Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Βήμα-βήμα η Λέστερ μεγάλωσε. Οι «αλεπούδες» έχουν αναβαθμίσει την ιστορία τους, παρά τον πρόσφατο υποβιβασμό, έχοντας βιώσει ανεπανάληπτες στιγμές την τελευταία δεκαετία.
Προφανώς και όλα ξεκίνησαν την σεζόν 2015-16, σε ένα από τα μεγαλύτερα «θαύματα» στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου και σίγουρα στην Premier League. Η Λέστερ του Κλαούντιο Ρανιέρι αναδείχθηκε πρωταθλήτρια και απέδειξε τον λόγο που το πιο απρόβλεπτο πρωτάθλημα στον κόσμο εδρεύει σε… Νησί.
Λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 16 Σεπτεμβρίου του 2016, η ομάδα ταξίδεψε στο Βέλγιο και αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της, σε αυτό που αποκαλούμε Champions League. Κέρδισε την Μπριζ και ο Μαρκ Ολμπράιτον, που ακόμη βρίσκεται στο ρόστερ της, έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της που σκοράρει για χάρη της μακριά από την Αγγλία.
Η Λέστερ συνέχισε στον θεσμό και αποκλείστηκε, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, έχει καταφέρει κάτι πολύ πιο μεγάλο. Κανείς δεν θεωρεί το Κινγκ Πάουερ μία απλή έδρα και κάθε φορά που το Big 6 μετέβαινε εκεί, ο τίτλος… φαβορί δεν μπαίνει στην κουβέντα.
Όλα αυτά με ένα πρωτάθλημα, όλα αυτά εξαιτίας του Σμάιχελ, του Βάρντι, του Μαχρέζ και του Μόργκαν. Ένας Δανός, ένας Άγγλος, ένας Αλγερινός και ένας Τζαμαϊκανός τρέλαναν μία ολόκληρη Ήπειρο και πρόπερσι το… θαύμα επαναλήφθηκε, με διαφορετικά δεδομένα.
Η Λέστερ μάλιστα κατέκτησε και το FA Cup, μετά από τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες και άπαντες κατά τους πανηγυρισμούς κοιτούσαν τον ουρανό. Ο λόγος; Διότι κάθε όμορφη ιστορία, κάθε λαμπρή επιτυχία, κρύβει από πίσω κάτι σκοτεινό που ναι μεν πέρασε, αλλά δύσκολα θα λησμονηθεί.
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν μιλάμε για ένα γεγονός αλλά για ένα πρόσωπο. Τον Βιχάι Σριβανταναπράμπα! Τον πρώην πρόεδρο της ομάδας που έφυγε από την ζωή με το ελικόπτερό του το 2018, σκορπώντας θλίψη σε ολόκληρη την υφήλιο.
Κάπως έτσι, η Λέστερ έγινε ακόμη πιο δυνατή, μιας και έχει έναν παραπάνω λόγο να συνεχίζει να ανεβαίνει ακόμη πιο ψηλά. Παίζει για αυτόν. Παίζει για τον άνθρωπο που την αγάπησε όσο λίγοι. Και που σίγουρα, έχοντας συμπληρώσει περισσότερες από 2000 ημέρες που «λείπει», μπορεί να είναι περήφανος. Η ομάδα του μεγάλωσε, ο ίδιος την βοήθησε και κανένας δεν θα τον ξεχάσει. Το άγαλμα έξω από το Κινγκ Πάουερ, ίσως χρόνο με τον χρόνο, να «σκάει» ένα χαμόγελο. Τόσο-όσο, ώστε να μην γίνει αντιληπτό…
www.bnsports.gr
