Μία τέτοια μέρα σαν κι αυτή 39 χρόνια πίσω, ο αείμνηστος Μάνος Κατράκης έφευγε για το τελευταίο του «Ταξίδι στα Κύθηρα». Πέρα όμως από το σανίδι και την αριστερά, είχε μία ακόμα φλογερή –αν και σύντομη - αγάπη στη ζωή του και αυτή ήταν η… στρογγυλή θεά.
Από το Καστέλι Κισσάμου της Κρήτης στην αιωνιότητα – μέσω θεάτρου – και ακόμα παραπέρα. Ο Μάνος Κατράκης ήταν, είναι και θα είναι ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς (αυτοδίδακτος βεβαίως) που έχει βγάλει ο τόπος τούτος. Ένας άνθρωπος που έζησε με πάθος, αγκαζέ με τις ιδέες του. Αυτές δεν τις απαρνήθηκε ούτε μετά τις έντονες συστάσεις της επιστήμης για την ταλαιπωρημένη κατάσταση της υγείας του και έτσι μία μέρα σαν και αυτή, στις 2 του Σεπτέμβρη του 1984 και μετά το πέρας των γυρισμάτων της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Αγγελόπουλου, άφηνε την τελευταία του πνοή στα εγκόσμια. Η παρακαταθήκη του όμως θα ζει για πάντα μέσα από τις ταινίες και τους ρόλους του. Τα «πιστεύω» του και όσα αγάπησε παράφορα.
Ένα από αυτά που παραλίγο να στερούσε από την «Ψωροκώσταινα» ένα από τα πιο λαμπρά της αστέρια στη σκηνή, ήταν το ποδόσφαιρο. Η «ζωντανή φωνή της Ρωμιοσύνης», όπως πολλοί τον θυμούνται, έτρεχε στα νιάτα του πίσω από ένα τόπι, σκίζοντας χέρια και πόδια στα χωμάτινα γήπεδα της Αθήνας.
Όπως κάθε Κρητικός που… σέβεται την καταγωγή του και καταπιάνεται με οτιδήποτε, ο ποδοσφαιριστής Μάνος Κατράκης χαρακτηριζόταν για τη μαχητικότητά του. Αγωνιζόμενος στη θέση του κεντρικού αμυντικού, ξημεροβραδιαζόταν στο γήπεδο του Κεραυνού Πολυγώνου στο σημερινό Πεδίο του Άρεως. Τι γήπεδο δηλαδή. Μια αλάνα για την ακρίβεια με ψιλό χαλίκι που… ξύριζε πόδια και χέρια σε κάθε πτώση, όπως είχε κάποτε πει και ο ίδιος και άφηνε ανοικτές πληγές, σαν ξυράφι. Σημάδια που πρόδιδαν και τον έρωτα του Κατράκη για το ποδόσφαιρο και δεν τον άφηναν να κρυφτεί από τη μάνα του, η οποία αναρωτιόταν κάθε φορά: «Πάλι κλώτσαγες τη μπάλα Μανώλη;»
(Φωτογραφία από panseraikos.gr)
Το 1925 η ανεξάρτητη ομάδα του διαλύθηκε και έτσι ο Μάνος σε ηλικία 16 ετών μετακινήθηκε στον γνωστότερο Αθηναϊκό, με τα χρώματα του οποίου αγωνίστηκε δυο χρονιές στο πρωτάθλημα της Αθήνας. Λίγο πριν οι ανάγκες της εποχής (προστάτης της οικογένειας με τον πατέρα του να λείπει συνεχώς και το μεγάλο του αδερφό ξενιτεμένο) και ο εξ’ Αμερικής Κώστας Λελούδας του δώσουν βήμα στο σανίδι, ο Κατράκης έκλεισε κακήν κακώς την ερασιτεχνική του φυσικά καριέρα στο ποδόσφαιρο με μία έκτη θέση στην Ε.Π.Σ.Α (κόντρα σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Απόλλωνα Αθηνών, Ατρόμητο) και το πρωτάθλημα της περιόδου 1925-26.
Ευτυχώς όμως για την τέχνη του τόπου μας, το μπρίο του και η κλίση του στην υποκριτική τον κέρδισαν. Μία λαμπρά καριέρα με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της εκτυλίχθηκε με τον ίδιο πάντοτε σε θέση αγωνιστή (εξόριστος στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη αρνούμενος να υπογράψει το 1946 δήλωση μετάνοιας). Όπως τότε που κλωτσούσε τη «στρογγυλή θεά», σκληροτράχηλος από τη θέση του σέντερ μπακ.
Μάνος Φυρογένης
