Με αφορμή τα 49α γενέθλια του Νίκου Νταμπίζα το BN Sports θυμάται το ταξίδι της ΑΕΛ στον θεσμό του Κυπέλλου το 2007 και τον αρχηγό της που έφερε ξανά την κούπα στα χέρια της.
Στο άκουσμα του ονόματος του Νίκου Νταμπίζα, πολλά είναι αυτά που μπορεί να έρθουν στο μυαλό του καθενός. Από την απίστευτη ντρίμπλα του Μπέργκαμπ εις βάρος του, τα χρόνια του στον Ολυμπιακό, μέχρι και τη «χρυσή» εποχή του στην ΑΕΛ.
Σήμερα, 3 Αυγούστου, ο ίδιος συμπληρώνει σχεδόν μισό αιώνα ζωής καθώς γιορτάζει τα 49α του γενέθλια! Με αφορμή αυτό, το BN Sports κάνει μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν και θυμάται μια εκ των πιο ξεχωριστών στιγμών στην καριέρα του και, φυσικά, στην ιστορία της Λάρισας: την κατάκτηση του Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό πριν από 15 χρόνια!
Το ταξίδι της ΑΕΛ ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2006 στην Κομοτηνή όπου η ομάδα του Γιώργου Δώνη επικράτησε με 3-1 του Πανθρακικού για τον τρίτο γύρο της διοργάνωσης. Εκεί ο Νταμπίζας έλαμψε καθώς, ακολουθώντας τους Γκαλίτσιο και Καλαντζή, βρήκε δίχτυα και βοήθησε την ΑΕΛ να φτάσει στον θρίαμβο.
Αυτό μάλιστα ήταν και το μοναδικό γκολ που σημείωσε εκείνη τη χρονιά, ως στόπερ άλλωστε δεν ήταν και το… φόρτε του να σκοράρει, ωστόσο αποτέλεσε επίσης και το ξεκίνημα ενός ονείρου που έγινε πραγματικότητα.
Στη συνέχεια στον δρόμο της ΑΕΛ εμφανίστηκε ο ΟΦΗ, απέναντι στον οποίο έμεινε αήττητη. Το 1-1 του πρώτου αγώνα στο Ηράκλειο, ήταν μόνο η αρχή για το τι έμελλε να γίνει στο ματς της Λάρισας. Εκεί οι γηπεδούχοι δεν είχαν κανένα θέμα να πάρουν τη νίκη -ξανά- με 3-1, τον Ιανουάριο της επόμενης χρονιάς, και ταυτόχρονα το εισιτήριο για την προημιτελική φάση.
Με την ίδια άνεση ξεπεράστηκε επίσης τόσο το εμπόδιο της Κέρκυρας (0-0, 2-0), ενώ ακόμη πιο εύκολα «πέρασε» και τον ΠΑΣ Γιάννινα στον ημιτελικό (2-0 αμφότερα τα ματς). Και κάπου εκεί είχε φτάσει η ώρα του τελικού όπου η ΑΕΛ θα έβρισκε απέναντί της τον Παναθηναϊκό.
Ο αγώνας προγραμματίστηκε για τις 5 Μαΐου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο και οι φίλαθλοι αμφότερων των ομάδων προετοιμάζονταν για το μεγάλο ραντεβού. Κάπου εδώ πρέπει να σημειωθεί πως μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα οι δυο τους «μάχονταν» σε μια αναμέτρηση άκρως σημαντική για την παραμονή των Θεσσαλών στην πρώτη κατηγορία.
Στο στάδιο έδωσαν το «παρών» 16.000 θεατές (από 8.000 η κάθε ομάδα) και το… θέαμα ξεκίνησε από νωρίς! Στο 2ο μόλις λεπτό ο Γιόζεφ Κόζλεϊ κατάφερε να δώσει προβάδισμα στους «βυσσινί» με εξαιρετική κεφαλιά, έπειτα από εκτέλεση φάουλ.
Οι «πράσινοι» με τη σειρά τους άργησαν αλλά μείωσαν το σκορ με εύστοχο πέναλτι του Δημήτρη Παπαδόπουλου μια ανάσα πριν την ανάπαυλα (44’) κι εκεί το ματς πήρε φωτιά! Τελικά ο Ανρί Αντσουέ αποτέλεσε τον ήρωα για την ομάδα του καθώς στο 82’ βγήκε σε τετ α τετ με τον Πιερ-Οβόνο Εμπέντε, τον νίκησε και έστεψε την ΑΕΛ κυπελλούχο.
Φυσικά το τρόπαιο δεν θα μπορούσε να σηκώσει στην απονομή κανείς άλλος, πέραν από τον ίδιο τον αρχηγό της ομάδας Νίκο Νταμπίζα. Ο κεντρικός αμυντικός των «βυσσινί» σήκωσε στα ύψη την κούπα κι έπειτα ξέσπασαν οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί!
Φυσικά μόνο αυτό άξιζε σε εκείνον και την ομάδα. Ο Νταμπίζας μπορεί να ωρίμασε ποδοσφαιρικά στον Ολυμπιακό, ωστόσο η επιστροφή του στην Ελλάδα από την Αγγλία ήταν συνειδητή και έγινε για χάρη της ΑΕΛ.
«Η ΑΕΛ είναι το σπίτι μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι η ομάδα μου… ΑΕΛίκι δεν πούλησα ποτέ, ούτε ΑΕΛάρας είμαι. Προσπαθώ πολύ τα τελευταία τέσσερα χρόνια με πράξεις που δεν βγαίνουν προς τα έξω να δείξω αν σέβομαι την ιστορία και τη φανέλα που φοράω, αν τιμάω το συμβόλαιο που έχω, με τον δικό μου τρόπο. Το να βγω και να πω ότι η ΑΕΛ είναι μέσα ή έξω από την καρδιά μου δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Το πιο σημαντικό είναι 365 ημέρες το χρόνο, με τον τρόπο που κινείσαι μέσα κι έξω από το γήπεδο να δείχνεις αν σέβεσαι και τιμάς τη φανέλα που φοράς.
Για μένα σημασία έχει να δείχνεις έμπρακτα τι ακριβώς κάνεις και πως σέβεσαι τη φανέλα που φοράς και ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τι κάνει ο κάθε παίκτης της ΑΕΛ για αυτή τη φανέλα. Και οι δημόσιες τοποθετήσεις μου αλλά και ο τρόπος που κινούμαι ξέρω ότι σε μία μερίδα του κόσμου της ΑΕΛ δεν είναι αρεστός, αλλά έχω μεγαλώσει με κάποια συγκεκριμένα πράγματα, με συγκεκριμένες αρχές και έχω συγκεκριμένο χαρακτήρα και όταν θεωρήσω ότι κάτι δεν με εκφράζει ως άνθρωπο αλλά μπορεί να με κάνει αρεστό στον κόσμο δεν θα το κάνω, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ και δεν θέλω να προσποιούμαι. Θέλω αυτό που είμαι να βγαίνει και προς τα έξω. Θέλω να είμαι αληθινός και να με κρίνει γι’ αυτό ο κόσμος, όχι γι’ αυτό που θα ήθελε να ήμουν», ήταν ορισμένα από τα λόγια του σε σχετική συνέντευξη στα οποία αποτυπώνεται το είδος της αγάπης που είχε προς τον σύλλογο.
Ξανθίππη Δασκαλάκη
