Αντιρρησίας συνείδησης. Μία τέτοια μέρα σαν και αυτή, έντεκα χρόνια πίσω, η Βουλιαγμένη μπήκε… σφήνα στην «αυτοκρατορία» του Ολυμπιακού. Η παρέα των φοβερών και τρομερών εκείνων «μπέμπηδων», υπήρξε η μοναδική που κατόρθωσε να βάλει μία άνω τελεία στο ερυθρόλευκο σερί των τελευταίων 17 (!) ετών και ο Μανώλης Μυλωνάκης, κομβικός «πυλώνας» του πρωταθλήματος του 2012, αναπολεί στο BN Sports.
Οι κραταιές αυτοκρατορίες χτίζονται με αποδείξεις και συνέπεια. Παραμένουν λαμπερές και ηγεμονικές παρά τις όποιες προσπάθειες αντίστασης. Και αυτό συμβαίνει δίχως αμφιβολία στην ελληνική υδατοσφαίριση των ανδρών σε συλλογικό επίπεδο εδώ και δύο δεκαετίες κοντά. Ο Ολυμπιακός ήρθε να πάρει τη θέση του αυθεντικού «Αυτοκράτορα» του εγχώριου πόλο και συμπολίτη του, Εθνικού και τα έχει καταφέρει ιδανικά.
Μέσα σε αυτό το διάστημα των τελευταίων 17 ετών που οι τίτλοι μονοπωλούνται κατ’ αποκλειστικότητα στον Πειραιά, υπάρχει ένα… γαλατικό χωριό που αντιτίθεται με όλες του τις δυνάμεις. Ο λόγος φυσικά για τον ΝΟΒ και τους «μπέμπηδές» που στέκουν μπροστά στον κυριαρχικό ζυγό. Συνήθως αυτό δεν είναι αρκετό, όπως έχει δείξει η ιστορία, όμως στη Βουλιαγμένη έχουν να υπερηφανεύονται για αρκετά πράγματα όσον αφορά την υδατοσφαίριση και ένα από αυτά είναι το νταμπλ του 2012. Η τελευταία απάντηση των αντιφρονούντων πριν την «ερυθρόλευκη καταιγίδα», η οποία τρέχει μέχρι και στις μέρες μας με ορολογική ακρίβεια.
Η νυν ομάδα του «θρύλου» του αθλήματος, Βλάντιμιρ Βουγιασίνοβιτς που έβαλε… βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου πόλο στο Βελιγράδι πριν από μερικές ημέρες αποκλείοντας από τα προημιτελικά του Len Champions League μία εκ των ιταλικών «ναυαρχίδων» ονόματι Μπρέσια, αποτέλεσε κάποτε τον… τελευταίο των Μοϊκανών.
Ήταν 3 Ιουνίου του 2012 στο Λαιμό, όταν μια ταλαντούχα «φουρνιά» με πρωτεργάτη και καπετάνιο τον Τεό Λοράντο, πάτησε το... pause στην Πειραιώτικη κυριαρχία. Σε ένα συγκλονιστικό πέμπτο τελικό που κρίθηκε στη «ρώσικη ρουλέτα», η Βουλιαγμένη σταμάτησε – έστω και προσωρινά – το «ερυθρόλευκο» σερί (5 πρωταθλήματα) κατακτώντας τον τέταρτο εγχώριο τίτλο της ιστορίας της σε επίπεδο ανδρών. Η τελευταία αντίσταση.
Το BN Sports λοιπόν, πιστό στη ρετροειδή του φύση, ρίχνει τους… προβολείς στην επιτυχία εκείνη της Βουλιαγμένης. Μόνο που δίνει το λόγο σε έναν εκ των πρωταγωνιστών. Ο Μανώλης Μυλωνάκης, εκ των σπουδαιότερων περιφερειακών που έχει βγάλει η πλούσια «γαλανόλευκη» παράδοση ανά τα χρόνια, με «φονική» προσποίηση και υποδειγματικό σπάσιμο σώματος και χεριού για να εκτελέσει στην κλειστή γωνία αποφεύγοντας τα μπλοκ, κλήθηκε να περιγράψει την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2012. Και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα με μεγάλη χαρά. Διότι πάντοτε η σημασία των λέξεων των αυτόπτων/αυτήκοων μαρτύρων, οι ιστορίες όσων το έζησαν από… μέσα, έχουν πολλά περισσότερα να δώσουν από έναν κοινό παρατηρητή.
Ο Μανώλης Μυλωνάκης με δυο λόγια
Δύο χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμια πρωταθλήματα, 11 φορές στην κορυφή της Α1 πόλο ανδρών, άλλα 11 Κύπελλα και ένα Len Champions League το 2018! Φτάνουν αυτά για να περιγράψουν την καριέρα του Μανώλη Μυλωνάκη με το Νο2 στο σκουφάκι; Η απάντηση είναι πως όχι διότι οι αθλητές είναι πρώτα από όλα άνθρωποι και πρότυπα για την επόμενη γενιά. Και ο Κρητικός περιφερειακός αποτέλεσε ένα από το πιο λαμπρά με την πολυετή του παρουσία στις πισίνες και τον χαρακτήρα του.
Ξεκινώντας από τον τόπο του, τα Χανιά έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο. Αγωνίστηκε στις πιο φημισμένες πισίνες της υφηλίου, είδε και έζησε πολλά, πάρα πολλά που θα έχει να αφηγείται στις κόρες του και τους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν (αν και δεν μοιάζει τέτοιος άνθρωπος).
Ο Μανώλης Μυλωνάκης πήγαινε πάντα πίσω από τις επιτυχίες. Ή πιο εύστοχα, εκείνες τον ακολουθούσαν πάντοτε μιας και όποιο σύλλογο τιμούσε με την παρουσία του, ζούσε στιγμές… μέθης. Με τον Ολυμπιακό τα «σάρωσε» όλα όντας σημαντικό μέλος του «μύθου» των τελευταίων ετών όμως πριν το κάνει, μαζί με τον Χρήστο Αφρουδάκη, τον Κώστα Τσαλκάνη, τον Άγγελο Βλαχόπουλο, τον νεανία Αλέξανδρο Γούνα και τα άλλα παιδιά, χάρισε στη Βουλιαγμένη το τελευταίο πρωτάθλημα της ιστορίας της και πρώτο μετά από μία 15ετία. Ήταν εκεί, άκρως καθοριστικός όπως πάντοτε στην καριέρα του, όταν οι σούπερ «μπέμπηδες» του Τεό Λοράντου ύψωναν τείχος στο φαβορί που λεγόταν Ολυμπιακός.
«Η Βουλιαγμένη του 2012 είχε τρομερή συνοχή»
«Έχω μόνο ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνη τη σεζόν (σ.σ 2011-12)! Ξεκινήσαμε με αρκετές δυσκολίες αλλά μέσα στη χρονιά ‘’χτίσαμε’’ την νοοτροπία που χρειάζεται για να κερδίσεις τίτλους» ήταν το πρώτο σχόλιό του, γυρνώντας το χρόνο πίσω.
Για να καταφέρει όμως μία ομάδα χωρίς Ερασιτέχνη, με μοναδικές εισφορές από τα μέλη της και δίχως την… ομπρέλα - σε όλους τους τομείς - ενός μεγάλου σωματείου, να φτάσει μέχρι την κορυφή, τι χρειάζεται;
«Όσο γραφικό κι’ αν ακούγεται είχαμε τρομερή συνοχή. Δεν το συναντάς κάθε μέρα αυτό. Πέρα βέβαια από το ταλέντο και την εργατικότητα που παρουσιάζαμε καθημερινά στις προπονήσεις και στους αγώνες και τα οποία είναι προαπαιτούμενα για μια πετυχημένη συνταγή».
Ο πέμπτος τελικός που έστεψε και τη Βουλιαγμένη πρωταθλήτρια, δεν ήταν ένας… υγιεινός περίπατος. Δεν θα μπορούσε άλλωστε μιας και οι ΝΟΒ και Ολυμπιακός ήταν σχεδόν ισοδύναμοι μέσα στο νερό όλη τη χρονιά. Κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι και ενώ αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και οι Πειραιώτες να είχαν 17 συνεχόμενους τίτλους εν έτει 2023, αν το δοκάρι δεν σταματούσε το πέναλτι του Δημήτρη Μάζη (νυν τεχνικού του Παναθηναϊκού) 8’’ για το φινάλε.
Κάποιες φορές ωστόσο, η ιστορία γράφεται με τους… δικούς της όρους και σε εκείνη την κούπα έπρεπε να γραφτεί «ΝΟΒ». Σε αυτό βέβαια, ο Κώστας Τσαλκάνης έβαλε το χεράκι του. Ο παλαίμαχος διεθνής γκολκίπερ, γέννημα θρέμμα παιδί του ΝΟΒ, άπλωσε τα «πλοκάμια» του, σταμάτησε τον Γιάννη Κατρουζανάκη και σε συνδυασμό με τον ψύχραιμο στην τελευταία εκτέλεση Γούνα, υπέγραψε το νταμπλ εκείνο.
«Τον θυμάμαι πολύ καλά εκείνο τον τελικό. Είχε συναρπαστική εξέλιξη, πραγματικό ντέρμπι. Βέβαια θυμάμαι και τον εκνευρισμό που είχαμε από τον τρίτο τελικό όπου είχαμε ηττηθεί στην έδρα μας! Υπήρχε μεγάλη πίστη για τη νίκη στον πέμπτο παιχνίδι. Νιώθαμε ότι ήταν δικό μας, το θέλαμε πολύ. Και αυτό φάνηκε και στα… μεθεόρτια. Η χαρά που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα όλων μας ήταν έκδηλη και φυσικά στους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν», ανέφερε με μία δόση ευχάριστης μελαγχολίας ο συνομιλητής μας, ο οποίος μετά από εκείνο τον τίτλο μετέβη στο αντίπαλο δέος, ζώντας από την ανάποδη την ιστορία.
Όταν μια ομάδα κυριαρχεί απόλυτα σε ένα άθλημα, δεν συμβαίνει τυχαία. Κάθε καλοκαίρι από το 2012 και μετά βρίσκει τους «ερυθρόλευκους» στην κορυφή και όλους τους υπόλοιπους (κυρίως τη Βουλιαγμένη) να μένουν με την προσπάθεια. Βέβαια, θα ήταν δύσκολο να ήταν διαφορετική η τροπή μιας και στον Πειραιά έχουν βρει τον τρόπο να κοιτούν όλους τους υπόλοιπους αφ’ υψηλού.
Πως θα μπορούσε όμως να μικρύνει η ψαλίδα; Ο Μανώλης Μανωλάκης δίνει τη δική του απάντηση, γνωρίζοντας εκ των έσω την κατάσταση.
«Νομίζω πως οι κινήσεις που κάνει ο Ολυμπιακός κάθε χρόνο είναι αντάξιες του ονόματος του. Συνεπώς, εάν μία ομάδα θέλει να τον ανταγωνιστεί πρέπει να έχει υπομονή και να επενδύσει στις μικρότερες, ηλικιακά κατηγορίες. Το φυτώριο και όχι οι βιαστικές κινήσεις ίσως δώσουν τη λύση και βρεθεί πάλι μία Βουλιαγμένη εποχής 2012».
Κλείνοντας, δεν γινόταν να μην συζητήσουμε για το Final-8 της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της υδατοσφαίρισης στην «υφήλιο», η οποία διεξάγεται τις μέρες αυτές στο Βελιγράδι. Εκεί, στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου βρίσκονται και δύο ελληνικές με τον Ολυμπιακό και τη Βουλιαγμένη να κρατούν σε μία ακόμα κεντρική σκηνή, ψηλά τη «γαλανόλευκη» σημαία. Το ελληνικό πόλο συνεχίζει να δίνει απαντήσεις, όσο ξεχασμένο και αν συνεχίζει να είναι από τους πολλούς.
«Εκπληκτική η πορεία της Βουλιαγμένης στην επιστροφή της στη διοργάνωση και μάλιστα στηριζόμενη σε κάποια νέα παιδιά. Αυτό δείχνει και η παρουσία της στην 4αδα της Ευρώπης. Βέβαια θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία και να αναφέρω πως σε αυτό το Final-8, εκτός από τις δυο ελληνικές ομάδες, έχουμε και αρκετούς εκπροσώπους από τον τόπο μας που αγωνίζονται σε αλλά σωματεία (σ.σ Κάκαρης Γιουγκ, Αργυρόπουλος Φερεντσβάρος, Βλαχόπουλος και Σκουμπάκης στην Νόβι Μπέογκραντ). Αυτό δείχνει και τη δυναμική που έχουν πια οι Έλληνες πολίστες! Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως το εγχώριο προϊόν βρίσκεται στο πάνθεον τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο».
Μάνος Φυρογένης
