Ο Ολυμπιακός το 2012 ήθελε να κάνει το κάτι παραπάνω στη Euroleague, όμως στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, κάθε άλλο παρά σίγουρος για τον στόχο του φαινόταν. Το κλείσιμο της ευρωπαϊκής σεζόν ήταν ονειρικό εν τέλει, με δύο πρόσωπα που αποκτήθηκαν το χειμώνα να αλλάζουν άρδην την εικόνα της ομάδας.
Λο και Ντόρσεϊ έφεραν αέρα αισιοδοξίας
Σπάνια μεταγραφές χειμερινής περιόδου έχουν σημαντικό αντίκτυπο σε μικρό χρονικό διάστημα, όμως οι Πειραιώτες βρήκαν «φλέβα χρυσού» με την έλευση των Έισι Λο και Τζόι Ντόρσεϊ. Αυτοί οι δύο παίκτες συμπλήρωσαν ιδανικά το παζλ του ρόστερ και έδειξε πως υπάρχουν αρκετές δυνατότητες. Μια πολύ αγαπητή φιγούρα της ιστορίας του συλλόγου καλούνταν πλέον να συσπειρώσει άπαντες και με μικρά αλλά σταθερά βήματα να τους οδηγήσει όσο πιο μακριά γινόταν.
Ο ξεχωριστός κύριος Ίβκοβιτς
Ο Σέρβος ανέλαβε το καλοκαίρι του 2010 στη θέση του Παναγιώτη Γιαννάκη, λίγο μετά την παρουσία στον τελικό εκείνης της σεζόν κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ο κόσμος τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, καθώς εκείνος ήταν που είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης το 1997, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Με έμφαση στην καλή άμυνα, τις αποστάσεις, τη γρήγορη αλλά όχι βιαστική κυκλοφορία της μπάλας και την ανάδειξη του επιθετικού ριμπάουντ σε σημείο αιχμής, έφτιαξε μια παρέα που δεν χάριζε τίποτα στην πίσω πλευρά του παρκέ και ταυτόχρονα είχε σχεδόν πάντα δεύτερη ευκαιρία στην επίθεση.
Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν η κύρια επιθετική απειλή, με την ικανότητα να εκτελεί από κάθε σημείο του παρκέ, έχοντας ταυτόχρονα και οργανωτικά καθήκοντα. Ο Γιώργος Πρίντεζης άρχισε να δείχνει συνεχώς εικόνες από τα… προσεχώς με το πεταχτάρι του, ο Άντιτς έδινε έξτρα πόντους πίσω από τη γραμμή του τριπόντου και οι, νεαροί τότε, Σλούκας, Παπανικολάου και Μάντζαρης βελτιώνονταν παιχνίδι με παιχνίδι.
Τελευταίο εμπόδιο πριν το Final Four ήταν η Σιένα, από την οποία ο Ολυμπιακός αποκλειστεί, έχοντας πλεονέκτημα έδρας την προηγούμενη χρονιά. Αυτή τη φορά ξεπέρασε το εμπόδιο της, πληρώνοντάς την με το ίδιο νόμισμα, νικώντας με 3-1 στο δικό της πλεονέκτημα έδρας και το κάρμα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Στον ημιτελικό κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Μπαρτσελόνα, σε μια ρεβάνς του τελικού του 2010. Νίκη με 68-64 και μια τελευταία μάχη απέμενε, αυτή με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Ανατροπή για Όσκαρ
Οι δύο διεκδικητές μπήκαν στον αγώνα με πολύ άγχος, κάτι που μαρτυρά και το ισχνό 10-7 με το οποίο έκλεισε η πρώτη περίοδος. Όταν οι ομάδες ξαναβγήκαν στο παρκέ, η ΤΣΣΚΑ πάτησε γκάζι και δεν κοίταξε πίσω. 43-30 προβάδισμα στο ημίχρονο και 53-34 δύο λεπτά πριν λήξει η τρίτη περίοδος, με καλάθι του Σβεντ. Όλα έμοιαζαν χαμένα και κανένας απ’ όσους έβλεπαν το ματς δεν πίστευε ότι υπάρχει πιθανότητα να γυρίσει κι ο Γιόνας Καζλάουσκας έδειχνε κάτι παραπάνω από έτοιμος να επαναλάβει κατάκτηση 13 χρόνια μετά το έπος της Ζαλγκίρις. Αυτός είχε το μαχαίρι και το καρπούζι και ήθελε 12 λεπτά για να πάρει το τρόπαιο και να στείλει μήνυμα στον Ολυμπιακό, από τον οποίο πέρασε χωρίς κάποια επιτυχία την προηγούμενη δεκαετία.
Ο Ίβκοβιτς πήρε τάιμ άουτ κι έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια για να γυρίσει το ματς. Ναι η διαφορά ήταν μεγάλη, αλλά ποτέ οι ομάδες του δεν τα παρατούσαν πριν σφυρίξει η… χοντρή. Ο Μάντζαρης, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου ροκάνιζαν τη διαφορά σιγά σιγά και έδιναν μια αχτίδα ελπίδας. Τα τελευταία δώδεκα λεπτά το ματς γύρισε ολοκληρωτικά με ένα ερυθρόλευκο σερί 28-8. Ο «Παπ» έγραψε το 61-60 και ο Ολυμπιακός έκανε φάουλ για να σταματήσει τον χρόνο. Σωστή ενέργεια, αλλά σε λάθος παίκτη σε πρώτη ανάγνωση, με τον πρώην κάτοικο ΟΑΚΑ, Ραμούνας Σισκάουσκας να έχει θεωρητικά εύκολο έργο από τη γραμμή των βολών 9.7 δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Η μπάλα όμως «έκαιγε» κι ακόμα κι ο συνήθως εύστοχος Λιθουανός είχε 0/2 και η επόμενη επίθεση έκρινε τα πάντα.
Ο Σπανούλης πήρε την μπάλα από τον Παπανικολάου και άρχισε να επιτίθεται, τραβώντας δύο αντιπάλους πάνω του. Τη σωστή στιγμή πάσαρε στον ξεχασμένο Γιώργο Πρίντεζη κι εκείνος με το πεταχτάρι του έγραψε το τελικό σκορ. Αυτό ήταν, ο Ολυμπιακός είχε μόλις νικήσει με 62-61, ανατρέποντας τη μεγαλύτερη διαφορά σε τελικό της διοργάνωσης, γυρνώντας από το -19 κι ο «Άγιος Γεώργιος» εκτέλεσε τον Καζλάουσκας, αλλά και τον λίγο αργότερα προπονητή του, Γιάννη Σφαιρόπουλο, που ήταν τότε βοηθός στους Μοσχοβίτες. Το γεγονός μάλιστα ότι το κατάφερε με το δικό του σουτ, αυτό για το οποίο τα είχε ακούσει από τον Λιθουανό όταν συνυπήρξαν στη Μάλαγα, κάνει ακόμα πιο γλυκό τον θρίαμβο.
Όλη Ευρώπη τρελάθηκε και ταυτόχρονα υποκλίθηκε σε κάθε γλώσσα, σε μια ιστορική στιγμή όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά για ολόκληρο το μπάσκετ της Γηραιάς Ηπείρου. Ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό που μέσα σε δώδεκα λεπτά βγήκε αληθινό και θα μνημονεύεται για χρόνια.
ΤΣΣΚΑ (Καζλάουσκας): Τεόντοσιτς 15(4), Λαβρίνοβιτς 5, Σισκάουσκας 8, Κρστιτς 11, Κιριλένκο 12(1), Βορόνοφ, Βοροντσέβιτς, Σβεντ 3, Κάουν 2, Κριάπα 3(1), Γκόρντον 2.
Ολυμπιακός (Ίβκοβιτς): Χάινς, Άντιτς 7, Σπανούλης 15(2), Ντόρσεϊ, Κέσελ 3(1), Παπαδόπουλος, Πρίντεζης 12, Παπανικολάου 19(3), Μάντζαρης 3(1), Σλούκας 4(1), Λο.
