Το ποδόσφαιρο μπορεί να θεωρείται ο «Βασιλιάς» των σπορ όμως έχει και τα μελανά του σημεία. Είναι στιγμές που το συγκεκριμένο άθλημα ξεπερνάει ακόμα και την ανθρώπινη ζωή, η οποία «θυσιάζεται» στον βωμό της βίας και της ανευθυνότητας. Για το δεύτερο, το ελληνικό ποδόσφαιρο έζησε τη μεγαλύτερη τραγωδία της ιστορίας του, κάνοντας όλη την Ευρώπη να παγώσει και μέχρι και σήμερα, να αποτελεί τη πιο «μαύρη» μέρα του ημερολογίου.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο «Γ. Καραϊσκάκης» όταν προσπάθησαν να βγουν από τη θύρα 7 και είδαν πως οι πόρτες είχαν κλείσει. Το φρικιαστικό θέαμα σε γήπεδο και νοσοκομείο, πρόσφερε τις χειρότερες εικόνες στην ιστορία του εγχώριου αθλήματος. Μετά από 42 χρόνια, κανείς δεν έχει ξεχάσει το συμβάν. Ούτε τα θύματα. Το μνημόσυνο, ο σεβασμός και ο τρόπος που έχουν τιμηθεί καθημερινά και όχι ανά έτος, δείχνει το πόσο μεγάλο αποτύπωμα άφησαν στα χρονικά του αθλητισμού.
Φόρος τιμής στη μνήμη των θυμάτων της Θύρας 7, από τον Πρόεδρο του Ολυμπιακού κ. Βαγγέλη Μαρινάκη#Olympiacos #Gate7 #NeverForgotten1981? #Piraeus #Anniversary #Marinakis pic.twitter.com/m5EXlZKQpZ
— Olympiacos FC (46?) (@olympiacosfc) February 5, 2022
Ο απόλυτος θρίαμβος… πρωταθλητή του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ!
Λίγες ώρες πριν, στο «Γ. Καραϊσκάκης» διεξαγόταν το μεγάλο ντέρμπι της αγωνιστικής αλλά και της σεζόν, Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν στη πρώτη θέση της βαθμολογίας με δύο βαθμούς διαφορά από την Ένωση και με νίκη, θα έπαιρναν σημαντική διαφορά για το 22ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Από την άλλη, οι «κιτρινόμαυροι», με το τρίποντο, θα προσπερνούσαν τον Ολυμπιακό και θα είχαν σαφές προβάδισμα για τον τίτλο.
Αμφότεροι είχαν όλα τα αστέρια τους διαθέσιμα. Σαργκάνης, Κυράστας, Βαμβακούλας, Παπαδόπουλος, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκης, Περσίας, Νικολούδης, Αναστόπουλος, Ορφανός και Γαλάκος για την εντεκάδα του Γκούρσκι. Οικονομόπουλος, Αρδίζογλου, Μανωλάς, Καραβίτης, Παραπραστανίτης, Θώδης, Βλάχος, Ελευθεράκης, Κώττης, Μπάγεβιτς και Μαύρος από την άλλη για τον Μίλτο Παπαποστόλου. Στις κερκίδες είχαν βρεθεί σχεδόν 35 χιλιάδες οπαδοί. Με λίγα, το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από τους φιλάθλους των δύο ομάδων (και όχι μόνο).
Ο Ολυμπιακός πατούσε καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο και προηγήθηκε χάρη στον Μάικ Γαλάκο έπειτα από σέντρα του Περσία στο 30ο λεπτό. Παρά τις ευκαιρίες των δύο ομάδων, το 1-0 έμεινε μέχρι την ολοκλήρωση του πρώτου ημίχρονου. Στην επανάληψη, όμως, ήρθε η απόλυτη καταιγίδα από τους γηπεδούχους. Η ΑΕΚ δεν μπορούσε να σταματήσει την απίστευτη επιθετική έκρηξη του πειραϊκού συλλόγου. Μέσα σε διάστημα 27 λεπτών, οι «ερυθρόλευκοι» μάτωσαν πέντε φορές τα αντίπαλα δίχτυα.
Ο Γαλάκος διπλασίασε τα προσωπικά του τέρματα στο 53ο λεπτό για να ακολουθήσουν οι Κουσουλάκης (68’) και Ορφανός (75’). Το ματς είχε πάρει ήδη διαστάσεις θριάμβου και ο Νίκος Βαμβακούλας πρόσφερε ένα από τα πιο όμορφα γκολ της χρονιάς. Στο 80ο λεπτό, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του και ανέβασε τον δείκτη του σκορ στο 5-0, πριν ολοκληρώσει το μυθικό 6-0, ο Μάικ Γαλάκος στο 84ο λεπτό, συμπληρώνοντας το χατ-τρικ.
Οι πανηγυρισμοί βάφτηκαν με… αίμα!
Μετά το 6ο γκολ, στις κερκίδες επικρατούσε ένα χάος. Οι πανηγυρισμοί ήταν σε άλλο επίπεδο. Η νίκη έδινε στον Ολυμπιακό το πιο δυνατό προβάδισμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και οι οπαδοί δεν περιορίστηκαν στο πάρτι της εξέδρας. Ουσιαστικά, ήθελαν να φύγουν από τη Θύρα 7 και να μετακινηθούν στη Θύρα 1 ώστε να είναι κοντά στα αποδυτήρια και να γιορτάσουν με τους παίκτες.
Η μαζική αποχώρηση, αποδείχθηκε… θανατηφόρα. Η πόρτα στο τέλος των σκαλοπατιών, ήταν κλειστή. Ουσιαστικά, εκείνα τα χρόνια η πύλη δεν άνοιγε πριν τη λήξη του αγώνα. Αυτό ήταν που μετέτρεψε την είσοδο της Θύρας 7 σε ένα πραγματικό μακελειό. Μόλις ο πρώτος γλίστρησε, όλοι έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον, την ίδια στιγμή που οι πίσω, έσπρωχναν γιατί δεν ήξεραν τι γινόταν μπροστά.
Σύντομα, αυτό που φαινόταν πίσω από τις πύλες, ήταν μία μάζα ανθρώπων. Ο πανικός δεν άργησε να έρθει και ο έλεγχος χάθηκε. Λίγα λεπτά μετά, οι δρόμοι του Πειραιά γέμισαν με ασθενοφόρα, αυτοκίνητα και κάθε είδους μέσο. Μοναδικός προορισμός ήταν το Τζάνειο. Το νοσοκομείο γέμισαν μέσα σε δευτερόλεπτα με δεκάδες τραυματίες αλλά και ακόμα περισσότερους συγγενείς που άκουσαν για το συμβάν στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Ο απολογισμός ήταν στους 19 νεκρούς που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλιά του γηπέδου και απλώς στο νοσοκομείο επιβεβαιώθηκε ο θάνατός τους. Μία μέρα μετά, φεύγει από τη ζωή ακόμα ένα άτομο και εν τέλει, έξι μήνες, ο αριθμός 21 ολοκληρώνεται. Παράλληλα, τραυματίστηκαν σχεδόν 54 άτομα, αν και γίνεται λόγος και για παραπάνω. Η τραγωδία ακούστηκε σε κάθε μέρος της Ευρώπης και για την Ελλάδα, ήταν ένα πραγματικό πανελλήνιο πένθος. Αναλυτικά, τα θύματα ήταν: Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών), Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών), Ηλίας Παναγούλης (17 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών), Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών), Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών), Νίκος Φίλος (19 ετών), Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών), Βασίλης Μάχας (20 ετών), Ευστράτιος Πούπος (20 ετών), Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών), Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών), Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών), Κώστας Καρανικόλας (26 ετών), Μιχάλης Μάρκου (27 ετών), Κώστας Μπίλας (28 ετών), Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών), Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών), Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).
Οι αλλαγές που έφερε...
Φυσικά, εκτός από το σοκ, μετά από αυτή την τραγωδία, ήρθαν και αρκετές αλλαγές. Είναι γνωστό, παρότι είναι η μεγαλύτερη στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν αποδόθηκαν ευθύνες πουθενά. Οι οικογένειες ψάχνουν ακόμα τις απαντήσεις στα ερωτήματά τους και αναζητούν τον λόγο που είδαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να φεύγουν τόσο άδικα από την ζωή.
Ωστόσο, μία σειρά από νόμους, ήταν αρκετοί για να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο. Το πρώτο, δεν ήταν άλλο από το υποχρεωτικό άνοιγμα των θυρών, 20 λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Κάτι που ισχύει ακόμα και σήμερα σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας. Από τη σεζόν 1981/82, απαγορεύθηκε να γεμίζουν στο μάξιμουμ τα στάδια για λόγους ασφαλείας, ενώ για κάποια χρόνια, οι φίλαθλοι πλήρωναν και ένα ποσό «υπέρ θυμάτων θύρας 7».
Νίκος Βαμβακούλας: «Νιώθαμε σαν να μην έγινε ποτέ το ματς – Μακάρι να μην δει κανείς τις εικόνες που αντίκρισα»
Ένας από τους πρωταγωνιστές του Ολυμπιακού εκείνο το βράδυ, ήταν αναμφίβολα ο Νίκος Βαμβακούλας. Ο Έλληνας άσος είχε πετύχει το 5-0 με υπέροχο τρόπο και γενικά είχε σημαντική συνεισφορά στην επικράτηση επί της ΑΕΚ. Ο ίδιος, μοιράστηκε στο BN Sports τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε, αλλά και τις εικόνες που αντίκρισε μέσα από το «Τζάνειο».
Αναλυτικά είπε:
- Ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που θυμάστε από εκείνη τη μέρα;
«Γίνεται να ξεχάσεις όλα αυτά που έγιναν εκείνη τη μέρα; Ζήσαμε πολύ έντονα τα πάντα. Ήταν μία θλιβερή κατάσταση την οποία εμείς δεν είχαμε καταλάβει μέχρι που γυρίσαμε σπίτι. Στα αποδυτήρια πανηγυρίζαμε τη νίκη και μόλις επέστρεψα, είδα στην τηλεόραση τα όσα συνέβησαν. Κατευθείαν τρέξαμε στο νοσοκομείο, στο Τζάνειο. Εκεί τους είχαν πάει όλους. Στον δρόμο όλοι έτρεχαν. Ήταν σοκαριστικό. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να ξεχάσεις και για αυτό τους τιμούμε κάθε φορά μέχρι και σήμερα»
- Μέσα από το νοσοκομείο τι θυμάστε;
«Τι να πεις για αυτό. Μανάδες, αδέρφια, θείοι, συγγενείς. Όλοι έκλαιγαν, φώναζαν. Έψαχναν για τους δικούς τους. Να δουν να χτύπησαν, αν ζουν. Ήταν απίστευτο όλο αυτό που συνέβη, γιατί υπήρχε το απόλυτο χάος. Εγώ είχα πάει με έναν εκ των ανθρώπων του Ολυμπιακού και τον Αναστόπουλο για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Το τι είδα εκεί, δεν μπορεί να περιγράφει με λέξεις. Είναι εικόνες που μακάρι να μην δει κανείς»
- Εκείνες οι εικόνες σας έρχονται μέχρι και σήμερα στο μυαλό σας;
«Δεν μπορείς να τις ξεχάσεις ποτέ. Είναι κάτι που θα συνοδεύει σε όλη σου την ζωή. Θυμάμαι ακόμα τους τραυματίες που τους μιλάγαμε και τους βοηθάγαμε αλλά και τους ανθρώπους να τρέχουν σε όλο το χώρο πανικόβλητοί. Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα το συζητάμε. Τα θυμόμαστε όλα. Ήταν απίστευτο αυτό που συνέβη και φυσικά, δεν πλήρωσε ΚΑΝΕΙΣ για αυτό που έγινε. Αυτό είναι που σε νευριάζει ακόμα παραπάνω»
- Όσο για το παιχνίδι, είχατε μία τεράστια νίκη επί της ΑΕΚ που έκρινε το πρωτάθλημα αλλά και εσείς, πετύχατε ένα υπέροχο γκολ. Τι θυμάστε από αυτή την αλλαγή συναισθημάτων;
«Όντως ήταν μία τεράστια νίκη. Είμασταν πάρα πολύ χαρούμενοι, όπως και οι οπαδοί μας στις εξέδρες. Υπήρχε ένα πολύ ωραίο κλίμα και ατμόσφαιρα. Στα αποδυτήρια το ίδιο. Πανηγυρίζαμε. Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί. Όμως, όταν το είδαμε, ήταν σαν να μην κερδίσαμε ποτέ. Σαν να μην έγινε ποτέ το ματς. Ήταν πολύ απότομη αλλαγή»
- Αφιερώσατε το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν σε αυτά τα θύματα;
«Κάθε χρόνο το κάνει ο Ολυμπιακός. Από εκείνη τη μέρα, κάθε επιτυχία και κάθε τίτλος είναι αφιερωμένος στα παιδιά αυτά που έφυγαν τόσο άδικα από την ζωή. Το πρωτάθλημα που πήραμε τότε ήταν για εκείνους. Αυτό με έκανε λίγο χαρούμενους. Το γεγονός πως τα καταφέραμε και μπορέσαμε να τους αφιερώσουμε τον τίτλο. Δεν ήταν όπως σήμερα οι οπαδοί. Τότε όλοι ήταν οικογένεια. Ανάμεσα στους φιλάθλους υπήρχε και ένας της ΑΕΚ. Δεν είναι όπως τώρα. Τότε υπήρχε η καζούρα και μέχρι εκεί. Πήγαιναν όλοι μαζί γήπεδο. Τώρα δεν είναι έτσι, δυστυχώς»
- Θεωρείτε πως αυτή η τραγωδία «ένωσε» τους οπαδούς του ελληνικού ποδοσφαίρου;
«Βλέπεις να έχει ενώσει κάποιον; Τίποτα δεν έχει συμβεί. Σκοτώνονται μεταξύ τους χωρίς λόγο και αιτία. Δεν είναι λύση η βία και εμείς σαν ποδοσφαιριστές πρέπει να το μεταφέρουμε αυτό. Πρέπει το κράτος να πάρει τις αποφάσεις αλλά και οι ομάδες να διώξουν αυτά τα άτομα που τα προκαλούν. Εμείς παλιά δεν είμασταν έτσι. Κάναμε την πλάκα μας και μέχρι εκεί»
- Για το περιστατικό με τον Άλκη τι έχετε να πείτε και τι πρέπει να γίνει για να είναι το τελευταίο θύμα οπαδικής βίας;
«Πιστεύω πως αν πιάσουν μερικούς από αυτούς που κάνουν γενικά τις ζημιές και τους βάλουν να πληρώσουν αυτά που έκαναν με χρήματα ή του βάλουν φυλακή για ένα με δύο χρόνια, τότε θα βάλουν μυαλό. Παράλληλα να τους απαγορευτεί η είσοδος σε οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Άμα γίνουν όλα αυτά, τότε θεωρώ πως θα μειωθεί κατά πολύ η βία και δεν θα έχουμε άλλους σαν τον Άλκη. Μακάρι να είναι ο τελευταίος»
