Μπορεί σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, που διεξάγεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και τίθενται αντιμέτωπες η Μίλαν με τη Λιντς, να είναι Έλληνας ο πρωταγωνιστής; Ναι, μπορεί να συμβεί. Και ο Χρήστος Μίχας το απέδειξε, ευνοώντας καταφανέστατα τη Μίλαν, με τους Άγγλους πάντως να χάνουν το τρόπαιο, αλλά να… κερδίζουν τη συμπάθεια του ελληνικού κοινού!
Γυρνάμε τον χρόνο στις 16 Μαΐου του 1973. Πενήντα χρόνια πριν. Στην Θεσσαλονίκη. Στον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό που έλαβε χώρα ποτέ στην συμπρωτεύουσα. Η Κυπελλούχος Ιταλίας, Μίλαν, συναντά την Κυπελλούχο Αγγλίας, Λιντς, με φόντο την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Και σε ένα τόσο ιστορικό ματς, δυστυχώς για την Ελλάδα, ο διαιτητής, Χρήστος Μίχας μένει στην… ιστορία, αντί για το ίδιο το παιχνίδι. «Τελικό της ντροπής» τον χαρακτηρίζουν οι Άγγλοι μέχρι και σήμερα…
Η Μίλαν διεκδικεί το πρωτάθλημα της Ιταλίας μέχρι τέλους, την στιγμή που η Λιντς έχει μείνει πίσω στην «κούρσα» για το πρωτάθλημα, έχοντας μάλιστα ηττηθεί και από τη Σάντερλαντ στο Wembley, στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, σε μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις που έγιναν μέχρι και τότε στον θεσμό. Η ψυχοσύνθεση των δύο ομάδων είναι διαφορετική.
Καταφθάνουν στην Θεσσαλονίκη και αμφότερες μπαίνουν στο γήπεδο κουβαλώντας την ελληνική σημαία, ενώ μπροστά τους βάδιζαν δυο τσολιάδες, που κρατούσαν την ιταλική και την αγγλική σημαία, το ελληνικό διαιτητικό τρίο και η μπάντα της αστυνομίας. Το πανηγυρικό κλίμα δεν κράτησε πολύ. Με την έναρξη του αγώνα και τα πρώτα σφυρίγματα του Μίχα, η οι Άγγλοι, που είχαν ενστάσεις για τον ορισμό του Μίχα, άρχισαν να εκνευρίζονται.
Το πρώτο σοβαρό λάθος ήρθε μόλις στο 5ο λεπτό όταν ο γνωστός μας, Αλμπέρτο Μπιγκόν, τζαρτζαρίστηκε λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή των Άγγλων με έναν αμυντικό της Λιντς και ο Μίχας καταλόγισε χωρίς δεύτερη σκέψη φάουλ, που ακόμη και τότε, για την εποχή, ήταν υπερβολικό.
Ο Λουτσιάνο Κιαρούτζι πήρε φόρα, η μπάλα κόντραρε κάπου και κατέληξε στα δίχτυα. Η Μίλαν βρήκε νωρίς το γκολ που ήθελε και οι άνθρωποι της Λιντς αισθάνονταν πως σε περίπτωση που το εν λόγω σφύριγμα δεν θα είχε καταλογιστεί, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Η Μίλαν άρχισε να κλείνεται στο γήπεδο και το σύνολο του Ντον Ρέβι ξεκίνησε να πιέζει για την ισοφάριση. Προσπάθησε, πάλεψε, βρέθηκε κοντά στο γκολ, αλλά πάντα βρισκόταν ένα… παράπονο μακριά. Φυσικά, αυτό αφορούσε αποκλειστικά τον Χρήστο Μίχα.
Εκτός από τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τα τάκλιν και τα σπρωξίματα των Ιταλών, ο Έλληνας διαιτητής αρνήθηκε σε τρεις περιπτώσεις να καταλογίσει πέναλτι υπέρ των Άγγλων, προκαλώντας αντιδράσεις όχι μόνο στους οπαδούς της Λιντς, αλλά και στους ουδέτερους Έλληνες φιλάθλους. Άπαντες στράφηκαν εναντίον του. Τόσο οι φίλοι των «παγωνιών», όσο και οι ντόπιοι, που έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους, μία ομάδα να αδικείται.
Με το σφύριγμα της λήξης, οι Ιταλοί «ξέσπασαν» σε πανηγυρισμούς και οι Άγγλοι σε διαμαρτυρίες. Όπως περιέγραψε χρόνια μετά ένας Άγγλος δημοσιογράφος, η ελληνική λέξη που κυριαρχούσε στο γήπεδο ήταν «ντροπή». Η αγανάκτηση του κόσμου ήταν τέτοια που οι παίκτες της Μίλαν αποδοκιμάστηκαν όταν πήγαν να παραλάβουν τα μετάλλιά τους ενώ κάποιοι πιο θερμόαιμοι πέταξαν μέχρι και αντικείμενα στους Ιταλούς, θεωρώντας πως είχαν στήσει το παιχνίδι σε συνεργασία με τον Μίχα.
Πώς προέκυψε αυτό; Πολλοί λένε πως ο Έλληνας διαιτητής πέταξε για το ματς μαζί με το αεροπλάνο που μετέφερε τη Μίλαν. Εύκολο να συνδέσει κανείς τα γεγονότα, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο τρόπος που σφύριξε ο Μίχας ήταν προκλητικός.
Μετά τον αγώνα ο απτόητος Μίχας παρευρέθηκε κανονικά σε ένα γεύμα προς τιμήν των Άγγλων, εξοργίζοντας τον Ντον Ρέβι που δήλωνε:
«Ποτέ δεν θα καταλάβω πώς είχε το θράσος να έρθει να φάει μαζί μας και να χαμογελάει έτσι μπροστά μας. Θα έπρεπε να ντρέπεται».
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι δηλώσεις του επιθετικού, Μικ Τζόουνς:
«Η διαιτησία ήταν ένα σκάνδαλο. Η αντίδραση του ελληνικού κοινού ήταν απίστευτη αλλά δυστυχώς δεν σβήνει την πίκρα που νιώθαμε μετά το τέλος του αγώνα. Ο σέντερ μπακ τους μου έριξε γροθιά, με έφτυσε στο πρόσωπο και σχεδόν προσπάθησε να μου βγάλει τα μάτια και ο διαιτητής δεν έκανε απολύτως τίποτα!»
Μεσολάβησαν 35 χρόνια έως ότου ο Χρήστος Μίχας να ανοίξει την καρδιά του, αναφορικά με εκείνο το παιχνίδι. Το έκανε μόλις μία φορά στο περιοδικό Active by Sportday, λέγοντας πως εξακολουθεί να πιστεύει ότι η διαιτησία του σε εκείνο το παιχνίδι ήταν καλή. Θεωρούσε πως είχε στοχοποιηθεί λόγω της συμπάθειας που του είχε ο πρόεδρος της UEFA, Αρτέμιο Φράνκι, και επισήμανε πως ο θόρυβος που «ξέσπασε» σε βάρος του, του στέρησε την ευκαιρία να σφυρίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.
Τα χρόνια πέρασαν, το «μίσος» και οι αναμνήσεις για εκείνη την αναμέτρηση «ξεθώριασαν», αλλά οι παλιοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Έχασαν πολλά εκείνο το βράδυ. Έχασαν έναν τίτλο, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην διαιτησία, αλλά κέρδισαν πολύ κόσμο. Ακόμη και αν το φίλαθλο ποδοσφαιρικό κοινό της Ελλάδας, βρίσκεται μακριά από το «Έλαντ Ρόουντ». Και ο εν λόγω σεβασμός, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.
Δημήτρης Μανάκος
www.bnsports.gr
