«Υπάρχουν ήττες πιο θριαμβευτικές και από νίκες» είχε πει κάποτε τον 16ο αιώνα ο σκεπτικιστής Γάλλος φιλόσοφος, Μισέλ ντε Μονταίν. Ένας άνθρωπος που δεν ενστερνιζόταν μονάχα τον ορθολογισμό αλλά και την πίστη. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ο κύριος εκείνος με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Euro 2004; Κι’ όμως έχει. Όχι ο ίδιος σαν παρουσία αλλά τα λεγόμενα του, καθώς και ο τρόπος σκέψης του.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ίσως και να ήταν παρών στην Πορτογαλία το καλοκαίρι εκείνο. Άλλωστε το έργο του ήταν καθόλα επηρεασμένο από τον Πλάτωνα και τον Πύρρωνα, συνεπώς κάποια σχέση τον συνέδεε με την Ελλάδα.
Η «γαλανόλευκη» είχε καταφέρει να μαζέψει 4 βαθμούς στους δυο πρώτους αγώνες και εκεί που πριν την έναρξη του τουρνουά φάνταζε ως αουτσάιντερ για την πρόκριση στα νοκ-άουτ, υπήρξε επικεφαλής του ομίλου. Θρίαμβος στην πρεμιέρα απέναντι στους διοργανωτές, «παλικαρίσια» ισοπαλία στο δεύτερο ματς με τους έτερους Ίβηρες και ένα βήμα από τα προημιτελικά.
Τελευταία αγωνιστική των ομίλων και όλα παρέμεναν «ρευστά» στο πρώτο γκρουπ. Πιθανότητες πρόκρισης είχαν όλες οι ομάδες, εκτός της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα της μιας αναμέτρησης, επηρέαζε άμεσα την άλλη, συνεπώς το μυαλό ταξίδευε.
Πορτογαλικός νότος, γήπεδο «Αλγκάβρε» στο Φάρο. Οι διεθνείς μας έδιναν την πιο μεγάλη «μάχη» έως την επόμενη. Απέναντί τους μια ομάδα που δεν κυνηγούσε βαθμούς αλλά έπαιζε μονάχα για το γόητρό της. Όταν μιλάμε για έθνος όμως και δη το ρωσικό, αυτό αρκεί για να θεωρηθεί επικίνδυνη.
Η Εθνική Ελλάδος, ξεκίνησε «μουδιασμένα». Τα πόδια ήταν βαριά, το βάρος μεγάλο και το άγχος βρισκόταν μόνο στους παίκτες με τις μπλε φανέλες. Το γρήγορο γκολ αποσυντόνισε τους παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ και πριν καλά-καλά το καταλάβουν βρέθηκαν με δυο γκολ πίσω και την «πλάτη στον τοίχο».
Οι ευκαιρίες ήταν πολλές και για τις δυο πλευρές σε ένα ανοικτό πρώτο μέρος. Λίγο πριν την ανάπαυλα όμως ήρθε το γκολ για το «πειρατικό», το οποίο εξελίχθηκε σε «χρυσό». Σε μια φάση αξιομνημόνευτη, και ποια δεν ήταν άλλωστε σε εκείνη τη διοργάνωση, η επιμονή των Παπαδόπουλου και Βρύζα έφερε την πρόκριση. Η Εθνική αναθάρρησε, τα καλά νέα ήρθαν από το Ζοσέ Αλβαλάδε (ήττα της Ισπανίας) και όλα τα άλλα είναι απλά ιστορία.
Οι συντελεστές του θαύματος θυμήθηκαν τα λόγια ενός σπουδαίου ηγέτη. «Δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες» είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Και μπορεί το διακύβευμα να μην ήταν τόσο σπουδαίο όπως τότε που είχε αναφωνήσει τα λόγια αυτά ο Βρετανός πρωθυπουργός, όμως 14 «Πειρατές» και ένας «καπετάνιος» έδωσαν μια τέτοια μέρα κατάθεση ψυχής, στο δικό τους αντικείμενο, στο μέτρο που μπορούσαν.
Η νίκη δίνει τρεις βαθμούς, η ισοπαλία έναν και η ήττα κανέναν. Κι’ όμως η ήττα με τη Ρωσία και το γκολ του Ζήση Βρύζα, έδωσε στην Ελλάδα ότι θα πρόσφερε και ένα τρίποντο το βράδυ εκείνο. Τη συνέχεια στο όνειρο και τη δυνατότητα για κάτι ακόμα μεγαλύτερο.
Μάνος Φυρογένης
www.bnsports.gr
