Σχετικά Άρθρα
Η μοιραία πτήση της 4ης Μαΐου 1949 και η Grande Torino που τη λύγισε μονάχα η μοίρα! (video)
Η αρχαία τραγωδία άνθισε στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., αλλά τα έργα των τραγικών κατάφεραν να εμπνεύσουν δημιουργικά πολλούς μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Στα τέλη του 16ου αιώνα στη Φλωρεντία, μια ομάδα ευγενών, ποιητών και μουσικών συνεταιρίστηκαν για να ανακαλύψουν πάλι το μουσικό πνεύμα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Αυτή η διανοητική λέσχη έγινε γνωστή ως Camerata.
Τέτοιες τραγωδίες όμως δεν περιορίστηκαν αποκλειστικά στο θέατρο, αλλά και στο ποδόσφαιρο όπου διάφορες τραγωδίες σημάδεψαν ολόκληρους συλλόγους. Ένας σύλλογος που έχει βιώσει την θλίψη, τον πόνο, την οργή και την απώλεια είναι η Τορίνο. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως η «γκρανάτα» είναι η ομάδα που έχει πονέσει περισσότερο από όλους όσον αφορά τις τραγωδίες. Η πρώτη πραγματικά σπουδαία ομάδα που γνώρισε η Ιταλία, η Grande Torino χάθηκε σε ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα το 1949 στην Σουπέργκα.
Η εποχή της μεγαλύτερης ομάδας του ιταλικού ποδοσφαίρου είχε τελειώσει άδοξα, αλλά η ελπίδα στο Τορίνο εμφανίστηκε σχεδόν 15 χρόνια αργότερα στο πρόσωπο του Λουίτζι Μερόνι, ο οποίος έδωσε ξανά λάμψη σε έναν σύλλογο που θρηνούσε πριν μπει και αυτός στην λίστα με τους σπουδαίους που έφυγαν νωρίς.
Ένα ελεύθερο πνεύμα σε μια συντηρητική χώρα
Γεννημένος το 1943 στο Κόμο ο Λουίτζι ήταν ο δεύτερος γιος της οικογένειας του Εμίλιο και της Ρόζας Μερόνι. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ιταλία βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι. Κατεστραμμένη από τον πόλεμο βίωνε δύσκολες στιγμές. Οι πρώτες εκλογές μετά τον πόλεμο είδαν το Δημοκρατικό Καθολικό Κόμμα να κάνει δυναμική εμφάνιση στην μεταπολεμική Ιταλία και μέχρι το 1948, είχε κερδίσει πάνω από το 48% των ψήφων.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Μερόνι μεγάλωσε σε ένα συντηρητικό περιβάλλον από την μητέρα του η οποία σχεδόν καθημερινά τον πήγαινε στην εκκλησία. Ο Τζίτζι όμως δεν έμοιαζε στα άλλα τα παιδιά της ηλικίας. Ελεύθερο πνεύμα με αγάπη προς την ποίηση και την ζωγραφική αποτελούσε μοντέλο ζωγραφικής για τους πλανόδιους ζωγράφους πορτραίτων. Ο ίδιος ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα της τοπικής εκκλησίας του San Bartolomeo για να μετακομίσει στην Κόμο στην δεύτερη κατηγορία.
Εκείνη την εποχή στην Μεγάλη Βρετανία έμπαιναν σε μια εποχή αλλαγών. Το ελεύθερο πνεύμα, η αγάπη, το ροκ εν ρολ και η ανέμελη σκέψη κυριαρχούσαν στη νεολαία. Αντίθετα, στην Ιταλία όλα αυτά ήταν ξένα. Στα μέσα της δεκαετίας του 50' η Ιταλία ζούσε την δική της οικονομική άνθηση. Μεγάλες βιομηχανίες στον Βορρά, όπως η FIAT στο Τορίνο είχαν προκαλέσει εσωτερική μετανάστευση εργατών από το φτωχό Νότο στις μεγαλουπόλεις του ιταλικού Βορρά. Δεν υπήρχε καιρός για πάρτι.
Την ίδια ώρα που η Ιταλία πραγματοποιούσε άλματα στην οικονομική ανάπτυξη, ο Μερόνι έκανε τα δικά βήματα προς την καταξίωση. Δύο χρονιές στην Κόμο αναγκάζουν την Τζένοα να τον φέρει στην Γένοβα. Στο ιταλικό λιμάνι αμέσως μπαίνει στις καρδιές των «ροσομπλού». Σε μια εποχή που κυριαρχεί το catenaccio με πρωτεργάτη τον Ελένιο Ερέρα και την Ίντερ, ο Μερόνι είναι ακριβώς το αντίθετο. Ένας μποέμ ποδοσφαιριστής που δεν διστάζει να βάζει το θέαμα πάνω από την σκοπιμότητα. Ντρίμπλες, τακουνάκια, κάλτσα κατεβασμένη μέχρι τον αστράγαλο, επελάσεις και ωραία γκολ αναγκάζουν τον ιταλικό Τύπο να στρέψει το βλέμμα του πάνω του και να τον συγκρίνουν με τον Τζορτζ Μπεστ και τον Ομάρ Σίβορι.
Παράλληλα, όμως η εξωγηπεδική του ζωή γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Με ένα διαφορετικό στιλ με τους υπόλοιπους Ιταλούς, με φανταχτερά ρούχα κι ένα μαλλί που περισσότερο παρέπεμπε σε Beatles και γενικότερα ροκ σταρ αμέσως προκάλεσε το ενδιαφέρον όλων. Πολλοί τον θεωρούν κομμουνιστή επειδή έχει γένια σαν τον Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα. Η δεύτερη του χρονιά στην Τζένοα με έξι γκολ σε 27 παιχνίδια αναγκάζει τον τεχνικό της Ιταλίας Β’, Εντμόντο Φάμπρι να τον συμπεριλάβει στις επιλογές του. Ο Φάμπρι όμως απαίτησε ο Μερόνι να κουρέψει τα μαλλιά του προκαλώντας την άρνηση του νεαρού άσου ο οποίος θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα ξανά όταν στο τελευταίο του ματς με την Τζένοα αρνείται να περάσει από κοντρόλ ντόπινγκ λέγοντας ότι έχει ξεχάσει το τεστ στο ξενοδοχείο.
Το καλοκαίρι του 1964 η Τορίνο αποφασίζει να βγάλει από τα ταμεία της 300 εκατ. λίρες και να κάνει δικό της τον παίκτη. Στην Γένοβα οι οπαδοί βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Ο Μερόνι φτάνει στο Τορίνο μετά από μια μεγάλη μάχη μεταξύ της Τορίνο και της Γιουβέντους. Οι «μπιανκονέρι» μέσω του Τζιάνι Ανιέλι, εγγονός του ιδρυτή της FIAT, είχαν μεγάλα σχέδια, αλλά τότε ακόμα η «γκρανάτα» μπορούσε να τους κοιτάξει στα μάτια. Για τον Τζιάνι Ανιέλι ήταν μια προσωπική ήττα αφού ο Μερόνι ήταν ο αγαπημένος του παίκτης σε σημείο που αναγκαζόταν να παρακολουθήσει αγώνες της Τορίνο για να δει τον αγαπημένο του παίκτη.
Ο ίδιος δείχνει να απολαμβάνει την ζωή του στην πόλη. Αποκτά ένα διαμέρισμα στην Piazza Vittorio όπου και περνάει τον χρόνο του ζωγραφίζοντας και ακούγοντας την τζαζ. Την ίδια ώρα η διάσημη σχέση του με την Κριστιάνα Άντερσταντ γίνεται πρωτοσέλιδο με την Αντερσταντ να αφήνει στα κρύα του λουτρού τον Μερόνι για έναν ηλικιωμένο σκηνοθέτη τον οποίο μάλιστα παντρεύεται. Δεν περνάνε λίγοι μήνες και ο Μερόνι με την Άντερσταντ γίνονται ξανά εραστές με την ίδια να αφήνει το σπίτι και τον άντρα της για χάρη του Μερόνι. Για μια χώρα όπως η Ιταλία αυστηρά καθολική, μια γυναίκα παντρεμένη που ζούσε στην αμαρτία ήταν ένα σκάνδαλο. Για τον Μερόνι όλα αυτά ήταν αδιάφορα. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν να κάνει την ζωή του, να χαίρεται τα όσα κάνει και παράλληλα να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο μέσα στο γήπεδο.
Ο 24χρονος όμως δεν είχε αφήσει ακόμα το στίγμα και πλέον είχε έρθει η ώρα. Ήταν η Τορίνο και ο Μερόνι που θα έβαζαν τέλος σε ένα αήττητο σερί τριών χρόνων τον Μάρτιο του 1967 μέσα στο Μιλάνο. Η Ίντερ είχε κερδίσει 3 πρωταθλήματα, δύο ευρωπαϊκά και ισάριθμα διηπειρωτικά με τον Ερέρα στον πάγκο και αστέρια τους Φακέτι και Ματσόλα. Η ομάδα αυτή ήταν απλά ανίκητη. Όχι όμως για τον «Μπεστ» της Ιταλίας. Με μια καταπληκτική ενέργεια αδειάζει Φακέτι και Σάρτι πριν σκοράρει με ένα υπέροχο σουτ. Η Τορίνο κερδίζει 2-1 στην πιο διάσημη νίκη της μετά την τραγωδία της Σουπέργκα.
Εκείνο το καλοκαίρι η Γιουβέντους επανήλθε. Ο Ανιέλι προσφέρει 750 εκατ. λίρες στην Τορίνο για να κάνει δικό του τον Μερόνι. Ο πρόεδρος της Τορίνο λέει το ναι, αλλά στην πόλη αρχίζουν ταραχές που επηρεάζουν άμεσα την FIAT. Πολλοί εργαζόμενοι στα εργοστάσια της αυτοκινητοβιομηχανίας είναι οπαδοί της Τορίνο και απειλούν με απεργία αν η μεταγραφή προχωρήσει, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που φτάνουν στο σημείο να διαδηλώσουν μπροστά από τα σπίτια των δύο ιδιοκτητών. Τελικά η μεταγραφή χαλάει και η Τορίνο αρχίζει την σεζόν 1967-68 με στόχο τον τίτλο. Και το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό.
Η μοίρα όμως παίζει τα δικά της παιχνίδια
Ο Ατίλιο Ρομέρο ήταν ένας άγνωστος 19χρονος το 1967. Όπως όλα τα αγόρια της ηλικίας του ήταν φανατικός με το ποδόσφαιρο και αγαπημένη του ομάδα ήταν η Τορίνο. Μάλιστα, είχε διαρκείας στην «γκρανάτα» και αγαπημένος του παίκτης ήταν ο Τζίτζι Μερόνι. Στο σπίτι του πάνω από το κρεβάτι είχε αφίσα του ενώ είχε υιοθετήσει και το στιλ του αλα Beatles. Στις 15 Οκτωβρίου του 1967 στο Ολίμπικο του Τορίνο η τοπική ομάδα επικρατεί της Σαμπντόρια με 4-2. Ενθουσιασμένος από τη νίκη ο Ρομέρο παίρνει το FIAT Coupe 124 και οδηγεί στο κέντρο της πόλης. Την ίδια ώρα ο Μερόνι με τον συμπαίκτη του Φαμπρίτσιο Πολέτι κατεβαίνουν επίσης στο κέντρο της πόλης για να γιορτάσουν όχι μόνο τη νίκη της Τορίνο, αλλά και την ακύρωση του γάμου της Άντερσταντ αφού πλέον ο Μερόνι θα μπορούσε να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του. Οι δύο ποδοσφαιριστές είχαν πιεί και αποφασίζουν να πάνε σε ένα κοντινό μπαρ στην απέναντι πλευρά της Corso Re Umberto, κάτι που σήμαινε πως έπρεπε να περάσουν τον δρόμο. Αντί όμως να περιμένουν το φανάρι αποφασίζουν απλά να περάσουν τον δρόμο.
Την ίδια ώρα ο Ρομέρο στον ενθουσιασμό του είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα και με τον ήλιο να δίνει την θέση του στο φεγγάρι δεν βλέπει τον άνδρα που προσπαθεί να περάσει γρήγορα απέναντι. Το FIAT χτυπάει τον άτυχο άνδρα και του διαλύει το κρανίο, την λεκάνη και τα πόδια. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών στις 22:50 ο Λουίτζι Μερόνι είναι νεκρός. Ο Ατίλιο Ρομέρο (ο οποίος πολύ αργότερα θα φτάσει να γίνει πρόεδρος της Τορίνο μέχρι την πτώχευσή της το 2005) άθελα του είχε σκοτώσει τον ήρωα του.
Τα νέα αμέσως διαδίδονται στην πόλη και κόσμος συγκεντρώνεται έξω από το νοσοκομείο. Στην κηδεία του δίνουν το παρών σχεδόν 20.000 άνθρωποι για να αποχαιρετήσουν τον αντικομφορμιστή, το αστέρι, τον ζωγράφο, τον μποέμ ο οποίος μόνο με την παρουσία του είχε εμπνεύσει τόσους φιλάθλους να είναι ο εαυτός τους σε μια εποχή συντηρητισμού και καθωσπρεπισμού.
Ο θάνατος του Μερόνι σήμαινε το τελειωτικό χτύπημα για την Τορίνο. Λιγότερο από 20 χρόνια και την τραγωδία της Σουπέργκα, άλλη μία ανάλογη της χτύπησε την πόρτα ανοίγοντας της ακόμα μεγαλύτερες πληγές. Και όπως οι αρχαίες τραγωδίες έτσι και η Τορίνο θα μας θυμίζει για πάντα το αδόμενο δράμα που σημάδεψε την ύπαρξη της.
www.bnsports.gr
