Πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια από την τελευταία φορά που η Εθνική Ελλάδας βρέθηκε στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014. Από την βραδιά που χιλιάδες ελληνικές καρδιές πήγαν να... σπάσουν στα τελευταία λεπτά του αγώνα ενάντια στην Ακτή Ελεφαντοστού, με τον «ψυχρό εκτελεστή», Γιώργο Σαμαρά, να παίρνει στις πλάτες του ένα έθνος και να το οδηγεί στους «16» του κόσμου!
Ήταν η τρίτη και... φαρμακερή συμμετοχή της Ελλάδας σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς η Εθνική μας κατόρθωσε να προκριθεί από τον όμιλο για πρώτη φορά στην ιστορία της. Για να συμβεί αυτό βέβαια, έπρεπε να «σπάσουν καρδιές» στο τελευταίο ματς του γκρουπ, απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού...
Στις 24 Ιουνίου του 2014 στο στάδιο Καστελάο της Φορταλέζα, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε μονάχα ένα στόχο κόντρα στους Ιβοριανούς, τη νίκη. Η ήττα της πρεμιέρας από την Κολομβία με 3-0, καθώς και η «λευκή ισοπαλία» με την Ιαπωνία την δεύτερη αγωνιστική, δεν άφηναν πολλά περιθώρια στην ελληνική ομάδα. Ωστόσο, ούτε οι αντίπαλοί μας εκείνο το βράδυ ήταν αδιάφοροι, αφού χρειάζοταν τον βαθμό για να εξασφαλίσουν αυτοί την πρόκριση.
Η αναμέτρηση πάντως δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για την Εθνική Ελλάδας, αφού μόλις στο 12ο λεπτό ο Φερνάντο Σάντος αναγκάστηκε να προβεί σε αλλαγή. Ο Παναγιώτης Κονέ αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο με μυϊκό τραυματισμό στον αριστερό δικέφαλο, με τον Ανδρέα Σάμαρη να περνά στη θέση του. Η θυμόσοφη ρήση όμως λέει, «ουδέν κακό αμιγές καλού» και η συνέχεια του παιχνιδιού απέδειξε ακριβώς αυτό.
Χρειάστηκε βέβαια και ο Ορέστης Καρνέζης να γίνει αναγκαστική αλλαγή λίγα λεπτά αργότερα, αφού ο Έλληνας γκολκίπερ ένιωσε ενοχλήσεις στην μέση. Έτσι, κάτω από τα γκόλποστ κάθισε ο Παναγιώτης Γλύκος. Πριν καν συμπληρωθούν 25 λεπτά αγώνα, η Εθνική είχε πραγματοποιήσει ήδη τις δύο από τις τρεις διαθέσιμες αλλαγές της, κάτι που σαφώς θα έκανε πιο δύσκολο το έργο της στην συνέχεια.
Παρόλα αυτά, οι ποδοσφαιριστές του Σάντος έδειξαν θέληση για το αποτέλεσμα. Ο Χοσέ Χολέμπας στο 33’, σε μια από τις προωθήσεις του στο ματς, βρέθηκε στην δεξιά πλευρά της επίθεσης και με ένα δυνατό σουτ με το «κακό» του πόδι, τράνταξε το δοκάρι του Μπαρί. Ήταν η προειδοποιητική βολή, αφού δέκα λεπτά αργότερα «ανοίξαμε» το σκορ.
Το πρέσινγκ τως Ελλήνων στην αμυντική γραμμή των Ιβοριανών απέδωσε καρπούς, με τον Σάμαρη να αναγκάζει τον Τιοτέ σε φθηνό λάθος και να παίζει γρήγορο «ένα-δύο» με τον Γιώργο Σαμαρά για να βρεθεί «φάτσα» με το γκολ! Φυσικά, η «χρυσή» όπως αποδείχθηκε, αλλαγή του Σάντος, δεν αστόχησε, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και για πρώτη φορά στο στάδιο οι μοναδικές φωνές που ακούγονταν ήταν ελληνικές!
Παρά το προβάδισμα, η Εθνική μας στο δεύτερο ημίχρονο δεν έδειξε σημάδια χαλάρωσης, ψάχνοντας ένα δεύτερο τέρμα που θα «κλείδωνε» τη νίκη. Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος αποτελούσε μόνιμη απειλή για τον Μπαρί, αλλά το γκολ δεν ερχόταν. Σε μια ακόμα άτυχη φάση, ο Γιώργος Καραγκούνης θα τραντάξει για δεύτερη φορά το δοκάρι των Ιβοριανών, με ένα σουτ σχεδόν από 35 μέτρα. Κι αφού δεν καταφέραμε εμείς να βρούμε το γκολ, το έκαναν εκείνοι. Σε μια από τις λιγοστές φάσεις στην αναμέτρηση που κινδυνεύσαμε πραγματικά, Ζερβινιό και Μπονί συνεργάστηκαν άψογα σε πολύ μικρό χώρο, με τον τελευταίο να πλασάρει υποδειγματικά τον Γλύκο για το 1-1. Ο πίνακας έγραφε 75 λεπτά αγώνα. Φυσικά, η κλεψύδρα ήταν μισοάδεια, όμως υπήρχε θέληση. Κι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος.
Παρά την ψυχρολουσία, οι Έλληνες παίκτες δεν το έβαλαν κάτω, συνήλθαν άμεσα και άρχισαν να πολιορκούν την εστία του Μπαρί για το γκολ της πρόκρισης. Μάταια. Οι τελικές ενέργειες των παικτών ήταν άστοχες και η πρόκριση φαινόταν ότι θα χαθεί. Ώσπου...
Το ρολόι έδειχνε 51 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Ο Χολέμπας κάνει ένα γέμισμα στα «τυφλά» μέσα στην περιοχή, με τον Σαμαρά να κινείται προς την μπάλα, προτού ο Σίο με ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ρίξει στο έδαφος τον Έλληνα φορ. Ο Κάρλος Βέρα με ένα νεύμα έδειξε το σημείο του πέναλτι και έδωσε στην Ελλάδα το «φιλί της ζωής».
Ο παίκτης που το κέρδισε, ο Σαμαράς, πήρε την μπάλα και την έστησε στα 11 βήματα για την εκτέλεση, με τέτοια ψυχραιμία λες και δεν έκρινε τίποτα εκείνο το πέναλτι. Το βλέμμα του ήταν ανέκφραστο και έπειτα το σφύριγμα του Βέρα. Ο χρόνος πάγωσε. Εκατομμύρια Έλληνες με κομμένη ανάσα, κρέμοταν από το σουτ. Από την στιγμή που καταλογίστηκε το πέναλτι, ως το τελευταίο άγγιγμα του Σαμαρά στην μπάλα, πέρασαν 100 δευτερόλεπτα. Σίγουρα για τους περισσότερους όμως έμοιαζαν ένας αιώνας.
Η κατάληξη της εκτέλεσης γνωστή και η Ελλάδα ήταν στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μπορεί η αναμέτρηση της επόμενης φάσης απέναντι στην Κόστα Ρίκα να μην είχε το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά η ιστορία είχε γραφτεί ήδη και το Μουντιάλ του 2014 αναμφίβολα θα έχει για πάντα ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μας, αφού «οι πολυμήχανοι Έλληνες τα κατάφεραν ξανά». Έως την επόμενη φορά φυσικά...
Βασίλης Βασιλείου
www.bnsports.gr
