Μια ιστορία που θα αποτελεί για πάντα παράδειγμα προς μίμηση, αλλά ταυτόχρονα θα είναι δυστυχώς και διαχρονική. Διαχρονική καθώς ο πόλεμος είναι στην ουσία αιματηρή πολιτική και αυτή η πολιτική δεν θα πάψει να ταλαιπωρεί τις ζωές μας.
Ήταν Μεγάλη Τετάρτη του 1999 (7/4/99) όταν η ΑΕΚ έκανε την υπέρβαση, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα και απέδειξε το γιατί όντως είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Ο λόγος φυσικά για το αντιπολεμικό ταξίδι της «Ένωσης» στο εμπόλεμο Βελιγράδι και την φιλική αναμέτρηση με την Παρτιζάν.
Λίγες ημέρες νωρίτερα (24/3) τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ ξεκίνησαν πόλεμο κατά της Σερβίας, δίχως εντολή από τα Ηνωμένα Έθνη. Δεν υπάρχουν επίσημα νούμερα για τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους, ωστόσο σίγουρα ο αριθμός είναι πενταψήφιος και οι καταστροφές που άφησε πίσω του αμέτρητες.
Κάπου μέσα στο χάος, το ποδόσφαιρο έμελλε να λάμψει. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης πήρε μια τολμηρή απόφαση, ανακοινώνοντας πως αποστολή της ΑΕΚ θα ταξίδευε στη γειτονική χώρα προκειμένου να διεξαχθεί το φιλικό και αντιπολεμικό παιχνίδι με την Παρτιζάν.
Ο στόχος αυτής της κίνησης φυσικά δεν αφορούσε καθόλου το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά η «Ένωση» -μια προσφυγική ομάδα που έχει ζήσει στο πετσί της τον πόλεμο και τον ξεριζωμό- ήθελε να δείξει πως συμπονά και συμπαραστέκεται στους Σέρβους και πως ο πόλεμος δεν θα έπρεπε να είναι τίποτα άλλο, παρά μόνο μια λέξη.
Όλοι οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο είπαν αμέσως το «ναι», αψηφώντας όλους τους κινδύνους και βάζοντας σε πρώτο πλάνο την ειρήνη και την ανθρώπινη ζωή. Αυτούς συνόδεψαν και αρκετοί επώνυμοι και πολιτικοί όπως οι Μανώλης Γλέζος, Αλέξης Κούγιας, Μίλτος Βεντούρης, Γιάννης Βούρος, Νικήτας Κακλαμάνης, Θόδωρος Κασσίμης και Γιώργος Κατσιφάρας, όπως και αρκετοί βορειοελλαδίτες φίλαθλοι.
Με κεντρικό μήνυμα «θα παίξουμε για τη φανέλα της ειρήνης» η ΑΕΚ πήρε τον δρόμο της για το Βελιγράδι…
Το γήπεδο είχε πλημμυρίσει από κόσμο, τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Στην ανάπαυλα μάλιστα οι παίκτες φύτεψαν μια ελιά από την Αρχαία Ολυμπία, η οποία συμβόλιζε το ρίζωμα του αθλητισμού και των ηθών που τον συνθέτουν, ενώ νωρίτερα είχαν ανταλλάξει κόκκινα αυγά και τσουρέκια.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με τους Ματέγια Κέζμαν στο 13’ και Πάρι Ζουμπούλη στο 26’ να γράφουν το 1-1, ωστόσο το θέαμα δεν ολοκληρώθηκε στα 90 λεπτά. Περίπου στο 61’ πλήθος κόσμου εισέβαλλε στον αγωνιστικό χώρο με σημαίες, ζητωκραυγάζοντας «Ελλάς-Ελλάς» και «ΑΕΚ-ΑΕΚ» και παίρνοντας αγκαλιά όλους τους παίκτες. Η ειρήνη είχε νικήσει.
«Είμαι συγκινημένος. Αυτά που ζω είναι δύσκολο να περιγραφούν με ακρίβεια. Όλη η Γιουγκοσλαβία άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχθηκε με τη φράση “είστε αδέλφια μας”. Έκλαιγαν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Μας ζητούσαν σημαίες της ΑΕΚ, μας έλεγαν ότι έγιναν οπαδοί της ομάδας.
Σίγουρα η ΑΕΚ έδωσε την ψυχή της, ένωσε τους χτύπους της καρδιάς της με τους δοκιμαζόμενους φίλους μας Γιουγκοσλάβους. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε», ήταν μερικά από τα λόγια του συγκινήμενου Δημήτρη Μελισσανίδη έπειτα από την ολοκλήρωση της αναμέτρησης.
Παρτιζάν (Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς): Νταμιάνοβιτς, Κράσοβιτς, Σάβιτς, Σανόγεβιτς, Στογιάνοβιτς, Βούκοβιτς, Ίλιτς, Ίβιτς, Μπιέκοβιτς, Τόμιτς, Κέζμαν
ΑΕΚ (Όλεγκ Μπλαχίν): Ατματσίδης (29’ Μιχαηλίδης - 40’ Κουρκούνας), Κοπιτσής (40’ Κωστένογλους), Μπαμπούνσκι, Μιλοβάνοβιτς (42’ Καψής), Τσέκολι (45’ Ζήκος), Κατσαβός, Σαβέβσκι (32’ Κασάπης), Μαλαδένης, Καλιτζάκης, Ζουμπούλης, Νικολαΐδης
Στο τέλος της ημέρας η αποστολή της ΑΕΚ και όσοι την είχαν ακολουθήσει, πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Το σκοτάδι έπεφτε και τα βομβαρδιστικά έκαναν δυστυχώς την εμφάνισή τους.
Φυσικά η κίνηση της «Ένωσης» σε καμία περίπτωση δεν έβαλε «στοπ» στον πόλεμο, ωστόσο λειτούργησε ως συμπαράσταση στους Σέρβους δείχνοντάς του ότι δεν είναι μόνοι. Αυτό ωστόσο που πρέπει πάντα να θυμόμαστε, και ειδικά με τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, είναι πως ποτέ δεν υπήρξε καλός πόλεμος ή... κακή ειρήνη.
