Το ημερολόγιο έδειχνε 9/5/2016, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος παρουσίαζε το μακρόπνοο σχέδιο του για τη «νέα Λεωφόρο» και το ολικό… λίφτινγκ της ιστορικής έδρας του Παναθηναϊκού. Ένα όραμα που δεν προχώρησε στα σπουδαία με το σύλλογο να πληρώνει μέχρι και πρόστιμα στην πολεοδομία.
Σχετικά Άρθρα
Βοτανικός: Η επιλογή για να υπάρχει και στον επόμενο αιώνα ο ΠΑΟ, αλλά απλά έγινε το πρώτο βήμα !
«Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν» λέγανε για το περίφημο γιοφύρι της Άρτας. Και αν αυτό έπρεπε να πάρει γηπεδική μορφή, είναι η ερώτηση, θα μπορούσε να ήταν κάποιο άλλο εκτός του «Απόστολος Νικολαΐδης», κοινώς γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας; Φυσικά και όχι είναι η απάντηση με τον κόσμο του Παναθηναϊκού να βιώνει στο… πετσί του όλα αυτά τα χρόνια μία αιώνια διαμάχη. Μία αντιδικία ερασιτέχνη, Δήμου, κατοίκων της περιοχής, Πολεοδομίας, ΠΑΕ, Στε κλπ. Απ’ όπου κι αν το πιάσει κανείς όμως, μία είναι η συνισταμένη και φυσικά πρόκειται για το ίδιο το «τριφύλλι» που έβγαινε χαμένο.
Μία τέτοια μέρα σαν και αυτή, πριν από ακριβώς 7 χρόνια, ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, Γιάννης Αλαφούζος, παραχωρούσε συνέντευξη Τύπου στο κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος», παρουσιάζοντας τα σχέδια για τη… νέα Λεωφόρο (όπως είχε δοθεί η ονομασία στο πλάνο). Μία ενέργεια, πρωτοβουλία που φάνταζε από τις πιο ικανές και πιθανές για να βρουν ανταπόκριση και το πολύπαθο γήπεδο στην λεωφόρο Αλεξάνδρας να αλλάξει εν τέλει όψη. Να μεγαλώσει και να εκσυγχρονιστεί.
Ανέκαθεν το εν λόγω οικόπεδο, αποτελούσε «φιλέτο» για την εκάστοτε κυβέρνηση ή και βραχνάς. Ένα κομμάτι γης στην «καρδιά» του αστικού ιστού της πόλης που είχε μπει στο… μάτι του κάθε πολιτευμένου για πιθανές υπογειοποιήσεις, χώρους πρασίνου, πάρκινγκ κλπ. Για τον Γιάννη Αλαφούζο όμως αποτελούσε μια πρωτοβουλία για να φτιάξει το «σπίτι» του όπως ανέφερε στην παρουσίαση. «Εμείς είμαστε περαστικοί. Έχουμε μια βάρδια, υπηρετούμε τον Παναθηναϊκό και φεύγουμε. Ο Παναθηναϊκός μένει», ήταν τα λόγια του ισχυρού άνδρα της ΠΑΕ, στο εισαγωγικό του σημείωμα.
Το όραμα περιλάμβανε τη δημιουργία νέων σουιτών, εσωτερικές αναβαθμίσεις σε ζητήματα ασφαλείας, νέα κιγκλιδώματα, δημιουργία ανεξάρτητων ανελκυστήρων και ένα γενικότερα «γερό» λίφτινγκ εντός και εκτός γηπέδου. Μάλιστα υπήρχε η διάθεση για τοποθέτηση πλέγματος εξωτερικού, στα πρότυπα της «Allianz Arena». Κυρίως όμως αφορούσε στην ανοικοδόμηση δύο έξτρα εξεδρών (επιπρόσθετων στις ήδη υπάρχουσες φυσικά) στην οδό Τσόχα (2.300 θέσεων) και επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας καθώς και δύο «πύργους» στα κόρνερ, διαγώνια. Κινήσεις που θα μεγάλωναν τη χωρητικότητα του γηπέδου περί τις 20-22 χιλιάδες συνολικά.
Τα πλάνα από τα slights και τις μακέτες εντυπωσίαζαν, κερδίζοντας κάθε φίλο του Παναθηναϊκού. Δυσπιστία ωστόσο υπήρχε – λογική ως προς το γηπεδικό – και παρότι το πρώτο στάδιο εργασιών βάδιζε με άκρως ικανοποιητικούς ρυθμούς, το σχέδιο για τη «νέα Λεωφόρο» έμεινε ως συνήθως, στάσιμο.
Αφού ολοκληρώθηκαν οι 16 σουίτες, αντικαταστάθηκαν κάποια καθίσματα με νέα και προχώρησε ό,τι εσωτερικό ήταν εφικτό να συμβεί χωρίς τη συγκατάθεση τρίτων, το ζήτημα όσο περνούσε ο καιρός άρχισε να «κολλάει]. Οι οικοδομικές άδειες για τις πιο… βαριές δουλειές αργούσαν να έρθουν και το μεγάλο πρότζεκτ έμπαινε σε φάση στασιμότητας. Τα κομπρεσέρ δεν έδωσαν ποτέ τη θέση τους στις πραγματικές αλλαγές του έργου καθώς οι άδειες δεν βγήκαν ποτέ. Επί της ουσίας δεν μπορούσε να τοποθετηθεί ούτε ένα νέο… καρφί.
Από εκεί και πέρα η ιστορία γνωστή και μη εξαιρετέα. Γήπεδο στο Γουδί, πρόταση Δημήτρη Γιαννακόπουλου, διπλή ανάπλαση, Βοτανικός κλπ. «Ελάτε να φτιάξουμε μαζί τη νέα Λεωφόρο» ήταν το σλόγκαν μίας ακόμα πρότασης που καταχωνιάστηκε στο ντουλάπι της πολύκροτης υπόθεσης του αρχαιότερου εν ενεργεία γηπέδου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ενός γηπέδου γεμάτου με... κλειδωμένες και έντονες αναμνήσεις αλλά πλήρως αντιλειτουργικού.
Μάνος Φυρογένης
