Λίγα λεπτά αφού η Team USA είχε κερδίσει στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς έτρεξε στον άνθρωπο που μετέδιδε τον αγώνα, τον Νταγκ Κόλινς, για να του αφιερώσει το χρυσό μετάλλιο. Ως παίκτης μπορεί να το στερήθηκε άδικα, όμως 36 χρόνια μετά ήρθε η… εξιλέωση και για εκείνον.
Αν γυρίσουμε 51 χρόνια πίσω στο μακρινό 1972, θα θυμηθούμε τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στο μπάσκετ. Ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους αγώνες που είχε στοιχειώσει την Team USA μέχρι και την δικαίωση του 2008.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση ήταν οι χώρες που «κονταροχτυπήθηκαν» τότε. Ήταν μία αναμέτρηση που χαράχτηκε ανεξίτηλα στις μνήμες των Αμερικάνων περισσότερο λόγω της διαιτησίας παρά του ίδιου του παιχνιδιού μιας και έφτασαν στην πηγή και δεν… ήπιαν νερό.
Τρία μόλις δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της αναμέτρησης ο Νταγκ Κόλινς κέρδισε το φάουλ και ευστοχώντας στις δύο βολές διαμόρφωσε το 50-49 υπέρ των ΗΠΑ. Τότε, ενώ έγινε η επαναφορά της μπάλας, άρχισε το… χάος.
Οι διαιτητές μετά από διαμαρτυρίες του προπονητή της ΕΣΣΔ ότι ζήτησε τάιμ άουτ και δεν του δόθηκε (άγνωστο αν το δικαιούταν) αποφάσισαν να προσθέσουν τρία δευτερόλεπτα στο ρολόι και να αρχίσει και πάλι ο αγώνας. Το ματς ξεκίνησε για δεύτερη φορά, αλλά το ρολόι δεν ξεκίνησε να μετράει τον χρόνο με την επαναφορά της μπάλας να πρέπει να επαναληφθεί.
Κάπως έτσι ο Μπέλοφ σκόραρε για την ΕΣΣΔ (51-50) αφήνοντας «σύξυλη» την Teaβm USA, που μέχρι τότε είχε πανηγυρίσει τη νίκη της δύο φορές (!), και εμφανώς δυσαρεστημένη από την διαιτησία, αρνήθηκε να παραλάβει τα αργυρά της μετάλλια.
Αυτό το παιχνίδι οι Αμερικάνοι το έβλεπαν σαν «οδηγό» προς… αποφυγή και σαν κινητήριο δύναμη για να μάχονται πιο σκληρά στις αναμετρήσεις τους.
Φυσικά, το 1992, όταν και δόθηκε η ευκαιρία σε επαγγελματίες παίκτες από το NBA να εκπροσωπήσουν την πατρίδα τους, δημιουργήθηκε ίσως η καλύτερη ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών που ήρθε για να αποκαταστήσει τα «κακώς κείμενα» των προηγούμενων ετών με το χρυσό μετάλλιο που κατακτήθηκε αποκλειστικά με νίκες, όμως η πικρία ποτέ δεν έφυγε.
Το αήττητο σερί που κρατούσε από εποχές Μάικλ Τζόρνταν έφτασε στο τέλος του από το Πουέρτο Ρίκο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, όταν και οι ΗΠΑ κέρδισαν την τρίτη θέση, κάτι που αποτέλεσε τεράστια αποτυχία γι’ εκείνους.
Μετά από αυτό το παιχνίδι ήρθε ξανά η… κατρακύλα με αποκορύφωμα την ήττα από την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 που οδήγησε την Team USA στο χάλκινο μετάλλιο.
Έτσι, ο Μάικ Σιζέφσκι επιστράτευσε τα… μεγάλα μέσα και κάλεσε τον Κόμπι Μπράιαντ στην Εθνική ομάδα. Μόνο το δέος που προκαλούσε το όνομά του ήταν αρκετό για να δώσει κίνητρο και έμπνευση στους νέους παίκτες (ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ) που άρχιζαν να προσαρμόζονται άμεσα στο δικό του πρόγραμμα και να ακολουθούν το παράδειγμά του.
Σα να μην έφτανε αυτό, ο τεχνικός των ΗΠΑ καλούσε και βετεράνους στρατιωτικούς για να τους μιλήσουν και να τους δώσουν ώθηση. Μεταξύ των ανθρώπων που κλήθηκαν να μιλήσουν στην ομάδα ήταν και ο Νταγκ Κόλινς. Ο άνθρωπος που ευστόχησε στις δύο τελευταίες βολές του τελικού το 1972 και όμως οι διαιτητές του πήραν τη «μπουκιά απ’ το στόμα» και δε μπόρεσε να φύγει ο ίδιος και η ομάδα του με το χρυσό μετάλλιο.
Ο Κόλινς αν και αγχωμένος, μοιράστηκε από καρδιάς την ιστορία του με την ομάδα που έμελλε να τον δικαιώσει, την «Redeem Team». «Θέλω να ακούσετε τον εθνικό ύμνο. Αυτό είναι το τελευταίο τραγούδι που θέλω να ακούσετε. Θέλω να ανέβετε σε αυτό το βάθρο για να πάρετε αυτό το χρυσό μετάλλιο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ στη ζωή σας και θα είστε δεμένοι για το υπόλοιπο της ζωής σας με χαρά. Η ομάδα μου δέθηκε από τον πόνο και δεν θέλω ποτέ να έχετε αυτό το συναίσθημα», είπε χαρακτηριστικά.
Μόλις η Εθνική των ΗΠΑ κέρδισε στον τελικό του 2008 την Ισπανία και πέτυχε τον στόχο της, πολλοί παίκτες με μπροστάρη τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, πλησίασαν τον Κόλινς για να του αφιερώσουν αυτή τη διάκριση της πρώτης θέσης.
Αυτό το χρυσό μετάλλιο δεν ήταν απλώς μία εκδίκηση ή μια εξιλέωση για την αδικία του 1972, ούτε για την κατρακύλα με αποκορύφωμα την ήττα από την Ελλάδα το 2006. Ήταν περισσότερο μια υπενθύμιση προς όλους, ότι η Team USA επέστρεψε και παίζει το καλύτερο μπάσκετ στον κόσμο.
Ευτυχία Οικονομίδου