Μία τέτοια μέρα σαν και αυτή (5/10/1997), ο Παντελής Καραγιάννης, εκ των ιδρυτικών μελών της ΑΕΚ εκείνο τον Απρίλη του 1924, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών στο γηροκομείο Αθηνών. Ένας άνθρωπος που πρέσβευε όλες τις ιδέες και τα ιδανικά της «Ένωσης», ακόμα και αν δεν ήταν κάθε Κυριακή στο γήπεδο.
«Να δω την ΑΕΚ από κοντά και ας πεθάνω» έλεγε ταλαιπωρημένος ο Παντελής Καραγιάννης από το γηροκομείο Αθηνών. Και τα κατάφερε λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Ανακουφισμένος, απαλλαγμένος για την τελευταία του επιθυμία που έγινε πράξη. Πλέον έχει έναν ακόμα λόγο να χαμογελά από εκεί ψηλά, τη «γειτονιά των αγγέλων», καθώς η αγαπημένη του ΑΕΚ, μπήκε επιτέλους «σπίτι» της.
Παραφράζοντας λίγο την χιλιοακουσμένη φράση, αν έλεγαν σε έναν «Ενωσίτη», δείξε μου τον πρεσβευτή των ιδεωδών σου να σου πως ποιος είσαι, τότε θα μπορούσε κάλλιστα και με καμάρι, να τον παραπέμψει στον Παντελή Καραγιάννη. Τον τελευταίο της αλησμόνητης και αθάνατης, για κάθε απανταχού ΑΕΚτζή, παρέας που στο πατάρι του καταστήματος αθλητικών ειδών των αδερφών Ιωνά & Δημόπουλου στη στοά Λουξ, της οδού Βερανζέρου 24 στην Αθήνα, αποφάσισαν να δώσουν «σάρκα και οστά» στην Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως.
Το BN Sports στέκεται σε έναν εκ των ιδρυτικών μελών του «δικεφάλου» και παρουσιάζει εν τάχει, τη γεμάτη κιτρινόμαυρα συναισθήματα ιστορία του. Από την Πόλη και την Πέρα Κλουμπ, στην Αθήνα, τις κουζίνες, το Παρίσι και πάλι πίσω στην κατεχόμενη πρωτεύουσα και την αντιστασιακή δράση. Ο «τελευταίος των Μοϊκανών» που έφερε την ιδεολογία της ΑΕΚ πάντα μαζί του, όντας σχεδόν για έναν αιώνα η ζωντανή ιστορία της.
Τα χρόνια στην Πόλη και ο διωγμός
Ο Παντελής Καραγιάννης γεννήθηκε στα παράλια του Βοσπόρου το Σεπτέμβριο του 1900. Ήταν μέλος φτωχής οικογένειας και αναγκάστηκε από πολύ μικρός να εργαστεί για να βοηθήσει στα προς το ζην. Πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα στερήσεις όμως το ποδόσφαιρο τον κέρδισε από πολύ μικρό. Υπήρξε η παρηγοριά του. Όποτε μπορούσε, κλωτσούσε μια μπάλα φτιαγμένη από χόρτα, σε ένα γήπεδο που είχαν σκάψει σπιθαμή προς σπιθαμή με τα ίδα τους τα χέρια, τα παιδιά του χωριού. Εκεί μεγάλωσε, όποτε του το επέτρπε η καθημερινότητα.
Η αγάπη του για το άθλημα τον οδήγησε στους κόλπους της ΠΕΡΑ ΚΛΟΥΜΠ, συναντώντας εκεί τους υπόλοιπους μετέπειτα οραματιστές της ΑΕΚ. Παρόλα αυτά η άρνησή του να υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό τον ανάγκασε να το σκάσει με προορισμό την Αθήνα, ήδη από το 1919 και να σπουδάσει μάγειρας.
Με την τροπή που πήραν τα πράγματα και την κατ' ανάγκη έλευση 1μση εκατομμυρίου προσφύγων, «έγινε ένα» μαζί τους και συμμετείχε στην ιδρυτική εκείνη συνάντηση, όπου είχαν δώσει το «παρών» όλοι όσοι δεν ήθελαν να σβηστεί η κληρονομιά.
Έζησε σαν «Ενωσίτης»
Ο Παντελής Καραγιάννης, εκτός της ΑΕΚ αγάπησε και την μαγειρική, με την τέχνη εκείνη να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του. Δούλευε πολύ, εργαζόταν σκληρά και δεν μπορούσε να αφιερώσει όσο χρόνο θα ήθελε στη νεοσύστατη ομάδα, επισκεπτόμενος όποτε μπορούσε την οδό Μητροπόλεως και τα πρώτα γραφεία στο κτήριο της ΧΑΝ. Εκεί που δρούσαν και μεγάλωναν σιγά σιγά το σύλλογο οι Σπανουδάκης, Ιερεμιάδης, Δημητριάδης, τα αδέρφια Ιωνά και άλλοι πολλοί. Όλοι όσοι έδιναν ψυχή τε και σώματι για να διαδώσουν τον Ελληνισμό της Πόλης.
Η επιθυμία του να διευρύνει ακόμα περισσότερο τις γνώσεις του και η περιέργειά του, τον οδήγησαν στην «Εδέμ της γαστρονομίας», τη Γαλλία. Δούλεψε 16 χρόνια για τον πρίγκιπα Ντεμίντωφ τον τρίτο, ζώντας μαζί του στην Αθήνα μέχρι τέλους.
Η κατοχή ήταν μία δύσκολη περίοδος για όσους δεν συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Το πνεύμα και η ιδεολογία του Καραγιάννη δεν θα μπορούσαν να τον αφήσουν σε καμία περίπτωση να κάνει κάτι τέτοιο. Κάθε άλλο. Βοήθησε στην αντίσταση, μεταφέροντας ασύρματους σε στέκια ως αχθοφόρος, ενώ και αργότερα, στον εμφύλιο συνεισέφερε με όποιο τρόπο μπορούσε σε φίλους, αριστερών πεποιθήσεων. Επαγγελματικά, εργάστηκε ως μάγειρας στο Αγγλικό Ναυαρχείο και την Αγγλική πρεσβεία μέχρι να συνταξιοδοτηθεί.
Τα τελευταία του χρόνια και ο καημός του!
Ο Παντελής Καραγιάννης έζησε τα τελευταία του χρόνια στο γηροκομείο Αθηνών, παρέα με την κόρη του, η οποία είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας, Βασιλική που τον φρόντιζε μέχρι και την ύστατη στιγμή. Τα πόδια του σχεδόν αιωνόβιου «Ενωσίτη» ήταν πολύ ταλαιπωρημένα και χρειαζόταν την αποκλειστική φροντίδα νοσοκόμας. Οι εκκλήσεις της θυγατέρας του δεν έπιασαν τόπο, σε όποιον και αν έκανε «άνοιγμα». Οι επώνυμοι φίλοι της ΑΕΚ του γύρισαν παντελώς την πλάτη.
Παρόλα αυτά εκείνος δεν κρατούσε κακία. Σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, έλεγε: «Λαχταρώ να την δω να παίζει και ας χάσει. Και μετά πεθαίνω. Αγαπήστε την ΑΕΚ, αγαπήστε την χωρίς διχόνιες», ενώ δεν είχε αφήσει ασχολίαστη ούτε την περίπτωση του Μπάγεβιτς: «Ο Ντούσαν είναι δικό μας παιδί. Είναι ΑΕΚ αλλά δυστυχώς κατάντησε επαγγελματίας».
Ο μεγάλος του καημός εκπληρώθηκε σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο την Ξάνθη, με τη βοήθεια αγνών φίλων της ομάδας. Αποθεώθηκε και καταχειροκροτήθηκε από τους παρευρισκόμενους λαμβάνοντας την ελάχιστη αγάπη που του αναλογούσε, έστω και ετεροχρονισμένα.
Λίγους μήνες αργότερα ήρθε και το τέλος μιας εποχής, για τον τελευταίο αφανή ήρωα που έβαλε το λιθαράκι του σε αυτό που είναι σήμερα η ΑΕΚ. Ο Παντελής Καραγιάννης έσμιξε με την παρέα του 1924 και όλοι μαζί έχουν να καμαρώνουν για το δημιούργημά τους που απέκτησε το νέο της, «στολίδι».
Μάνος Φυρογένης
