Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
Μπορεί η Γιουβέντους να είναι πλέον η μεγάλη ομάδα του Τορίνο, αλλά υπήρχαν εποχές που το μεγάλο αφεντικό της πόλης δεν ήταν οι «μπιανκονέρι», αλλά η μεγάλη ομάδα της πόλης, η Τορίνο. Μάλιστα, η «γκρανάτα» αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες που έχει δει το ποδόσφαιρο πριν το τραγικό δυστύχημα της Σουπέργκα βάλει πρόωρο τέλος σε μια ομάδα που σάρωνε τα πάντα στο διάβα της.
Παρά το γεγονός πως από εκείνη την τραγωδία έχουν περάσει σχεδόν 75 χρόνια, ο μύθος της σπουδαίας αυτής ομάδας με τα χρόνια μεγάλωνε, μια ομάδα που έκανε πολλούς μικρούς Ιταλούς να την υποστηρίξουν παρότι ελάχιστοι πρόλαβαν τα κατορθώματα τους. Άνθρωποι από όλες τις πόλεις της χώρας έγιναν Τορίνο χάρη στον σπουδαίο Βαλεντίνο Ματσόλα και τους συμπαίκτες του. Στο Μιλάνο ένα μικρό παιδί, ο Μπενεντέτο Κράξι, μεγαλώνει ακούγοντας στο ραδιόφωνο τα κατορθώματα της «Grande Torino».
Το βράδυ της 4ης Μαΐου 1949, ο Μπετίνο μαθαίνει από τον πατέρα του νέα που άλλαξαν για πάντα την ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: στις 17:03, το αεροσκάφος Fiat G-212, της εταιρείας Avio Linee Italiane (θυγατρική της FIAT) έπεσε σε ομίχλη λίγο προτού προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Τορίνου και προσέκρουσε στον λόφο Σουπέργκα, που υψώνεται στα νότια της πόλης και συνετρίβη με απολογισμό 31 νεκρούς. Η Τορίνο είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη. Η ιστορία αυτή σκίζει την καρδιά του αγοριού, καθώς και εκατοντάδων χιλιάδων Ιταλών. Από εκείνη την στιγμή ο δεσμός του Μπετίνο με την «γκρανάτα» γίνεται αιώνιος.
Ο Κράξι μεγαλώνει και γράφει την δική του ιστορία στην ιταλική πολιτική σκηνή. Ο Σοσιαλιστής ηγέτης συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από την πολιτική σκηνή της Ιταλίας μετά τον πόλεμο και διετέλεσε πρωθυπουργός από το 1983 ως το 1987. Σκάνδαλα περί εκτεταμένης διαφθοράς και οδήγησαν στην κατάρρευση του ιταλικού πολιτικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του '90 τον αναγκάζουν να παραιτηθεί και να καταφύγει στο Χαμαμέντ της Τυνησίας όπου ζούσε αυτοεξόριστος. 
Στις 27 Αυγούστου 1999, στο τέλος της χρυσής εξορίας του ο Κράξι, αν και κλεισμένος σε ένα κλουβί, δέχεται να συνομιλήσει μπροστά στις κάμερες του Tele+. Κι εκεί εξομολογείται την αχαλίνωτη αγάπη του για την ομάδα της Τορίνο.
«Πάντα έμεινα πιστός στο Τορίνο, ως προς το όπλο. Η Σουπέργκα για μένα, έναν μικρό οπαδό, ήταν ο πρώτος μεγάλος πόνος της ζωής μου. Θυμάμαι καλά εκείνη την ομάδα, ακόμα και τώρα τόσα χρόνια μετά το τέλος της, η φωτογραφία της Grande Torino βρίσκεται στον τοίχο του σπιτιού ακόμα κι εδώ στην Τυνησία».
Η σχέση του Κράξι με την «γκρανάτα» είναι μια σχέση μελαγχολίας, ευχαρίστησης, αλλά κι εκδίκησης. Μελαγχολία γιατί το χτύπημα από το σκάνδαλο Tangentopoli, που τον οδήγησε στην εξορία έβαλε τέλος στην παρουσία του στα επίσημα του Ντέλε Άλπι ως το αντίβαρο στον Τζιάνι Ανιέλι ο οποίος ως ιδιοκτήτης της Γιουβέντους έδειχνε πλέον να του ανήκει ακόμα και το ίδιο το γήπεδο.
Για τον άλλοτε πρωθυπουργό της Ιταλίας, η Τορίνο ήταν κάτι σαν αυτοσκοπός. Η δημιουργία της νέας μεγάλης «γκρανάτα» που θα υπερκεράσει την μεγάλη αντίπαλο Γιουβέντους. Και το 1976 όταν η Τορίνο κατέκτησε το έβδομο πρωτάθλημα της ιστορίας της ξεπερνώντας στο νήμα την «Γηραιά Κυρία» ο προπονητής της ομάδας, Τζίτζι Ραντιτσε, αγκαλιά με τον Μπετίνο αναφέρθηκε στην σχέση του με τον ηγέτη των Σοσιαλιστών αλλά και τις ιδέες του που έχει μεταφέρει στην ομάδα και είναι επηρεασμένες από τον Κράξι. «Δεν ντρέπομαι να υποστηρίζω ότι οι πολιτικές μου ιδέες ταυτίζονται με την αριστερά, μεταξύ του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Και γι αυτό ακριβώς τον λόγο έχω αναπτύξει ένα όραμα για το ποδόσφαιρο και την κοινωνία».
Ο Ράντιτσε για τον Κράξι ήταν ο δικός του Ρίνους Μίχελς - ο αρχιτέκτονας του Total Football, ο άνθρωπος που θα έκανε ξανά την Τορίνο να κυριαρχεί σε Ιταλία κι Ευρώπη και να μπει στο μάτι της οικογένειας Ανιέλι η οποία εκφράζει το πλούτο και τον καπιταλισμό, ακριβώς το αντίθετο από τις ιδέες του ηγέτη του PSI. Όμως η Τορίνο δεν καταφέρνει ποτέ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του Ιταλού πρωθυπουργού. Η ομάδα υποβιβάζεται στην Serie B, μια κατάσταση που αναγκάζει τον σοσιαλιστή ηγέτη, να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης.
Ο Κράξι πείθει τον φίλο του μηχανικό και επιχειρηματία Τζιαν Μάουρο Μπορσάνο να αναλάβει την ομάδα ως αντάλλαγμα μια θέση ως βουλευτής στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στις εκλογές του 1992. Μαζί, στα τραπέζια των διάσημων εστιατορίων του Πιεμόντε, συνέθεσαν ξανά τα κομμάτια μια ιστορία εμπνευσμένη από τον αρχηγό της μεγάλης Τορίνο Βαλεντίνο Ματσόλα με στόχο την υπεροχή της πόλης έναντι της οικογένειας Ανιέλι. Πολλοί το πιστεύουν, αλλά κανείς δεν το λέει: Ο Κράξι είναι ο σκιώδης πρόεδρος του συλλόγου. Εκείνος επιλέγει για προπονητή τον Φασκέτι με τον οποίο η Τορίνο επιστρέφει στην μεγάλη κατηγορία το 1989 και είναι εκείνος που πιέζει για την άφιξη ενός νεαρού προπονητή που ετοιμάζεται για μεγάλη καριέρα, τον Εμιλιάνο Μοντόνικο.
Την ίδια ώρα βάζει το χέρι του για την μεταγραφική ενίσχυση αφού είναι αυτός που παίρνει τηλέφωνο τον πρόεδρο της Τζένοα για να δώσει το ΟΚ για την μεταγραφή του Κάρλος Αγκιλέρα, ο οποίος λίγο καιρό πριν είχε οδηγήσει τους Γενοβέζους σε μεγάλη νίκη μέσα στο Άνφιλντ επί της Λίβερπουλ. «Ο Αγκιλέρα μετακόμισε στην Τορίνο μετά από πίεση του Κράξι, ακόμα και τώρα θυμάμαι το τηλεφώνημά του», είχε αποκαλύψει χρόνια μετά ο τότε πρόεδρος της Τζένοα.
Και το όνειρο του Μπετίνο Κράξι αποκτά σάρκα και οστά. Η Τορίνο του Μοντόνικο φτανει στον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Αντίπαλος το πρότυπο του Κράξι, ο Άγιαξ του Ντένις Μπέργκαμπ. Στον πρώτο αγώνα στο Ντέλε Άλπι οι δύο ομάδες αναδεικνύονται ισόπαλες 2-2, αλλά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ το γκολ δεν έρχεται, ενώ και ο διαιτητής του αγώνα Ζόραν Πέτροβιτς κλείνει τα μάτια του σε καθαρό πέναλτι του Φρανκ Ντε Μπουρ. Ο Εμιλιάνο Μοντόνικο εξαγριωμένος για την αδικία πετάει την καρέκλα που βρίσκεται δίπλα του στον πάγκο. Μια εικόνα που έμεινε αποτυπωμένη για πάντα στην Ιταλία, αντίστοιχη με αυτή που έδειχνε τον Μπετίνο Κράξι κατά την διάρκεια της ανάκρισης του για το σκάνδαλο διαφθοράς στην χώρα. Κάπου εκεί το όνειρο κυριαρχίας του Σοσιαλιστή ηγέτη μέσω της Τορίνο είχε φτάσει στο τέλος του.
Όσες προσπάθειες και να έκανε, η «γκρανάτα δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει την παλιά της αίγλη. Πλέον, ο ίδιος είχε να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα από την Τορίνο. Αυτοεξόριστος από το Χαμαμέντ, ένας ταύρος σε υαλοπωλείο προσπαθεί να γίνει ξανά παιδί κλωτσώντας μια μπάλα με τον ανιψιό του: θυμούμενος τον Ματζόλα, τον Ραντιτσε και την κλοπή στο Άμστερνταμ.
Και όπως λέει και ο ύμνος της Τορίνο:
«Η Granata είναι ένα δεύτερο δέρμα
το να το κουβαλάς είναι σαν ένα ταξίδι ανάμεσα στα αστέρια
Ξέρω τι είναι ιστορία και θρύλος
ας παίξουμε, η φλόγα δεν έχει σβήσει».
Πηγές: www.rivistacontrasti.it
www.bnsports.gr
