Ήταν το φθινόπωρο του 1987, όταν στο δεύτερο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ ο Παναθηναϊκός είχε κληρωθεί με την Γιουβέντους σε μια περίοδο που υπήρχε μεγάλη αμφισβήτηση για τον προπονητή Βασίλη Δανιήλ και ταυτόχρονα εσωστρέφεια από το κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα. Ωστόσο με ένα γκολ φωτοβολίδα του Δημήτρη Σαραβάκου στην Αθήνα, πήρε σημαντικό προβάδισμα για την πρόκριση.
Πέρασαν 36 χρόνια από την βραδιά όπου ο Παναθηναϊκός πέταξε έξω από τη συνέχεια του Κυπέλλου UEFA τη Γιουβέντους στο Κομμουνάλε, εκεί όπου η Vecchia Signora έγραψε τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας της.
Οι «πράσινοι», με ηγέτη τον Δημήτρη Σαραβάκο, έβαλαν τις βάσεις στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ, στις 21 Οκτωβρίου 1987, όταν με εκπληκτικό σουτ-βολέ, ο «μικρός» χάρισε τη νίκη στον Παναθηναϊκό. Και έκαναν το όνειρο πραγματικότητα στο μυαλό και την καρδιά των οπαδών του μεγάλου αθηναϊκού συλλόγου, χαρίζοντας μία από τις ιστορικότερες προκρίσεις στην ιστορία των ελληνικών ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης και παίρνοντας μία άτυπη ρεβάνς για τον προ επταετίας αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τους μπιανκονέρι στην ίδια διοργάνωση παρά το εντυπωσιακό ματς ρεβάνς που οι «πράσινοι» είχαν κερδίσει με 4-2 αλλά δεν έφτανε!
Το ξεκίνημα των δύο ομάδων στο Κύπελλο UEFA ήταν ιδανικό. Ο Παναθηναϊκός, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ, απέκλεισε την γαλλική Οσέρ του Γκι Ρου, νικώντας με 2-0 στην Αθήνα, με τους Γάλλους να επικρατούν με 3-2 στον επαναληπτικό, σκορ που δεν ήταν αρκετό για να τους δώσουν την πρόκριση. Η Γιουβέντους, είχε εύκολο έργο, απέναντι στους ερασιτέχνες Μαλτέζους της Βαλέτα . Οι δύο νίκες με συνολικό σκορ 7-0 ( 3-0 και 4-0 ) της έδωσαν το εισιτήριο για την κλήρωση της επόμενης φάσης.
Στο άκουσμα του ονόματος της «Γιούβε», οι φίλοι του Παναθηναϊκού απογοητεύτηκαν.
Ωστόσο επειδή η ιταλική ομάδα αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα, κυρίως στην οργάνωση του παιχνιδιού, μετά την ξαφνική αποχώρηση από την ενεργό δράση του Μισέλ Πλατινί, που ήταν ο ηγέτης της ομάδας για πέντε χρόνια, υπήρχε μια χαραμάδα αισιοδοξίας!
Παρά το κενό του Γάλλου, ο Τζιάνι Ανιέλι φρόντισε να ενισχύει την ομάδα με νέο αίμα (Αλέσιο, Ντε Αγκοστίνι, Τριτσέλα, Μαγκρίν, Μπρούνο), με σημαντικότερη προσθήκη αυτή του Ουαλού σέντερ φορ της Λίβερπουλ και κορυφαίου φορ των ευρωπαϊκών γηπέδων την δεκαετία του '80 Ίαν Ρας.
Ο Μίκαελ Λάουντρουπ διατηρήθηκε στο δυναμικό της ομάδας, συμπληρώνοντας το δίδυμο των ξένων της Γιουβέντους.
Όμως, η απουσία του Πλατινί στη μεσαία γραμμή ήταν εμφανέστατη. Ο Μαγκρίν της Αταλάντα και ο Ντε Αγκοστίνι της Ουντινέζε δεν είχαν τα φόντα και την ποδοσφαιρική στόφα του Γάλλου για να συντονίσουν με επιτυχία το παιχνίδι των Ιταλών, με την παρουσία τους να λειτουργεί ως χάντικαπ για την επιθετική γραμμή που δεν είχε την κατάλληλη τροφοδότηση.
Στην άμυνα, η απόκτηση του Ρομπέρτο Τριτσέλα από τη Βερόνα κάλυπτε σε σημαντικό βαθμό την απουσία του Γκαετάνο Σιρέα που βρισκόταν στη δύση της μεγάλης καριέρας του. Ο Σέρτζιο Μπρίο και ο Λουτσιάνο Φάβερο ήταν τα δύο στόπερ, ενώ ο Αντόνιο Καμπρίνι έπαιζε φουλ-μπακ, σε ελεύθερο ρόλο, αν και είχε χάσει πλέον την φρεσκάδα και την ταχύτητα του, καθώς τα χρόνια είχαν περάσει. Την δυσλειτουργικότητα που αντιμετώπιζε η Γιουβέντους στην ανάπτυξη του παιχνιδιού είχε επισημάνει και ο Νίκος Αναστόπουλος που εκείνη τη σεζόν αγωνιζόταν στην Αβελίνο και λίγες ημέρες πριν τη μεγάλη ρεβάνς είχε τεθεί αντιμέτωπος με την «Μεγάλη Κυρία» στο Κομουνάλε.
Όμως, το κυριότερο πρόβλημα βρισκόταν στην άκρη του πάγκου και λεγόταν « Ρίνο Μαρκέζι». Ο Ανιέλι έψαχνε την κατάλληλη αφορμή για να τον ξεφορτωθεί. Ο 50χρονος τεχνικός βρισκόταν για δεύτερη σεζόν στο πάγκο της Γιουβέντους, αντικαθιστώντας τον Τζιοβάνι Τραπατόνι, τον προπονητή των τίτλων! Το βιογραφικό του ήταν… πλούσιο, όχι όμως με περγαμηνές, αφού είχε εργαστεί σε επτά ομάδες πριν δώσει τα χέρια με τον ιδιοκτήτη της FIAT, ενώ η πρόσληψη του θεωρήθηκε έκπληξη στους κύκλους του ιταλικού ποδοσφαίρου καθώς δεν είχε να επιδείξει τίτλους και ιδιαίτερες διακρίσεις, ούτε κάποια προπονητική δεξιότητα η καινοτομία στην τακτική. Από την αρχή της περιόδου δεχόταν αρνητική κριτική ακόμη και από τον Ανιέλι, οι εφημερίδες δημοσίευαν καθημερινά υποτιμητικά σχόλια για την προπονητική αξία του, ενώ είχε μπει στο στόχαστρο και από τον Πλατινί, ως ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κακή πορεία της ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός του Βασίλη Δανιήλ, ξεκίνησε μουδιασμένα στο ελληνικό πρωτάθλημα, παρά το γεγονός πως ήταν το φαβορί για τον τίτλο. Ο Βέλιμιρ Ζάετς τραυματίζεται σοβαρά, όταν ο Γιώργος Παπαδόπουλος του Ηρακλή θα του θρυμματίσει το πόδι, στερώντας με την πολύμηνη απουσία του, το σημαντικότερο γρανάζι της «πράσινης μηχανής». Οι ατυχίες όμως δεν σταματούν εδώ. Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα τέθηκε εκτός μάχης πριν συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο στο ματς με τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ, όταν η σκαριά του Μάουρο, προκάλεσε βαθύ τραύμα στο γόνατο του παίκτη. Με αμιγώς ελληνική σύνθεση, χωρίς τους δύο ξένους του, που αποτελούσαν και τους στυλοβάτες της μεσαίας γραμμής, ο Παναθηναϊκός θα αντιμετώπιζε τους «μπιανκονέρι», υπερασπιζόμενος το μικρό, αλλά πολύτιμο αβαντάζ του 1-0 της Αθήνας, σε έναν αγώνα όπου οι Ιταλοί επιστράτευσαν πρωτοφανή σκληρότητα απέναντι στην ορμητικότητα και το πάθος των παικτών του Παναθηναϊκού.
Οι Ιταλοί, τις παραμονές του επαναληπτικού, προσπαθούσαν να φανατίσουν τον κόσμο, ενώ δεν παρέλειπαν να τονίσουν πως οι Έλληνες θα παίξουν με ιδιαίτερη σκληρότητα και τραχύτητα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο δυνατό παιχνίδι του Γιάννη Καλιτζάκη, προεξοφλώντας, μάλιστα, την αποβολή του από τον Γάλλο διαιτητή Ζοέλ Κινιού που δεν χαριζόταν στο αντιαθλητικό παιχνίδι. Στον αγωνιστικό τομέα, ο Ίαν Ρας, φαινομενικά, έδειχνε φορμαρισμένος, με ανεβασμένη την ψυχολογία του από τα δύο γκολ που πέτυχε κόντρα στην Αβελίνο, τρεις ημέρες πριν τη ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό, δίνοντας μία απάντηση στους επικριτές του που τον κατηγορούσαν πως δεν είχε καταφέρει ακόμη να εγκλιματιστεί στην Ιταλία και το Calcio, ενώ και η συνεργασία του με τον Μίκαελ Λάουντρουπ ήταν προβληματική.
Ο Βασίλης Δανιήλ ετοίμαζε μία ελληνική ενδεκάδα-καμικάζι, χωρίς τους δύο σπουδαίους ξένους Ζάετς-Ρότσα, με στόχο να παίξει ανοικτά, χωρίς να κλειστεί στην περιοχή της, πιέζοντας τους Ιταλούς για ένα γκολ που θα τους χάριζε ουσιαστικά την πρόκριση, αναγκάζοντας τους να προσέχουν τα νώτα τους.
Το επόμενο δεκάλεπτο θα σημειωθούν τέσσερα γκολ. Ο Καμπρίνι θα απαντήσει στο γκολ του Σαραβάκου, ισοφαρίζοντας (1-1), όμως πέντε λεπτά αργότερα το απευθείας ασύλληπτο βολέ του Χρήστου Δημόπουλου από πλάγια θέση, μετά το φάουλ του Γεωργαμλή, έδινε εκ νέου το προβάδισμα στους πράσινους και το εισιτήριο για την επόμενη φάση. Οι Γιουβεντίνοι, δεν είχαν πλέον να χάσουν τίποτα, και άρχισαν να πολιορκούν την ελληνική άμυνα, καθώς ήθελαν τρία γκολ για να μην φύγουν ταπεινωμένοι από το Κομμουνάλε.
Το γκολ του Αλέσιο, ύστερα από την ολιγωρία της πράσινης οπισθοφυλακής και το εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Καμπρίνι που έπαιζε πλέον ως δεύτερος σέντερ φορ, καλύπτοντας την ανυπαρξία του ωσεί παρόντα Ίαν Ρας, παρέτειναν την αγωνία για 20 λεπτά, με τις καρδιές στην πατρίδα να χτυπούν δυνατά για την επική προσπάθεια του Παναθηναϊκού, αφού η Γιουβέντους έπαιρνε το προβάδισμα στο σκορ και ήθελε ένα ακόμη για να βρεθεί στην επόμενη κλήρωση της Ζυρίχης.
Στο διάστημα που ακολούθησε, η ελληνική άμυνα έκλεισε καλά τους διαδρόμους, με τον Αντώνη Μήνου να κρατάει την πρόκριση στις κατά κύματα ιταλικές επιθέσεις και το σφύριγμα της λήξης βρήκε τους παίκτες του Παναθηναϊκού ένα κουβάρι να πανηγυρίζουν, την μεγαλύτερη, βάσει ονόματος, ειδικού βάρους και πρεστίζ του αντιπάλου, πρόκριση-υπέρβαση στην ιστορία του, αποκλείοντας την «Μεγάλη Κυρία» του πλούσιου και λαμπερού Calcio.
Η πορεία προς τον τελικό του Κυπέλλου UEFA σταμάτησε λίγους μήνες μετά στο Μπριζ, με άδοξο τρόπο, όμως οι Έλληνες φίλαθλοι και ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα θυμάται πάντα την 4η Νοεμβρίου 1987 ως μία ημερομηνία-σταθμό στην πολύχρονη ιστορία του.
