Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Δεκέμβρη του 1987 όταν μία ολόκληρη ομάδα χάθηκε. Το αεροσκάφος του περουβιανού ναυτικού που μετέφερε την Αλιάνζα Λίμα βυθίστηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό και πήρε μαζί του 43 ψυχές… μια για πάντα. Τραγική ειρωνεία; Ο μοναδικός που διασώθηκε ήταν ο πιλότος, για τις ευθύνες του οποίου οι φήμες «οργιάζουν».
Σχετικά Άρθρα
Σουπέργκα 1949: Το ξεκλήρισμα της «Grande Torino» και η φιλία που γεννήθηκε στις στάχτες μιας τραγωδίας!… (video)
06/02/1958: Η αεροπορική τραγωδία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Μόναχο συγκλόνισε τον κόσμο αλλά έδωσε ένα μάθημα ζωής
Τα πάντα σε αυτή τη ζωή κρέμονται από μια λεπτή… κλωστή όσο κι αν ο άνθρωπος νιώθει άτρωτος. Η επιτυχία από τη δυστυχία, ο θρίαμβος από την κατάρρευση, ακόμα και η ζωή από το θάνατο. Η ισορροπία είναι λεπτή και τα παραδείγματα γύρω μας, πάμπολλα. Άλλοι πάλι λένε πως την τύχη σου, την προκαλείς. Τι ακριβώς προκάλεσαν όμως εκείνες οι 43 ψυχές που επέβαιναν στο «Fokker F27-400M» και άφησαν την τελευταία τους πνοή στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού, λίγα χιλιόμετρα μόλις μακριά από τα σπίτια τους; Πάντα θα πλανάται αυτή η απορία και απάντηση δεν θα βρίσκει.
¡Buenos días Tromes! Nuestra portada impresa de hoy
— Diario Trome (@tromepe) November 30, 2016
"Tragedia como Fokker de Alianza" :'( ►https://t.co/5S0Yypbjpf pic.twitter.com/T6ZQmK6NMI
Την ίδια ημερομηνία λοιπόν, επτά χρόνια πίσω, που στη Νέα Υόρκη ο Μαρκ Τσάπμαν αφαιρούσε τη ζωή από τον Τζον Λένον, το ποδόσφαιρο του Περού «βυθιζόταν» στο πένθος. Τη νύχτα της 8ης Δεκεμβρίου του 1987 το αεροσκάφος που είχε ναυλώσει η διοίκηση της Αλιάνζα Λίμα από το ναυτικό του Περού για να μην ταλαιπωρηθεί κανένας από τους επιβάτες στο ταξίδι μέχρι την Πουκάλπα, έγινε ο εφιάλτης τους. Το μέσο που τους οδήγησε στο θάνατο.
Ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά ήταν που η πτώση ενός αεροπλάνου ξεκληρίζει μία ποδοσφαιρική ομάδα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Από τη Σουπέργκα και την Τορίνo το 1949, την τραγωδία του Μονάχου (1968) για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Βολιβιανή «The Strongest» ένα χρόνο αργότερα, στην Εθνική ομάδα της Ζάμπιας (1993) και τον αποδεκατισμό της Σαπεκοένσε το πρόσφατο 2016. Η «κακιά η ώρα» είχε έρθει και ο οργανισμός της Αλιάνζα Λίμα θρήνησε και μάλιστα βαθιά.
Στην πτήση F-27 της 8ης Δεκεμβρίου του 1987, πέρα από 16 ποδοσφαιριστές επέβαιναν ακόμα 5 μέλη του τεχνικού επιτελείου, 4 διοικούντες, 3 διαιτητές, 8 μαζορέτες, δύο αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού και 6 μέλη πληρώματος. Ο Χουάν Ρεινόσο είχε μείνει στην πρωτεύουσα και δεν είχε ταξιδέψει με τους υπόλοιπους μέχρι τις… όχθες του Αμαζονίου διότι για καλή του τύχη είχε πάρει κόκκινη κάρτα στον προηγούμενο αγώνα. Συνεπώς, 44 άνθρωποι απογειώθηκαν στις 6:30 το απόγευμα (τοπική ώρα) από το αεροδρόμιο της Πουκάλπα, με προορισμό την Λίμα.
Η Αλιάνζα Λίμα είχε επικρατήσει μερικές ώρες νωρίτερα της τοπικής Ντεπορτίβο και είχε «σκαρφαλώσει» στην κορυφή του πρωταθλήματος του Περού, λίγες μόλις στροφές πριν το φινάλε. Το κλίμα ήταν πανηγυρικό για την αδικοχαμένη «φουρνιά», την πιο ταλαντούχα στην ιστορία του συλλόγου αφού πλέον η υπόθεση-τίτλος, εξαρτιόταν αποκλειστικά από τα δικά τους χέρια. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρούσαν.
Αφού λοιπόν προσέγγιζαν το αεροδρόμιο του Καλάο, δημιουργήθηκαν οι πρώτες επιπλοκές. Ο πιλότος διέγνωσε κάποιο πρόβλημα στο σύστημα προσγείωσης και για το λόγο αυτό δεν ήταν βέβαιος κατά πόσον είχαν ανοίξει οι τροχοί του αεροσκάφους. Έτσι έκανε μια… βόλτα πάνω από το αεροδρόμιο, ούτως ώστε να του επιβεβαιώσει ο πύργος ελέγχου, ιδίοις όμμασι αν ήταν όλα εντάξει και να του δώσει το σήμα για προσγείωση. Αυτό λέγεται ότι ήρθε αλλά το «Fokker F27-400M» πετούσε χαμηλά, πολύ χαμηλά. Κατά τη διάρκεια ελιγμού λοιπόν στη απόπειρας προσγείωσης, το δεξί φτερό ακούμπησε στην επιφάνεια της θάλασσας και το αεροσκάφος συνετρίβη στον Ειρηνικό Ωκεανό. Όλα αυτά υπό φυσιολογικές καιρικές συνθήκες και μόλις έξι ναυτικά μίλια (11 χιλιόμετρα) μακριά από το διάδρομο προσγείωσης.
«Ψίθυροι» ανέφεραν πως εκτός της ελλιπούς συντήρησης του αεροσκάφους, και ο πιλότος Εντιλμπέρτο Βιγιάρ είχε σημαντικό μερίδιο ευθύνης ως προς την αξιολόγηση και το χειρισμό της κατάστασης. Κάποιοι αναφέρουν ότι πήρε λάθος απόφαση αφού ο συγκυβερνήτης Μοράλες, λόγω ελλιπούς γνώσης αγγλικών, διάβασε άλλη οδηγία στο manual, όταν παρουσιάστηκε το πρόβλημα με την προσγείωση. Άλλοι μιλούν για απειρία σε βραδινές πτήσεις και λίγες ώρες εκπαίδευσης. Όπως και να έχει οι κατηγορίες προς το πρόσωπο του, μόνο λίγες δεν ήταν.
Με το αεροσκάφος να χάνεται από τα ραντάρ, η κατάσταση κηρύχθηκε εκτάκτου ανάγκης. Όταν όμως οι διασώστες κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο, βρήκαν ζωντανό μονάχα τον πιλότο. Οι υπόλοιποι 43 επιβαίνοντες είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή στον Ειρηνικό αν και για τους δυο από αυτούς, ένα μέλος του πληρώματος και τον ποδοσφαιριστή Αλφρέντο Τομασίνι, ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος. Μέχρι να καταφθάσει όμως η βοήθεια (υπήρχε καθυστέρηση) δεν άντεξαν και ο Βιγιάρ ήταν ο τελευταίος που τους είδε ζωντανούς.
Οι μετέπειτα καταθέσεις του περισσότερο «γέννησαν» ερωτηματικά παρά διευκρίνισαν την κατάσταση όσον αφορά τη δική του συμπεριφορά, μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν ο μοναδικός επιζών μετά την πρόσκρουση με το νερό. Ο ίδιος ο πιλότος υποστήριξε αρχικώς ότι βγήκε από ένα παράθυρο και ότι τους βοήθησε όσο μπορούσε όμως εκείνοι ξεψύχησαν περιμένοντας. Οι αντιφάσεις όμως μεγάλωναν και διάφοροι… αστικοί μύθοι έκαναν λόγο για αδιαφορία. Ακόμα και για «τελειωτικό χτύπημα» από μεριάς του.
Το πολεμικό ναυτικό του Περού δεν έδωσε ποτέ σαφείς εξηγήσεις. Και όταν το μυστήριο παραμένει άλυτο, οι φήμες και οι θεωρίες συνωμοσίας… οργιάζουν. Γράφτηκε ότι το αεροπλάνο μετέφερε τόνους κοκαΐνης, οι ποδοσφαιριστές το πήραν «πρέφα» και απείλησαν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη. Μία τέτοια εξέλιξη μέσω ενός στρατιωτικού αεροσκάφους και μιας κυβέρνησης «βουτηγμένης» στη διαφθορά, δεν θα ήταν θεμιτή. Σε άλλη εφημερίδα της εποχής γράφτηκε ότι οι παίκτες, βλέποντας πιο πιθανό από ποτέ το ενδεχόμενο της συντριβής και της πτώσης, έδωσαν εντολή στον Βιγιάρ να το… ρίξει στη θάλασσα για να μην κινδυνέψουν άλλοι αθώοι. Όπως και να ‘χει, ξεκάθαρες απαντήσεις δεν έλαβαν ποτέ οι οικογένειες των θυμάτων και το γεγονός αυτό, πέρα από την πίκρα τους, «φούντωσε» και την οργή τους.
Λόγω του τραγικού συμβάντος, στο Περού κηρύχθηκε εθνικό πένθος. Για τρεις εβδομάδες διεκόπη κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα και στην πρωτεύουσα, τη Λίμα, τα δάκρυα έρρεαν ακατάπαυστα. Οι σκηνές που ακολούθησαν της αποφράδας εκείνης είδησης, ήταν δραματικές. Στις κηδείες των 43 θυμάτων, οι σωροί πέρασαν αρχικώς από το γήπεδο της, πριν… αναπαυθούν στο νεκροταφείο, ενώ όλη η πόλη είχε φορέσει μπλε και άσπρο (τα χρώματα της ομάδας), κατ’ εντολή δημάρχου.
Η ζωή συνεχίζεται όμως και το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά τρεις εβδομάδες αργότερα, με την Αλιάνζα Λίμα να απαρτίζεται με παίκτες από την ομάδα Νέων, εθελοντές, δανεικούς από την Κόλο Κόλο της Χιλής (κίνηση που σύσφιξε τις σχέσεις των δύο συλλόγων), ακόμα και βετεράνους που είχαν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια και τα φόρεσαν για να βοηθήσουν. Ο τίτλος χάθηκε και μαζί του πήρε μια ταλαντούχα φουρνιά Περουβιανών αθλητών.
Ανάμεσα σε αυτούς και ο θείος του τοπ σκόρερ στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και πρώην παίκτης των Μπάγερν Μονάχου και Αμβούργου, Πάολο Γκερέρο. «Όταν σκοτώθηκε ο θείος μου ήμουν τριών ή τεσσάρων. Θυμάμαι ακόμα τη μαμά μου να ουρλιάζει όταν άκουσε να μιλούν για την τραγωδία» είχε πει σε συνέντευξη του και είχε συμπληρώσει. «Οι παίκτες της Αλιάνζα Λίμα είναι όλοι νεκροί, το αεροπλάνο έπεσε στη θάλασσα. Αυτό θυμάμαι μόνο. Γι’ αυτό φοβάμαι και τα αεροπλάνα. Όλοι στην Κορίνθιανς το γνωρίζουν. Ειδικά όταν περνάμε από κενά αέρος και αναταράξεις» είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του ο εμβληματικός Περουβιανός.
Paolo "EL GUERRERO" pic.twitter.com/loLJTv5OA9
— GIO ? (@gioarte26) April 10, 2019
Όταν ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος πάντοτε ανοίγει. Έτσι είναι ο αέναος κύκλος της ζωής. Έτσι έκανε και η Αλιάνζα Λίμα αφού αποχαιρέτησε με τις δέουσες τιμές τους αδικοχαμένους αθλητές της. Όλα ξεκίνησαν από την αρχή και δέκα χρόνια αργότερα ο σύλλογος κατάφερε ότι δεν πρόλαβε εκείνη η ομάδα. Επέστρεψε στους τίτλους. Και η νέα γενιά, τον αφιέρωσε και στα 43 άτομα που έχασαν τη ζωή τους εκείνο τη θλιβερή νύχτα της 8ης Δεκεμβρίου 1987.
Μάνος Φυρογένης
