπεσε χειροκρότημα. Ο φωτογράφος μας δε, ο Κώστας ο Αμοιρίδης, του είπε στο τέλος: «Κύριε Χατζηπαναγή, νιώθω μεγάλη τιμή που σας γνωρίζω…».
www.bnsports.gr
