Πέρασαν ακριβώς 39 χρόνια από εκείνο το απόγευμα, που το μικρό στάδιο Σαρριά της Βαρκελώνης, η τότε έδρα της Εσπανιόλ φιλοξενούσε το απόλυτο ντέρμπι του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου, τη μάχη των μαχών. Η καλύτερη ίσως Βραζιλία της ιστορίας, μετά από εκείνη του ‘70, εναντίον της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας 1978 που είχε στις τάξεις της τον ακριβότερο και πιο ταλαντούχο ποδοσφαιριστή του κόσμου… τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Γράφει ο Πάνος Δημητρίου
Ήταν 2 Ιουλίου 1982, όταν 45.000 φίλαθλοι στριμώχτηκαν, στα πλαίσια του Β’ γύρου του Μουντιάλ 82, στο καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο της Εσπανιόλ, για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα, ο τελικός της διοργάνωσης. Εκατομμύρια φίλαθλοι σε όλη τη γη, είχαν στηθεί την ίδια στιγμή, με αγωνία στους τηλεοπτικούς δέκτες για να γίνουν μάρτυρες μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης που θα έμενε για πάντα στην ιστορία.
Οι διοργανωτές είχαν αποτύχει οικτρά τόσο στον τρόπο διεξαγωγής της νοκ άουτ φάσης, δημιουργώντας ομίλους των τριών ομάδων που θα έδιναν αγώνες μεταξύ τους, σε διαφορετικές ημέρες, συνεπώς θα γνώριζαν και τα αποτελέσματα που θα τους συνέφεραν, αλλά και στα γήπεδα που θα φιλοξενούσαν τους αγώνες.
Δεν είχαν εκτιμήσει πως στραβοπατήματα όπως αυτά της Ιταλίας και την Αργεντινής στην πρώτη φάση, θα τις έφερναν αμφότερες, στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας και κατευθείαν στην αγκαλιά της Βραζιλίας, στο μικρό γήπεδο της Βαρκελώνης. Αντίθετα το μεγάλο Καμπ Νου θα φιλοξενούσε τις πιο «αντιτουριστικές» Πολωνία, Βέλγιο και Σοβιετική Ένωση.
Πέρα από τη γνωστή αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων, ο αγώνας ήταν δίχως αύριο για τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές, Αργεντινούς. Είχαν ηττηθεί με 2-1 στον προηγούμενο αγώνα κόντρα στους ατζούρι, κάτι που σήμαινε πως με ήττα ή ισοπαλία, θα γύριζαν σπίτια τους. Αντίθετα η «σελεσάο» μετά και τις εκπληκτικές εμφανίσεις του Α’ γύρου είχε αποκτήσει εμπιστοσύνη, ψυχολογία και αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη ψυχραιμία το ντέρμπι.
Κάτω από αφόρητη ζέστη και 35 βαθμούς κελσίου, ο Μεξικανός διαιτητής. Μάριο Ρούμπιο. θα έδινε το εναρκτήριο λάκτισμα. Οι δυο μονομάχοι θα ξεκινούσαν επιφυλακτικά, υποχρεωμένοι ίσως από την τεράστια σημασία και κρισιμότητα του αγώνα. Όλα θα άλλαζαν όμως στο 12ο λεπτό.
Ένα φάουλ του Πασαρέλα στον Σερτζίνιο κοντά στα 15 μέτρα εκτός περιοχής, θα έφερνε τον Έντερ στην εκτέλεση του. Εκείνος με ένα αριστερό σουτ υψηλής τεχνικής και δύναμης (η ταχύτητα της μπάλας μετρήθηκε στα 176 χλμ!), θα στείλει τη μπάλα πρώτα στο οριζόντιο δοκάρι του Φιλιόλ και ύστερα στη γραμμή του τέρματος, δίνοντας την ευκαιρία στον Ζίκο να τη σπρώξει στα δίχτυα του εμβρόντητου Αργεντινού τερματοφύλακα για το 1-0.
Το άνοιγμα του σκορ από πλευράς Βραζιλιάνων έφερε στους Αργεντινούς την υποχρέωση να επιτεθούν. Προσπάθησαν να το κάνουν στο υπόλοιπο διάστημα του ημιχρόνου, όμως ο Μαραντόνα ήταν καλά κλεισμένος από τους αντιπάλους του που είχαν οπισθοχωρήσει αισθητά. Η τακτική των πρωταθλητών κόσμου επιθετική, ήταν άναρχη αφού με τον Ντιέγκο εκτός αγώνα, τα περίμεναν όλα από τον συγκινητικό Αρντίλες που όμως είχε να αντιμετωπίσει το πολυπρόσωπο κέντρο της Βραζιλίας.
Το Β’ ημίχρονο θα έκρυβε όμως πολλές συγκινήσεις. Στο 50ο λεπτό ο Μαραντόνα θα ανατραπεί από τον Τζούνιορ εντός περιοχής, σε ένα μαρκάρισμα που έμοιαζε πέναλτι, όμως ο διαιτητής δεν θα το καταλογίσει. Αυτό θα εκνεύριζε ακόμη περισσότερο τον ήδη νευρικό ηγέτη της Αργεντινής, που μπροστά στο κοινό της πόλης της νέας του ομάδας, πάσχιζε να παρουσιάσει έστω και ψήγματα της ποδοσφαιρικής του αξίας.
Τόσο αυτός όσο και ο Ραμόν Ντίαζ, θα σπαταλούσαν δύο ακόμη ευκαιρίες πριν φτάσουμε στο 67ο λεπτό όταν οι Βραζιλιάνοι με έναν συνδυασμό ακριβείας μεταξύ Έντερ, Ζίκο, Φαλκάο, σέντρα του τελευταίου στον Σερτζίνιο που απλά θα έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα για το 2-0. Οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι εκστασιασμένοι από το αποτέλεσμα και την απόδοση της εθνικής τους ομάδας, έδιναν το ρυθμό στην κερκίδα με τη σάμπα να περνάει ακόμη και από τα μικρόφωνα της ισπανικής τηλεόρασης. Στον αγωνιστικό χώρο, η υπεροχή τους τόσο σε τεχνική όσο και σε φυσική κατάσταση ήταν εμφανής, σε σημείο που φαινόταν να αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους όπως η γάτα το ποντίκι.
Το 3-0 δεν άργησε να έρθει. Τέσσερα λεπτά αργότερα ο Ζίκο, επιβεβαιώνοντας την παγκόσμια κλάση του, με μια ασύλληπτή πάσα θα ακινητοποιούσε τρεις αντιπάλους και θα έβγαζε τον Τζούνιορ απέναντι στον Φιλιόλ, ο οποίος με πλασέ θα πετύχαινε το τρίτο τέρμα.
Ο αγώνας όμως έκρυβε και δυσάρεστες εκπλήξεις. Οι Αργεντινοί απογοητευμένοι και μη μπορώντας να συγκρατήσουν τα νεύρα τους, ξεκίνησαν μια σειρά σκληρών μαρκαρισμάτων που συνέπεια είχαν τον τραυματισμό του Ζίκο και την αποβολή του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο τελευταίος, στο 83ο λεπτό, θα χτυπούσε εκτός φάσης τον Μπατίστα και θα αντίκρυζε την κόκκινη κάρτα. Κάπως έτσι θα τελείωνε άδοξα η πρώτη συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Κύπελλο και μάλλον θα καθόριζε και την πορεία του, στα δύο χρόνια παραμονής του στη Βαρκελώνη. Το γκολ της παρηγοριάς θα ερχόταν στο 89’ με ένα δυνατό σουτ του Ντίαζ.
Τι έγραψε ο Τύπος της εποχής:
Έτσι απογοητευτικά θα έκλεινε όχι μόνο η παρουσία της Αργεντινής στη διοργάνωση, αλλά ένας κύκλος ποδοσφαιριστών που είχαν συμβάλει τα μέγιστα στην κατάκτηση του τροπαίου το 1978. Για τη Βραζιλία, η εμφάνιση αυτή ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά συγκλονιστικών ποδοσφαιρικών παραστάσεων, που είχαν ξεκινήσει από το 1981 και είχαν ως τελικό στόχο, την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λίγες ημέρες μετά, ο Πάολο Ρόσσι θα αποτελούσε το ανυπέρβλητο εμπόδιο σε εκείνη την πορεία.
www.bnsports.gr
Ήταν 2 Ιουλίου 1982, όταν 45.000 φίλαθλοι στριμώχτηκαν, στα πλαίσια του Β’ γύρου του Μουντιάλ 82, στο καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο της Εσπανιόλ, για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα, ο τελικός της διοργάνωσης. Εκατομμύρια φίλαθλοι σε όλη τη γη, είχαν στηθεί την ίδια στιγμή, με αγωνία στους τηλεοπτικούς δέκτες για να γίνουν μάρτυρες μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης που θα έμενε για πάντα στην ιστορία.
Οι διοργανωτές είχαν αποτύχει οικτρά τόσο στον τρόπο διεξαγωγής της νοκ άουτ φάσης, δημιουργώντας ομίλους των τριών ομάδων που θα έδιναν αγώνες μεταξύ τους, σε διαφορετικές ημέρες, συνεπώς θα γνώριζαν και τα αποτελέσματα που θα τους συνέφεραν, αλλά και στα γήπεδα που θα φιλοξενούσαν τους αγώνες.
Δεν είχαν εκτιμήσει πως στραβοπατήματα όπως αυτά της Ιταλίας και την Αργεντινής στην πρώτη φάση, θα τις έφερναν αμφότερες, στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας και κατευθείαν στην αγκαλιά της Βραζιλίας, στο μικρό γήπεδο της Βαρκελώνης. Αντίθετα το μεγάλο Καμπ Νου θα φιλοξενούσε τις πιο «αντιτουριστικές» Πολωνία, Βέλγιο και Σοβιετική Ένωση.
Πέρα από τη γνωστή αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων, ο αγώνας ήταν δίχως αύριο για τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές, Αργεντινούς. Είχαν ηττηθεί με 2-1 στον προηγούμενο αγώνα κόντρα στους ατζούρι, κάτι που σήμαινε πως με ήττα ή ισοπαλία, θα γύριζαν σπίτια τους. Αντίθετα η «σελεσάο» μετά και τις εκπληκτικές εμφανίσεις του Α’ γύρου είχε αποκτήσει εμπιστοσύνη, ψυχολογία και αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη ψυχραιμία το ντέρμπι.
Κάτω από αφόρητη ζέστη και 35 βαθμούς κελσίου, ο Μεξικανός διαιτητής. Μάριο Ρούμπιο. θα έδινε το εναρκτήριο λάκτισμα. Οι δυο μονομάχοι θα ξεκινούσαν επιφυλακτικά, υποχρεωμένοι ίσως από την τεράστια σημασία και κρισιμότητα του αγώνα. Όλα θα άλλαζαν όμως στο 12ο λεπτό.
Ένα φάουλ του Πασαρέλα στον Σερτζίνιο κοντά στα 15 μέτρα εκτός περιοχής, θα έφερνε τον Έντερ στην εκτέλεση του. Εκείνος με ένα αριστερό σουτ υψηλής τεχνικής και δύναμης (η ταχύτητα της μπάλας μετρήθηκε στα 176 χλμ!), θα στείλει τη μπάλα πρώτα στο οριζόντιο δοκάρι του Φιλιόλ και ύστερα στη γραμμή του τέρματος, δίνοντας την ευκαιρία στον Ζίκο να τη σπρώξει στα δίχτυα του εμβρόντητου Αργεντινού τερματοφύλακα για το 1-0.
Το άνοιγμα του σκορ από πλευράς Βραζιλιάνων έφερε στους Αργεντινούς την υποχρέωση να επιτεθούν. Προσπάθησαν να το κάνουν στο υπόλοιπο διάστημα του ημιχρόνου, όμως ο Μαραντόνα ήταν καλά κλεισμένος από τους αντιπάλους του που είχαν οπισθοχωρήσει αισθητά. Η τακτική των πρωταθλητών κόσμου επιθετική, ήταν άναρχη αφού με τον Ντιέγκο εκτός αγώνα, τα περίμεναν όλα από τον συγκινητικό Αρντίλες που όμως είχε να αντιμετωπίσει το πολυπρόσωπο κέντρο της Βραζιλίας.
Το Β’ ημίχρονο θα έκρυβε όμως πολλές συγκινήσεις. Στο 50ο λεπτό ο Μαραντόνα θα ανατραπεί από τον Τζούνιορ εντός περιοχής, σε ένα μαρκάρισμα που έμοιαζε πέναλτι, όμως ο διαιτητής δεν θα το καταλογίσει. Αυτό θα εκνεύριζε ακόμη περισσότερο τον ήδη νευρικό ηγέτη της Αργεντινής, που μπροστά στο κοινό της πόλης της νέας του ομάδας, πάσχιζε να παρουσιάσει έστω και ψήγματα της ποδοσφαιρικής του αξίας.
Τόσο αυτός όσο και ο Ραμόν Ντίαζ, θα σπαταλούσαν δύο ακόμη ευκαιρίες πριν φτάσουμε στο 67ο λεπτό όταν οι Βραζιλιάνοι με έναν συνδυασμό ακριβείας μεταξύ Έντερ, Ζίκο, Φαλκάο, σέντρα του τελευταίου στον Σερτζίνιο που απλά θα έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα για το 2-0. Οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι εκστασιασμένοι από το αποτέλεσμα και την απόδοση της εθνικής τους ομάδας, έδιναν το ρυθμό στην κερκίδα με τη σάμπα να περνάει ακόμη και από τα μικρόφωνα της ισπανικής τηλεόρασης. Στον αγωνιστικό χώρο, η υπεροχή τους τόσο σε τεχνική όσο και σε φυσική κατάσταση ήταν εμφανής, σε σημείο που φαινόταν να αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους όπως η γάτα το ποντίκι.
Το 3-0 δεν άργησε να έρθει. Τέσσερα λεπτά αργότερα ο Ζίκο, επιβεβαιώνοντας την παγκόσμια κλάση του, με μια ασύλληπτή πάσα θα ακινητοποιούσε τρεις αντιπάλους και θα έβγαζε τον Τζούνιορ απέναντι στον Φιλιόλ, ο οποίος με πλασέ θα πετύχαινε το τρίτο τέρμα.
Ο αγώνας όμως έκρυβε και δυσάρεστες εκπλήξεις. Οι Αργεντινοί απογοητευμένοι και μη μπορώντας να συγκρατήσουν τα νεύρα τους, ξεκίνησαν μια σειρά σκληρών μαρκαρισμάτων που συνέπεια είχαν τον τραυματισμό του Ζίκο και την αποβολή του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο τελευταίος, στο 83ο λεπτό, θα χτυπούσε εκτός φάσης τον Μπατίστα και θα αντίκρυζε την κόκκινη κάρτα. Κάπως έτσι θα τελείωνε άδοξα η πρώτη συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Κύπελλο και μάλλον θα καθόριζε και την πορεία του, στα δύο χρόνια παραμονής του στη Βαρκελώνη. Το γκολ της παρηγοριάς θα ερχόταν στο 89’ με ένα δυνατό σουτ του Ντίαζ.
Τι έγραψε ο Τύπος της εποχής:
Έτσι απογοητευτικά θα έκλεινε όχι μόνο η παρουσία της Αργεντινής στη διοργάνωση, αλλά ένας κύκλος ποδοσφαιριστών που είχαν συμβάλει τα μέγιστα στην κατάκτηση του τροπαίου το 1978. Για τη Βραζιλία, η εμφάνιση αυτή ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά συγκλονιστικών ποδοσφαιρικών παραστάσεων, που είχαν ξεκινήσει από το 1981 και είχαν ως τελικό στόχο, την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λίγες ημέρες μετά, ο Πάολο Ρόσσι θα αποτελούσε το ανυπέρβλητο εμπόδιο σε εκείνη την πορεία.
www.bnsports.gr
