Άλλη μία επέτειος μακριά από την κεντρική σκηνή για τον Ηρακλή. Οι ένδοξες στιγμές παρόλα αυτά είναι για να ανασύρονται από το συρτάρι και όχι για να λησμονούνται. Πάνε 47 χρόνια απ’ όταν ο «Γηραιός» πήρε το… ρόπαλό του και εξολόθρευσε κάθε αντιστάτη. Σχεδόν μισός αιώνας από το Κύπελλο του 1976 και τον συναρπαστικό τελικό με τον Ολυμπιακό (4-4 καν. Διάρκεια), που ο ημίθεος έγινε ΘΕΟΣ.
«Και διηγώντας τα, να κλαις». Ποιος να το περίμενε στις 9 Ιουνίου του 1976 στην εκστασιασμένη Θεσσαλονίκη που διατηρούσε τα σκήπτρα του Κυπέλλου Ελλάδας για μία ακόμα φορά σαν σε μαθηματικά ακολουθία κάθε ζυγό έτος (1970 Άρης, 1972 και 1974 ΠΑΟΚ), πως σχεδόν μισό αιώνα μετά, ο Ηρακλής θα παλεύει με τους… δαίμονές του. Αυτή η εκατοντάχρονη ομάδα με αξιοπρόσεκτη «δύναμη πυρός» να τον ακολουθεί σε όλα τα σπορ και αρκετούς ρομαντικούς του είδους.
Ο «Γηραιός» όμως έγινε γερασμένος, έμπλεξε σε άλλα μονοπάτια και χάθηκε κάπου στην πορεία. Λοξοδρόμησε, έπεσε σε «βάλτο» και παλεύει για να αναγεννηθεί. Να βρει ξανά αυτό το… ελιξίριο της ζωής και να αποτελέσει και σταθερά στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι μνήμες παρόλα αυτά δεν σβήνουν από το… σκληρό δίσκο όσες δυσκολίες και να έρθουν και οι Ηρακλειδείς το γνωρίζουν καλά. Μία τέτοια μέρα, πριν από 47 χρόνια η εμβληματική μορφή κάτω από τα γκολπόστ του «Γηραιού», Γρηγόρης Φανάρας ύψωνε στον… ουρανό της Αθήνας στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας το πρώτο και τελευταίο τρόπαιο της ένδοξης ιστορίας των Θεσσαλονικιών. Και πως να το ξεχάσουν άλλωστε; Μια μεγαλειώδης πορεία και ένας πομπώδες τελικός με στιγμές μαγείας αλά… Νουρέγιεφ, που κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι αφού ούτε τα 120 λεπτά ανέδειξαν νικητή. Η βραδιά του Ηρακλή, μια νύχτα που πάντα θα θυμάται.
Η παρολίγον γκέλα, ο… χορός στη βροχή και το ΑΣΑΕΔ
«Ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο» έλεγε ο Μπάμπης Τσετίνης και στην περίπτωση του Ηρακλή της σεζόν 1975-76, είχε δύο διαφορετικές… αναγνώσεις. Ο «Γηραιός» του Λες Σανόν ξεκίνησε άκρως εντυπωσιακά τις υποχρεώσεις του στο πρωτάθλημα και μέχρι το χειμώνα «φιγούραρε» στα ψηλά, έχοντας δεχτεί μόλις ένα (!) τέρμα μετά από 8 στροφές. Παρόλα αυτά η συνέχεια ήταν αντιστρόφως ανάλογη και η 8η θέση δεν του πρόσφερε ένα πολυπόθητο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Έτσι, ο στόχος ήταν ένας και αφορούσε την μακροημέρευση του στο Κύπελλο Ελλάδας.
Το ταξίδι ξεκίνησε με δυσκολίες και παρολίγον… στραπάτσο. Ο Ηρακλής χωρίς τον Χατζηπαναγή στην αποστολή ταξίδεψε στη γειτονική Βέροια που τότε ήταν από τις καλές ομάδες της Β’ Εθνικής για να επιβεβαιώσει τον τίτλο του φαβορί. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν σαφώς πιο ζόρικα καθώς χρειάστηκε η «ρώσικη» ρουλέτα και δη 18 (!) εκτελέσεις για να πάρει το εισιτήριο για την επόμενη φάση, έχοντας μάλιστα βρεθεί και με την πλάτη στον τοίχο (ήταν πίσω στο σκορ με 2-1 στο 75’).
Πιερικός και Τρίκαλα αποτέλεσαν τα επόμενα «θύματα» των Θεσσαλονικιών, χωρίς να φορτσάρουν βέβαια για να έρθει έπειτα η… καταιγίδα. Ο «Γηραιός» πέρασε σαν σίφουνας από τους… καταρράκτες του Αγρινίου, «χορεύοντας» σε ένα βαρύ γήπεδο και διαλύοντας με 7-1 τον Παναιτωλικό που αγωνιζόταν στη μεγάλη κατηγορία. Με «κυανόλευκη φούρια» λοιπόν, ο Ηρακλής βρέθηκε ανάμεσα στους τρεις μεγάλους του Λεκανοπεδίου και για να βρεθεί στον τρίτο (τότε) τελικό Κυπέλλου της ιστορίας του, έπρεπε να κάμψει την αντίσταση του Παναθηναϊκού στο «Καυταντζόγλειο». Και το έκανε τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου.
Η έδρα του «Γηραιού» δεν αποτελούσε ανά τα χρόνια εύκολο πέρασμα για κανέναν και ειδικά για το «τριφύλλι», το δεύτερου μισό της δεκαετίας των 70ς το «Καυταντζόγλειο» αποτελούσε ενίοτε, τόπος… μαρτυρίου (1979, 6-0). Υπό το βλέμμα 25 και πλέον χιλιάδων οπαδών στις κερκίδες, ο Ηρακλής έδειξε από νωρίς τα «δόντια» του (2-0 μέχρι το 14’ με τους Ματσουκίδη και Ποντίκη). Παρόλα αυτά οι «πράσινοι» δεν ήταν διατεθειμένοι να καταθέσουν τα όπλα και πριν προλάβει να…. βγει το ημίχρονο, είχαν ισοφαρίσει με τους Λιβαθηνό και Γιαννακούλα (41’ και 43’).
Η λύση τελικά δόθηκε από την «αιχμή του δόρατος». Ο Γκέσιος με γκολ στο 72’ προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Ηρακλειδείς στην κερκίδα με τον αγώνα να αργεί να επανεκκινήσει κοντά στα 10 λεπτά. Στο γεγονός αυτό στάθηκε ο Παναθηναϊκος και υπέβαλε ένσταση, διαμαρτυρόμενος επίσης για θέση οφσάιντ στο νικητήριο γκολ.
Η διχογνωμία Κεντρικής Επιτροπής Κυπέλλου (ορθή λήξη του αγώνα) με την ΕΠΟ (επανάληψη), διευθετήθηκε από το ΑΣΕΑΔ, το οποίο αποφάνθηκε υπέρ του Ηρακλή και ως εκ τούτου οι «κυανόλευκοι» έκλεισαν θέση για τον τελικό της Αθήνας.
«Ήτα Ρο Άλφα Κλης, Κυπελλούχος Ηρακλής»
Στην κατάμεστη Νέα Φιλαδέλφεια, οι Πειραιώτες ήταν εκείνοι που είχαν σίγουρα τον πρώτο λόγο. Και πως να μην τον είχαν έτσι άλλωστε; Έπαιζαν «εντός» έδρας, είχαν την παράδοση αλλά και τη δυναμική με το μέρος τους (τα τρία προηγούμενα χρόνια είχαν τερματίσει στην κορυφή του πρωταθλήματος). Αντίθετα, οι δυσκολοκατάβλητοι Θεσσαλονικείς, οι οποίοι είχαν κατηφορίσει με τη συμπαράσταση του κόσμου τους στην Αθήνα (περί τις 8 χιλιάδες στο γήπεδο) ήθελαν εκδίκηση για τους χαμένους τελικούς του 1947 και 1957 και τα κατάφεραν.
Ο «Βάσιας» ήταν αυτός που έβαλε μπροστά την αρμάδα του Λες Σανόν στο 27’ με ένα από τα γνωστά του σλάλομ και έδωσε το έναυσμα για το τι θα ακολουθούσε. Ο Ηρακλής ήταν σαφώς ανώτερος στο πρώτο ημίχρονο και αν οι παίκτες του ήταν πιο προσεκτικοί, κυρίως ο Γκέσιος, θα είχε διευρύνει το προβάδισμά του.
Η είσοδος του Συνετόπουλου βοήθησε τους «ερυθρόλευκους» να ισορροπήσουν και εν τέλει να ισοφαρίσουν στο 61’ με το κεφάλι του Σιώκου. Ο μετέπειτα παίκτης του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Κουσουλάκης στο 71’, αποκατέστησε την τάξη για να έρθει ο Βιέρα στο 82’ να διαμορφώσει το 2-2 της κανονικής διάρκειας.
Στην παράταση, ο «Γηραιός» έφερε τον αγώνα στα… μέτρα του και με τους Χατζηπαναγή στο 101’ και Γκέσιο – προ κενής εστίας – στο 110’, «αγκάλισε» την κούπα. Μάλιστα, το προβάδισμά του ήταν ακόμα μεγαλύτερο αν σκεφτεί κανείς πως μετά το 4-2, ο Βαμβακόπουλος απέβαλε τον Δαβουρλή μετά από ένταση που επικράτησε και έτσι οι Πειραιώτες είχαν ένα… βουνό να διαβούν. Και παρότι φάνταζε σχεδόν ακατόρθωτο, το ανέβηκαν.
Μέσα σε τρία λεπτά, ο Καραβίτης (115’) έδωσε πνοή στον Ολυμπιακό για να έρθει ο Γκλέζος στο 118’ με προβολή (και χωρίς να σφυριχτεί το επιθετικό φάουλ στον Φανάρα) να στείλει τον τελικό στην παράταση. Συγκλονιστική εξέλιξη σε έναν τελικό… διαφήμιση για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στη «ρώσικη ρουλέτα» και παρότι ο Χατζηπαναγής δεν βρήκε για τρίτη φορά τη βραδιά εκείνη δίχτυα (ένας κυανόλευκος αστόχησε και αυτός ήταν ο «Νουρέγιεφ»), ο Γρηγόρης Φανάρας ήταν εκεί, απέκρουσε δύο πέναλτι και έδωσε στον Τούμπογλου την ευκαιρία να δώσει τη χαριστική βολή.
Άπαντες έγιναν ένα κουβάρι. Με τον Βρετανό τεχνικό στα… ουράνια από τους παίκτες του, ο σπουδαίος Φανάρας σήκωσε το 1ο Κύπελλο – και τελευταίο έως τώρα – του Ηρακλή. Οι φίλοι του που τον είχαν ακολουθήσει στην Αθήνα έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας ενώ και οι οπαδοί του στη Θεσσαλονίκη ξεχύθηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους της πόλης για να πανηγυρίσουν την τεράστια εκείνη επιτυχία.
Η αποστολή του «Γηραιού» κατά την επιστροφή της στα Βόρεια την επομένη του τελικού, έτυχε υποδοχής… ηρώων. Οι πρωταγωνιστές οι οποίοι είχαν επιβιβαστεί και σε λεωφορείο, έγιναν «ένα» με τον κόσμο τους, με τη Θεσσαλονίκη να θυμίζει… μεθυσμένη πολιτεία (και ο τίτλος είχε καταλήξει στον ΠΑΟΚ εκείνη τη χρονιά).
Μάνος Φυρογένης
